Φεντερίκο Φελίνι 20 Ιανουαρίου 1920 - 31 Οκτωβρίου 1993

 

Φεντερίκο Φελίνι, Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου και σεναριογράφος, από τους σημαντικότερους δημιουργούς της «έβδομης τέχνης».

Γόνος μεσοαστικής οικογένειας του Ρίμινι, γεννήθηκε στα 1920, σαν σήμερα 20 Ιανουαρίου. Σπούδασε σε σχολεία καθολικών και πέρασε αρκετό χρόνο τεμπελιάζοντας και βάζοντας σε τάξη, αλλά και σε αταξία, τις παιδικές του αναμνήσεις. Καθοριστική για τη ζωή του, αλλά και ορισμένες ταινίες του θα είναι η αυστηρή εκπαίδευση του πάτερ Καρισίμι στο κολέγιο του Φανό. Γοητεύεται από ιστορίες φανταστικές πέρα από την πραγματικότητα, καθώς και από πρόσωπα και φιγούρες περιθωριακές και εκκεντρικές. Αλλωστε, είναι ενδεικτικό ότι σε πολλές ταινίες του, πρωταγωνιστικούς ρόλους έχουν κλόουν, νάνοι, τρελοί του χωριού.

Ο μεγάλος δημιουργός προσέγγισε τον κόσμο του κινηματογράφου μέσα από τη γελοιογραφία και το σκίτσο, από τότε που ήταν στα θρανία.

Αφού για ένα διάστημα δούλεψε στα καφενεία του Ρίμινι, φτιάχνοντας τα πορτρέτα των πελατών, εργάστηκε στη Ρώμη ως σχεδιαστής κόμικς και γελοιογράφος, ως βοηθός σε θέατρο και ως σεναριογράφος κωμωδιών, με την ταινία «Οι Βιτελόνι», που γύρισε το 1953, θα γνωρίσει την πρώτη του επιτυχία στο χώρο του κινηματογράφου.

Τα έργα του συνδυάζουν όνειρα, φαντασία και πάθος.

Στη φασιστική περίοδο, επί Μουσολίνι, ο Φεντερίκο και ο αδελφός του Ρικάρντο αναγκάστηκαν να μπουν στην οργάνωση “Avantguardista”, μια μορφή φαιοχιτώνων προσκόπων, αν και ο Φελίνι ουδέποτε προσχώρησε στη φασιστική ιδεολογία. Μάλιστα, “ξεχνούσε” συνειδητά να φοράει ορισμένα εξαρτήματα της στολής του σε ένδειξη αντίστασης στην εξουσία. Στα νιάτα του, ο Φελίνι δούλεψε σε διάφορες εφημερίδες ως αστυνομικός ρεπόρτερ κι αργότερα ως αρθρογράφος και γελοιογράφος. Απέφυγε την επιστράτευση κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και επέδειξε πολιτική απάθεια.

Το φιλμ «Λα στράντα» (1954) του χάρισε παγκόσμια φήμη.

Είναι ένα αλληγορικό φιλμ που έχει ως θέμα την απομόνωση των ανθρώπων στην αστική κοινωνία.

Οι «Νύχτες της Καμπίρια» (1956) και οι μετέπειτα ταινίες του, παρουσιάζουν μεγάλη δύναμη συγκινησιακής επίδρασης, καθρεφτίζουν τις αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου της Δύσης, αποκαλύπτουν σε βάθος και με λεπτότητα την ουσία της ανθρώπινης ψυχολογίας.

Το πιο αιχμηρό κοινωνικό φιλμ του Φελίνι θεωρείται η «Γλυκιά ζωή» (1959).

Ορισμένα από τα αριστουργήματά του είναι το «Οκτώμισι», η « Τζουλιέτα των πνευμάτων», το «Σατιρικόν», η «Ρόμα» και άλλα.

Το 1974 ο Φελίνι σε σενάριο που έγραψε ο ίδιος και ο Τ. Γκουέρα γύρισε το φιλμ «Αμαρκορντ», το οποίο έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Για πρώτη φορά, εξάλλου, ο Φελίνι δίνει σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά: με όπλο τη σάτιρα ξεσκεπάζει αλύπητα τον ιταλικό φασισμό, τη σκληρότητα του, τη δημαγωγική προπαγάνδα.

Ο Federico Fellini είναι ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης της Ιταλίας, ένας από τους πλέον εγωκεντρικούς σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου και η επιτομή της αισθητικής ενός ανθρώπου που χρησιμοποίησε τα προσωπικά του φετίχ, τα πάθη και τις προτιμήσεις του μετατρέποντας τις προσωπικές του εμμονές σε κάποιες από τις πιο συναρπαστικές εικόνες που έχουν παρουσιαστεί ποτέ στην οθόνη.

Ένα από τα παλιότερα πάθη του Φελίνι ήταν η “Σαραγκίνα”, μια απίστευτα παχιά πόρνη που πρόσφερε το κορμί της στους ψαράδες και εκείνοι της έδιναν της απούλητες σαρδέλες τους. Αυτός ο “φριχτός και θεσπέσιος δράκος”, όπως την αποκαλούσε ο Φελίνι, ήταν τυπικό δείγμα των παράξενων, πληθωρικών, βαριά σεξουαλικών μορφών που στοίχειωναν τα όνειρά του και θα εμφανίζονταν επανειλημμένα στις ταινίες του.

Δεν υπάρχει τέλος. Δεν υπάρχει αρχή. Υπάρχει μόνο ένα ατέλειωτο πάθος για ζωή.

Όσοι είναι πάντα συνεπείς, είναι ύποπτοι.

Εμπειρία είναι αυτό που παίρνεις όσο ψάχνεις για κάτι άλλο.

Σε κάποιο βαθμό όλα είναι ρεαλιστικά. Δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στη φαντασία και στο πραγματικό.

Η λογοκρισία είναι διαφήμιση πληρωμένη από το κράτος.

Είναι πιο εύκολο να είσαι πιστός σε ένα εστιατόριο παρά σε μια γυναίκα.

Όλη η τέχνη είναι αυτοβιογραφική. Το μαργαριτάρι είναι η αυτοβιογραφία του στρειδιού.

Κανένας κριτικός που γράφει για μια ταινία δεν μπορεί να πει περισσότερα από την ίδια την ταινία, αν και κάνουν ό,τι μπορούν για να μας κάνουν να πιστέψουμε το αντίθετο.

Ρώμη: ένα απέραντο νεκροταφείο που σφύζει από ζωή.

Αν υπήρχε λίγο περισσότερο σιωπή, αν μπορούσαμε όλοι να σιωπήσουμε… ίσως θα μπορούσαμε να καταλάβουμε κάτι.

