Σώμερσετ Μωμ, «Διακοπές στο Παρίσι» βιβλιοπαρουσίαση.

Εξαιρετική αναγνωστική εμπειρία που προτείνω στους βιβλιόφιλους.

Στο «Διακοπές στο Παρίσι», ο Μωμ παρακολουθεί τον νεαρό ήρωά του καθώς έρχεται σ' επαφή με τον υπόκοσμο του Παρισιού, μέσω της τυχαίας γνωριμίας του με μια ρωσικής καταγωγής πόρνη, τη Λύντια, σύζυγο ενός κλέφτη καταδικασμένου για φόνο κι έγκλειστου στις απάνθρωπες φυλακές της Γαλλικής Γουιάνας, στις ακτές της Νότιας Αμερικής.

Αντιμέτωπος τόσο με τα δεινά των παραπάνω, όσο και με τον κυνισμό του παλιού συμμαθητή του και φανατισμένου τώρα επαναστάτη Σάιμον, «ξεναγού» του στην αριστερή όχθη της πόλης, ο Τσάρλυ Μέισον θα δει να γκρεμίζονται μέσα του όλες οι βεβαιότητες με τις οποίες τον είχε προικίσει η ανέφελη έως τότε ζωή του στο Λονδίνο. Οι χριστουγεννιάτικες διακοπές του στο Παρίσι θ' αποτελέσουν ένα ταξίδι μύησης στη σκληρή πραγματικότητα. Μ' άλλα λόγια, ένα ταξίδι απότομης αλλά ευπρόσδεκτης κι από τον ίδιο ενηλικίωσης.

Ένα μυθιστόρημα που δημοσιεύτηκε το 1939 και ρουφιέται σαν νεράκι, διαθέτοντας όλες τις αρετές για τις οποίες διακρίθηκε ο πολυγραφότατος δημιουργός του: αφηγηματική άνεση, σφιχτοδεμένη πλοκή, καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες, χιούμορ και λεπτή ειρωνεία.

(Σταυρούλα Παπασπύρου, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ιωάννα Καρυστιάνη. "Ο Άγιος της Μοναξιάς". "Εσωτερικός Εγκλεισμός", το μόνο ασφαλές καταφύγιο.

Αναπτύχθηκε μια παράξενη αναγνωστική εμπειρία καθώς πλέον ολοκληρώνω τον "Άγιο της Μοναξιάς" της Ιωάννας Καρυστιάνης που έφτασε τυχαία στην βιβλιοθήκη μου.

Η χαοτική ανάπτυξη του θεματικού υλικού με τον ξεχωριστό και ιδιόμορφο χειρισμό της γλώσσας και ταυτόχρονα η γοητεία των μοναχικών ηρώων με έβαλε σε έναν εποικοδομητικό προβληματισμό.

Μια ερωτική ιστορία της εποχής μας με σκηνικό και ουσία την παραίτηση και τη μοναχικότητα, που οδηγούν στον εσωτερικό εγκλεισμό σαν το μόνο ασφαλές καταφύγιο του καθενός.
Ένας κόσμος που έχει ανάγκη να αγαπήσει ξανά, με κάθε τίμημα, τη ζωή, τον τόπο του, κάτι.

Sirah68

Μαγιακόφσκι "Σύννεφο με παντελόνια"

Τη σκέψη σας που νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές
σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου
φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.

Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.

Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω.
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Εσείς οι αβροί!…

Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.
Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.

Όμως εσείς,
θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,
τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,
έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;

Ελάτε να σας δασκαλέψω,
εσάς τη μπατιστένια απ’ το σαλόνι,
εσάς την άψογον υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων
κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα ήρεμα τα χείλη σας
σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής

Θέλετε
θα ‘μαι ακέραιος όλο κρέας λυσσασμένος,
κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός

θέλετε θα ‘μαι η άχραντη ευγένεια
όχι άντρας πια, μα σύγνεφο με παντελόνια".

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

Απόδοση από τον Γιάννη Ρίτσο

Το  έγραψε το 1915, σε ηλικία 22 ετών.
Αφιερωμένο στην πρώτη
και πάνω απ' όλες τις γυναίκες του
και πιο σπουδαία η Λίλη Γιούρεβνα Μπρικ,
γυναίκα του εκδότη του Όσιπ Μπρικ.

Ο Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους ποιητές και καλλιτέχνες του 20ού αιώνα αλλά και ο κορυφαίος εκπρόσωπος του ρωσικού Φουτουρισμού,
αν και στη συνεχεια εξέφρασε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο την ταραγμένη εποχή της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Το 1917 τάχθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της, προπαγανδίζοντας με το έργο του τα οράματά της.
Το έργο του χαρακτηρίζουν συχνά η σάτιρα, ο σαρκασμός και η κοινωνική κριτική.
Ήταν ο ποιητής των μαζών, ο νυμφίος του έρωτα, της επανάστασης και του θανάτου, το πρότυπο του νέου ανθρώπου που ξεπήδησε από τα ερείπια του παλιού κόσμου της τσαρικής Ρωσίας, ανεβασμένος στο άρμα της επανάστασης, μόνο και μόνο για να ηττηθεί κατά κράτος από τους ξέφρενους ρυθμούς μιας εποχής που τον ξεπέρασε γρήγορα (ή δεν του ταίριαξε ποτέ) αλλά και από τις ίδιες τις ματαιωμένες προσδοκίες του.

