Ευχές αγάπης και λίγη μουσική!

"Άφησε το παρελθόν στο έλεος του Θεού
το παρόν στην Αγάπη Του
και το μέλλον στην πρόνοιά Του..."

Τις καλύτερες ευχές μου για αυτά τα Χριστούγεννα αλλά και ένα ελπιδοφόρο νέο χρόνο γεμάτο υγεία ευτυχία και αγάπη.

Μοιράζομαι επίσης μαζί σας ένα ακόμη έργο μου, σαν μικρό δωράκι επικοινωνίας. Πρόκειται για την ΣΟΝΑΤΙΝΑ Νο. 1 για πιάνο σε τρία μέρη, η οποία επιλέχτηκε και χρησιμοποιήθηκε σαν μουσική επένδυση για το πολύ όμορφο τριπλό βίντεο του συνθέτη και καλού συναδέλφου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΛΥΓΝΟΥ ο οποίος με τίμησε ιδιαίτερα με αυτή του την κίνηση, αναδεικνύοντας τη μουσική μου και οπτικοποιώντας τα συναισθήματα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!

Αξιοθαύμαστη εδώ είναι η επιλογή των εικόνων όπου πρώτο λόγο έχει το υγρό στοιχείο και στα τρία μέρη του έργου. Η πολύ προσεγμένη αισθητική ματιά του δημιουργού του βίντεο δεν πέρασε απαρατήρητη από το ΕΝΥΔΡΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ "Cretaquarium" και η συγκεκριμένη δουλειά βρίσκεται πλέον στο επίσημο site του δίνοντας στο έργο και των δύο μας άλλη διάσταση.

Με αγάπη

ΧΑΡΗΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

Συνθέτης Πιανίστας

Μέλος ΕΕΜ

http://kanakisharis.wixsite.com/pianist-composer

 

https://www.youtube.com/watch?v=m4dKHwGBiEE&list=PLCpphYL4cw5UP7mylSPchkTHJD7ctXZAE

Δίλεπτα έργα για δύο φλάουτα από Glinka, Guzik στο “AN ART ARTISTRY”!

Η συναυλία της 19^ης Δεκεμβρίου 2017, με έργα για δύο φλάουτα και με γενικό τίτλο «ΤWO MINUTES FOR TWO FLUTES» των εξαιρετικών σολιστριών  Iwona Glinka & Renata Guzik σε δίλεπτα έργα (!) ελλήνων και ξένων συνθετών, δεν ήταν μια απλή συναυλία κατά την άποψή μου. Όσοι είχαν την τύχη να την παρακολουθήσουν στον εξαιρετικής αισθητικής πολιτιστικό χώρο «AN ART ARTISTRY” στην Πλάκα δεν άκουσαν μόνο σημαντικά πρωτότυπα έργα, πάνω από 40 συνθετών, αλλά το κυριότερα ήρθαν σε επαφή με όλη την σύγχρονη τεχνική, τεχνοτροπία και εξέλιξη ενός οργάνου που από μόνο του είναι μια κατηγορία! 

Ένα «μάθημα» σύνθεσης που σπάνια έχεις την τύχη να παρακολουθήσεις στις μέρες μας, από δύο εμπνευσμένους καλλιτέχνες που με υποδειγματική ευσυνειδησία απέδωσαν όλες τις λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις αλλά και σύγχρονες τεχνικές αλλάζοντας διαρκώς όργανα διαπερνώντας όλο το φάσμα  των ηχοχρωμάτων του φλάουτου (piccolo, flute,alto,bass).

Χωρίς ομολογουμένως να θέλω να αδικήσω κανέναν συνθέτη και κανένα από τα ιδιαίτερα συμπυκνωμένα, λόγω του χρονικού περιορισμού, έργα, πολύ καλές εντυπώσεις άφησαν όλοι οι έλληνες συνθέτες που επιλέχτηκαν. Αναφέρω απλώς ενδεικτικά την συνθετική αρτιότητα των έργων του Μιχάλη Τραυλού, τον δυναμισμό των έργων του Σπύρου Μάζη και του Παναγιώτη Θεοδοσίου αλλά και την πρωτοτυπία της σύνθεσης του Χρήστου Αναστασίου.

Τις εντυπώσεις κατά την γνώμη μου κέρδισαν επίσης τα έργα των συνθετών Scott Brickman, Keith Gambling, Dianna Link, Daniele Vulpiani, Νίκου Αθανασάκη, αλλά και το εμβληματικό και πολύ ιδιαίτερο έργο του Πολωνού Andrzej Borzym που ορθώς κατά την γνώμη μου επιλέχτηκε από τους διοργανωτές να κλείσει αυτή την ιδιαίτερη βραδιά.

Renata Guzik, Andrzej Borzym, Iwona Glinka

Χάρης Κανάκης

Συνθέτης Πιανίστας

Μέλος ΕΕΜ

"Στο Ζάλογγο". ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 214 χρόνια μετά! Το ιστορικό!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...18 Δεκεμβρίου του 1803... 214 χρόνια μετά τον Χορό του Ζαλόγγου.
Το μεγαλύτερο άγαλμα της Ελλάδας, με τίτλο "Μνημείο Ζαλόγγου" σε σχέδια του γλύπτη Γεωργίου Ζαγγολόπουλου, δεσπόζει στην περιοχή.