Φρεντερίκο Φελινι

20 Ιανουαρίου 1920 - 31 Οκτωβρίου 1993

Από ανάρτηση της Χριστίνας Κωστή.

Αντρέι Ταρκόφσκι. Απόσπασμα από το βιβλίο: "Σμιλεύοντας το Χρόνο''

 

Πάντα με εξαγρίωνε η στερεότυπη φράση:

''Δεν τα καταλαβαίνει αυτά ο κόσμος''.

Ποιοι είναι αυτοί που αναλαμβάνουν
να εκφράσουν τη ''γνώμη του λαού'', 

προβαίνοντας σε δηλώσεις
για λογαριασμό του,
σαν να εκπροσωπούν
την πλειονότητα του πληθυσμού;

Ποιοι είναι όλοι αυτοί που ξέρουν
τι καταλαβαίνει ο κόσμος και τι όχι;
Τι χρειάζεται και τι θέλει;

Έκανε κανείς καμιά μελέτη
ή την παραμικρή
ενσυνείδητη προσπάθεια

να ανακαλύψει τα αληθινά
ενδιαφέροντα του λαού,

τον τρόπο σκέψης του,
τις προσδοκίες, τις ελπίδες,
τις απογοητεύσεις του;

Το μόνο που έχει να προσφέρει
ο καλλιτέχνης στο κοινό του,

είναι να μένει ανοιχτός
και να μη συμβιβάζεται
στον αγώνα και στο υλικό του.

Και το κοινό
θα αναγνωρίσει
τον κόπο του.

Αν αποδεχόμαστε άκριτα
το γούστο των θεατών
προσπαθώντας
να τους ευχαριστήσουμε,

σημαίνει απλούστατα
ότι δεν τους σεβόμαστε,
ότι θέλουμε να πάρουμε
μόνο τα χρήματά τους.

Αντί να εκπαιδεύσουμε το κοινό
προσφέροντάς του
εμπνευσμένα έργα τέχνης,

εκπαιδεύουμε τους καλλιτέχνες
πως να εξασφαλίζουν
τα εισοδήματά τους.

Από την άλλη πλευρά,
το κοινό θα εξακολουθήσει
ανενόχλητα και αυτάρεσκα

να πιστεύει πως έχει δίκιο
- πεποίθηση που σπάνια
είναι δικαιολογημένη.

Η αποτυχία μας να αναπτύξουμε
τα κριτήρια του κοινού,

σημαίνει τελικά
ότι το μεταχειριζόμαστε
με πλήρη αδιαφορία.

------------------------------------------------------------------

Αντρέι Ταρκόφσκι

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Σμιλεύοντας το Χρόνο'' 

"ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ"-SADILISHTETO / THE JUDGEMENT (2014)

Τυχεροί όσοι μπόρεσαν να ξενυχτίσουν και να δουν αυτό το μικρό διαμάντι στην ΕΤ2 και στην Κινηματογραφική της Λέσχη την Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018.  

Μία ταινία που δεν μπορείς να ξεχάσεις εύκολα και που δεν βλέπει κανείς συχνά πλέον. 

Ένα συναρπαστικό κοινωνικό δράμα, με εκπληκτικές ερμηνείες, που προτάθηκε από τη Βουλγαρία για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας 2014.

Sirah68-Ιχνηλάτης

Η ιστορία λαμβάνει χώρα στις μέρες μας, σ’ ένα μικρό και φτωχικό χωριό στη Βουλγαρία, που βρίσκεται στα σύνορα με την Τουρκία και την Ελλάδα. Ο 45χρονος Μίτιο ζει μαζί με το γιο του Βάσκο, 18 ετών. Οι σχέσεις τους είναι τεταμένες μετά τον πρόσφατο θάνατο της Φράνκα, συζύγου του Μίτιο και μητέρας του Βάσκο.

Η κατάσταση ολοένα και χειροτερεύει: το γαλακτοκομείο, όπου εργαζόταν ο Μίτιο 15 χρόνια τώρα, χρεοκόπησε, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αντεπεξέλθει στις δόσεις του δανείου που είχε πάρει μερικά χρόνια πριν για τη θεραπεία της Φράνκα. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος οι δύο άνδρες να καταλήξουν άστεγοι – το σπίτι έχει μπει υποθήκη για το δάνειο.

Έχοντας βρεθεί σε αδιέξοδο, ο Μίτιο δέχεται -παρόλο που δεν συμφωνεί ιδεολογικά- να μεταφέρει λαθρομετανάστες μέσω ενός περάσματος στα βουλγαροτουρκικά σύνορα, υπό τις εντολές ενός πρώην διοικητή του στο στρατό την περίοδο του 1988. Το πέρασμα όμως, κρύβει αναμνήσεις για τον Μίτιο, καθώς εκεί, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας είχε σκοτώσει ένα νεαρό ζευγάρι από την Ανατολική Γερμανία που προσπαθούσε να αποδράσει στη Δύση. Ζώντας μ’ αυτή την ανάμνηση εδώ και 25 χρόνια, ο Μίτιο προσπαθεί να βρει συγχώρεση για εκείνο το τραγικό περιστατικό, αλλά και να ξανακερδίσει το γιο του.

Διάρκεια: 107' 
Παραγωγή:Βουλγαρίας-Γερμανίας- Σκοπίων-Κροατίας
Παίζουν: Άσεν Μπλατέτσκι, Μίκι Μανόλοβιτς, Οβάνες Τοροσιάν, Ίνα Νικόλοβα, Παρασκεβά Τζουκέλοβα, Βασίλ Βασίλεφ-Τζουέκα, Μέτο Γιοβανόφσκι, Χρίστο Μουταφτσίεφ.
Σκηνοθέτης: Στέφαν Κομαντάρεφ
Σενάριο: Στέφαν Κομαντάρεφ, Μάριν Νταμιάνοφ, Έμιλ Σπαχίσκι 
Διεύθυνση φωτογραφίας: Κράσιμιρ Αντόνοφ 
Μουσική: Στέφαν Βαλντόμπρεφ 
Μοντάζ: Νίνα Αλταπαρμάκοβα


Οι πληροφορίες για την ταινία προέρχονται από το site της ΕΡΤ.

"Η Περιπέτεια" (ιταλ. L' Avventura) 1960 M. Antonioni

Η 1η ταινία "της τριλογίας της Αποξένωσης" του Αντονιόνι. Πρέπει να κατατάσσομαι στους ελάχιστους που δεν θεωρούν αυτό το αριστούργημα "θρίλερ"! Έστω κι αν η εξαφάνιση της Άννας παραμένει μυστήριο μέχρι και το τέλος της ταινίας!

Το ταξίδι της αναζήτησης της εξαφανισμένης φίλης σύντομα μετατρέπεται σε προσωπικό ψάξιμο στα άδυτα της ψυχής των δυο συνοδοιπόρων-κεντρικών ηρώων, οι οποίοι παράλληλα ερωτεύονται και βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στον άλλο και ο χαμός της Άννας περνάει... σε δεύτερη μοίρα.