Ο Μαγιακόφσκι πίστεψε μέχρι το τέλος σε μια ουτοπία, με τον δικό του ρομαντικό, παθιασμένο τρόπο, τον μοναδικό τρόπο που ήξερε.
Τον τρόπο του ποιητή.
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος ενός καινούργιου κόσμου που δεν ανέτειλε ποτέ, και γι' αυτό ένιωθε πάντα πολύ μόνος.


Έγραψε

"Την πρώτη νύχτα πλησιάζουνε και κλέβουν
ένα λουλούδι από τον κήπο μας, 
και δεν λέμε τίποτα.
Την δεύτερη νύχτα δεν κρύβονται πλέον,
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκύλι μας και δεν λέμε τίποτα.
Ωσπου μια μέρα - την πιο διάφανη απο όλες - μπαίνουν
άνετα στο σπίτι μας, 
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε τον φόβο μας,
που πνίγει τη φωνη στον λαιμό μας .
Και επειδή δεν είπαμε τίποτα,
πλεον δεν μπορούμε να πούμε τίποτα."

Η διαχρονικότητα των λόγων του, τρομάζει....

Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι

7 ή 19 Ιουλίου 1893 – 14 Απριλίου 1930

Για την γέννηση του υπάρχουν δύο ημερομηνίες λόγω της διαφοράς του παλαιού ημερολογίου.

Από ανάρτηση της Χριστίνας Κωστή 

«Οι Φαροφύλακες» ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα!

 Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.

Μια ιστορία για την απομόνωση και την εμμονή, την κλειστοφοβία και τη βαναυσότητα, την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση – και για το φως που πρέπει να μείνει αναμμένο όταν όλα τα άλλα τα καταπίνει το σκοτάδι…

Εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα!

Ένας φάρος στη μέση του ωκεανού, μια μυστηριώδης, άγρια καταιγίδα που καταγράφηκε στα ημερολόγια του φάρου αλλά σύμφωνα με τους μετεωρολόγους δεν συνέβη ποτέ, τρεις αγνοούμενοι άνδρες… Η εξαφάνιση των φαροφυλάκων από έναν κλειδωμένο φάρο, στις ερημικές Νήσους Φλάναν της Σκωτίας, το 1900, έρχεται ξανά στην επικαιρότητα χάρη στο μυθιστόρημα της Emma Stonex «Οι Φαροφύλακες» που κυκλοφόρησε στα ελληνικά και μόλις διάβασα.

Οι τρεις φαροφύλακες Τζέιμς Ντούκατ, Τόμας Μάρσαλ και Ντόναλντ ΜακΑρθουρ, οι οποίοι εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς από το νησί Έιλιαν Μορ το Δεκέμβριο του 1900.

Θρύλοι για φαντάσματα, φωνές που ψιθύριζαν στον άνεμο το όνομα των αγνοούμενων φαροφυλάκων, στοιχειωμένα πλοία, εξωγήινοι, γιγαντιαία αρπακτικά πουλιά, θαλάσσια ερπετά που αναδύθηκαν από τον ωκεανό και τύλιξαν το φάρο Έιλιαν Μορ καταπίνοντας τους άνδρες…

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις εξωφρενικές θεωρίες που έχουν ακουστεί εδώ και έναν αιώνα ως εξήγηση σε μια πολύ παράξενη υπόθεση που δεν εξιχνιάστηκε ποτέ και έκανε τη φαντασία να οργιάζει. Κανένας μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει τι απέγιναν οι τρεις φαροφύλακες Τζέιμς Ντούκατ, Τόμας Μάρσαλ και Ντόναλντ ΜακΑρθουρ, οι οποίοι εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς από το νησί Έιλιαν Μορ στα δυτικά παράλια της Σκωτίας, το Δεκέμβριο του 1900. Η παράξενη αυτή ιστορία έγινε δύο φορές ταινία -μία με τον Τζέραλντ Μπάτλερ και μία με τους Γουίλεμ Νταφόε και Ρόμπερτ Πάτινσον-, όπερα από τον συνθέτη Peter Maxwell Davies, τραγούδι από το συγκρότημα Genesis και τώρα ένα νέο απολαυστικό μυθιστόρημα από την Emma Stonex που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και φέρνει ξανά στην επιφάνεια ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου.

O φάρος στη Νήσο Φλάναν από τον οποίο εξαφανίστηκαν το 1900 οι τρεις φαροφύλακες - Φωτογραφία: Northern Lighthouse Board

Πηγή: iefimerida

Σκέψεις για τον "Φρανκενστάιν" της Μαίρη Σέλεϊ (του Χάρη Κανάκη)

 

Διαβάζοντας για δεύτερη φορά το αριστούργημα της Μαίρη Σέλεϊ "Φρανκενστάιν", δεν μπορώ να μην  θαυμάσω για άλλη μια φορά τον τρόπο που έχει επιλέξει η συγγραφέας να μιλήσει για τις πανανθρώπινες αξίες και τις προσωπικές αγωνίες της ίδιας αλλά και της εποχής της (αρχές του 1800). Αξίες που διαπερνούν τους αιώνες και την ανθρώπινη ύπαρξη έως τις μέρες μας.