Ήταν 12 Δεκεμβρίου του 1803 όταν οι Σουλιώτες υπέγραψαν συνθήκη με τον Αλή Πασά μετά από την πολιοκρία που είχαν υποστεί. Ο βασικός όρος της συμφωνίας, που δεν τηρήθηκε, ήταν να εκκενώσουν τα χωριά τους συν γυναιξί και τέκνοις. Φεύγοντας, χωρίσθηκαν σε δύο ομάδες από τις... οποίες η μία με τις οικογένειες των Δαγκλή, Δράκου, Ζορμπά, Τζαβέλλα, Πανομάρα κ.ά. κατευθύνθηκε προς την Πάργα, ενώ η άλλη με εκείνες των Κουτσονίκα, Μαλάμου, Μπότσαρη κ.ά. προς το Ζάλογγο.
Ο Αλή Πασάς, αθετώντας το λόγο του και τη συνθήκη, διέταξε την καταδίωξη και την εξόντωση των Σουλιωτών. Από τις δύο ομάδες, η δεύτερη δεν κατόρθωσε να διαφύγει. Οι αποτελούντες την δεύτερη ομάδα είχαν φθάσει στο Ζάλογγο, στο ομώνυμο χωριό με τις δέκα περίπου οικίες. Στη συνέχεια για περισσότερη ασφάλεια ανέβηκαν στη κορυφή όπου βρίσκεται και η ομώνυμη Μονή του Ζαλόγγου.
Στις 16 Δεκεμβρίου όταν έφθασε στους πρόποδες του Ζαλόγγου το πολυάριθμο ασκέρι του Αλή Πασά υπό τον Αλβανό διοικητή Μπεκήρ Τζιγαδώρο οι Σουλιώτες μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους οχυρώθηκαν μέσα στη Μονή απ΄ όπου και απέκρουσαν στις 16 και 17 του μήνα τις εφόδους. Την επομένη όμως, στις 18 Δεκεμβρίου, ο μεν Κουτσονίκας και οι σύντροφοί του παραδόθηκαν, ενώ 50 περίπου γυναίκες με τα παιδιά τους και 13 άνδρες κατέφυγαν σε παρακείμενο βράχο, καλούμενος σήμερα "Στεφάνι". Αντίθετα άλλοι, περίπου 147, υπό τον Κίτσο Μπότσαρη κατάφεραν με έφοδο να διασωθούν. Οι δε Αλβανοί όταν έφθασαν στη Μονή και την κατέλαβαν αιχμαλώτισαν όσους βρίσκονταν εκεί.
Τότε, οι γυναίκες που είχαν καταφύγει στο βράχο (ο αριθμός ποικίλλει από 22 έως 57) προτίμησαν αντί της ατιμίας και της αιχμαλωσίας να ρίξουν τα τέκνα τους στο γκρεμό και στη συνέχεια να ακολουθήσουν και οι ίδιες, χορεύοντας τον θρυλικό πια "χορό του Ζαλόγγου". Το αν πράγματι χόρευαν ή όχι, δεν έχει αποσαφηνιστεί, ωστόσο δεν αμφισβητείται από τους ιστορικούς η αυτοθυσία.
Ο αξιωματικός του Αλή πασά, Σουλεϊμάν αγάς, αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού, ήταν ο πρώτος που αφηγήθηκε το γεγονός στον εξισλαμισμένο γάλλο μισθοφόρο Ιμπραήμ Μανσούρ Εφέντι, ο οποίος συμπεριέλαβε τη μαρτυρία σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1828 με τις αναμνήσεις του από την Αυλή του Αλή Πασά.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία, οι γυναίκες "πιάστηκαν από τα χέρια κι άρχισαν ένα χορό, που τα βήματά του τα κινούσε ένας ασυνήθιστος ηρωισμός και οι αγωνία τού θανάτου τόνιζε το ρυθμό του... Στο τέλος των επωδών, οι γυναίκες βγάζουν μία διαπεραστική και μακρόσυρτη κραυγή, που ο αντίλαλός της σβήνει στο βάθος ενός τρομακτικού γκρεμού, όπου ρίχνονται μαζί με όλα τα παιδιά τους".

Έπαιξε πιάνο με προσθετικό χέρι, ελέγχοντας κάθε δάχτυλο μεμονωμένα

Ερευνητές στο Georgia Institute of Technology δημιούργησαν αισθητήρα υπερήχων που επιτρέπει στους ακρωτηριασμένους να ελέγχουν το κάθε δάχτυλό τους μεμονωμένα, παρέχοντάς τους τη δυνατότητα για ένα μεγάλο εύρος κινήσεων και χειρονομιών- μεγαλύτερο από αυτές που παρέχονται από τις σήμερα διαθέσιμες στο εμπόριο συσκευές.
 Ο πρώτος που χρησιμοποίησε το εν λόγω προσθετικό χέρι ήταν ένας μουσικός που έχασε το χέρι του πριν από πέντε χρόνια- καταφέρνοντας να παίξει πιάνο για πρώτη φορά μετά το ατύχημά του. «Το προσθετικό μας χέρι κινείται με σήματα υπερήχων» είπε ο Γκιλ Γουάινμπεργκ, ο καθηγητής που ηγείται του project. «Χρησιμοποιώντας αυτή τη νέα τεχνολογία, το χέρι μπορεί να εντοπίσει ποια δάχτυλα ο ακρωτηριασμένος θέλει να κινήσει, ακόμα και αν δεν έχει δάχτυλα».
 Ο 28χρονος Τζέισον Μπαρνς έπαθε ηλεκτροπληξία ενώ εργαζόταν το 2012, με αποτέλεσμα οι γιατροί να ακρωτηριάσουν το δεξί του χέρι κάτω από τον αγκώνα. Πλέον δεν έχει το χέρι του και το μεγαλύτερο μέρος του πήχυ του, αλλά έχουν μείνει μύες που έλεγχαν τα δάχτυλά του.
 Το προσθετικό του χέρι ελέγχεται από αισθητήρες EMG (ηλεκτρομυογραφήματος) προσαρμοσμένους στους μύες του. Αλλάζει καταστάσεις λειτουργίας στο χέρι του πατώντας κουμπιά: Η κάθε κατάσταση έχει δύο προγραμματισμένες κινήσεις, που ελέγχονται μέσω διαστολής ή συστολής των μυών του πήχυ.
 «Οι αισθητήρες EMG δεν είναι και πολύ ακριβείς» λέει ο Γουάινμπεργκ. «Μπορούν να εντοπίσουν μια κίνηση μυ, αλλά το σήμα είναι πολύ θορυβώδες για να διαπιστωθεί ποιο δάχτυλο θέλει να κινήσει ο χρήστης. Προσπαθήσαμε να βελτιώσουμε τον εντοπισμό μοτίβων (κινήσεων) από το ηλεκτρομυογράφημα για τον Τζέισον, αλλά δεν μπορούσαμε να έχουμε έλεγχο του κάθε δακτύλου».
 Από εκεί και πέρα, η ομάδα πήγε παραπέρα, τοποθετώντας και μια συσκευή υπερήχων, σαν αυτές που χρησιμοποιούνται από γιατρούς για υπερηχογραφήματα. Αυτό άνοιξε τον δρόμο για πολύ ακριβέστερο έλεγχο: Όταν ο Μπαρνς προσπαθεί να κινήσει ένα (χαμένο) δάχτυλο, οι κινήσεις των μυών διαφέρουν από αυτές που κάνει για να κουνήσει άλλο δάχτυλο. Η κάθε ξεχωριστή κίνηση τροφοδοτήθηκε σε έναν αλγόριθμο που μπορεί να αναγνωρίσει γρήγορα ποιο είναι το κάθε δάχτυλο που θέλει να κινήσει. Τα σήματα υπερήχων και η τεχνολογία machine learning μπορούν να ανιχνεύουν συνεχείς και ταυτόχρονες κινήσεις κάθε δαχτύλου, καθώς και το πόση δύναμη θέλει να ασκήσει.
«Είναι απίστευτο» λέει ο Μπαρνς. «Το νέο χέρι μου επιτρέπει να πιάνω όπως θέλω, εν κινήσει, χωρίς να αλλάζω καταστάσεις λειτουργίας ή να πιέζω κουμπιά. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να το κάνω αυτό».
 Σημειώνεται πως αυτή η συσκευή είναι η δεύτερη που φτιάχνει για τον Μπαρνς το εργαστήριο του Γουάινμπεργκ: Η πρώτη ήταν ένα προσθετικό χέρι που του επέτρεπε να παίζει ντραμς- και ήταν αρκετά επιτυχής για να τους ενθαρρύνει να κάνουν το επόμενο βήμα.


ΠΗΓΗ: naftemporiki.gr

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΪΝΑΣ συναντά τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ !

Ο ηθοποιός ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΪΝΑΣ συναντά τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ και διαβάζει μερικά από τα αριστουργηματικά του διηγήματα
09/12 Γιάννενα, Καμπέρειο Θέατρο
10/12 Πτολεμαϊδα, Πνευματικό Κέντρο
11/12 Φλώρινα, Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Δήμου
12/12 Νάουσα, Δημοτικό Θέατρο
13/12 Θεσσαλονίκη, Θέατρο Αυλαία
14/12 Δράμα, Δημοτικό Ωδείο
15/12 Καβάλα, Αίθουσα Αντιγόνη Βαλάκου
16/12 Κομοτηνή, ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής, Πρώην Ρεξ
17/12 Κοζάνη, Αίθουσα Τέχνης ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης
18/12 Κιλκίς, Πνευματικό Κέντρο
19/12 Αριδαία, Ξενιτίδειο Πνευματικό Κέντρο
21/12 Μυτιλήνη, Δημοτικό Θέατρο
Σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα ο λόγος του ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ, η υποκριτική του ΣΤΕΛΙΟΥ ΜΑΪΝΑ και οι ήχοι των ψαλτάδων και μουσικών ΚΩΣΤΑ ΚΩΣΤΑΝΤΑΤΟΥ& ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΠΑΤΖΙΟΥ μπλέκονται γλυκά αυτά τα Χριστούγεννα.

Ο Κώστας ΒΑΡΝΑΛΗΣ για τον ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
Τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτάδες ο Παπαδιαμάντης πήγαινε πρωί-πρωί στον Άγιο Ελισσαίο, κοντά στον Παλαιό Στρατώνα, και έψελνε ανάμεσα στους απλοϊκούς πιστούς της συνοικίας. Εκεί πήγαινε και ο Μωραϊτίδης για τον ίδιο σκοπό. τσι ξαλαφρώνανε κι οι δυο την ψυχή τους από τις πίκρες της ζωής και παίρνανε ένα λουτρό καρτερίας, που τους δυνάμωνε τη δημιουργική τους ορμή. Τη Μεγάλη βδομάδα τον χάναμε. Εκτελούσε στην εντέλεια όλα τα χριστιανικά του χρέη σαν πειθαρχημένος καλόγηρος. Μα την Κυριακή του Πάσχα, κατά το μεσημέρι ο κυρ Στέφανος ερχότανε στο καφενείο και τον έπαιρνε στο σπίτι του να φάνε το πασχαλινό αρνί. Κατηφορίζανε κι οι δύο το λόφο, ο ένας με σκυμμένο το κεφάλι κι ο άλλος με την αλύγιστη περπατησιά του, γιατί τα γόνατά του ήτανε ξυλιασμένα από την αρθρίτιδα.
Στο τραπέζι μοσχοβολούσε κι άχνιζε το αρνί μέσα στο ταψί• μοσχοβολούσε το τυρί του Παρνασσού, η μαρουλοσαλάτα με τον άνηθο και το κρεμμυδάκι• μοσκοβολούσανε τα πορτοκάλια και λαμποκοπούσανε μέσα στη σουπιέρα τα κόκκινα τ' αυγά. Πόσοι πειρασμοί: Μα ο θρήσκος Παπαδιαμάντης πρώτα έκαμνε το σταυρό του, έλεγε το «φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται...», οι άλλοι όρθιοι γύρω σταυροκοπιόντανε κι αυτοί κι ύστερα... Αι, ύστερα, άμα καθόντανε στο τραπέζι, ο κυρ Στέφανος, που ήξαιρε τα συνήθεια του φίλου του, του γέμιζε μια κούπα ρετσίνα. Ο κυρ Αλέξανδρος την έπιανε με τις δυο του φούχτες (γιατί τα χέρια του τρέμανε) και την άδειαζε ολάκερη «αμυστί» με μια συγκινητική λαχτάρα. Τότες το αίμα του ξυπνούσε και κύλαε ζεστό στις φλέβες του, τα μάτια του καθαρίζανε, η ψυχή του άνοιγε τα διπλωμένα φτερά της και τότε μονάχα αρχίζανε το φαγί. «Ητο ωραίον ρετσινάτον» (λέγει σ' ένα του διήγημα) «όλον άρωμα και πτήσις και αφρός»! Τι λυρικός καημός, τι αληθινός έρωτας για το κρασί!
Έτσι αυτές τις μέρες, που η εποχή μας τις ζει με κάποιαν πεζότητα, πώς να μη θυμηθή κανείς τον καλό εκείνο καιρό, που η ποίηση και η πίστη ήτανε ζωντανά στοιχεία της ζωής. Τώρα τα πεύκα τα κόψανε όλα οι πολυκατοικίες. Οι λεύκες ξεραθήκανε κι ως τόσο δεν τις κόβουνε να λείψη ο πένθιμος εκείνος σκελετός τους, που τις κάνει να μοιάζουνε με υψηλούς ξύλινους σταυρούς σε κοιμητήρι. Η Δεξαμενή που ήτανε η ψηλότερη σκοπιά της Αθήνας, έχασε τον ουρανό και τη θάλασσα και κατάντησε σα μια πηγάδα. Και μείναμε εμείς τα ερείπια, οι παληοί κάτοικοι του ωραίου λόφου να θρηνούμε επάνω στα ερείπια του «εξωραϊσμού» του.
• «Τὸ Μυρολόγι τῆς φώκιας»
Το διήγημα πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Πατρίς” το 1908 και περιλαμβάνεται στην συλλoγή “Πασχαλινά διηγήματα” που εκδόθηκε στην Αθήνα από τον εκδοτικό οίκο “Φέξη” το 1912. Το διήγημα αυτό του Παπαδιαμάντη, που θεωρείται από τα καλύτερά του και ξεχωρίζει μέσα στην παγκόσμια λογοτεχνία, μας δίνει τον ιδεολογικό κόσμο του δημιουργού του.
Η γρια-Λούκαινα, κατεβαίνει στη θάλασσα για να πλύνει τα ρούχα στο αλμυρό νερό και να τα ξεβγάλει στο ποταμάκι που κυλάει εκεί κοντά. Είναι απόγευμα, κατά το ηλιοβασίλεμα και σε μια πλαγιά εκεί δίπλα ένας νεαρός βοσκός παίζει με τη φλογέρα του "φαιδρόν ποιμενικόν άσμα". Η μικρή εγγονή της Λούκαινας, η Ακριβούλα, ξεφεύγει από την επιτήρηση της μητέρας της και πηγαίνει να βρει τη γιαγιά της. Καθώς δεν γνωρίζει το μονοπάτι, την κατευθύνει ο ήχος της φλογέρας και κάθεται για λίγο να ακούσει το τραγούδι του βοσκού, ο οποίος δεν την αντιλαμβάνεται. Η ώρα περνά και όταν αποφασίζει να φύγει έχει ήδη σουρουπώσει. Δεν καταφέρνει να βρει το μονοπάτι για να κατέβει στη θάλασσα και γλιστρώντας στην απότομη πλαγιά πέφτει στο νερό και πνίγεται. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται το θάνατό της. Η γιαγιά της μάλιστα όταν ακούει τον παφλασμό νομίζει ότι είναι ο βοσκός που πετά πέτρες. Μόνο μια μικρή φώκια, πλησιάζει το άψυχο σώμα της μικρής και αρχίζει να το μοιρολογά.
• «Ἔρως-Ἥρως»
«Η βάρκα αραγμένη στην ακρογιαλιάν, η μπαρούμα δεμένη έξω εις ένα βράχον……. Και ο μικρός ναύτης, ο Γιωργής της Μπούρμπαινας, εξαπλωμένος επάνω εις την πρύμνην…… εκοιμάτο με ανοικτόν το όμμα……»
Η διάσταση ανάμεσα στις επιθυμίες και τις επιλογές είναι πάντοτε παρούσα στο έργο του Παπαδιαμάντη. Ο πειρασμός δεν είναι επιλογή ανάμεσα σε πράγματα θετικά ή αρνητικά· είναι επιλογή αποδοχής ή απόρριψης πραγμάτων που είναι ταυτόχρονα και αποκρουστικά και γοητευτικά.
Ο ερωτισμός του Παπαδιαμάντη, σύμφωνα με τον Π. Μουλλά, «είναι ένα φουσκωμένο ποτάμι που μολονότι ξεστρατισμένο από τη κοίτη του, ξεχύνεται ακράτητο και ταυτόχρονα υποδεικνύει τις ρωγμές ενός ακρωτηριασμένου ανθρώπου. Γιατί εδώ η συνεργασία των αισθήσεων είναι σχεδόν αδιανόητη. Η όραση αυτόνομη, γίνεται το κύριο μέσο διαφυγής για την ανεκπλήρωτη επιθυμία.»
Έτσι λοιπόν μόνος στη ζωή, μόνος και στη πάλη με το θεριό του έρωτα αποφάσισε να μείνει ο Παπαδιαμάντης. Φυλάκισε τον έρωτα στην έμπνευσή του και τον κρυφοκοίταζε μέσα από τους ήρωές του, ιδανικό, άγιο και απραγματοποίητο…