Η ταινία λογοκρίθηκε μετά την προβολή της καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που διαμαρτυρήθηκαν για την υποτιθέμενη ανηθικότητά της. Αυτό έστειλε ξανά τον Αντονιόνι στο δωμάτιο του μοντάζ όπου πετσόκοψε δυο ερωτικές σκηνές ενώ οι κριτικοί κατέταξαν την ταινία στη δεύτερη θέση της λίστας με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, ακολουθώντας τον Πολίτη Κέιν (Citizen Kane) του Όρσον Γουέλς. 

Αυτές τις μέρες επαναλαμβάνεται η προβολή της, για πολλοστή φορά (ευτυχώς), από το κανάλι ACTION (Αύγουστος 17')
Απολαυστική και η υπέροχη Μόνικα Βίτι, αν και την προτιμώ στο ντουέτο με τον Ντελόν στην δεύτερη ταινία της τριλογίας, την " Έκλειψη" (1962).

Αντρέι Ταρκόφσκι: "Δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να μιμούμεθα τον Δημιουργό".

Ό Αντρέι Ταρκόφσκι(1932-1986) —μικρός, νευ­ρικός, βίαιος, σχεδόν ασιατικός τύπος-—δεν είναι λιγότερο απαιτητικός από τις ταινίες του. "Οσο αδιαφορεί για την ικα­νοποίηση του κοινού, θεωρώντας πώς το έργο πού έχει να κάνει πρέπει να το κάνει, χωρίς να ενδιαφέρεται για μόδες και για επιτυχίες, άλλο τόσο δεν φροντίζει να προσελκύσει τον τύπο και άλλα κέντρα κοινής γνώμης. Απεχθάνεται την κινημα­τογραφική κριτική, πού τη βρίσκει στο σύνολο της μέτρια. Αποφεύγει τους δη­μοσιογράφους. Αγαπά να προκαλεί, να διακηρύττει, λόγου χάρη, παρωχημένες θέσεις του τύπου: Ό άνδρας είναι για να ενεργεί και να δημιουργεί. Ή γυναίκα για ν' αγαπά τον άνδρα.Αυτή ή αποσιώπηση όσον άφορα το σχολιασμό του έργου του, μαζί με τη δυ­σκολία προσέγγισης των ταινιών του, ιδί­ως των τελευταίων, μπορεί να εξηγήσει μια σοβαρή παρεξήγηση, πού είναι πια καιρός να διαλυθεί, για την προσωπική μεταφυσική του Ταρκόφσκυ. Ό κινημα­τογραφικός τύπος ιδιαίτερα, έχει παρου­σιάσει τον Ταρκόφσκυ όχι σαν ένα πιστό, άλλα σαν έναν άνθρωπο πού νοσταλγεί το Θεό. Βάζουν στο στόμα του Ταρκό­φσκυ —φράσεις εκατό φορές ξαναειπωμένες—: «Για μένα ό ουρανός είναι άδειος» (Postif Νο 109), «Δεν διαθέτω το όργανο με το όποιο νοιώθουμε τον Θεό» . Ρωτήσαμε τον Ταρκόφσκυ πώς μπο­ρούσε να συμβιβάζει τον αγνωστικισμό αυτόν με την ολοφάνερη πνευματικότη­τα, πώς μπορούσε να λέει ταυτόχρονα: «Τό νόημα της ζωής είναι να υψωνόμαστε πνευματικά» και «Για μένα ό ουραγός εί­ναι άδειος» ...Αναπήδησε: «Ό ουρανός είναι άδει­ος... Ποτέ δεν τοπα αυτό! Που διαβάσατε κάτι τέτοιο; Ό Μπέργκμαν θα μπορούσε να το πει ή ό Κίρκεγκαρντ! Εγώ ποτέ!»
 — Για σας λοιπόν ό ουρανός δεν είναι άδειος;  -    "Οχι, βέβαια!-     -Το ερώτημα γίνεται πιο απλό. Τι εί­ναι για σας το πνευματικό; Ποια είναι ή πίστη σας; — Πιστεύω πώς ό άνθρωπος δημιουρ­γήθηκε από Κάποιον πού είναι ανώτερος,πού είναι άπειρος και πώς όλη ή ζωή οφεί­λει να υπηρετεί αυτόν τον Κάποιον. — Αυτό το ανώτερο Όν εΐναι ό Θεός της χριστιανικής παραδόσεως; - Αναμφίβολα. — Θα λέγατε πώς είστε Όρθόδοξος; -  Ναι

— Εΐναι ή πρώτη φορά πού δίνετε μια τόσο απλή απάντηση σ' αυτό το ερώτη­μα...

— Εΐναι ή πρώτη φορά πού μου θέτουν τέτοιο ερώτημα. Οι δημοσιογράφοι ερμη­νεύουν με τον τρόπο τους. Γράφουν ό,τιθέλουν. "Η δεν καταλαβαίνουν...

— Κι όμως, είναι πολύ πιο απλό να ξέ­ρουν πώς έπικαλείσθε την  Όρθοδοξία μάλλον, παρά μια «κούφια», διάχυτη πνευ­ματικότητα...

— Θα θελα να προσθέσω πώς βρίσκο­μαι ακόμη μακριά από αυτό προς το όποιο τείνω.Μιλάω για ένα ιδανικό, προσωπικά είμαι πολύ μακριά.

— Διαβάσαμε επίσης για σας πώς είστε κάποιος πού πέρασε μετά τον   "Αντρέι Ρουμπλιώφ «από μια πίστη στον Θεό σε μια πίστη στην τέχνη» .

