Μαγιακόφσκι "Σύννεφο με παντελόνια"

Τη σκέψη σας που νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές
σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου
φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.

Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.

Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω.
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Εσείς οι αβροί!…

Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.
Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.

Όμως εσείς,
θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,
τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,
έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;

Ελάτε να σας δασκαλέψω,
εσάς τη μπατιστένια απ’ το σαλόνι,
εσάς την άψογον υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων
κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα ήρεμα τα χείλη σας
σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής

Θέλετε
θα ‘μαι ακέραιος όλο κρέας λυσσασμένος,
κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός

θέλετε θα ‘μαι η άχραντη ευγένεια
όχι άντρας πια, μα σύγνεφο με παντελόνια".

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

Απόδοση από τον Γιάννη Ρίτσο

Το  έγραψε το 1915, σε ηλικία 22 ετών.
Αφιερωμένο στην πρώτη
και πάνω απ' όλες τις γυναίκες του
και πιο σπουδαία η Λίλη Γιούρεβνα Μπρικ,
γυναίκα του εκδότη του Όσιπ Μπρικ.

Ο Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους ποιητές και καλλιτέχνες του 20ού αιώνα αλλά και ο κορυφαίος εκπρόσωπος του ρωσικού Φουτουρισμού,
αν και στη συνεχεια εξέφρασε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο την ταραγμένη εποχή της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Το 1917 τάχθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της, προπαγανδίζοντας με το έργο του τα οράματά της.
Το έργο του χαρακτηρίζουν συχνά η σάτιρα, ο σαρκασμός και η κοινωνική κριτική.
Ήταν ο ποιητής των μαζών, ο νυμφίος του έρωτα, της επανάστασης και του θανάτου, το πρότυπο του νέου ανθρώπου που ξεπήδησε από τα ερείπια του παλιού κόσμου της τσαρικής Ρωσίας, ανεβασμένος στο άρμα της επανάστασης, μόνο και μόνο για να ηττηθεί κατά κράτος από τους ξέφρενους ρυθμούς μιας εποχής που τον ξεπέρασε γρήγορα (ή δεν του ταίριαξε ποτέ) αλλά και από τις ίδιες τις ματαιωμένες προσδοκίες του.

Ο Μαγιακόφσκι πίστεψε μέχρι το τέλος σε μια ουτοπία, με τον δικό του ρομαντικό, παθιασμένο τρόπο, τον μοναδικό τρόπο που ήξερε.
Τον τρόπο του ποιητή.
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος ενός καινούργιου κόσμου που δεν ανέτειλε ποτέ, και γι' αυτό ένιωθε πάντα πολύ μόνος.


Έγραψε

"Την πρώτη νύχτα πλησιάζουνε και κλέβουν
ένα λουλούδι από τον κήπο μας, 
και δεν λέμε τίποτα.
Την δεύτερη νύχτα δεν κρύβονται πλέον,
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκύλι μας και δεν λέμε τίποτα.
Ωσπου μια μέρα - την πιο διάφανη απο όλες - μπαίνουν
άνετα στο σπίτι μας, 
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε τον φόβο μας,
που πνίγει τη φωνη στον λαιμό μας .
Και επειδή δεν είπαμε τίποτα,
πλεον δεν μπορούμε να πούμε τίποτα."

Η διαχρονικότητα των λόγων του, τρομάζει....

Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι

7 ή 19 Ιουλίου 1893 – 14 Απριλίου 1930

Για την γέννηση του υπάρχουν δύο ημερομηνίες λόγω της διαφοράς του παλαιού ημερολογίου.

Από ανάρτηση της Χριστίνας Κωστή