Όσκαρ Ουάιλντ. Μια λογοτεχνική ιδιοφυΐα!

Ο Όσκαρ Ουάιλντ (1854-1900) ήταν Ιρλανδός συγγραφέας, ποιητής, δραματουργός και κριτικός.

Διακρίθηκε για το σπουδαίο συγγραφικό τού έργο, που περιλαμβάνει πεζά, δοκίμια και θεατρικά έργα, αλλά και για το ταλέντο του στην ποίηση. Η πολυτάραχη προσωπική του ζωή και οι επιλογές που έκανε, σε συνδυασμό με την επιδεξιότητά του στη χρήση της γλώσσας τον κατέστησαν ανατρεπτική και αξέχαστη φιγούρα τού 19ου αιώνα. Μέχρι και σήμερα θεωρείται από πολλούς λογοτεχνική ιδιοφυΐα και αξεπέραστος φιλόσοφος και στοχαστής.

Σύμφωνα, μάλιστα, με το Βρετανό συγγραφέα Άλλαν Περσυ, ο Όσκαρ Ουάιλντ είναι “ο καλύτερος δημιουργός αφορισμών τής σύγχρονης ιστορίας”. Τα αμέτρητα ευφυολογήματα και αποφθέγματα που αποδίδονται σε αυτόν, μπορούν να αποτελέσουν άριστα μαθήματα για μια ευτυχισμένη, απλή και απαλλαγμένη από συμπλέγματα ζωή.

Να είσαι ο εαυτός σου. Όλοι οι άλλοι είναι έτσι κι αλλιώς πιασμένοι. 
Πολλοί άνθρωποι ζουν μια ζωή που δεν είναι αληθινά δική τους. Προσπαθούν να ικανοποιούν τους άλλους, αγνοώντας τα δικά τους θέλω, άλλες φορές ακολουθώντας το δρόμο των γονιών τους ή των προσδοκιών που η κοινωνία έχει από αυτούς.

Όλοι είμαστε στο ίδιο λούκι, όμως μερικοί από εμάς κοιτούν τα άστρα.
Η ρήση αυτή είναι απόσπασμα από το θεατρικό του έργο η “Βεντάλια τής λαίδης Γουίντεμιρ” και μας επισημαίνει τη σπουδαιότητα τής οπτικής γωνίας που υιοθετούμε, για να αντιμετωπίσουμε τα συμπτωτικά και ασυμπτωματικά γεγονότα τής ζωής μας.

Δεν είμαι τόσο νέος ώστε να γνωρίζω τα πάντα.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ θεωρούσε την εμπειρία υπερεκτιμημένη. Γνώση δεν σημαίνει απαραίτητα σοφία και μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις φέρει αντίθετα, ανεπιθύμητα αποτελέσματα, αποπροσανατολίζοντας και περιπλέκοντας το δρόμο για την εκπλήρωση τού τελικού μας στόχου.

Πάντα να συγχωρείς τους εχθρούς σου. Τίποτα δεν τους ενοχλεί περισσότερο. 
Δεν υπάρχει τίποτα πιο απελευθερωτικό από την αποδέσμευση όσων μας κατατρώνε και μας πικραίνουν. Μια προσβολή, ένα κακόβουλο σχόλιο ή μια λανθασμένη φήμη για το πρόσωπό μας είναι τόσο σημαντική όσο η αξία που εμείς της δίνουμε.

Ο καλύτερος τρόπος να απαλλαγείς από τον πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν.
Το απόφθεγμα αυτό αποτελεί το απόσταγμα τής φιλοσοφίας τού Ουάιλντ για τη ζωή. Ήταν ένας άνθρωπος βασανισμένος, με πολλά πάθη. Ήξερε, όμως, να απολάμβάνει τη ζωή, με τα καλά και τα κακά της, αντλώντας ευχαρίστηση από όλες τις εκφάνσεις της. Γι' αυτό και συμπληρώνει, πως “κανείς δε μετανιώνει για όσα έκανε... μα για όσα ήθελε να κάνει και δεν έκανε ποτέ.”

Καθήκον είναι αυτό που περιμένουμε από τους άλλους, όχι αυτό που κάνουμε οι ίδιοι. 
Πολλές φορές έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από τους ανθρώπους που συναναστραφόμαστε, ξεχνώντας πως βασική υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας είναι να είμαστε κύριοι τής ζωής μας, να γνωρίζουμε τα όριά μας και να έχουμε πίστη σε εμάς. Όταν μπορέσουμε να πετύχουμε αυτό, οι απαιτήσεις μας για τους άλλους θα μετριαστούν και θα είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην κατάκτηση τού αυτοελέγχου και αυτογνωσίας.

Η εξομολόγηση, όχι ο παπάς, μας δίνει την άφεση. 
Συζητώντας ένα πρόβλημα, μια σκέψη ή μια κακή πράξη που κάναμε δεν περιμένουμε από το συνομιλητή μας να πει τη μαγική φράση “Δεν πειράζει” ή “Σε συγχωρώ” για να νιώσουμε καλύτερα και να συμφιλιωθούμε ξανά με τον εαυτό και τις πράξεις μας. Η ψυχική δύναμη, το κουράγιο που χρειάζεται για να ξεστομίσουμε το πρόβλημα και να το βγάλουμε από μέσα μας, αυτά τα ίδια το ξορκίζουν και συντελούν στην αποτελεσματική λύτρωση τού πόνου μας. Έτσι, μετατρέπουμε κάθε δύσκολη στιγμή σε χρήσιμη εμπειρία.