— (Δυνατά γέλια). Καλό κι αυτό... (ε­ξοργισμένος) Ποια τέχνη; Πώς μπορεί να«πιστεύει» κανείς στην τέχνη; Ποτέ δεν πίστεψα στην τέχνη. Ή τέχνη είναι ή αν­τανάκλαση μέσα στον καθρέφτη αύτού πού είμαστε, μιας ανώτερης ικανότητας να δημιουργείς. Δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να μιμούμεθα τον Δημιουργό. Ημα­στε πλασμένοι κατ' εικόνα Θεού, και ή πράξη της δημιουργίας είναι μια από τις κινήσεις οπού γινόμαστε όμοιοι του.
 -Με λίγα λόγια επικαλείστε μια θρη­σκευτική αντίληψη της τέχνης
— Πραγματικά. Ή τέχνη είναι μια προ­σευχή. Είναι ή προσευχή μου. Κι άν ή προσευχή μου ενδιαφέρει κάποιον, τότε ή τέ­χνη μου είναι χρήσιμη. Το χρέος του άν­θρωπου είναι να υπηρετεί. Ό κόσμος φτιάχτηκε πάνω σ' ένα μοναδικό τύπο σχέ­σεως, χάρις στον Θεό, τη διακονία. Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς οι άνθρωποι με το να μη διακονούν, αλλά να υποδουλώνουν τους άλλους, προσπαθούν ν' αναποδογυ­ρίσουν τη σχέση και να θεμελιώσουν έτσι την εξουσία τους. Γι αυτό ή ιστορία της ανθρωπότητας δέν είναι τίποτε άλλο πα­ρά αγώνες για την εξουσία.
- Αντί να πούμε διακονούν,θα μπο­ρούσαμε να πούμε ν' αγαπούν;
-  Ασφαλώς.
— Και με ποιο τρόπο ή τέχνη μπορεί νά ναι έτσι διακονία και αγάπη;
- "Α... Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα μυστήριο. Εΐναι το μυστήριο της δημι­ουργίας. Θα μπορούσαμε να ζήσουμε εί­κοσι, τριάντα αιώνες, ποτέ δεν θα μαθαίναμε πώς δημιουργήθηκε ό κόσμος, όπως δεν θ' αποκρυπτογραφήσουμε ποτέ το μυστήριο της δημιουργίας. "Οταν γονατί­ζουμε μπροστά σε μια εικόνα και προσευ­χόμαστε στον Θεό βρίσκουμε τα αληθινά, τα σωστά λόγια. Με τόν ίδιο τρόπο, όταν απευθύνεις την τέχνη σου στον Θεό σαν μια προσευχή, βρίσκεις τα σωστό πρόσω­πα πού θα βάλεις στο έργο σου.
— Οί ταινίες σας είναι ή έκφραση αγά­πης για τον Δημιουργό;
— Θα'θελα πολύ να το πιστέψω... Δεν υπάρχει αμφιβολία, προσθέτουμε πάντα ένα  σωρό  πράγματα  στην δημιουργική ορμή, αλλά το ιδανικό για μένα θά'ταν ν'απελευθερωθώ από όλα αυτά τα περιττά.
Ό Μπαχ για παράδειγμα: Να ή καθαρή δημιουργία.


Από το Information Catholiques-Μετάφραση  Ελ.Μάινας-περιοδικό Σύναξη-proskynitis.blogspot

Γιώργος Παππάς (ηθοποιός 1903-1958)

Γιός του δημοσιογράφου Σπυρίδωνος Παππά και της ηθοποιού και ποιήτριας Θεώνης Δρακοπούλου (Μυρτιώτισσας) ο Γιώργος Παππάς (1903-1958) σπούδασε Γεωπονική στην Ελβετία και το 1931 εγκατέλειψε τη θέση του στο Υπουργείο Εξωτερικών για να ασχοληθεί με το θέατρο.Μετά το ντεμπούτο του στο θίασο του Μήτσου Μυράτ συνεργάστηκε με τους θιάσους Κοτοπούλη και Κυβέλης και κατόπιν προσελήφθη στο Βασιλικό Θέατρο.
Στην κατοχή συγκρότησε θίασο με την Βάσω Μανωλίδου,τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Νίκο Δενδραμή,ενώ μεταπολεμικά συνεργάστηκε με την Κατερίνα Ανδρεάδη και με το ζεύγος Λαμπέτη –Χόρν. 
Μετέφρασε και σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα, δίδαξε στη σχολή του Εθνικού Θέατρου και έπαιξε χαρακτηριστικούς ρόλους στις ταινίες ''Μαντάμ Σουσού'' του Τάκη Μουζενίδη (1948), ''Κυριακάτικο ξύπνημα'' του Μιχάλη Κακογιάννη (1953),''Η Άγνωστος'' του Ορέστη Λάσκου (1956) ''Το τελευταίο ψέμμα'' του Μιχάλη Κακογιάννη (1957) και ''Ο Ανθρωπος του τραίνου'' του Ντίνου Δημόπουλου (1958)

"To αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού" του Έκτορα Λυγίζου

Είναι η πιο πολυβραβευμένη ελληνική ταινία –εντός κι εκτός των συνόρων– και η καλύτερη που θα δείτε φέτος. Το «Αγόρι» είναι η ιστορία ενός νεαρού άνδρα που σταδιακά καταλήγει χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, χωρίς τροφή, χωρίς αγάπη, στην Αθήνα του σήμερα, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει, να αναζητήσει όσα του λείπουν, να τραφεί. Είναι ένα μεθυστικό κομμάτι σπουδαίου σινεμά εξαιρετικής ακρίβειας και πυκνότητας, μιας «χορογραφημένης» σωματικής ερμηνείας λαμπρού βάθους, ένα ελλειπτικό δράμα σπάνιας μεταφυσικής μα και σαρκικής αγωνίας, συγκλονιστικής θλίψης και συναισθηματικής έντασης. Είναι μια ταινία απόλυτα επίκαιρη, βαθιά πολιτική, μεταφορική μα και άμεσα ρεαλιστική. Επίκαιρη στις συνθήκες που περιγράφει, μα άχρονη στις ανάγκες που ψηλαφίζει. Είναι ένα φιλμ που σοκάρει σχεδόν με την απλότητά του, μα την ίδια στιγμή απλώνεται σαν τα κλαδιά ενός δέντρου σκιάζοντας το μυαλό, την καρδιά, τη νόησή σου. Το «Αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» είναι μια ταινία που αν της αφεθείς σε καταπίνει. Σε χωνεύει στη βαθιά της θλίψη, στη σκληρή της ποίηση, στην σπαρακτική της ομορφιά, στη μινιμαλιστική της αλήθεια. Και βγαίνοντας από την αίθουσα σε αφήνει διαφορετικό: βαφτισμένο στην τέχνη, μα ικανό να δεις και να καταλάβεις αληθινά, ίσως για πρώτη φορά, την πραγματικότητα του περιβάλλοντος χώρου, των ανθρώπων γύρω σου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (Α.V.)

Γούντι Αλεν: «Μου έγιναν εµµονή τα γηρατειά»

Στα 74 του, ο Γούντι Αλεν δεν διστάζει να οµολογήσει πως φοβάται τον θάνατο

Εχει πατήσει τα 74, αν και δεν του φαίνεται. Ωστόσο χρειάζεται ακουστικό για να ακούει τι του λες. Εξακολουθεί να παίζει κλαρινέτο και να κάνει όνειρα για τη µεγάλη οθόνη. Πίσω από την κάµερα όµως. Μπροστά δεν το συζητάει να ξαναβγεί. Διότι πλέον στη ζωή του έχει προστεθεί ακόµη ένας πρωταγωνιστής: ο φόβος για τα γηρατειά και τον θάνατο. Και ο Γούντι Αλεν δεν διστάζει να το οµολογήσει.

