Ταραντέλα, ο χορός και η προέλευσή του.

Το όνομα των αραχνών ταραντούλα προέρχεται από τον Τάραντα στην Ν. Ιταλία όπου υπάρχει το ενδημικό είδος μιας αράχνης με χαμηλής νευροτοξικότητας δηλητήριο, το οποίο όμως οι παραδόσεις θέλουν να προκαλεί αμόκ και μανία.

Όσοι έχουν δαγκωθεί από την αράχνη χορεύουν σαν τρελοί, λένε οι παραδόσεις της περιοχής και αυτό ενδείκνυται και ως θεραπεία μετά το τσίμπημα της αράχνης αυτής. Για αυτό και ο εκστατικος παραδοσιακός χορός των περιοχών της Magna Graecia, ονομάζεται Tarantella.

Οι σκάλες στα μεσαιωνικά κάστρα.

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι περισσότερες σκάλες στα μεσαιωνικά κάστρα κατασκευάστηκαν έτσι ώστε να είναι εξαιρετικά στενές και σπειροειδείς προς τη φορά των δεικτών του ρολογιού;

Δεδομένου ότι τα μεσαιωνικά κάστρα χτίστηκαν κυρίως ως οχυρώσεις, οι σκάλες σχεδιάστηκαν έτσι ώστε  να δυσκολέψουν τους αντιπάλους μαχητές να παλέψουν προσπαθώντας να ανέβουν.
Δεδομένου ότι οι περισσότεροι στρατιώτες ήταν δεξιόχειρες, θα έπρεπε να βρίσκονται στην αντίθετη  καμπύλη του εσωτερικού τοίχου πριν επιχειρήσουν να χτυπήσουν, κάτι που τους καθιστούσε αναπόφευκτα εκτεθειμένους σε σχέση με τους αντιπάλους τους.

Η δεξιόστροφη σπειροειδής σκάλα επέτρεπε επίσης στους υπερασπιστές να χρησιμοποιήσουν τον εσωτερικό τοίχο ως μερική ασπίδα και συγχρόνως μπορούσαν εύκολα να χειρίζονται το όπλο τους χωρίς να εμποδίζονται από την καμπυλότητα του εξωτερικού   τοίχου.

Οι σκάλες ήταν επίσης σκόπιμα κακώς φωτισμένες και χτισμένες για να είναι ανώμαλες, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολο για τους επιτιθέμενους να αποκτήσουν οποιοδήποτε είδος ισορροπίας ή ορμής κατά τη διάρκεια του αγώνα τους για να καταλάβουν το κάστρο.

Ο Ρωμιός της Αιθιοπίας.

Ο Γεώργιος  Γανωτάκης ή Γεώργιος Φώτης μετανάστευσε στη Αιθιοπία το 1850 από την Ρόδο. Αμέσως μπήκε στην υπηρεσία του αυτοκρατορικού στρατού και υπηρέτησε τον αυτοκράτορα Γκοτζαμ ο οποίος του έδωσε το τίτλο Μπαλαμπαράς δηλαδή του ανώτερου διοικητή της αυτοκρατορικής φρουράς της  Αιθιοπίας για την γενναιότητα του. 

Από τότε άλλαξε το όνομα του σε Γεωργάς Μπαλαμπαράς και ακολούθησε τον αυτοκρατορικό στρατό στον πόλεμο εναντίον του Μαχντί του Σουδάν και ενάντια στους Ιταλούς το 1896 στη μάχη της Άντοβα.

Ήταν γνωστός για για την δεξιότητα στην οπλομαχία με σπαθί και ασπίδα.

Πηγή: "Η Ελληνική παρουσία στο κέρας της Αφρικής", Αντώνης Χαλδαίος.

Κουρμούληδες: Η μεγάλη οικογένεια των Κρητών Κρυπτοχριστιανών.

 

Επιμέλεια κειμένου Ρίκη Ματαλλιωτάκη – CRETA PLANET

Στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς οι ραγιάδες έμειναν ανυπεράσπιστοι στα κτυπήματα των γενιτσάρων, δηλ. των εξισλαμισμένων κρητικών, και ο κάθε αρνησίθρησκος εξισλαμισμένος ψευτοπαλληκαράς μπορούσε να κτυπά τον χριστιανό «ώσπου ν’ αναπνέει» η να του αρπάζει τη γυναίκα του, χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα. Σπουδαίο ρόλο αυτή τη δύσκολη περίοδο διαδραμάτιζαν οι οι κρυπτοχριστιανοί, πού προστάτευαν όπως μπορούσαν τους ραγιάδες, και τέτοιοι κρυπτοχριστιανοί , φημισμένοι για τον ηρωισμό και την προστασία τους στο ανίσχυρο πλήθος, ήταν οι Κουρμούληδες.

Άλλη παράδοση φέρει τους Κουρμούληδες να κατάγονται από τον Απόστολο Τίτο, τον πρώτο Επίσκοπο Κρήτης, μετά το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου, και η καταγωγή αυτή δικαιολογεί την αυστηρότατη εμμονή όλων των Κουρμούληδων στη χριστιανική πίστη και το θρησκευτικό φανατισμό τους, πού συνετέλεσε στο να αναγνωριστούν από την Εκκλησία μας ως νεομάρτυρες τέσσερις από την ηρωϊκή αυτή οικογένεια.