Το λογοτεχνικό εύρημα, σε αυτό το γοτθικό μυθιστόρημα, του αποτρόπαιου τέρατος, έχει σαν στόχο να υπογραμμίσει και να αποκαλύψει. Απαιτεί την προσοχή του κοινού και την έχει με τον πιο εμφατικό τρόπο.
Το αξίωμα των ζητημάτων που απασχολούν και διατρέχουν ολόκληρο το έργο είναι τρισυπόστατο.

Το τέρας από την στιγμή που συνειδητοποιεί την ύπαρξη του, ακόμα και ως ένα λάθος της φύσης, ζητά απεγνωσμένα τρία πράγματα.
Πρώτα ζητά αγάπη, που εννοείται δεν βρίσκει, δεύτερον ζητά και διεκδικεί την μυσταγωγία της γνώσης και τέλος ζητά από τον επιστήμονα δημιουργό του, την συντροφικότητα έχοντας στο διαταραγμένο του μυαλό την ουτοπία της ύπαρξης μιας συντρόφου. Ενός δηλαδή πλάσματος όπως εκείνος.

Συνεπώς είναι απόλυτα φυσιολογικό στην εξέλιξη του βιβλίου, η τρομακτική όψη του πλάσματος να περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Το δραματικό φινάλε είναι απόλυτο δημιούργημα της ευαίσθητης φύσης της συγγραφέως, η οποία με τη σειρά της διακατέχεται από τις αρχές του διαφωτισμού και των νέων ιδεών της εποχής της, σε τέχνη και επιστήμες.

Ο στόχος της Μαίρης Σέλεϊ έχει επιτευχθεί. Θέλει να τραβήξει την προσοχή του αναγνώστη και να μιλήσει για την αγάπη, τη δίψα για γνώση αλλά και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη και τις ανάγκες της.
Όσοι είδαν αυτό το μυθιστόρημα ως ένα ακόμα γοτθικό θρίλερ έχασαν κάτι.

Χάρης Κανάκης
2-2-23

Ο τελευταίος πειρασμός (του Νίκου Καζαντζάκη)

Σήμερα 5-12-22 έπειτα από 27 ημέρες ολοκλήρωσα την μελέτη του Τελευταίου Πειρασμού του Νίκου Καζαντζάκη.

Ένα βιβλίο βαθιά θρησκευτικό και ανθρώπινο, που σε περιμένει υπομονετικά να ωριμάσεις για να αρχίσεις το μεγάλο ταξίδι.

Ένα βιβλίο κατάδυση και ένα σύγχρονο Ευαγγέλιο για εκείνον τον άνθρωπο που αναζητά απάντηση σε όλα τα μυστικά ερωτήματα που θέτει μια ανήσυχη ψυχή.

800 σελίδες μυσταγωγίας και λογοτεχνίας υψηλής αισθητικής.

Χάρης Κανάκης

Συγγραφέας-Συνθέτης -Πιανίστας

Βιρτζίνια Γουλφ. "Ένας άνθρωπος..."

  

"Ένας άνθρωπος που έχει την ικανότητα να διαλύει τις ψευδαισθήσεις, είναι άγριο θηρίο και βαθύς ωκεανός μαζί. Οι ψευδαισθήσεις είναι για την ψυχή ό,τι είναι ο αέρας για τη γη. Αφαίρεσε αυτόν τον ευεργετικό αέρα και τα φυτά μαραίνονται, τα χρώματα ξεθωριάζουν. 

  Η γη πάνω στην οποία περπατάμε γίνεται ένα καμένο απομεινάρι. Βαδίζουμε πάνω σε αργιλάσβεστο και πύρινα βότσαλα καίνε τα πόδια μας. Η αλήθεια μας αφανίζει. Η ζωή είναι ένα όνειρο. Το ξύπνημα είναι αυτό που μας σκοτώνει. Αυτός που κλέβει τα όνειρα μας, κλέβει και τη ζωή μας."

Virginia Woolf

Μένης Κουμανταρέας - Γεννήθηκε στις 17 Μαΐου 1931 (της Χριστίνας Κωστή)

 "Ο χρόνος είναι μια εφεύρεση των ανθρώπων. Ένα παιχνιδάκι. Περνάει πάρα πολύ γρήγορα. Είναι σαν τα λεωφορεία που αργούν να έρθουν και τελικά έρχονται πάντα πιο γρήγορα απ' ό,τι τα περιμένεις."

Μένης Κουμανταρέας

Από τους σπουδαιότερους Έλληνες πεζογράφους, γνωστός στο ευρύ κοινό από το μυθιστόρημά του "Η φανέλα με το 9", που μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Παντελής Βούλγαρης το 1988.

Ο Αριστομένης Κουμανταρέας γεννήθηκε στις 17 Μαΐου 1931 στην Αθήνα και ήταν γιος του τραπεζικού και χρηματιστή Αντώνη Κουμανταρέα.