«Τα γηρατειά µού έχουν γίνει εµµονή.

Το γεγονός ότι µεγαλώνεις µαζί µε τον φόβο του θανάτου έρχονται απρόσκλητα στη ζωή σου. Μόλις σηκώνεσαι από το κρεβάτι συνειδητοποιείς ότι σε πονάει η πλάτη σου ή ο σβέρκος σου. Και αρχίζεις να συνειδητοποιείς την ηλικία σου. Ηξερες πως κάποια στιγµή θα πεθάνεις αλλά έσπρωχνες αυτόν σου τον φόβο κάτω από το χαλί. Τώρα όµως τον βρίσκεις µπροστά σου και το µόνο που µπορείς να κάνεις είναι να ευχηθείς να είναι όσο το δυνατόν πιο ανώδυνος γίνεται», λέει ο σκηνοθέτης µε τα τρία Οσκαρ.

«Οταν πεθάνω θα ήθελα να µε αποτεφρώσουν. Δεν θέλω να γίνει φασαρία, τελετή µε καλούς φίλους και µοιρολόγια. Θα ήθελα να µε ξεχάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Δεν θα ήθελα να επιβαρυνθεί η γυναίκα µου και τα παιδιά µου µε τέτοιες διαδικασίες» συνεχίζει και διευκρινίζει ότι θα ήθελε η στάχτη του να σκορπιστεί στη Λεωφόρο Μάντισον, καθώς η Νέα Υόρκη υπήρξε η µούσα του.

«Την αγαπώ επειδή εδώ µεγάλωσα. Είµαι δεµένος µαζί της» λέει ο δηµιουργός που µεγάλωσε στο Μπρούκλιν. Περιγράφει δε την παιδική του ηλικία ως εξής:

«Ηµασταν φτωχοί, αλλά δεν το ξέραµε. Δεν είχαµε λεφτά, αλλά δεν πεινούσαµε κιόλας. Ηµουν καλός αθλητής. Οι γονείς µου ήταν παντρεµένοι επί 60 χρόνια, τους αγαπούσα, αλλά δεν ήµουν δεµένος µε τη µητέρα µου. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ήθελε να µπει στον χώρο του θεάµατος».

Είναι ευχαριστηµένος από την πορεία του και τις ταινίες του ώς σήµερα; «Οχι», απαντά. «Σπατάλησα µια ευκαιρία που άλλοι άνθρωποι θα σκότωναν για να την έχουν. Είχα απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Αλλοι σκηνοθέτες δεν είχαν αυτή την πολυτέλεια ούτε για µία φορά. Από τις 40 ταινίες µου, οι 30 θα έπρεπε να είναι αριστουργήµατα, 8 αξιοπρεπείς αποτυχίες και 2 να είναι για κλάµατα. Δεν έγιναν όµως έτσι τα πράγµατα. Οι περισσότερες ταινίες µου ήταν ευχάριστες, αλλά κοιτάξτε τι πέτυχαν άνθρωποι που ήταν ταγµένοι να κάνουν ωραία πράγµατα – όπως ο Κουροσάβα, ο Φελίνι, ο Τριφό – και κοιτάξτε τις δικές µου ταινίες. Χαραµίστηκα και δεν ευθύνεται κανείς γι’ αυτό πέρα από τον εαυτό µου.

Φτάνεις τελικά σε κάποια ηλικία και συµπεραίνεις ότι δεν είσαι πλασµένος για «µεγάλος». Θες να γίνεις σπουδαίος όταν είσαι νέος, αλλά για διάφορους λόγους µπορεί να µην τα καταφέρεις. Τα χρόνια περνάνε και συνειδητοποιείς ότι είσαι απλώς µέτριος και πως έκανες ό,τι καλύτερο µπορούσες. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να το παραδεχτείς. Δεν συµβιβάστηκα, ούτε ξεπουλήθηκα, αλλά δεν πέτυχα και όσα ήλπιζα. Δεν είµαι όµως και θύµα φαντασιώσεων του στυλ «µια µέρα θα γυρίσω τον «Πολίτη Κέιν» και τον «Κλέφτη ποδηλάτων» και αυτές µου οι ταινίες θα είναι οι σηµαντικότερες που έχουν γυριστεί και οι νεώτεροι θα αντιγράφουν το στυλ µου. Πολύ ήρεµα έχω παραιτηθεί από τέτοια συναισθήµατα. Δεν χάνω πλέον τα λεφτά µου. Δεν πάω στο Χόλιγουντ να γυρίσω ταινίες - σκουπίδια. Δεν προσπάθησα να πάρω µε το µέρος µου το κοινό ή τους κριτικούς. Προσπάθησα να δώσω τον καλύτερο εαυτό µου. Το δικό µου το καλύτερο όµως δεν µπορεί να συγκριθεί µε το καλύτερο του Φελίνι» καταλήγει.

TΑ ΝΕΑ 

"Λευτέρης Δημακόπουλος" (η εμβληματική ταινία του Περικλή Χούρσογλου)

Μεσολόγγι, παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ο Παναγιώτης χτυπάει την πόρτα του φίλου του, Λευτέρη Δημακόπουλου. Έχουν να συναντηθούν πολύν καιρό. Μαζί, θυμούνται το παρελθόν, τα χρόνια που πέρασαν, χρόνια σπουδών, ερώτων και ελπίδων. Η ταινία "Λευτέρης Δημακόπουλος" καταγράφει μιαν ολόκληρη ιστορία απ' τη ζωή ενός "λαμπρού νέου" , τη ζωή του καθώς αλλάζει, πώς χάνει τη νιότη του, και τις αξίες του, για να συνειδητοποιήσει, παραμονή Πρωτοχρονιάς, ότι θυσίασε μια ζωή, για να έχει το δικαίωμα ν' αποκτήσει ακόμα μία... Ο σκηνοθέτης, στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, παρακολουθεί το οδοιπορικό του ήρωά του και την κούρσα προς την αμφίβολη επιτυχία μ' ένα λιτό ύφος, σχεδόν ντοκιμαντερίστικο, που του επιτρέπει, αν μη τι άλλο, να κρατήσει την απαραίτητη απόσταση από τα γεγονότα. Λες και δεν θέλει να τα σχολιάσει αλλά, να τα καταδείξει. Ο ήρωάς του είναι ένας σύγχρονος Έλληνας, ένας σύγχρονος πολίτης του δυτικού κόσμου, που προσπαθεί να διατηρήσει την ισορροπία του. Από την μια, η φωτιά της αναζήτησης καίει τα πάντα στο πρώτο μέρος.Κι από την άλλη, στο δεύτερο, τον καταπίνει η μεθοδική, σχεδόν εθελουσία κάθοδος του Λευτέρη Δημακόπουλου προς το αδιέξοδο. Κάθοδος σκοτεινή, μελαγχολική, όπως η νοσταλγία της εφηβείας και της χαμένης αθωότητας.