Οι Κουρμούληδες είχαν συγγένεια και με τους Βλαστούς, των οποίων η οικογένεια προερχόταν από το ένα εκ των δώδεκα αρχοντόπουλων του Βυζαντίου, αλλά και προς τους περίφημους Ψαρομηλίγγους. Κρατούσαν όλη την πλούσια Μεσαρά κι είχαν έδρα τους τον Κουσέ-Καινουργίου. Εκεί ήταν και οι δύο πύργοι τους. Διασώθηκε ο ένας πού βρισκόταν μέσα στο χωριό. Τον άλλο τον χάλασαν οι Τούρκοι μετά το ξεφανέρωμα των Κουρμούληδων σε χριστιανούς και την εποχή πού εσημειώθηκε η πρώτη διακοπή του κρητικού αγώνα (1824-1825 μ.Χ.).

Απ’ την οικογένεια των Κουρμούληδων πολλοί κατόρθωσαν να πάρουν και μεγάλα αξιώματα ακόμα και στην Κωνσταντινούπολη, λόγω της ευγενικής τους καταγωγής και του πλούτου τους. Οι γενιτσαραγάδες Κουρμούληδες ήταν πανίσχυροι κι η δύναμη τους μεγάλωνε με το κύρος πού τους έδιναν οι Σερασκέρηδες πού έρχονταν στη Κρήτη.

Η εξαιρετική αυτή φυλή -πού δικαίως ονομάζεται φυλή αφού είχε πάνω από εκατό οικογένειες απ’ την ίδια ρίζα- σ’ όλες τις διακλαδώσεις της από τους πιο τρανούς ως τους πιο μικρούς και άσημους χρησίμευαν τα εκατόν πενήντα πρώτα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς οι δυνατοί κι οι ασφαλείς προστάτες των χριστιανών.

Τιμωρούσαν σκληρά κάθε γενίτσαρο πού θα μάθαιναν πώς κακούργησε εναντίον χριστιανού, βρίσκοντας αιτία από διάφορες άλλες πράξεις των γενιτσάρων, ώστε να μη φαίνεται ποτέ η μυστική τους θρησκεία, πού τη γνώριζαν πολλοί λίγοι μόνο χριστιανοί και κληρικοί, εκτός απ’ τους κρυπτοχριστιανούς πού όλοι ήταν μεταξύ τους γνωστοί, γιατί αναγνωρίζονταν με τα κρυφά σημεία πού έκαναν πάντα όμοια άμα συναντούσαν οποιοδήποτε αγά ή μπέη γενίτσαρο.

Τους γάμους τους έκαναν οι Κουρμούληδες μεταξύ των μεμακρυσμένων συγγενικών οικογενειών τους και τις θρησκευτικές τελετουργίες με ειδικό έμπιστο ιερέα, πού μετακαλούσαν από το Μεραμπέλλο.

Δίπλα στον πύργο τους ήταν κάποιος μικρός ναός της Αγίας Πελαγίας κι αυτόν -όπως λέγεται- χρησιμοποιούσαν στις τελετές τους. Όμως το πιθανότερο είναι πώς κάτω από τους πύργους τους είχαν κατακόμβες ή υπόγειους Ναούς, γιατί το εξωτερικό εκκλησίασμα θα ήταν σοβαρός κίνδυνος να τους αποκαλύψει.

Η σκληρή κρητική μοίρα είχε λυγίσει από τον πόνο των χριστιανών και τους έδωσε την προστασία των εξαιρετικών αυτών κρυφών αδελφών, οι οποίοι αναγνωρισμένοι σιωπηρά ως αρχηγοί κι όλων των άλλων «λινομπάμπακων» (Κρυπτοχριστιανών) της Κρήτης επόπτευαν πάνω στους ραγιάδες.

Αναρίθμητα είναι τα ανέκδοτα πού αναφέρονται στην προστασία των Κουρμούληδων. Όταν μάθαιναν μία σκληρή καταπίεση, έτρεχαν όχι να υπερασπισθούν φανερά τον καταπιεσμένο χριστιανό -αυτό θα εξέθετε κι αυτούς και το χριστιανό πού θα ‘θελαν να βοηθήσουν-, αλλά για να βρουν μία άλλη πρόφαση να ξεκάμουν το σκληρό καταπιεστή. Όμως, αφού η πρόφαση δε βρισκόταν εύκολα, δεν δειλιοΰσαν και φανερά να χτυπήσουν ένα γενίτσαρο για να υπερασπιστούν ένα χριστιανό με τη δικαιολογία ότι ο «πολυχρονεμένος ο Πατισάχ» για όλο το λαό του είχε την ίδια προστασία. Έτσι, μια μέρα πού ένας παπάς πήγε να ζητήσει την προστασία του, επειδή κάποιος γενίτσαρος του πήρε τη γυναίκα του, ο Κουρμούλης δεν δείλιασε αλλά έτρεξε να προφτάσει την ατιμία του, τον φώναξε έξω και μόλις τον πλησίασε, τον σκότωσε και πήγε την τρομαγμένη γυναίκα πίσω στο σπίτι της. Όμως τέτοιες φανερές πράξεις πολλές φορές τους εξέθεταν σε σοβαρούς κινδύνους, όπως μια φορά επί Σερίφ Πασά πού κατήγγειλαν τον Μιχαήλ Κουρμούλη οι γενίτσαροι της Αληθινής, του Αμπελούζου και του Πετροκεφαλίου, ότι ήταν αίτιος η κρυφός φονιάς αρκετών πρωτογενιτσάρων της περιφέρειας, οι οποίοι κάθε τόσο βρίσκονταν σκοτωμένοι σε μπροσκάδες (ενέδρες).