Το 1948 έζησε για έξι μήνες κοντά στον αδερφό του πατέρα του στο Λονδίνο, όπου ήρθε σε επαφή με την εκεί πολιτιστική κίνηση.

Τον επόμενο χρόνο αποφοίτησε από το Πρότυπο Λύκειο Αθηνών και τη συνέχεια σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του.

Βρέθηκε δολοφονημένος στο διαμέρισμά του στην Κυψέλη τα ξημερώματα της 6ης Δεκεμβρίου 2014.

Στις 2 Ιουλίου 2016 το Πρωτοβάθμιο Κακουργιοδικείο επέβαλε ισόβια κάθειρξη στους δύο κατηγορούμενους για την άγρια δολοφονία του.

Μένης Κουμανταρέας

17 Μαΐου 1931 - 6 Δεκεμβρίου 2014

Ο Μένης Κουμανταρέας βρέθηκε νεκρός στις 5 Δεκεμβρίου 2014, με το πρόσωπο γεμάτο μώλωπες και με ρήξη σπλήνας και νεφρού, μέσα στο διαμέρισμά του.

Το πτώμα του αντίκρισαν πρώτοι πάνω, στο κρεβάτι του υπνοδωματίου του, ο σύζυγος της ανιψιάς του και ο στενός φίλος του οι οποίοι μπήκαν στο σπίτι με τη βοήθεια κλειδαρά.

Οι δύο άνδρες τον αναζητούσαν καθώς για αρκετή ώρα δεν είχε δώσει κανένα σημείο ζωής.

Η αστυνομία άρχισε να αναζητεί τους δράστες στον κύκλο των γνωριμιών του συγγραφέα με αξιωματικό της αστυνομίας να αποκαλύπτει, στη συνέχεια, πως το τελευταίο μυθιστόρημα του συγγραφέα με τίτλο «Ο Θησαυρός του Χρόνου» αποτέλεσε οδηγό για την εξιχνίαση της δολοφονίας του.

Στο προφητικό του βιβλίο, είχε συμπεριλάβει όλα όσα χρειάζονταν οι αστυνομικοί για να εστιάσουν τις έρευνές τους: το σπίτι της Κηφισιάς, που ο ίδιος πούλησε μετά το θάνατο της γυναίκας του και τα χρήματα θεωρήθηκαν δέλεαρ για τους δράστες.

Την ειλικρινή, συντροφική σχέση με τη σύζυγο του αλλά και τα «γλυκά ξεπορτίσματά» του στην αθηναϊκή νύχτα.

Ο επί σειρά ετών φίλος και στενός συνεργάτης του πεζογράφου, ο οποίος τον βρήκε νεκρό μετά τα μεσάνυχτα της 5ης Δεκεμβρίου 2014, καταθέτοντας στο πρωτόδικο δικαστήριο αναφέρθηκε στο τελευταίο τους ραντεβού το οποίο δεν έγινε ποτέ.

Αυτός ήταν και ο λόγος που τον αναζήτησε το μοιραίο βράδυ στο σπίτι του και όταν δεν πήρε απάντηση επέστρεψε με κλειδαρά, συνοδευόμενος από το σύζυγο της ανιψιάς του πεζογράφου.

«Ο Μένης ήταν νεκρός πάνω στο κρεβάτι.

Το πρόσωπό του ήταν παραμορφωμένο και τα χείλη του πρησμένα.

Ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω αυτή τη βαρβαρότητα…» είπε ο μάρτυρας, ο οποίος παραδέχτηκε πως το θύμα είχε σχέση με τον 29χρονο ενώ πρόσθεσε πως συνευρισκόταν και με άλλους ερωτικά: «Ο Στεφάν, όμως, ήταν ο προστατευόμενός του.

Λόγω της αδυναμίας του να βρει δουλειά του έδινε και χρήματα».

Μάλιστα, ο μάρτυρας υποστήριξε πως ο κατηγορούμενος είχε γίνει πολύ απαιτητικός και για το λόγο αυτό ο Μένης Κουμανταρέας είχε προσπαθήσει, στο παρελθόν, να τερματίσει τη σχέση τους.

Σύμφωνα με τον μάρτυρα, ο άτυχος συγγραφέας είχε δεχθεί στο παρελθόν άλλες δύο επιθέσεις και για τη μία από αυτές είχε υποψιαστεί τον κατηγορούμενο Στεφάν.

Το θύμα, σύμφωνα με τη μαρτυρία του φίλου του, είχε αναγκαστεί να πουλήσει ένα ακίνητο στην Κηφισιά, λόγω της υψηλής φορολογίας και ενός σοβαρού προβλήματος υγείας για το οποίο επρόκειτο να εισαχθεί στο νοσοκομείο, γεγονός που γνώριζε ο 29χρονος.

Από δημοσίευση της Χριστίνας Κωστή στο Facebook

Λόρδος Βύρων και ο Έλληνας "βρυκόλακας". (Της Κάτιας Καλλιτσουνάκη)

   Επηρεασμένος από το ρεύμα του οριενταλισμού που κυριαρχούσε στην Ευρώπη των αρχών του 19ου αιώνα, ο Lord Byron επισκέφθηκε πρώτη φορά την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα την περίοδο 1809-1810. 