• Έτος Παραγωγής:
  • 2002
• Διάρκεια:
  • 0 λεπτά
• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
  • Περικλής Χούρσογλου
• ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
  • Νίκος Γεωργάκης Μαρία Σκουλά Νίκος Ορφανός Μανώλης Μαυροματάκης

"BABEL", ένα σαρωτικό πάντρεμα μελοδράματος και υπερρεαλισμού.

Αμερικανογαλλομεξικάνικο σπονδυλωτό δράμα, 2006, 130' Σκηνοθεσία.: Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου. Παίζουν: Μπραντ Πιτ, Κέιτ Μπλάνσετ, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Ρίνκο Κικούτσι. Υπόθεση: Ενας τυχαίος πυροβολισμός ενώνει με τραγικό τρόπο τις ζωές μιας Αμερικανίδας τουρίστριας που ταξιδεύει με τον άντρα της στην ενδοχώρα του Μαρόκου, ενός βοσκού και των δύο παιδιών του στη μαροκινή έρημο, μιας Μεξικάνας νταντάς στο Σαν Ντιέγκο στην Αμερική και μιας κωφάλαλης Γιαπωνέζας στο Τόκιο... Ο θάνατος και η ζωή, η αποξένωση και η επικοινωνία μέσα από ένα σαρωτικό πάντρεμα μελοδράματος και υπερρεαλισμού, σε ένα ψυχόδραμα παγκόσμιας απήχησης, που απογειώνεται χάρη στο ταλέντο τόσο του σκηνοθέτη Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου όσο και του μόνιμου σεναριογράφου του Γκιγιέρμο Αριάγκα. Δυνατές ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές, με τον Μπραντ Πιτ και την Κέιτ Μπλανσετ να κλέβουν την παράσταση σαν ζευγάρι αντιμέτωποι με τον θάνατο και ας έχουν οι ρόλοι τους μικρή διάρκεια στο σύνολο της ιστορίας. Η ταινία βραβεύτηκε με Οσκαρ Μουσικής για το έξοχο μινιμαλιστικό θέμα του Γκουστάβο Σανταολάγια.

Aπό κριτική αξιολόγηση του Ρόμπυ Εκσιέλ στο TV Έθνος (4 Αυγούστου 2012)

Tζένη Καρέζη (1936-1992)

Η αγαπημένη ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Τζένη Καρέζη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου 1934. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ευγενία Καρπούζη. Έζησε τα παιδικά της χρόνια σε διάφορες πόλεις, ακολουθώντας στις μεταθέσεις τους γονείς της που ήταν εκπαιδευτικοί. Στη Θεσσαλονίκη μπήκε εσωτερική στο Γαλλικό Σχολείο Καλογριών και αργότερα συνέχισε στο αντίστοιχο Saint Joseph στην Αθήνα.
H αγάπη της για το θέατρο άρχισε να εκδηλώνεται από τα μαθητικά της, ακόμη, χρόνια και εκφράστηκε με τη συμμετοχή της στις σχολικές παραστάσεις. Το 1951 –χρονιά αποφοίτησής της από την Ελληνογαλλική Σχολή– πήρε μέρος στην παράσταση της Aντιγόνης του Σοφοκλή που ανέβηκε στο REX από τους τελειόφοιτους, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο.
Την ίδια χρονιά έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου μαθήτευσε δίπλα στον Δημήτρη Pοντήρη, τον Άγγελο Tερζάκη, την Kατερίνα και τον Γιώργο Παππά, που υπήρξε και ο πρώτος μεγάλος της έρωτας. Αποφοίτησε το 1954 κα αμέσως χρίστηκε πρωταγωνίστρια. Ο πρώτος της ρόλος στο θεατρικό σανίδι ήταν δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, στο έργο Ωραία Ελένη που ανέβηκε τον Οκτώβριο του 1954 στο Θέατρο Κοτοπούλη. Ακολούθησαν σπουδαίοι ρόλοι, δίπλα στον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού (Οφηλία στον Άμλετ, Κορντέλια στον Βασιλιά Ληρ, Αντέλα στο Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Λόρκα κ.ά.)
Παράλληλα, το 1955 έκανε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, με τη Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο του Αλέκου Σακελάριου, για να ακολουθήσουν περισσότερες από 30 ταινίες, όπως Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960), Η νύφη το ’σκασε (1962), Τα κόκκινα φανάρια (1963), Δεσποινίς διευθυντίς (1964), Μια τρελή τρελή οικογένεια (1965), Τζένη - Τζένη (1966), Ένας ιππότης για τη Βασούλα (1968), Μια γυναίκα στην αντίσταση (1970).
Στο Εθνικό Θέατρο έμεινε ως το 1959, παίζοντας σε έργα του Τολστόι, του Αντρέγεφ, του Ούγκο Μπετ και του Αριστοφάνη, δίπλα στη Μαίρη Αρώνη. Μετά το 1960, δημιούργησε δικούς της προσωπικούς θιάσους και συνεργάστηκε με έξοχους κωμικούς, όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.
Από το 1968 μέχρι το θάνατό της έπαιξε μαζί με τον Κώστα Καζάκο, Καμπανέλλη, Άλμπυ, Ίψεν, Τσέχωφ, Αναγνωστάκη, ενώ το 1985 ερμήνευσε για πρώτη φορά αρχαίο δράμα, με τη Μήδεια, σε σκηνοθεσία Bολανάκη, παράσταση που και στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Τελευταία της θεατρική παράσταση ήταν τα Διαμάντια και μπλουζ της Λούλας Αναγνωστάκης.
Στην προσωπική της ζωή έκανε δύο γάμους. Ο πρώτος με τον δημοσιογράφο Ζάχο Χατζηφωτίου το 1962 και ο δεύτερος με τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο το 1967, με τον οποίο και έμεινε παντρεμένη έως το τέλος της ζωής της. Με τον Καζάκο απέκτησαν έναν γιο, τον Κωνσταντίνο, ο οποίος ακολουθεί με επιτυχία τα βήματα των γονιών του, όντας και ο ίδιος ηθοποιός.
Η Τζένη Καρέζη πέθανε στις 27 Ιουλίου του 1992, νικημένη από την επάρατο νόσο. Στη μνήμη της ιδρύθηκε, την ίδια χρονιά, το ίδρυμα Τζένη Καρέζη, με σκοπό την παρηγορητική αγωγή των ασθενών που πάσχουν από καρκίνο και χρόνιες καταληκτικές νόσους και τη με κάθε μέσο ανακούφισή τους από τον πόνο.