ΠΗΓΗ: https://cognoscoteam.gr/

Γενοκτονία Ποντίων 19η Μαΐου 1919 - Ημέρα μνήμης (της Χριστίνας Κωστή)

 

Η 19η Μαΐου - Ημέρα μνήμης, Γενοκτονία Ποντίων - είναι η καταραμένη ημέρα για τον Ποντιακό Ελληνισμό.
Είναι η ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ  με το σύνθημα "η Τουρκία στους Τούρκους" έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο των Νεότουρκων για την τελειωτική εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού σε όλο τον Πόντο.
353.000 καταγεγραμμένοι επίσημα νεκροί και άλλοι τόσοι ξεριζωμένοι και διασκορπισμένοι αγνοούμενοι, αποτελούν πάντοτε για τους Πόντιους μια μνήμη στοιχειωμένη στην ψυχή.

Φύγαμε και πήραμε μόνο τις ψυχές μας"

Τι λένε τα γεγονότα: Η Βυζαντινή αυτοκρατορία πεθαίνει ...
Όμως ένα εκλεκτό κομμάτι το Ελληνισμού που ζεί στα βόρεια της Μικράς Ασίας και παρά το ότι η Τραπεζούντα αλώθηκε από τους Οθωμανούς (1461), διατηρεί αναλλοίωτο το φρόνημά του και την βαθιά Ελληνική του συνείδηση.
Άν και μειοψηφία στην περιοχή (35-40%) αποτελούν τον κορμό της προόδου και της οικονομικής ζωής.
Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου έφταναν τις 265.000, το 1880  τις 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα κόντευαν τις 700.000. 
Τα σχολεία  από 100 που ήταν το 1860, το 1919 πλησίασαν τα 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο "Φροντιστήριο της Τραπεζούντας".
Εκτός από σχολεία διέθεταν περιοδικά , εφημερίδες, τυπογραφεία,  θέατρα και λέσχες , τονίζοντας έτσι το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Το 1908 , ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η οποία παρήκμαζε,  εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων (νεαροί στρατιωτικοί μεταρρυθμιστές ) βάζοντας στο περιθώριο τον Σουλτάνο όχι όμως, απ' ότι στη συνέχεια  αποδείχθηκε, τις πρακτικές του αλλά και εφαρμόζοντας ακόμη πιο ακραίες συμπεριφορές.
Πράγματι οι ελπίδες διαψεύστηκαν . 
Το κίνημα  εξελίχθηκε  σε  ακραία εθνικιστικό εκτοπίζοντας μεγάλο μέρος του Ελληνικού  πληθυσμού στα βάθη της Τουρκίας, όπου οι περισσότεροι πέθαιναν από τις κακουχίες και την πείνα, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις εξορίες .
Με την πρόσκαιρη υποστήριξη του Βενιζέλου το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ΕλληνοΑρμενικό κράτος. 
Το σχέδιο όμως αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους και τους συμμάχους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός και στις  19 Μαίου 1919 ξεκινά η χειρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας από τον Μουσταφά Κεμάλ, με την καθοδήγηση Σοβιετικών και Γερμανών συμβούλων .

Ο Ποντιακός Ελληνισμός δεν κατάφερε να πείσει το Ελληνικό Κράτος να υποστηρίξει μια ένοπλη εξέγερση και με παρέμβαση των "συμμάχων" (όπως δυστυχώς γινόταν πάντα  στη μακραίωνη ιστορία  της πατρίδας μας ) τους  εγκατέλειψε στην τύχη της Κεμαλικής βαρβαρότητας .
Έτσι ξεκίνησε το... "ταξίδι" τους για την Ελλάδα.
Φύγαμε και πήραμε μόνο τις ψυχές μας"

"Πατρίδα μ αραεύω σε,
Άμον καταραμένος,
Σα ξένα είμαι Έλληνας,
Και σην Ελλάδαν ξένος.....".

Οι Πόντιοι όπως και οι Μικρασιάτες αργότερα δεν έτυχαν και της καλύτερης συμπεριφοράς από τους Έλληνες στην Ελλάδα.
Τους χαρακτήρισαν "Τουρκόσπορους"

Οι πρόσφυγες Πόντιοι βρέθηκαν τελείως απομονωμένοι από τον ασφυκτικό επαρχιωτισμό της ελληνικής κοινωνίας παρά το όμαιμον, το ομόγλωσσον και το ομόθρησκον...

"Γιαουρτοβαφτισμένους" τους φώναζαν επίσης υποτιμητικά  κι ο κατεξοχήν ιδεολογικός εκφραστής του αντιβενιζελισμού Γ.Α.Βλάχος στην εφημερίδα "Καθημερινή" τότε αμφισβήτησε και την ελληνικότητά τους.
Ο βασιλιάς και τα κόμματα της δεξιάς πολέμησαν σφόδρα τους Πόντιους, γιατί τους θεώρησαν κομμουνιστές κι ευτυχώς τους προστάτεψε ο Βενιζέλος.

Τους είδαν ως ξένους και τους μίσησαν.
Χαρακτηριστικά ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος κατέγραψε:"Δεν άκουγε κανείς εκείνες τις ημέρες τίποτα άλλο παρά κατάρες στον Βενιζέλο και βλαστήμιες κι εύχονταν μακάρι να τους σφάξει όλους ο Κεμάλ και να μη μείνει ούτε ποδάρι από δαύτους..."