   Εκεί, μεταξύ άλλων έργων του, εμπνεύστηκε το αφηγηματικό ποίημα ‘’The Giaour’’ (1813) αναδεικνύοντας για πρώτη φορά τον ελληνικό θρύλο του βρυκόλακα, και προαναγγέλλοντας το λογοτεχνικό είδος που αφετηρία του θεωρείται το διήγημα του φίλου του John Polidori ‘’The Vampyre’’ (1819) παρότι το βαμπίρ πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1790 στο επικό ποίημα του Άγγλου Robert Southy ''Thalaba the Destroyer''. 

   Στο έργο του Polidori βασίστηκαν αργότερα το θεατρικό ''Der Vampir'' του Heinrich Ludwig Ritter (1821), το μυθιστόρημα ''Dracula'' του Bram Stoker (1897), ο κινηματογραφικός Νosferatu του F.W.Murnau (1922) και άλλοι παρεμφερείς ήρωες. 

Πηγή: Από σχετική ανάρτηση της Κάτιας Καλλιτσουνάκη στο FB

"Πάσα από Αναγνωστάκη για αδέξιους παίκτες." Κατερίνα Ζησάκη.

Όταν καρφώνω τα καρφιά στον τοίχο για τα κάδρα

πρόβα για λέξεις – βαράω προσεχτικά

σφυριά σφυριά, ψιλό καρφάκι μη λυγίσει

μην τρίξει ο τοίχος ο αντίχειρας μη χτυπηθεί

δε βγαίνει τίποτα έτσι

μια μέρα θα πάρω τσιμεντόπροκα

θα δώσω μια γερή

θα λιώσω τον αντίχειρά μου

θα γκρεμίσει ο σοβάς

θ’ απομείνουν σφυρί

και καρφί και κρέατα

σφηνωμένα στον τοίχο

να ουρλιάζω από πόνο

εκεί να δεις ποίημα.

(Μισέρημος, Μανδραγόρας, 2018)

ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ "Σιωπή".

 

Μιὰ ψεύτρα εἶν᾿ ἡ βοή, τὰ λόγια εἶναι μαχαίρια,

παντοῦ εἶν᾿ ἡ πλάνη. Τραγουδάει σὲ κάθε ἀπὸ τ᾿ ἀστέρια

καὶ μιὰ Σειρήνα ἕνα τραγούδι ἐπίβουλο θανάτου,

τρομάρα καὶ σπαρτάρισμα κάθε φωνὴ ἀπὸ κάτου,

κάθε ἁρμονία ἀπὸ ψηλά. Σιωπή, Σιωπή, μητέρα,

δός μου νὰ πιῶ στὸν κόρφο σου νέο γάλα, νέον αἰθέρα,

καὶ κάτι ποὺ δὲ λέγεται καὶ κάτι ποὺ ἀνασταίνει.

—Τοῦ κάκου· κάποιος μέσα μου μιλεῖ καὶ δὲ σωπαίνει...

.

Ἡ ἀσάλευτη ζωή, 1904

Γεώργιος Βιζυηνός - "Ο ΦΙΛΟΜΑΘΗΣ ΠΤΩΧΟΣ"

Ο ΦΙΛΟΜΑΘΗΣ ΠΤΩΧΟΣ

Γεώργιος Βιζυηνός -Ιεροσπουδαστής εν Χάλκη (1872)

Ἀλλοίμονο! εἶμαι φτωχὸ

σ᾿ αὐτοῦ τοῦ κόσμου τὸν τροχό!

εἶμ᾿ ὀρφανὸ καὶ ξένο!…

κι᾿ ἀγράμματο θὰ μένω!

Τοῦ κάκου λὲν - Ὑπομονή·

πολλοὶ σὰν σένα ὀρφανοὶ

καὶ δύστυχοι καὶ ξένοι,

δὲν ἔμειναν θαμμένοι. -

Τοῦ κάκου, Γιατὶ ῾κεῖνοι ῾κεῖ

ἦσαν τῆς Τύχης ἐδικοί,

μὰ ῾μένα τὸ καϋμένο…

μ᾿ ἔχει λησμονημένο!

Καὶ νά. Ὠρφάνεψα μικρό,

καὶ τῆς ξενούρας τὸ πικρὸ

μὲ τράνεψεν ἀγιέρι

καὶ τοῦ Θεοῦ τὸ χέρι.

Ἀγάπησαν ἄλλοι φλουριά,

ἄλλοι νὰ τρέχουν μὲ βεριὰ

καὶ μ᾿ ἀψηλὰ καπέλα

χωρὶς δουλειά. Τί τρέλλα!

Τῆς Ἀφροδίτης τὸ παιδὶ

οἱ ἄλλοι, κι᾿ ἄλλοι ὀπαδοὶ

τοῦ Βάκχου νὰ ῾πεθάνουν

κι᾿ ἄλλοι ἄλλα νὰ κάνουν.

Ἀγάπησε καὶ τ᾿ ὀρφανό,

Θεέ μου, τί πολὺ πονῶ!

τὰ γράμματα νὰ μάθῃ,

χίλια κακὰ κι᾿ ἂν πάθῃ.