Ποτέ οι άνθρωποι δεν είναι τόσο ασήμαντοι, όσο όταν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά.
Εδώ ο Ουάιλντ μιλά για τη ματαιοδοξία. Η συμβουλή που δίνει είναι να ψάχνουμε τις ισορροπίες μέσα μας, να σεβόμαστε τη θνητή φύση μας και να μην ξεφεύγουμε εκτός ορίων. 

Ο καθένας μπορεί να συμμεριστεί τα βάσανα ενός φίλου. Χρειάζεται, όμως, πραγματικά εξαίρετος χαρακτήρας για να συμμεριστεί κανείς την επιτυχία του.
Οι πραγματικοί φίλοι είναι σπάνιο είδος και οι περισσότεροι άνθρωποι που μας περιβάλλουν είναι απλώς γνωστοί μας. Από πλευράς του συνομιλητή μας όταν εκμυστηρευόμαστε μια σκέψη που μας ταλαιπωρεί ή ένα προσωπικό πρόβλημα, είναι πολύ εύκολο να κουνήσει καταφατικά το κεφάλι, δίνοντάς μας να καταλάβουμε πως “κατανοεί τη θέση μας και συμπάσχει”. Όταν, όμως, πρόκειται για προσωπική επιτυχία ή για ευχάριστο γεγονός και τα συναισθήματα τού συνομιλητή μας δεν είναι ειλικρινή, πολύ δύσκολα θα χαρεί με τη χαρά μας, θα γιορτάσει με το θριάμβό μας και θα νιώσει περηφάνια για εμάς. Η ζήλια και η υποτίμηση των κατορθωμάτων μας είναι οι πρώτες αντιδράσεις του, αποδεικνύοντας πως μάλλον δεν διάκειται φιλικά απέναντί μας. Άλλωστε, με την υποτιθέμενη κατανόηση τού προβλήματός μας στην πρώτη περίπτωση, εκπληρώνεται η επιθυμία του να νιώσει καλά μέσα στα δικά του προβλήματα. Για αυτό, ας μην έχουμε αυταπάτες, κι ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε αυτούς που όσο αληθινά θα λυπηθούν με τα βάσανα, άλλο τόσο αληθινά θα απολαύσουν τις χαρές μας.

Πηγή: Όσκαρ Ουάιλντ 99 μαθήματα σοφίας για μια ευτυχισμένη ζωή εδώ και τώρα-Άλλαν Πέρσυ


Πηγή: iefimerifa.gr 

Δε χρειάζεται πόλεμος, ήρωες έχουμε...

«Καμιά φορά, δεν έχεις φράγκο. Κι αυτό πονάει, όπως μου είπες. Σε κρατάει ευτυχώς η σκέψη πως όλο αυτό έχει πέσει επάνω σου λόγω της ακεραιότητάς σου...

Δε χρειάζεται πόλεμος για να βγάλουμε ήρωες. Έτσι, μού είπες. Κάθε μέρα είναι πόλεμος για όσους είναι δίκαιοι. 

Τα παιδιά των δικαίων δεν έχουν χαρτζιλίκι. Η γυναίκα τους χωρίς τα λούσα της. Οι ίδιοι παντελώς ταπεινωμένοι και Δευτέρα και Τετάρτη και Σάββατο και Κυριακή και κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, όπου υπάρχει εορτή.

Είπες «όχι», ρε μαγκάκι, λόγω της εντιμότητάς σου. Τους το πέταξες στα μούτρα, ε; Και, τώρα, το πληρώνεις, ή μάλλον δεν έχεις να πληρώσεις.

Για τον τίμιο άνθρωπο, που έμεινε άφραγκος λόγω της ακεραιότητάς του, κάθε μέρα είναι πόλεμος σαν απλήρωτη και ιδρωμένη βάρδια στις μηχανές πλοίου πετρελαιοφόρου.   

Δε χρειάζεται πόλεμος. Ήρωες έχουμε. Λόγω ακεραιότητας. Έτσι, μού είπες.

Αλλά, και πόλεμος κανονικός να γίνει, πάλι αυτά τα καημενάκια θα βγούνε μπροστά. Η ακεραιότητα της καθημερινότητας θα γίνει ηρωισμός στο πεδίο της μάχης.

«Καημενάκι μου» σε έλεγε η γιαγιά σου. Έτσι, μού είπες.»

Αδέσποτο του δικτύου....

Ο τίτλος δικός μου.

SIRAH 68

Κουαρτέτο Εγχόρδων "L' ANIMA" και εκδήλωση μνήμης στους μάρτυρες του Ολοκαυτώματος.

Παράξενη σύζευξη συναισθημάτων απόψε.....τα έργα που ακούστηκαν ένας θρήνος;...μια κραυγή πριν το δραματικό τέλος;....μια συνομιλία με την αιωνιότητα;... τελευταία αντίσταση;....

ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ και ένα εξαιρετικό κουαρτέτο εγχόρδων "L' ANIMA" με έργα έγκλειστων συνθετών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της πόλης Τερεζίν στην Τσεχία (1941-1945) σε μια αναμέτρηση του ανθρώπου και της τέχνης με τη βία των διακρίσεων και τον ολοκληρωτισμό.

Η διάλεξη του συνθέτη Θωμά Σλιώμη στο Α' μέρος, φώτισε με σεβασμό και διεισδυτικότητα σημαντικές λεπτομέρειες του θέματος αλλά και εντυπωσίασε με το σημαντικό αφιερωματικό έργο του στο τέλος της εκδήλωσης.


Χάρης Κανάκης

"Το μπουκάλι από τη Ρόδο που ταξίδεψε στη Μεσόγειο και έφτασε στα δίχτυα ψαρά στη Γάζα"

Για τον Παλαιστίνιο ψαρά Τζιχάντ αλ-Σολτάν, η ψαριά του επιφύλασσε μια έκπληξη – ένα μήνυμα σε ένα μπουκάλι που βρέθηκε στα δίχτυα του κοντά σε μια παραλία της Γάζας.

Το μπουκάλι ταξίδεψε στη Μεσόγειο για περίπου 800 χιλιόμετρα από τη Ρόδο, όπου ρίχθηκε στο νερό από ένα ζευγάρι Βρετανών οι οποίοι έκαναν διακοπές στο ελληνικό νησί τον Ιούλιο.

«Αυτή τη στιγμή είμαστε σε διακοπές στη Ρόδο και θα θέλουμε να μάθουμε πόσο μακριά έφθασε αυτό το μπουκάλι, ακόμα κι αν είναι απλά η διπλανή παραλία», ανέφερε το μήνυμα που περιείχε το μπουκάλι και που έφερε τις υπογραφές «Ζακ και Μπεθ».

Απαντώντας στη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που αναφερόταν στο μήνυμα, ο Σολτάν ανακάλυψε ότι πρόκειται για την Μπέθανι Ράιτ, φοιτήτρια, και τον φίλο της Ζάκ Μάρινερ. Μέχρι το μπουκάλι να φθάσει στις ακτές της Γάζας την περασμένη εβδομάδα, τα λουλούδια είχαν μαραθεί.