Ασυνείδητοι προμηθευτές, για να πλουτίσουν, προμήθευαν την καραντίνα με βρομερά μακαρόνια, σκουληκιασμένες ελιές, χαλασμένες ρέγκες, σάπια φρούτα.
Σε συνδυασμό με τη δίψα που τους ταλάνιζε, οδηγούσαν τους πρόσφυγες κατευθείαν στο θάνατο.
Μαυραγορίτες πουλούσαν ένα καρβέλι ψωμί έναντι μιας χρυσής λίρας και οι πρόσφυγες, για να μπορέσουν να επιβιώσουν, έδιναν ό,τι χρυσαφικά είχαν επάνω τους.
Ελάχιστα έκανε το Ελληνικό κράτος για να τους εντάξει στην ελληνική κοινωνία.
Ούτε η ηγετική κοινωνική τάξη της εποχής ενδιαφέρθηκε για την τύχη τους.
Αντιθέτως, μέλη της όπως οι μαυραγορίτες, οι λαθρέμποροι, τυχάρπαστοι και αεριτζήδες είδαν τους πρόσφυγες σαν λεία για να γεμίσουν το πουγκί τους.
Αρνητικά τους αντιμετώπισε και ο ντόπιος ελλαδικός πληθυσμός, αλλά και ο ίδιος αυτός πληθυσμός είχε τα τεράστια προβλήματά του μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Έψαχνε το αίτιο αυτής της καταστροφής, και πολλές φορές το εντόπιζε στους πρόσφυγες.
Άλλωστε, ασυνείδητοι πολιτικοί για να καλύψουν τις δικές τους ευθύνες έδειχναν με το δάχτυλό τους προς την κατεύθυνση των προσφύγων"

Με βάση τα στοιχεία της Κοινωνίας των Εθνών τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασής τους στην Ελλάδα πέθανε το 20% των προσφύγων από τις κακουχίες.
19 Μαΐου 1919. Μια ημερομηνία-εφιάλτης για εκατομμύρια Πόντιους του χθες, του σήμερα και του αύριο που συνδέεται όχι μόνο με τη βίαιη αλλαγή της ανθρωπογεωγραφίας του Πόντου, αλλά και τη σχεδιασμένη εξόντωση κάθε ελληνικού και χριστιανικού στοιχείου της περιοχής.
Τα εργαλεία της Γενοκτονίας ήταν προσεκτικά επιλεγμένα και δοκιμασμένα από τους θύτες και τους συνεργούς τους, φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς.
Οι αναγκαστικοί εκτοπισμοί των Ελλήνων από τα παράλια προς την ενδοχώρα της Ανατολίας, οι ατελείωτες πορείες με προορισμό το θάνατο, οι επιθέσεις παραστρατιωτικών ομάδων στα ελληνικά χωριά του Πόντου αλλά και τα τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, εξαφάνισαν γενιές και γενιές Ποντίων.
Το προσχεδιασμένο έγκλημα των Νεότουρκων και των Κεμαλικών απέδωσε καρπούς, αφού μέχρι τον Μάρτιο του 1924, 353.000 Έλληνες του Πόντου έχασαν τη ζωή τους και άλλοι τόσοι εκτοπίστηκαν.
Εκτέλεσαν, κρέμασαν, βίασαν, βασάνισαν και απήγαγαν.
Το μαχαίρι δεν έκανε διακρίσεις.
Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι σφαγιάζονται σαν να μην ήταν ζωντανά πλάσματα.
Όσο πιο φρικτός ο θάνατός τους τόσο πιο επιτυχημένοι θεωρούνταν οι φονιάδες από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Εξαργύρωσαν τα εγκλήματά τους με χρήματα, αξιώματα, και τις περιουσίες των Ελλήνων.
Και η ανταμοιβή έκανε ευκολότερο το έργο της καταστροφής και εξαφάνισης κάθε ίχνους ελληνικότητας από τις πόλεις και τα χωριά που ευημερούσαν μέχρι τότε, λόγω του δαιμόνιου πνεύματος των Ελλήνων του Πόντου.
Η εντολή ήταν σαφής: Καταστρέψτε καθετί ελληνικό και προστατέψτε την πατρίδα μας από τους Έλληνες και χριστιανούς.
Μια εντολή που όπως αποδείχθηκε υλοποιήθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και επηρέασε και όλους όσοι επέζησαν, αφού απέμειναν πίσω να κλαίνε τους νεκρούς τους και αντιμέτωποι με την απόρριψη της μητέρας πατρίδας.
Μετά την Ανταλλαγή έφτασαν στην Ελλάδα μόνο 190.000 Πόντιοι και αυτοί σε άθλια κατάσταση.
Οι ιστορίες από εκείνη την περίοδο φέρνουν και πάλι δάκρυα στα μάτια.
Οι άνθρωποι έφτασαν στην Ελλάδα και η πατρίδα τους γύρισε την πλάτη.
Ελάχιστοι τους αντιμετώπισαν ως εκδιωγμένους από τα εδάφη τους Έλληνες.
Οι περισσότεροι τους αγνόησαν, τους λιδώρησαν, τους περιθωριοποίησαν.
Ξαφνικά οι Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας από ομογενείς καλλιεργημένοι, μιας άλλης κουλτούρας και σημαντικής οικονομικής επιφάνειας είχαν μετατραπεί σε «βρωμερούς και γεμάτους ασθένειες πρόσφυγες, που ήρθαν στην Ελλάδα για να κάνουν κακό».
Αλήθεια, πόση ντροπή!
Άργησαν οι ντόπιοι να σκεφτούν πως οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο άφησαν πίσω λίπασμα τους νεκρούς τους αλλά στερήθηκαν τη γλώσσα τους, την πατρίδα τους, τον πολιτισμό χιλιάδων ετών που είχαν δημιουργήσει οι πρόγονοί τους και αυτό όχι από επιλογή αλλά επειδή υποχρεώθηκαν.
Το χειρότερο είναι πως ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι όσοι επέζησαν ήταν το ίδιο θύματα με εκείνους που πέθαναν.
Είχαν ζήσει τον όλεθρο, είχαν δει το αίμα των ανθρώπων τους να κυλάει και να ποτίζει τα χώματά τους, είχαν στερηθεί το δικαίωμα να γνωρίσουν τους συγγενείς που έμειναν πίσω, είχαν υποχρεωθεί στην ουσία να απαρνηθούν ένα μέρος της ταυτότητάς τους με την ελπίδα ότι κάπως έτσι θα προχωρήσουν. Αλήθεια, πόση ντροπή!
Όμως η ζωή τελικά ξέρει καλύτερα.
Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το φονικό τους έργο.
Οι Έλληνες του Πόντου που διασώθηκαν κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους και να κάνουν ξανά προκοπή όπου κι αν τους έριξε η ζωή.
Μπορεί οι ιστορίες τους να είναι γεμάτες πόνο και βάσανα, όμως η ελπίδα είναι εκείνη που ξεχωρίζει.
Η ποντιακή λαλιά, η ορθοδοξία, η αγάπη για εκείνους που ξαφνικά και βίαια αποχωρίστηκαν, οι χοροί και η μουσική κράτησαν όρθιους τους Πόντιους.
Κι αυτό παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες πολλών να τους λυγίσουν.
Παρά τις μεγάλες αλλαγές στο πώς αντιμετωπίζεται το Ποντιακό Ζήτημα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, είναι σαφές πως η υπόθεση της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας έχει μείνει πίσω.
Παρόλο που το κοινό μυστικό δεν είναι πια μυστικό και όλοι γνωρίζουμε πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία εκτέλεσε το ειδεχθές σχέδιο της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, το επίσημο ελληνικό κράτος στέκεται με αμηχανία απέναντι στο θέμα.
Και σε αυτό προστίθεται και η πάγια αδυναμία μερίδας των Ποντίων να αφήσει κατά μέρος τη διχόνοια και να εργαστεί για την επίτευξη του ύψιστου σκοπού.
Η πολυπόθητη ενότητα των Ποντίων που όλοι ευαγγελίζονται, για την οποία όλοι κόπτονται αλλά δεν κάνουν βήμα πίσω για να την πετύχουν, είναι το μόνο επιχείρημα που θα πείσει τη διεθνή κοινότητα πως πρέπει επιτέλους 100 χρόνια μετά την έναρξη της δεύτερης φάσης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, να υποχρεωθεί η Τουρκία να αναγνωρίσει το έγκλημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι εθνική υπόθεση και οι Έλληνες επιτέλους δεν μπορεί να επιλέγουμε άλλο δρόμο παρά εκείνο της εθνικής συνεννόησης.
Οι Έλληνες δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχνάμε.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ : 19 Μαϊου 1919 - Γενοκτονία των Ποντίων.
Τους 353.000 Πόντιους που δεν έφτασαν στην Ελλάδα λόγω της Κεμαλικής θηριωδίας. 