Μ᾿ ἄπληστο στόμα ἀρχηνᾷ

τὰ νάματα τὰ φωτεινὰ

τοῦ Παρνασσοῦ νὰ πίνῃ

μὲ τόση εὐφροσύνη!…

Ἄν φταίγω τ᾿ ἄκακο ἐγὼ

φωτιὰ νὰ πέσῃ νὰ καγῶ·

θαρροῦσα πῶς χορταίνει

ἐκεῖνος ποῦ μαθαίνει.

Δὲν ἤξερα πῶς τ᾿ ἀργυρὸ

τῆς Κασταλίας μας νερό,

σὰ μιὰ φορὰ τὸ πιοῦμε

αἰώνια τὸ διψοῦμε!

Τόρα ἡ ψυχή μου λαχταρᾷ,

μὰ δὲ βαστῶ οὔτε παρᾶ

νὰ ῾πάγω ῾κεῖ ῾ποῦ τρέχει

τὴν γλῶσσά μου νὰ βρέχῃ!…

Μὲ εἶπαν πῶς ἐδὼ πολλοὶ

σὰ ἰδοῦν ἕν᾿ ἄτυχο πουλὶ

ποῦ ἀγαπᾷ τὰ φῶτα

δὲν «τῷ γυρνοῦν τὰ νῶτα.»

Ἔ, νὰ λοιπόν! Στὸ ἀψηλὸ

κατώφλοιό σας κι᾿ ἐγώ, δειλὸ

ἐκάθησα πουλάκι

μ᾿ αὐτὸ τὸ τραγουδάκι.

Ὦ σεῖς, τοῦ γένους οἱ τρανοί,

ἡ Τύχη ὅλα τὰ φθονεῖ,

καὶ τίποτε δὲν μένει

πιστὸ στὴν οἰκουμένη.

Δὲν σᾶς ζητῶ οὔτε ψωμί,

οὔτ᾿ ἕνα ῥοῦχο στὸ κορμί·

Διψῶ! διψῶ τὴ θεία

ἀληθινὴ Παιδεία!

Σεῖς ψάλλετε σ᾿ ὅλη τὴ γῆ.

- Ἀνάφτουμε οἱ ἀρχηγοί,

εἰς τὴ γρῃὰ Ἑλλάδα,

τῆς προκοπῆς τὴ δᾷδα.

Καὶ σεῖς, ὦ Ἀχαιῶν παιδιά,

τοῦ Ἑλικῶνος τὴν ποδιὰ

εἰς τὸ ἑξῆς ἀφῆτε

καὶ στὴν κορφὴ ἀναβῆτε. -

Καὶ ῾γὼ νὰ μείνω τ᾿ ὀρφανό;

μαρτύρομαι τὸν οὐρανό!

εἶμαι παιδὶ Ἑλλήνων!

εἶμαι βλαστάρι ῾κείνων!

Σ᾿ αὐτοῦ τοῦ κόσμου τὸν τροχὸ

ναί, ἐγεννήθηκα φτωχό.

Μὰ Ἕλλην ὑπομένει

ἀπαίδευτος νὰ μένῃ;…

Ὦ σεῖς, τοῦ γένους οἱ τρανοί,

ἡ Τύχη ὅλα τὰ φθονεῖ

καὶ τίποτε δὲν μένει

ἐδὼ στὴν οἰκουμένη.

Ἀφήσετε τὴν ἀπονιά.

Βαστοῦν τὸν δίσκο μου ῾πὸ μιὰ

αἱ Μοῦσαι, κι᾿ ἀπ᾿ τὴν ἄλλη

ὁ Λυτρωτής, καὶ ψάλλει.- Εἶναι ῾δικό μου τ᾿ ὀρφανό·

καὶ ῾πάνου ῾κεῖ στὸν οὐρανό,

δὲν θὰ μετανοήσῃ

ὅποιος τὸ βοηθήσῃ.

Από σχετική ανάρτηση της Κάτιας Καλλιτσουνάκη.

"Παρουσίαση βιβλίων", ό,τι πιο ξεπερασμένο και αναχρονιστικό.

"Παρουσίαση βιβλίων", ό,τι πιο ξεπερασμένο και αναχρονιστικό. Για πολλούς λόγους!
Όσες φορές έχω πάει έχω μετανιώσει και τις περισσότερες φορές αισθάνθηκα άσχημα για τους δημιουργούς.


Εκδόθηκαν δύο βιβλία μου και δεν δέχτηκα πότε να τα παρουσιάσω σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις! 
Κακόγουστες αναχρονιστικές και εντελώς γελοίες, εξευτελίζουν τις περισσότερες φορές συγγραφέα και βιβλίο! 

Το βιβλίο, από μόνο του, είναι ένα δημιούργημα ιερής πνευματικής εργασίας που δεν χρειάζεται φαμφάρες, και το οποίο πρέπει να σεβόμαστε! 

Η συνήθεια των παρουσιάσεων ανήκει πλέον στο παρελθόν. Γινόταν εποχές που δεν υπήρχε η δυνατότητα να έχεις άλλη ενημέρωση για το βιβλίο και τον συγγραφέα του. Τώρα πια, εδώ και πολλά χρόνια δηλαδή, μπορείς να ενημερωθείς από το διαδίκτυο για τα πάντα σχετικά με το βιβλίο και τον συγγραφέα του, αρκεί να ξέρεις να ψάξεις. 