"Μέχρι το πλοίο" (1966, Αλέξης Δαμιανός)

Πρόκειται για την πρώτη ταινία του Αλέξη Δαμιανού (1966). Ένας ορεσίβιος άνδρας κατεβαίνει από το χωριό του στον Πειραιά με σκοπό να μεταναστεύσει στην Αυστραλία.
Στο τρίπτυχό του ο Δαμιανός βασίζει την δραματουργία του στα γνώριμα μέσα που τον απασχολούν και σε άλλες του δουλειές. Η προδοσία μιας φιλίας, και η αρχέγονη ορμή του παντοδύναμου έρωτα ξεδιπλώνονται με εκφραστικά μέσα τον Συμβολισμό και το αργό κοντινό καδράρισμα των ηρώων, δίνοντας την ευκαιρία στο θεατή να γίνει μύστης και εραστής, για λίγο, μέρος του δράματος που έχει τις ρίζες του βαθιά μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Από τις ταινίες που συγκαταλέγονται στα νατουραλιστικά αριστουργήματα του σύγχρονου Ελληνικού κινηματογράφου.

Χάρης Κανάκης

"GRAN TORINO", ένας ύμνος στη φιλία.

Το σενάριο ακολουθεί τον WALT KOWALSKI, έναν βετεράνο του πολέμου στην Κορέα, αποξενωμένο από την οικογένειά του και θυμωμένο με όλο τον κόσμο! Ο Walt αναπτύσει μια ιδιότυπη σχέση με τον νεαρό Βιετναμέζο γείτονά του που προσπαθεί να του κλέψει το αγαπημένο του αυτοκίνητο, ένα άριστα διατηρημένο FORD του 1972, το θρυλικό μοντέλο GRAN TORINO. Οι συγκυρίες και ο ατίθασος, αλλά δίκαιος, χαρακτήρας του Walt, τον ωθούν να υπερασπιστεί το νεαρό γείτονα και την οικογένειά του κτίζοντας μια ιδιαίτερη όσο και τρυφερή σχέση μαζί τους, μια σχέση που συγκινεί και τον πιο αδάφορο θεατή.

Ο Κλιντ Ίστγουντ τσαλαπατώντας σε τούτη την ταινία του, την εικόνα του σκληρού και βίαιου, που με συνέπεια έκτισε δεκαετίες πριν στον κινηματογράφο, επιχειρεί να αφηγηθεί μια σπαρακτική ιστορία φιλίας σε έναν άγριο κόσμο. Μία σπουδαία ταινία.
Χ.Κ.

"Πικρό Χιόνι" του Γιώργου Αγαθονικιάδη.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Αγαθονικιάδης, ανήκει στα θύματα του εμφύλιου και του εθνικού διχασμού, καθώς «έφυγε» με την οικογένειά του από την Ελλάδα μόλις 18 μηνών για την πρώην Τσεχοσλοβακία. Σπούδασε σκηνοθεσία σε μια από τις σπουδαιότερες κινηματογραφικές σχολές στον κόσμο, την FAMU της Πράγας, με καθηγητές τους Μίλος Φόρμαν, Μίλαν Κούντερα και άλλες προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου, ενώ υπήρξε συμμαθητής με τον Εμίρ Κουστουρίτσα.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1983 και έκτοτε εργάζεται ως σκηνοθέτης στην ΕΡΤ όπου διετέλεσε υπεύθυνος του Θεατρικού Τμήματος (1986-1989). Ταυτόχρονα διατηρεί σχέσεις με την κινηματογραφική και θεατρική παραγωγή της Τσεχίας. Το 2000 γύρισε την μεγάλου μήκους ταινία «Φθινοπωρινή επιστροφή», η οποία είχε πολύ καλή ανταπόκριση στην Τσεχία και προβλήθηκε σε διεθνή φεστιβάλ, στην Ελλάδα ωστόσο δεν κατάφερε να βρει διανομή στους ελληνικούς κινηματογράφους.

Επίσης γύρισε ένα ωριαίο ντοκιμαντέρ για τον Καζαντζάκη, εστιάζοντας στα χρόνια (1929-1932) που έζησε στην Τσεχία, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από την τσέχικη τηλεόραση και αγοράστηκε από τηλεοπτικούς σταθμούς αρκετών χωρών. Σε ό,τι αφορά στη σχέση του με το θέατρο το 2008 σκηνοθέτησε το «Λα Στράντα», του Φελίνι για το Κρατικό Θέατρο της πόλης Μοστ στην Τσεχία.

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2009 ολοκληρώθηκαν σε Ελλάδα, Γερμανία και Τσεχία τα γυρίσματα της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του «Πικρό χιόνι», στην οποία συμμετέχουν Έλληνες και ξένοι ηθοποιοί.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Πρόκειται για ένα ποιητικό δράμα με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία που οδηγεί σε μια πορεία αυτογνωσίας.
Το θέμα του έχει να κάνει με την περίοδο του ’41, όπου ένας Έλληνας στρατιώτης σκοτώνει κατά λάθος έναν γερμανό στρατιώτη και το φέρει βάρος στην συνείδησή του. Μετά από πολλά χρόνια οι αναμνήσεις επανέρχονται και ο άντρας αυτός θέλει να επιστρέψει τα προσωπικά αντικείμενα -που είχε πάρει από τον νεκρό στρατιώτη- στην οικογένεια του ως έναν ύστατο φόρο τιμής και έτσι να λυτρωθεί η ψυχή του. Όμως οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν και την «Οδύσσεια» αυτή καλείται να εκπληρώσει η εγγονή του Μυρτώ.
Οι βασικοί ηθοποιοί της ταινίας από ελληνικής πλευράς είναι οι: Άννα Ίρις, Γιώργος Βελέντζας, Κώστας Λάσκος, Κώστας Γιαλίνης, Χρήστος Παναγιωτέλης, Γεράσιμος Μαύρος κ.α.