ReplyForward

Χαρούπι, το πιο καθαρό χρυσάφι στον κόσμο.

 

Οι αρχαίοι Έλληνες  ανακάλυψαν ότι οι σπόροι του ξυλοκέρατου (χαρουπιά, Ceratonia  siligua) έχουν πάντα το ίδιο βάρος (περίπου 0,20 γρ.) και για αυτό το χρησιμοποιούσαν για να μετρήσουν το βάρος πολύτιμων μετάλλων! 

Οι συνδιαλλαγές  γίνονταν  με τους Άραβες, οι οποίοι άκουγαν από τους Έλληνες τη λέξη (ξυλοκερατιά) καράτια. Τα γνωστά καράτια χρυσού !

Από την αρχαία ελληνική λέξη "κεράτιον" (=χαρούπι) προέρχεται η λέξη καράτι, γιατί το βάρος του σπόρου των χαρουπιών ορίστηκε ως η πιο μικρή μονάδα μέτρησης για χρυσό και πολύτιμους λίθους.

 

"Το χειμερινό ηλιοστάσιο στο μύθο"

 

Στο ετήσιο ταξίδι της Γης γύρω από τον Ήλιο, η μέρα και η νύχτα ανταλλάσσουν ρόλους με έναν ρυθμό που κορυφώνεται στα δύο ηλιοστάσια και ισορροπεί στις δύο ισημερίες. Για το βόρειο ημισφαίριο η μικρότερη ημέρα τοποθετείται στο χειμερινό ηλιοστάσιο (21 Δεκεμβρίου). Αυτός ο ρυθμός που είναι υπεύθυνος και για την αλλαγή των εποχών, ερμηνεύτηκε από την αρχαιότητα ως ένα συμβολικό ταξίδι του ήλιου, ή ακόμα και ως μία διαδικασία θανάτου και επαναγέννησής του.

Ο Ήλιος , κατά την ελληνική μυθολογία είναι γιός δυο Τιτάνων. Πατέρας του είναι ο Υπερίων, μητέρα του η Ευρυφάεσσα -ευρύ φως-, αδελφές του η Ηώς -αυγή- και η Σελήνη. Ζει στην άλλη άκρη του κόσμου στα Μακάρια ή Ηλύσια Πεδία.

Οι 12 Τιτάνες θείοι του, οι 12 μήνες του χρόνου, προσπαθούν να αποσπάσουν τη βασιλεία από τον ήλιο, όμως εκείνος πάντοτε θριαμβεύει.

Στις 21 Ιουνίου -Θερινό Ηλιοστάσιο- ο ήλιος απολαμβάνει την τελευταία δόξα του, γιατί ο Φαέθων, ο γιός του Ήλιου, πλήττεται και η φωτιά αρχίζει να σβήνει -οι μέρες αρχίζουν να μικραίνουν σε διάρκεια ωρών.