Αλλά ο Σολτάν δήλωσε σήμερα ότι χάρηκε στη σκέψη πως τα κύματα μπόρεσαν να μεταφέρουν ένα ξέγνοιαστο μήνυμα σε ταραγμένα νερά που τελούν υπό ισραηλινό ναυτικό αποκλεισμό και περιορισμούς στην αλιευτική ζώνη.

«Ως ψαράς, ένιωσα ότι αυτό το γράμμα ταξίδεψε διασχίζοντας σύνορα και διεθνή ύδατα χωρίς περιορισμούς ενώ εμείς, ως ψαράδες, δεν έχουμε τη δυνατότητα να πάμε πέρα από τα έξι μίλια», δήλωσε. «Ελπίζω μία ημέρα να γίνουμε ελεύθεροι όπως αυτό το μπουκάλι».

Μάγεψαν Παπαδημητροπούλου, Ρούσσος!

Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη περίμενε όσους βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου 30 Σεπτεμβρίου 2017 στο “Chester Cafe” στα Βόρεια Προάστια. Η γνωστή σοπράνο Σοφία Παπαδημητροπούλου μας ξανασύστησε παλιά γνωστά και αγαπημένα τραγούδια  των Αττίκ, Σουγιούλ, Χατζιδάκι και Θεοδωράκη αλλά και τραγούδια του  νέου κύματος.

Τίποτε περιττό σ’ αυτή την μαγευτική βραδιά. Το πρόγραμμα διαμορφωμένο με μεγάλη προσοχή, σεβασμό και γνώση, σε ερμηνείες που έκαναν τον χρόνο να σταματά όμορφα και αβίαστα. Η Παπαδημητροπούλου με μεγάλη άνεση έδειξε γιατί θεωρείται μια από τις πιο ταλαντούχες μουσικούς μας, ικανοποιώντας και τους πιο απαιτητικούς, με την φωνή της να αλλάζει έκφραση και ηχοχρώματα με υποδειγματική άνεση. Η πανέμορφη συνοδεία του Γιώργου Ρούσσου μας ταξίδεψε με τα άψογη τεχνική της και μας θύμισε πόσο σημαντική  αλλά συνάμα και πόσο δύσκολη είναι η απλότητα στη συνοδεία τέτοιων τραγουδιών.

Και οι δύο καλλιτέχνες παρέσυραν όσους τυχερούς πρόλαβαν να βρουν θέση στους ζεστούς και φιλόξενους χώρους του Chester σε ενθουσιώδες χειροκρότημα, με το κοινό κάποιες στιγμές να γίνεται μια όμορφη μεγάλη παρέα που σιγοτραγουδάει τις αναμνήσεις της. Μεγάλοι άτυχοι όσοι ήρθαν ελάχιστα καθυστερημένα μια και η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη από πολύ νωρίς. Με μεγάλο ενδιαφέρον περιμένουμε την επόμενη συναυλία των δύο καλλιτεχνών. Πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές αλλά και στην διεύθυνση του χώρου για την πρωτοβουλία και άψογη φιλοξενία και οργάνωση.

Chester Cafe: Καζαντζάκη Νίκου & Σκουφά, Ευαγγελίστρια, 146 71 Νέα Ερυθραία Αττικής

Χάρης Κανάκης

Συνθέτης Πιανίστας

Μέλος ΕΕΜ

Σωτηριάδης-Κανάκης.

Μεγάλη χαρά και τιμή η σημερινή γνωριμία μου με έναν εξαιρετικό καλλιτέχνη όπως ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ. Τον ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον του για τα 3 έργα μου για σαξόφωνο και την συμμετοχή τους στην έρευνά του με θέμα όλα τα έργα για σαξόφωνο από το 1929 έως σήμερα Ελλήνων και Κυπρίων συνθετών. Με αφορμή την σχετική συνέντευξη που του παραχώρησα θα μπορούσαμε να συζητάμε για ώρες!

O Θεόφιλος Σωτηριάδης είναι απόφοιτος του τμήματος Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παράλληλα σπούδασε σαξόφωνο με διακρίσεις στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, στη Γαλλία (δίπλωμα από την Εθνική Σχολή Μουσικής του Créteil στο Παρίσι) και τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (Μεταπτυχιακό, Bowling Green State University).

Η ανάπτυξη και διάδοση του ελληνικού σαξοφώνου αποτελεί κεντρικό άξονα της καλλιτεχνικής και παιδαγωγικής του δράσης μέσω εκτενών ηχογραφήσεων, επίσημων συμμετοχών σε διεθνή φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής και επιστημονικής έρευνας. Η ολιστική παιδαγωγική (αναπνοή,χαλάρωση,συγκέντρωση,ορθή σωματική στάση του μουσικού) και οι κοινωνικές προεκτάσεις της μουσικής είναι επίσης άξονες συνεχούς δράσης και εφαρμογής.

Διακεκριμένοι Έλληνες συνθέτες έχουν αφιερώσει έργα τους προς τιμή του, τα οποία ο ίδιος παρουσίασε σε πρώτες εκτελέσεις (πάνω από τριάντα).

Είναι δημιουργός του Μακεδονικού Κουαρτέτου Σαξοφώνων, της ορχήστρας σαξοφώνων “ΚουΚλουξσαξ” καθώς και ιδρυτικό μέλος του συνόλου σύγχρονης μουσικής Ιdée Fixe.

Ο Θεόφιλος Σωτηριάδης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας,στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και στο Δημοτικό Ωδείο Θέρμης.

Χάρης Κανάκης

"Ο Ελληνάρας!" (Σχόλια-φωτογραφίες του Σπύρου Καβακόπουλου Ηλεκτρονικού Τεχνολόγου Μηχανικού με ειδίκευση σε θέματα ήχου)

Ελληνάρας το σπουδαιότερο μυαλό του σύγχρονου κόσμου. Απολαύστε μερικές από τις εκπληκτικές του ιδέες.

Καινοτόμος, νεωτεριστής, πρωτοπόρος, πατεντιάρης, ξεπερνά τον στρουθοκάμηλο.

Αφήνει και κρύβει τα σκουπίδια του με τρόπο ζηλευτό. Σίγουρα η ΝΑΣΑ θα τον ήθελε για ανακυκλωτή, αλλά εμείς τον δίνουμε; Κορόιδα είμαστε;

Απολαύστε εξυπνάδες!!!

"Η Περιπέτεια" (ιταλ. L' Avventura) 1960 M. Antonioni

Η 1η ταινία "της τριλογίας της Αποξένωσης" του Αντονιόνι. Πρέπει να κατατάσσομαι στους ελάχιστους που δεν θεωρούν αυτό το αριστούργημα "θρίλερ"! Έστω κι αν η εξαφάνιση της Άννας παραμένει μυστήριο μέχρι και το τέλος της ταινίας!

Το ταξίδι της αναζήτησης της εξαφανισμένης φίλης σύντομα μετατρέπεται σε προσωπικό ψάξιμο στα άδυτα της ψυχής των δυο συνοδοιπόρων-κεντρικών ηρώων, οι οποίοι παράλληλα ερωτεύονται και βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στον άλλο και ο χαμός της Άννας περνάει... σε δεύτερη μοίρα.