Μία πιθανότητα ύπαρξης υπάρχει για τέτοιου είδους εκδηλώσεις....η περίπτωση που κάποιος θέλει να γνωριστεί προσωπικά με τον συγγραφέα. (Κάτι που οι περισσότεροι σοβαροί άνθρωποι, συγγραφείς ή αναγνώστες αποφεύγουν πλέον και βαριούνται αφόρητα γιατί τις περισσότερες φορές τους ρωτούν σαχλαμάρες!).
Στον 21 αιώνα της δικτύωσης ποιος έχει ανάγκη τέτοιου είδους εκδηλώσεις; Μόνο οι γραφικοί!

X.K.

Carlos Castaneda - "Ο Πολεμιστής"

“Tίποτα πιο δύσκολο σε αυτόν τον κόσμο από το να υιοθετήσεις την ψυχή και την στάση ενός πολεμιστή.

O πολεμιστής δε σκύβει ποτέ το κεφάλι, ούτε επιτρέπει σε κανέναν να υποκλίνεται μπροστά του.

Ένας πολεμιστής φροντίζει να πράττει και δεν χάνει το χρόνο του με άσκοπες κουβέντες.

Μέσα από την πράξη ανακαλύπτει την έννοια της καθημερινότητάς του, παίρνει δημιουργικές και πρωτότυπες αποφάσεις.

Μόνο ένας πολεμιστής μπορεί να αντέχει το δρόμο της γνώσης…

Η τέχνη ενός πολεμιστή, προσπαθεί να ισορροπήσει την τρομακτική προσπάθεια τού να γίνεις άνθρωπος, με το θαύμα τού να είσαι άνθρωπος.»

Carlos Castaneda

Από το αρχείο μου.
Αρχειοθέτηση 25-9-2012

Χ.Κ.

Ο Ζήσης Μπούας του Χ.Χωμενίδη και η πραγματική ιστορία του.

Διαβάζοντας τους τελευταίους μήνες ένα μεγάλο μέρος της εργογραφίας του Χρήστου Χωμενίδη, εντυπωσιάστηκα όπως και πολλοί φίλοι από το μυθιστόρημά του "Ο Φοίνικας", έργο που είναι εμπνευσμένο από τη ζωή του ποιητή Άγγελου Σικελιανού και σας προτείνω να διαβάσετε.

Μέσα σε αυτό το υπέροχο μυθιστόρημα υπάρχει ένας Αρβανίτης ήρωας με το όνομα "Ζήσης Μπούας".
Η πολύ αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του, έτσι όπως την εμφανίζει ο συγγραφέας, μου προξένησε το ενδιαφέρον και οι έρευνές μου με οδήγησαν στον πραγματικό Μπούα της ιστορίας...

Διαβάζω λοιπόν στο εξαιρετικό αλλά και σπάνιο βιβλίο του Κώστα Ραχούτη με τίτλο "Τα επώνυμα των Ελλήνων και οι αρβανίτικες ρίζες τους" : "Ο γενάρχης των Λιοσιωτών Μπουαίων ήταν ο Μερκούριος Μπούας ονομαστός φύλαρχος του Βυζαντίου που μεταφέρθηκε με τα ασκέρια του στην περιοχή πέριξ της Πάρνηθας, το χαϊδευτικό του ήταν Μπόπης. Όταν πέθανε θάφτηκε στο κτήμα του στη θέση που φέρει σήμερα το όνομά του Βάρυ η Μπόπιτ=τάφος του Μπόπη, Βαρυμπόπη." 
Έτσι όπως λέμε δηλαδή σήμερα την γνωστή περιοχή της Αττικής, την Βαρυμπόπη!

Χ.Κ.

"Δε σ’ αγαπώ" – Pablo Neruda

"Δε σ’ αγαπώ" – Pablo Neruda

Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,

σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:

σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,

μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ’ αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,

μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,

και ζει απ’ τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου

τ’ άρωμα που σφιγμένο μ’ ανέβηκε απ’ το χώμα.

Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,

σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:

σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο,

παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,

που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,

που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

"Το σπίτι της οδού Υακίνθου" το νέο βιβλίο του Χάρη Κανάκη.

Στις 12 Ιουλίου του 2019 κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο μου με το γενικό τίτλο "Το σπίτι της οδού Υακίνθου" από τις εκδόσεις Αndy's publishers. Δημοσιεύω το κείμενο του οπισθόφυλλου που μιλάει για το περιεχόμενο του βιβλίου, όπως και το site του εκδοτικού οίκου από όπου μπορείτε να το παραγγείλετε, όπως επίσης και από οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο της αρεσκείας σας σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον εκδότη και επιμελητή μου φιλόλογο κύριο Σταύρο Κρητικό για την όλη επίβλεψη και οργάνωση της έκδοσης.

