Πως μπορεί να συνυπάρξει σε μια πρόταση, σε μια σελίδα ενός βιβλίου, ο Οδυσσέας του Ομήρου, με τον Αινεία του Βιργιλίου, ο Χριστός από
το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο με τον Δάντη της Θείας Κωμωδίας και εκεί κάπου
στριμωγμένος ο Φρόυντ με τον Νίτσε να κρυφοκοιτάζουν ηδονικά την Κίρκη, τη
Σίβυλλα, τη Μαγδαληνή και την Βεατρίκη! Δεν είναι καθόλου δύσκολο αν ο
συγγραφέας λέγεται Δημήτρης Λιαντίνης.
Διαβάζοντας το εμβληματικό του σύγγραμμα με τίτλο «ΓΚΕΜΜΑ»,
αισθάνεσαι πως ένας τυφώνας ρητορικής με θεματική ολόκληρη την ιστορία της
ανθρωπότητας, της Τέχνης και της φιλοσοφίας, από την «Γένεση» έως τις θεωρίες
των κβάντων και της σύγχρονης επιστήμης,
σε έχουν κτυπήσει ανελέητα καθώς οι σελίδες διαδέχονται η μία την άλλη
σε ένα βιβλίο που άνετα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε «ποταμό».
Ο λόγος και η γλώσσα του συγγραφέα ακροβατούν μεταξύ του
ποιητικού λόγου, της λογοτεχνίας αλλά και του επιστημονικού δοκιμίου. Ύφος λεξιλόγιο
και τεχνικές γραφής εναλλάσσονται με μαεστρία και δυναμισμό κάνοντας το τελικό
αποτέλεσμα μια αναγνωστική εμπειρία. Τα ερωτήματα που θέτει ο συγγραφέας στον
αναγνώστη είναι τα περισσότερα χωρίς απάντηση και οι απαντήσεις που δίνει ο
ίδιος τελικά είναι αφορμή για νέα χαοτικά ερωτήματα.
Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον Λιαντίνη από τον
συγγραφικό του οίστρο που σε πολλά σημεία αγγίζει τον πνευματικό και διαλεκτικό
παροξυσμό. Στο οπισθόφυλλο τελικά δικαιώνονται οι σημειώσεις αντί βιογραφικού, αναφέροντας,
«Το ερώτημα που του τέθηκε (ενν. το συγγραφέα)
στο δρόμο, κάτι σαν το αίνιγμα της Σφίγγας στις Θήβες, εστάθηκε το
ακόλουθο: Καθώς κοιτάς το μηδέν στα μάτια δύνεσαι να μην αποκαρτερήσεις; (Ο
συγγραφέας) Αποκρίθηκε: Ναι!
Εν κατακλείδι ο Λιαντίνης δεν διστάζει να αποδομήσει ένα ένα
τα ιστορικά γεγονότα και γιατί όχι να ξαναγράψει την ιστορία με τον δικό του
μοναδικό τρόπο, δημιουργώντας ένα ακόμη, δικό του αυτή τη φορά, παράλληλο σύμπαν,
που λες και έρχεται από τα πιο μακρινά σημεία του σύμπαντος. Δεν ξεχνάει όμως σαν
γνήσιος σύγχρονος διανοητής που σέβεται την πορεία του να απαρνηθεί σταθερές
αξίες και δομές της φιλοσοφίας αλλά και της θρησκειολογίας θέτοντας τον εαυτό
του στην πλευρά των γνήσιων αιρετικών, που ακόμα όμως κι αν διαφωνείς μαζί τους
δεν μπορείς να μην τους ακούσεις. Πόσο μάλλον να ακούσεις έναν θαρραλέο
αυτόχειρα που σαν άλλος σύγχρονος Σίσυφος έζησε την περιπέτεια της ύπαρξης ως
το τέλος.
 |
| Δημήτρης Λιαντίνης |
Είναι το βιβλίο μέσα από το οποίο γνώρισα για πρώτη φορά τον Λιαντίνη. Λυπάμαι γιατί τόσο λίγος κόσμος τον γνωρίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι αγαπητή μου, με αυτό το βιβλίο τον γνώρισα κι εγώ ως συγγραφέα! Εξαιρετικό ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς μαζί του. Η γραφή του ένας ορμητικός ποταμός στην σημερινή υποσιτισμένη πνευματική δημιουργία. Ευχαριστώ.
ΔιαγραφήΕχω μελετήσει σχολαστικά το Λιαντίνη, και η επαφή μου με τα γραπτά του μου άφησε μια σημαντική αίσθηση: σε κάνει να θέλεις να σκεφτείς, να μελετήσεις, να σχηματίσεις άποψη ή και να εναντιωθείς μαζί του. Πάντως βάζει το κεφαλάκι μας σε λειτουργία και μέσα ακόμη από τη μελέτη των παθών! Σε μεταφέρει από το ορατό στο διαχρονικό και από το τώρα και δια του λόγου στο συμπαντικό άπειρο. Ευχομαι να εκτιμήσουμε ένα στοχαστικό λόγο που μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος μπορεί να ασχολείται με πολύ σημαντικότερη πράγματα από τη δυσοσμία της καθημερινότητας.Νιώθω τυχερός που υπήρξε κι ας με αγριεύει ο θάνατός του είναι αλήθεια… Μου είναι τόσο ξένη η επιλογή του θανάτου του , που νομίζω πως δε μπορώ να τον κρίνω. Ίσως κάποτε τον καταλάβω....
ΑπάντησηΔιαγραφή