Η ταινία λογοκρίθηκε μετά την προβολή της καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που διαμαρτυρήθηκαν για την υποτιθέμενη ανηθικότητά της. Αυτό έστειλε ξανά τον Αντονιόνι στο δωμάτιο του μοντάζ όπου πετσόκοψε δυο ερωτικές σκηνές ενώ οι κριτικοί κατέταξαν την ταινία στη δεύτερη θέση της λίστας με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, ακολουθώντας τον Πολίτη Κέιν (Citizen Kane) του Όρσον Γουέλς. 

Αυτές τις μέρες επαναλαμβάνεται η προβολή της, για πολλοστή φορά (ευτυχώς), από το κανάλι ACTION (Αύγουστος 17')
Απολαυστική και η υπέροχη Μόνικα Βίτι, αν και την προτιμώ στο ντουέτο με τον Ντελόν στην δεύτερη ταινία της τριλογίας, την " Έκλειψη" (1962).

«Να Μάθεις Να Φεύγεις» Του Μενέλαου Λουντέμη

Να Μάθεις Να Φεύγεις
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις !
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).
Αποδέξου το.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε –η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς
-οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει
-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα
– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.

Μενέλαος Λουντέμης 1906 – 1977

Πηγή: Social Security.gr

Ανώτερη Δραματική Σχολή Δήμου Αγίας Βαρβάρας. Παράσταση Αποφοίτων (Ιούνιος 17')

"Ο καιρός των ανθρώπων
Νέοι συνάδελφοι.
Αγωνιστείτε για αγάπη αναζήτηση γνώσης και θλίψη για τα βάσανα των ανθρώπων. Αναμετρηθείτε με την συνείδησή σας. Αποκηρύξτε την αρπαγή, τον δόλο, το στέγνωμα της αγάπης. Γίνετε διαλαλητές της αλήθειας μα και κριτές!
...γιατί η Τέχνη γενικά και το θέατρο ειδικά είναι ο δρόμος για να νικηθεί η θλίψη και ο θάνατος. Μιλήστε μέσα από την τέχνη σας. Δώστε ελπίδα και προοπτική στη ζωή, διαδηλώνοντας: "άμμες δε γ' εσόμεθα πολλω κάρρονες".

Τα λόγια του διευθυντή της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Δήμου Αγίας Βαρβάρας, Δημήτρη Παπαγιάννη γραμμένα στο πίσω μέρος του προγράμματος της εξαιρετικής παράστασης των αποφοίτων της Σχολής καρφώνονται σαν πρόκες στη μνήμη ενός γνήσιου καλλιτέχνη, αλλά και κάθε ευαίσθητου ανθρώπου.

Το εμβληματικό έργο "ΚΑΖΙΜΙΡ ΚΑΙ ΚΑΡΟΛΙΝΑ" του Έντεν φον Χόρβατ ενθουσίασε με την υποδειγματική ερμηνεία 25 νέων ανθρώπων που γέμισαν το θέατρο με την ζωντάνια τους και το ταλέντο τους.

(Στις φωτογραφίες από την παράσταση σε πρώτο πλάνο η συνεργάτιδά μου Κλέλια Φελεσάκη)


Χάρης Κανάκης

Παρουσίαση-κριτική για το ρεσιτάλ Χάρη Κανάκη (Σπύρος Καβακόπουλος , Ηλεκτρονικός Τεχνολόγος Μηχανικός με ειδίκευση σε θέματα ήχου)

Τελευταία παρακολούθησα δύο ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις Τζαζ. Το φεστιβάλ Τζαζ στο Γκάζι και το ρεσιτάλ πιάνου του Χάρη Κανάκη στο Πνευματικό Κέντρο της Ν. Φιλαδέλφειας.
Το φεστιβάλ παρακολουθώ σχεδόν δέκα χρόνια, γράφτηκαν πολλά, δεν χρειάζεται και γω. Όμως για το ρεσιτάλ αυτοσχεδιασμών και δημιουργημάτων πάνω στη Τζαζ του Χάρη Κανάκη, θεωρώ υποχρέωσή μου να γράψω.
Ο πιανίστας της Τζαζ, Τελόνιους Μονκ είχε πει ότι "Η Τζαζ είναι Ελευθερία". Και πράγματι την ελευθερία αυτή την εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο ο Χ. Κανάκης. Μία μουσική φράση από γνωστούς σκοπούς αποτελούσε την αφορμή για την δημιουργία εκπληκτικών παραλλαγών και ολόκληρων συνθέσεων.
Η γνώση, εμπειρία και ωριμότητα του Χ. Κανάκη, φθάνει πλέον σε σημείο που τον κάνουν έναν από τους εκλεκτούς της Τζαζ του τόπου μας. Οι μουσικές φράσεις, οι κλίμακες, συγχορδίες, ρυθμοί, αρμονίες, ακόμη και τα διάφωνα διαστήματα, που στροβιλιζόντουσαν στο μυαλό του, του έδιναν μουσικές ιδέες που απελευθέρωνε στα πλήκτρα του πιάνου και γινόντουσαν θαυμάσια ακροάματα σε μια πραγματικά προσωπική έκφραση και σ’ ένα διάλογο με τον εαυτό του και το κοινό.
Και βέβαια δεν είναι μόνο οι συνθέσεις, είναι ακόμη το πάθος του στο παίξιμο, από το πιο απαλό πιανίσιμο μέχρι και το πιο δυνατό φορτίσιμο. Και ακόμα η τεχνική, δεξιοτεχνία και εκφραστικότητα του, που δεν είναι κάτι το συνηθισμένο.
Παρόλο που ασχολείται με το πιάνο, ο Χ. Κανάκης δεν σταματά να αναζητά παντού την έμπνευση. Ένα δείγμα και οι θεατρικοί του μονόλογοι, που μεσολαβούσαν στα έργα του και απέδωσε πολύ όμορφα ηθοποιός Κλέλια Φελεσάκη.
Κρίμα στους Φιλαδελφειώτες που συνάντησα στο φεστιβάλ Τζαζ και δεν ήρθαν στο εξαιρετικό ρεσιτάλ Τζαζ Πιάνο, του Χ. Κανάκη. Φαίνεται ότι ο συντηρητικός χώρος του Πνευματικού Κέντρου, η σεμνότητα – διακριτικότητα του Χ. Κανάκη και η αδυναμία να κρατάς ένα «μπυρόνι», δεν συμβαδίζουν με την σημερινή νοοτροπία ακρόασης μουσικής Τζαζ. Κρίμα.
Τέλος μπράβο στον πρόεδρο της Ένωσης Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Φιλ/φειας-Χαλκ/νας, Αλέκο Γούλα, που οργάνωσε την εκδήλωση και το πιο σημαντικό να τιμήσει μ’ αυτήν τον εκλεκτό συμπολίτη μας.

Σπύρος Καβακόπουλος

Δελτίο Τύπου της Ένωσης Γονέων & Κηδεμόνων Φιλ/φειας-Χαλκ/νας για το ρεσιτάλ ΧΑΡΗ ΚΑΝΑΚΗ της 31ης Μαίου 2017.

ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ

ΝΕΑΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ – ΝΕΑΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΑΣ

                                                                ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Ένωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων υποδέχτηκε στις 31 Μαΐου  το καλοκαίρι, ξεκινώντας  έναν κύκλο εκδηλώσεων αφιερωμένο σε γονείς συμπολίτες μας, που έχουν διακριθεί για το μουσικό, καλλιτεχνικό, εικαστικό, ποιητικό ή συγγραφικό  τους έργο.

Η πρώτη εκδήλωση αφορούσε  ρεσιτάλ πιάνου του συμπολίτη μας  Χάρη Κανάκη, ενός καλλιτέχνη, που βάζει το δικό του  λιθαράκι στο μουσικό γίγνεσθαι, μέσω μιας απόπειρας που ξεφεύγει κατά πολύ από τα όρια του τοπικού.

Μουσική, ιστορία της μουσικής,  θεατρική έκφραση, σκηνική   παρουσία, αφηγηματικές και ερμηνευτικές τεχνικές συνυπήρχαν μέσω του συνθέτη πιανίστα  Χάρη Κανάκη και της νεαρής και πολλά υποσχόμενης ηθοποιού Κλέλιας Φελεσάκη, που απήγγειλε τους θεατρικούς μονολόγους του Χάρη Κανάκη.

Οι  πιανιστικοί  αυτοσχεδιασμοί  του Χ. Κανάκη  φανέρωσαν έναν ευφυή σολίστ, που διαθέτει άριστη τεχνική, υψηλή μουσική αντίληψη και μουσικότητα.

Στην εκφραστική  αυτή παράσταση, ο  Χάρης Κανάκης ερμήνευσε  έργα Ελλήνων και ξένων συνθετών και  ταξίδεψε το κοινό με  μουσικές  νότες που πλημμύρισαν την αίθουσα εκδηλώσεων του πνευματικού κέντρου της Νέας Φιλαδέλφειας. Ο ίδιος, μέσω των πιανιστικών αυτοσχεδιασμών,  έδωσε το μελωδικό του  στίγμα  που  απελευθερώνει τη φαντασία, ξεκινώντας με  ακούσματα  της περιόδου του μεσοπολέμου (Kurt Weil) περνώντας μεταξύ πολλών άλλων στον πρόδρομο της σύγχρονης Jazz (Bill Evans) αλλά και στον πρωτοπόρο της  σύγχρονης Jazz στην Ελλάδα (Μίμη Πλέσσα) και έκλεισε την εκδήλωση με μια  μουσική επιλογή  από τον  παγκόσμιο κινηματογράφο, το «Άρωμα γυναίκας» , ένα κομμάτι  γεμάτο συναισθήματα και συμβολισμό , γεγονός που δείχνει πως δεν υπάρχουν περιορισμοί στην εκρηκτική πιανιστική   δεινότητα του Χ.  Κανάκη!  Η βραδιά ολοκληρώθηκε λαμπερά με μια παλλόμενη από ευφορία εκτέλεση του γνωστού, εκτός προγράμματος, θρακιώτικου τραγουδιού «Μαύρη Θάλασσα».

Το κοινό καθηλωμένο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο άκουσμα, χάρισε στον συμπολίτη μας  το πιο ζεστό χειροκρότημα και τον συνεχάρη στη λιτή  δεξίωση που ακολούθησε.

Μεταξύ των πολλών συμπολιτών μας , που τίμησαν με την παρουσία τους  την εκδήλωση ήταν η Αντιδήμαρχος Παιδείας Ευτυχία Παπαλουκά , ο δημοτικός σύμβουλος και επικεφαλής της  δημοτικής  παράταξης «νέο» Γιώργος Αράπογλου , ο  δημοτικός σύμβουλος  και γραμματέας  του δημοτικού συμβουλίου Λευτέρης Πλάτανος  και ο  συνθέτης και μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών Κωνσταντίνος Λυγνός.

Η  Ένωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας –Νέας Χαλκηδόνας ευχαριστεί θερμά τον συμπολίτη μας συνθέτη πιανίστα Χάρη Κανάκη , τόσο  για το απολαυστικό ρεσιτάλ που μας  χάρισε όσο και για την τιμή που μας έκανε να αποδεχτεί την πρόσκληση μας και να ξεκινήσει  τις καλοκαιρινές του εμφανίσεις από το Δήμο μας.

                                    Για το Δ.Σ.

     Ο Πρόεδρος                                Ο Γ. Γραμματέας

Αλέξανδρος Γούλας                          Νίκος Τσορβάς

Ο Χάρης Κανάκης για μια μοναδική εμφάνιση στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας

Για μια μοναδική εμφάνιση, σε ρεσιτάλ πιανιστικών αυτοσχεδιασμών οργανωμένο από την "Ένωση Συλλόγων Γονέων και κηδεμόνων του δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας". 

Την Τετάρτη 31 Μαίου 2017 και ώρα 7:00 μμ στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου Νέας Φιλαδέλφειας (Νίκου Τρυπιά 45 Ν. Φιλ/φεια).

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΡΕΣΙΤΑΛ.

 Ρεσιτάλ πιάνου Jazzy, Free-Style αυτοσχεδιασμών του πιανίστα-συνθέτη ΧΑΡΗ ΚΑΝΑΚΗ με την συμμετοχή της ηθοποιού ΚΛΕΛΙΑΣ ΦΕΛΕΣΑΚΗ (Storytelling τεχνική).

Ο Χάρης Κανάκης που με το ιδιαίτερο αυτοσχεδιαστικό του στυλ και ιδίωμα έχει αποσπάσει θετικότατες κριτικές από εξέχοντες καλλιτέχνες του χώρου (όπως οι πρωτοπόροι της σύγχρονης Τζαζ στην Ελλάδα  Μίμης Πλέσσας και Μάρκος Αλεξίου),  μάς συστήνει εκ νέου, γνωστά ελληνικά και ξένα μουσικά θέματα, μέσα από μια άλλη ματιά με όχημα τον μαγικό κόσμο της αυτοσχεδιαστικής Jazzy, Free-Style μουσικής αλλά και του θεατρικού λόγου.

Γιαννης Αυγερινός. Κλειστό σεμινάριο μουσικής 20ου αιώνα. Απρίλιος 2017

Κλειστό σεμινάριο (για περιορισμένο αριθμό συμμετεχόντων) με τον καθηγητή σύνθεσης ΓΙΑΝΝΗ ΑΥΓΕΡΙΝΟ.

Με αφορμή την ανάλυση ενός εμβληματικού έργου του 20ου αιώνα της Συμφωνίας op. 21 του WEBERN επαναπροσδιορίσαμε την επαφή μας με τις απαρχές της ατονικής και δωδεκάφθογγης μουσικής σε ένα μαγευτικό χώρο γεμάτο γνώση που ξαναθύμισε στους παλαιότερους από εμάς πόσο τυχεροί πρέπει να αισθανόμαστε σπουδάζοντας κοντά σε έναν τέτοιο δάσκαλο. Μυσταγωγία!

Χάρης Κανάκης
Συνθέτης-Πιανίστας