Στις 21 Δεκεμβρίου -Χειμερινό Ηλιοστάσιο- ο Ήλιος οδηγώντας το τέθριππο πύρινο άρμα του επιχειρεί να ανέβει ψηλά -οι μέρες αρχίζουν πάλι να μεγαλώνουν

Οι Ρωμαίοι τιμούσαν το χειμερινό ηλιοστάσιο με τα Saturnalia. Στη γιορτή αυτή κατείχαν εξέχουσα θέση τα αειθαλή δέντρα όπως το έλατο, οι σκλάβοι έτρωγαν στο ίδιο τραπέζι με τους κυρίους τους και εκλεγόταν ένας βασιλιάς καρικατούρα, που προέδρευε στη γιορτή. Η ημέρα ήταν αργία, δεν επιτρεπόταν η εκτέλεση κρατουμένων και οι άνθρωποι παρέλαυναν στους δρόμους φορώντας μάσκες, ενώ αντάλλασσαν μεταξύ τους δώρα. Η γιορτή αυτή ήταν αφιερωμένη στον θεό Σατούρνους, που αντιστοιχεί στον θεό Κρόνο.

Πραγματοποιούνταν κατά την περίοδο του χειμερινού ηλιοστασίου, συνήθως άρχιζε σαν σήμερα, 17 Δεκεμβρίου και κρατούσε έως και μια βδομάδα, μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου.

Στα Σατουρνάλια δεν φοριούνταν επίσημα ενδύματα, ενώ οι δούλοι ,που δεν τιμωρούνταν εκείνη τη μέρα, αντιμετώπιζαν με χλευασμό τους κυρίους τους. Γενικότερα οι ρόλοι αντιστρέφονταν ανάμεσα σε δούλους κι ιδιοκτήτες, κάτι που οδηγούσε σε ξέφρενο γλέντι, άφθονη οινοποσία και ακολασίες.Τέλος, επιτρέπονταν τα τυχερά παιχνίδια ακόμα και για τους δούλους.

 

EΙΚΟΝΑ : Δούλοι παίζουν ζάρια κατά τη διάρκεια των Ρωμαϊκών Σατουρναλίων (από τοιχογραφία στην Πομπηία)

Ο Αύγουστος στην αρχαιότητα.

   Στο αττικό ημερολόγιο ο Αύγουστος ήταν ο δεύτερος μήνας του έτους και ονομάζονταν Μεταγειτνιών διάρκειας 29 ημερών που αντιστοιχεί με το χρονικό διάστημα από 24 Ιουλίου έως τις 22 Αυγούστου.

   Ο Αύγουστος, κατά το παλαιό ρωμαϊκό ημερολόγιο, ήταν ο έκτος μήνας, γι' αυτό αρχικά στα Λατινικά ονομάζονταν Sextilis και είχε 31 ημέρες, ευθύς εξ αρχής από την εγκαθίδρυση του Ιουλιανού ημερολογίου το 45 π.Χ. (έτος 709 από κτίσεως Ρώμης).

   Το έτος 8 π.Χ. ο Αύγουστος Καίσαρας του έδωσε το όνομά του χωρίς την προσθήκη μίας ημέρας από τον Φεβρουάριο (όπως λανθασμένα αναγράφεται σε ορισμένες αναφορές). Λέγεται ότι ο Αύγουστος έβαλε τον μήνα σε αυτή την θέση, για να τιμήσει τον θάνατο της Κλεοπάτρας η οποία, όπως λέγεται, έθεσε τέλος στη ζωή της στις 12 Αυγούστου του 30 π.Χ. αν και ο ακριβής λόγος του θανάτου της καλύπτεται από μυστήριο.

   Κατά το Βυζαντινό ημερολόγιο που ακολουθεί ακόμη και σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία, και το οποίο αρχίζει τον Σεπτέμβριο, ήταν ο τελευταίος μήνας του χρόνου κι έτσι η 31 Αυγούστου γιορτάζονταν ως παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Αστρονομικά, ο ήλιος βρίσκεται στην αρχή του μήνα στον αστερισμό του Καρκίνου (21 Ιουλίου έως 9 Αυγούστου) και στο τέλος στον αστερισμό του Λέοντα (10 Αυγούστου έως 15 Σεπτεμβρίου).

Τα παιδιά της καμινάδας.

Τα παιδιά της καμινάδας – Θύματα των εργολάβων, ξεψυχούσαν από ασφυξία ή από καρκίνο

Για δύο ολόκληρους αιώνες, από το 1700 έως το 1900, είχε ξεσπάσει στην Αγγλία μια φοβερή αντιπαράθεση ανάμεσα στους εργολάβους οικοδομών και σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, επιστήμονες και διαπρεπείς νομικούς.

Η αιτία ήταν οι περίφημοι καπνοδοκαθαριστές. Τα τζάκια σε όλα τα αρχοντόσπιτα ήταν το σήμα κατατεθέν της Αγγλίας και ειδικά του Λονδίνου. Πρόκειται για μια ιστορία ανθρώπινης φρίκης. Εκατοντάδες χιλιάδες τζάκια έκαιγαν τους χειμώνες στις πολυκατοικίες και οι καπνοδόχοι τους έπρεπε να καθαρίζονται κάθε χρόνο υποχρεωτικά.

Οι εργολάβοι όμως, για να γλιτώνουν χώρο, χρησιμοποιούσαν εξαιρετικά στενούς σωλήνες για να περνά ο καπνός. Οι σωλήνες αυτοί είχαν μήκος πολλές δεκάδες μέτρα και διακλαδίζονταν προς όλες τις κατευθύνσεις, κάθετα, οριζόντια και λοξά, μέχρι να βγουν στην ταράτσα. Άλλος τρόπος να καθαριστούν δεν υπήρχε, παρά μόνο να μπει μέσα στο σωλήνα ένας εξαιρετικά μικρόσωμος άνθρωπος και να τον καθαρίσει από την αιθάλη, ειδικά στις γωνίες που κατακαθόταν. Ήταν μία δουλειά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των δύστυχων παιδιών.