Jim Jarmusch (Σκηνοθέτης)

Ο Jarmusch γεννήθηκε στο Οχάιο των Ηνωμένων Πολιτειών το 1953 από γονείς με Ευρωπαικές ρίζες και καταγωγή. Από μικρός επιρρεάστηκε από τον κινηματογράφο των "Καλτ" ταινιών (B-movies).
Στην εφηβεία ήρθε σε επαφή με τους πρωτοπόρους συγγραφείς της "γενιάς των Μπιτ", William Burroughs και Jack Kerouac.
Έπειτα από την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο το 1971 μετακόμεισε στο Σικάγο όπου έκανε σπουδές στη Δημοσιογραφία στο Northwestern University και αργότερα στο Columbia University με την φιλοδοξία να γίνει Ποιητής. Κατά την διάρκεια του τελευταίου έτους σπουδών του ταξίδεψε στο Παρίσι για καλοκαιρινά τμήματα σπουδών αλλά τελικά έμεινε εκεί δέκα μήνες (!), δουλεύοντας παράλληλα σαν διανομέας οδηγός για μία Γκαλερί, ενώ τον ελεύθερο χρόνο του ήρθε σε επαφή με τον Γαλλικό Κινηματογράφο.
Επιστρέφει στην Νέα Υόρκη όπου παίρνει μαθήματα κινηματογράφου στο περίφημο ''Τisch School of the Arts" του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και εκεί, στο τελευταίο έτος των σπουδών του, γίνεται ο έμπειστος του καθηγητή του Nicholas Ray και προσωπικός του βοηθός στο "κύκνειο άσμα" του την ταινία "Lighting Over Water", ένα ντοκουμέντο για τα τελευταία του χρόνια πριν τον θάνατό του από καρκίνο.
Η αναγνώρηση έρχεται με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του το 1984 "Stranger Than Paradise" η οποία βραβεύεται στις Κάννες την ίδια χρονιά αλλά και την επόμενη με το βραβείο κριτικών.
Ακολουθούν οι ταινίες "Down by Low" το 1986 σε σενάριο και σκηνοθεσία δική του και οι "Mystery Train" (1989) και Νight on Earth" (1991), το ασπρόμαυρο "Dead Man" με τον Johnny Depp το 1995 και "Ghost Dog" με τον Forest Whitaker (1999)
Aπό την νεότερη περίοδο ξεχωρίζουν το "Coffe and Cigarettes" συλογή από 11 μικρά φιλμάκια και το "The Limits of Control" του 2009.
Ο Jarmusch έχει χαρακτηριστεί από τους κριτικούς ως μινιμαλιστής, με τις σιωπηλές σκηνές του και τα αργά σχεδόν υπνωτιστικά πλάνα του αναμφίβολα δίκαια θεωρείται ένας από τους εκπροσώπους του σύγχρονου ανεξάρτητου κινηματογράφου.

Federico Fellini...17 χρόνια από το θάνατο του "Μάγου"

Σαν σήμερα, το 1993, άφησε την τελευταία του πνοή ο Federico Fellini, ένας από τους σπουδαιότερους Ιταλούς σκηνοθέτες κινηματογράφου, αφήνοντας πίσω του έργα όπως τα Amarcord (1976), Σατυρικόν (1971), La Dolce Vita (1962) και 8½ (1964). Κατά τη διάρκεια της ζωής του έλαβε, μεταξύ άλλων, τέσσερις φορές το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας ενώ λίγο πριν τον θάνατό του, το 1993, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε το Τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του.

Ο Federico Fellini ξεκίνησε καριέρα σκιτσογράφου προτού ακόμα τελειώσει το λύκειο, και έδειχνε μεγάλη αγάπη για την ανάγνωση κυρίως για τα κόμικς. Λάτρευε το τσίρκο, το κόσμο του οποίου γνώρισε από πιτσιρίκος από το Grand Guignol, το τσίρκο με τον Pierino τον Κλόουν , αλλά και μέσα από τον κινηματογράφο. Μια από τις αγαπημένες του ταινίες άλλωστε ήταν «Το Τσίρκο» του Charlie Chaplin. Σε ηλικία έξι ετών είδε την πρώτη του ταινία, «Maciste all’Inferno» του Guido Brignone, η οποία ήταν βασισμένη στην «Κόλαση» του Dante Alighieri και στην οποία θα κάνει αναφορές ολόκληρη τη ζωή του.

Σε ηλικία 19 ετών μετακόμισε στη Ρώμη όπου, μεταξύ άλλων, έγραφε σκετς για καλλιτέχνες του music hall. Εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ρώμης, για να ικανοποιήσει τους γονείς του, όμως σύμφωνα με τον βιογράφο του Hollis Alpert «δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δείχνει ότι παρακολούθησε ποτέ κάποιο μάθημα». Σύντομα έγινε μέλος της συντακτικής ομάδας του ισχυρού δεκαπενθήμερου χιουμοριστικού περιοδικού Marc’Aurelio, σημειώνοντας επιτυχία με την στήλη του «Θα ακούσετε αυτό που έχω να πω;». Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι και το 1942, ενώ ήρθε σε επαφή με συγγραφείς, μαφιόζους, σεναριογράφους κ.α., γνωριμίες που στο μέλλον θα συνεισφέραν στην καριέρα του στον κινηματογράφο.

Την εποχή που ο Μουσολίνι κήρυσσε τον πόλεμο κατά της Γαλλίας και της Αγγλίας, ο 20χρονος Federico ανακάλυπτε τα έργα του Φράντς Κάφκα, του Νικολάι Γκογκόλ, του John Steinbeck και του William Faulkner, παράλληλα με τις γαλλικές ταινίες των Marcel Carné, René Clair και Julien Duvivier. Το 1941 δημοσιεύει το 74 σελίδων βιβλιαράκι με τις Περιπέτειες του Pasqualino.

Τον Νοέμβριο του 1942 ο Fellini εστάλη στην κατεχόμενη από τη φασιστική Ιταλία Λιβύη, για να εργαστεί πάνω στο σενάριο του I cavalieri del deserto, το οποίο σκηνοθετούσαν οι Osvaldo Valenti και Gino Talamo, κάτι που ο Fellini δέχτηκε πρόθυμα. Όταν η Τρίπολη βρέθηκε υπό πολιορκία, ξέφυγε με τους συνεργάτες του επιβιβαζόμενος σε γερμανικό στρατιωτικό αεροσκάφος με προορισμό τη Σικελία. Μετά την επιστροφή του, ξέρει πια ότι δεν θέλει πλέον να είναι απλά σεναριογράφος, αλλά ένας κινηματογραφιστής.

Kινηματογράφος...

TA NEA On-line - Οι 100 ταινίες που αγάπησα

...ένας κριτικός κινηματογράφου με άποψη και ένστικτο...ταινίες που μας σημάδεψαν.

YouTube - Al Pacino bailando Por Una Cabeza (Perfume de Mujer)

YouTube - Al Pacino bailando Por Una Cabeza (Perfume de Mujer)

...για όσους δεν έχουν δει αυτή την ταινία, για όσους δεν είχαν ακούσει αυτό το υπέροχο κομμάτι του CARLOS GARDEL...
...ο PACINO εδώ χορεύει ενώ είναι τυφλός...η ταινία λέγεται ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ...δείτε την, αξίζει...

ΈΝΑ ΑΙΣΧΟΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟ.

YouTube - ΚΡΑΧΤΗΣ kraxtis gr blogspot com ΤΑΙΝΙΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Εκτός από την ταινία κυκλοφορεί και το βιβλίο εδώ και αρκετά χρόνια, η δύναμη της εικόνας όμως έφερε την ανάλογη δημοσιότητα.