"Τι πραγματικά συνέβη στον καθηγητή μαθηματικών Ανδρέα Σιρμόπουλο; Ποια είναι η Αθανασία και ποιοι γλεντούν φλερτάροντας με τη φρίκη; Ποια μυστηριώδης δύναμη και ποιο σκοτεινό παρελθόν βασανίζουν την Αλίσια;

Ακούστε την αινιγματική ιστορία ενός κάστανου, ταξιδέψτε στον χωροχρόνο με ξεναγό έναν αρχαίο καλλιτέχνη και νιώστε την ανατριχιαστική υγρασία του σκοτεινού ποταμού που παρασύρει τον ποιητή Ανδρεάδη.

Μεταμορφώσεις, παραισθήσεις, στιγμές ρίγους και μυστηρίου. Όταν περάσεις στην άλλη όχθη, ίσως είναι χωρίς επιστροφή…"

Παρακάτω το συνοδευτικό κείμενο παρουσίασης του βιβλίου μου από τον επιμελητή-εκδότη μου.

Σημείωμα του εκδότη Σταύρου Κρητικού

Η δεύτερη λογοτεχνική απόπειρα του Χάρη Κανάκη, μια συλλογή διηγημάτων, αποκαλύπτει αμυδρά με τον παράλληλο τίτλο της, «Παράξενες διηγήσεις», τον χώρο του μεταφυσικού στον οποίον κινείται. Όμως το στοιχείο του μεταφυσικού στα διηγήματα του Κανάκη δεν παρουσιάζεται σε συνθήκες που συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Χαρακτήρες με ασυνήθιστες ιδιότητες, μεταφυσική θεματολογία και πλοκή, εξωπραγματικά γεγονότα και καταστάσεις λάμπουν δια της απουσίας τους από τις αφηγήσεις του. Σε αντίθεση με τα ειωθότα στη λογοτεχνία του μεταφυσικού, κυρίαρχος παράγοντας είναι ο ρεαλισμός στην αφήγηση και στα γενικά στοιχεία. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, καθημερινές καταστάσεις και γνώριμες εικόνες συνθέτουν το σκηνικό και το μεγαλύτερο μέρος των ιστοριών αυτών.

Παραφράζοντας τον διάσημο στίχο του Ρίτσου «...τόσο θετική σαν μεταφυσική...», θα μπορούσαμε να έχουμε μια σιβυλλική πρώτη προσέγγιση σε αυτή τη συλλογή διηγημάτων του Χάρη Κανάκη. «Τόσο φυσικό σαν μεταφυσικό...». Λένε ότι αν θες να κάνεις ένα δωμάτιο έντονα πολύχρωμο, δεν πρέπει να βάψεις τους τοίχους με έντονα χρώματα. Πρέπει να το βάψεις λευκό και να προσθέσεις πολύχρωμα επιμέρους στοιχεία, όπως έπιπλα, κάδρα, υφάσματα. Έτσι ακριβώς και οι «Παράξενες διηγήσεις» του Κανάκη στήνονται σε ένα άκρατα ρεαλιστικό σκηνικό και «μπολιάζονται» αριστοτεχνικά με έντονες μεταφυσικές πινελιές που δίνουν το στίγμα των ιστοριών. Η απόκλιση από την πραγματικότητα δεν εμφανίζεται ως κάτι που γίνεται ή θα μπορούσε να γίνει, αλλά σαν φευγαλέα διάθεση, σαν παιχνίδισμα του μυαλού, σαν ανάμνηση που δεν ξέρεις αν την έζησες ή αν την ονειρεύτηκες. Και εν είδει γνωσιακού κινέζικου βασανιστηρίου, ο συγγραφέας συνειδητά επιλέγει να μην ξεκλειδώσει τίποτα για τον αναγνώστη, να μην δώσει εξηγήσεις αλλά να αφήσει τη γοητεία των πολλαπλών ερμηνειών ως επίγευση της ανάγνωσης. 

Πιθανόν η καλύτερη περιγραφή της ατμόσφαιρας των διηγημάτων έρχεται από το ίδιο το κείμενο, από τον επίλογο ενός εκ των διηγημάτων: ''Δεν είναι στις προθέσεις μου να βγάλω συμπεράσματα για όλη τούτη την ιστορία. Απλώς καταγράφω τι συνέβη στην πόλη μας κάποια απροσδιόριστη εποχή, τότε που ζούσαμε σαν υπνωτισμένοι και περπατούσαμε τον πεζόδρομο καταλήγοντας στη μεγάλη πλατεία με τις φλαμουριές και τα πεύκα. Το τελευταίο μεγάλο καλό ενός δημάρχου που δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να ξεχάσουμε, όπως ξεχάσαμε και πολλές άλλες μικρές λεπτομέρειες. Όπως ξεχάσαμε από πού ήρθαμε και πού πάμε. Το διαρκές περπάτημα μάς βοήθησε σ’ αυτό. Περπατώντας βάλαμε τις σκέψεις μας σε τάξη. Μια διαδικασία περίεργη, σαν αυτόματο κούρδισμα, μηχανισμός ψυχικής αυτοΐασης που μας διαμόρφωσε και μας κράτησε ζωντανούς."

http://www.andyspublishers.com/index.php?act=viewProd&productId=248&fbclid=IwAR1t80pt4TPBk4z4-UT3YXfYm5xlTiwNT9dpZTxQ-t65X6e0cPNecKdk0tE