Χιλιάδες παιδιά χρησιμοποιήθηκαν σαν σκλαβάκια από τους εργολάβους για να χώνονται στις στενές καμινάδες, να σέρνονται για ώρες στο σκοτεινό στενό λαγούμι, μέσα σε συνθήκες ουσιαστικής ασφυξίας και να βγαίνουν τελικά στις ταράτσες, αφού είχαν καθαρίσει εκατοντάδες μέτρα καμινάδας.

Οι ηλικίες που προτιμούσαν οι εργολάβοι ήταν ανάμεσα στα πέντε και τα δέκα χρόνια, ενώ άφηναν τα παιδιά χωρίς τροφή για να μην παχαίνουν, οπότε δεν θα χωρούσαν στα στενά ανοίγματα!

Εκατοντάδες παιδιά έπαθαν ασφυξία και πέθαναν μέσα στα βρόμικα λαγούμια, ενώ άλλα σφήνωσαν στις στροφές κι έμειναν εκεί αβοήθητα μέχρι να σβήσουν. Αν κάποιο παιδί λιποθυμούσε μέσα στην καπνοδόχο, δεν είχαν άλλο τρόπο για να το συνεφέρουν παρά μόνο ανάβοντας το τζάκι κι ελπίζοντας ότι, αν δεν πέθαινε από τον καπνό, η φωτιά και η θερμότητα θα το ξυπνούσε. Επρόκειτο για ένα καθεστώς πολύ χειρότερο από οποιαδήποτε σκλαβιά.

Οι εργολάβοι είχαν μεταβληθεί σε κανονικούς δουλεμπόρους. Τα χαμίνια που κυκλοφορούσαν στις φτωχογειτονιές, συλλαμβάνονταν και με το ζόρι γίνονταν καπνοδοκαθαριστές, ενώ φτωχοί άγγλοι αγρότες πωλούσαν τα παιδιά τους στους δουλεμπόρους για να τα ρίξουν στα σκοτεινά λαγούμια. Φυσικό ήταν αυτή η δυστυχία και εκμετάλλευση, επειδή δεν ήταν κρυμμένη κάπου, αλλά μπαινόβγαινε σε όλα τα λονδρέζικα σπίτια, να εξεγείρει ορισμένους ευαίσθητους ανθρώπους. Αυτοί άρχισαν να πιέζουν τις κυβερνήσεις προκειμένου να απαγορευθεί η εργασία των παιδιών στον καθαρισμό των καπνοδόχων. Και τότε όμως οι εργολάβοι είχαν μεγαλύτερη επιρροή στο κοινοβούλιο και στην εξουσία από τους φιλάνθρωπους και τους διανοούμενους.

Ο καρκίνος των όρχεων θεωρούνταν αφροδίσιο νόσημα

Χρειάστηκε να περάσουν δύο αιώνες για να ψηφιστούν τρεις νόμοι που απαγόρευσαν την παιδική αυτή εργασία και ακόμα πενήντα χρόνια μέχρι να εφαρμοστούν.

Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 20.000 παιδιά πέθαναν μέσα στους σωλήνες, ενώ 200.000 παιδιά υπέστησαν μεγάλες βλάβες στην υγεία τους.

Το βρετανικό κοινοβούλιο, δέσμιο των πάμπλουτων και πανίσχυρων εργολάβων, αρνιόταν να νομοθετήσει, παρά το γεγονός ότι από το 1775 ο διάσημος Λονδρέζος χειρουργός Πέρσιβαλ Ποτ είχε κάνει μια συγκλονιστική αποκάλυψη. Σχεδόν ένας στους τρεις καπνοδοκαθαριστές πέθαινε από καρκίνο των όρχεων, όταν έφτανε σε ώριμη ηλικία. Αν και ο Ποτ έχαιρε απεριόριστης εκτίμησης, αμφισβητήθηκε σφοδρά για τη συγκεκριμένη γνωμάτευση, διότι αυτή δεν συνέφερε το σύστημα.

Ο καρκίνος των όρχεων εξακολουθούσε να θεωρείται αφροδίσιο νόσημα, με αποτέλεσμα οι μολυσμένοι να αντιμετωπίζουν και τον κοινωνικό χλευασμό, μέχρι το 1919, οπότε έγινε γνωστό ότι η αιθάλη περιέχει μόρια από την απόσταξη του γαιάνθρακα που είναι εξαιρετικά καρκινογόνα.

Η εκμετάλλευση των παιδιών στις καμινάδες δείχνει ότι εκείνη την περίοδο ο δυτικός πολιτισμός δεν σκλάβωνε μόνο τους ανθρώπους στον Τρίτο Κόσμο, αλλά και τα περιθωριακά στρώματα μέσα στη μητρόπολη."

(Πηγή: Μηχανή του Χρόνου)

Κολοκοτρώνης: Η Πνευματική Διαθήκη του στον Έλληνα!

Ο ιστορικός λόγος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα. Η πνευματική διαθήκη του Στρατηγού στον Έλληνα κάθε εποχής!

Παιδιά μου!

   Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των.

   Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ’ αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ’ αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα.

   Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ’ ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας.       Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των. Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ’ απλούς ανθρώπους, χωρικούς καί ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν. Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν.             Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε.

   Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, καί του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα· διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε.

   Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία.

  Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.

   Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη.

   Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Άλλά δεν εβάσταξε! Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη.

   Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ’ αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή. Άλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο. Ισως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του.        Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πως θα γενεί. Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγό και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν. Αλλ’ επειδή είμεθα εις τέτοια κατάσταση, εξ αιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε, και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα.

   Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλεύς, τα πράγματα ησυχάζουν και το εμπόριο και ή γεωργία και οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα ή παιδεία. Αυτή η μάθησις θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά διά να αυξήσομεν, χρειάζεται και η στερέωσις της πολιτείας μας, η όποία γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του Θρόνου. Ο βασιλεύς μας είναι νέος και συμμορφώνεται με τον τόπο μας, δεν είναι προσωρινός, αλλ’ η βασιλεία του είναι διαδοχική και θα περάσει εις τα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν κι εσείς και τα παιδιά σας θα ζήσετε. Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι όποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους.

   Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ’ ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα.

   Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε· και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία.

   Τελειώνω το λόγο μου. Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία!

Η "Βάπτιση" στην Αρχαία Ελλάδα!

Πανελληνίως το ιερώτερο μέρος της οικίας, όπως και της πόλεως-κράτους, ήταν ο εγκαθιδρυμένος βωμός της παρθένου θεάς Εστίας, της οποίας το εξαγνιστικό πύρ έπρεπε να παραμένη άσβεστο.

Εθεωρείτο, μαζί με τους λοιπούς εφέστιους θεούς του ευρύτερου οίκου της φράτρας (σώι) ως η άγρυπνη προστάτιδα της ηθικής συνοχής και του αδιάσπαστου συνδέσμου τών μελών της οικογένειας. Όλες οι σημαντικές για την οικογένεια στιγμές, από την είσοδο της νύφης στον οίκο του συζύγου μέχρι και του θανάτου τών γεναρχών, «αφ” Εστίας» άρχιζαν.

Στον βωμό της απετίθεντο οι πρώτες ευκτήριες προσφορές και θυσίες της οικογένειας, σ” αυτήν τα γεννώμενα τέκνα και με περιφορά τους περί αυτόν, με την τελετή των «αμφιδρομίων» τη δέκατη ημέρα απο τη γέννηση τους τα ονομάτιζαν (Τα αρχαία Ελληνικά ονόματα) θέτοντας τα υπό την προστασία της πρεσβυγενούς θεάς, κόρης του Κρόνου και της Ρέας και αδελφής του Διός. 

Η ονομασία (βάπτιση) του βλαστού (αγοριού η κοριτσιού) ελάμβανε πανηγυρικό χαρακτήρα.

Προσκαλούνταν συγγενείς και φίλοι με δώρα και λευκές λαμπάδες, λευκοφορούντες, όπως και οι γονείς. Ενώπιον τω ιερέως του Διός του Τελείου, που έψαλλε καθιερωμένες ευχές, ενώ ο πατέρας αλείφοντας το νεοελθόν στο φώς του ήλιου τέκνο του με λάδι απο «ελαίαν μορίαν» -δηλαδή προερχόμενο απο τις ιερές εληές της Αθηνάς, το περιέφερε τρείς φορές γύρω από τον βωμό της Εστίας εκφωνώντας το όνομα του, και αφού έρριχνε μικρό βόστρυχο απο τα μαλλάκια του παιδιού στο εξαγνιστικό και ζωοποιό, (από τον ουρανό μεταφερθέν κατά την πιστή τους) ιερό πύρ της Εστίας το «εκάθαρε» εμβαπτίζοντας το μέσα σε ειδικό αμφορέα (κολυμπήθρα), που περιείχε χλιαρό νερό, φερμένο από την «Κρήνη της Καλλιρρόης».

Ακολουθούσε εορταστικό γεύμα στο «αίθριο» της οικίας πλησίον του βωμού του Έρκειου Διός (έρκος =προστάτης).

Πηγή: defencenet.gr

Ελληνική επανάσταση. Σπουδαίες ιστορικές νίκες. Η μάχη των Μύλων.

Μάχη των Μύλων - Εκεί όπου 480 Έλληνες διέλυσαν 6.200 του Ιμπραήμ

Στους Μύλους κοντά στην λίμνη της Λέρνης 10 λεπτά έξω από το Άργος ήταν εγκατεστημένα τα μεγάλα αποθέματα δημητριακών από τα οποία σιτίζονταν το Ναύπλιο καθώς και τα στρατεύματα και μεγάλο μέρος των κατοίκων της Αργολίδας και Κορινθίας. Παρόλα αυτά, η περιοχή ήταν ανοχύρωτη. Όταν το 1825 ο Ιμπραήμ κατέβηκε στην Πελοπόννησο, οι Μύλοι προσβλήθηκαν ξαφνικά στις 13 Ιουνίου από μια φάλαγγα Αιγυπτίων.
Η μάχη που ακολούθησε στην περιοχή έσωσε την επανάσταση.
Η οχυρή μορφολογία των Μύλων βοήθησε την οχύρωση των Ελλήνων. Η μάχη των Μύλων κατέληξε σε νίκη της ελληνικής πλευράς. Με την νίκη του αυτή ο Μακρυγιάννης έσωσε σε κρίσιμη στιγμή τον άμαχο πληθυσμό του Ναυπλίου, και διατήρησε σημαντικά αποθέματα τροφίμων και νερού. Αν "έπεφταν" οι Μύλοι θα χανόταν το Ναύπλιο και θα έσβηνε η ελληνική επανάσταση στην Πελοπόννησο.

Το μυστήριο του Mary Celeste...

Το πληρωμα του Mary Celeste που εγινε καπνος.
Το 1872, ένα μήνα αφότου το Mary Celeste απέπλευσε από τη Νέα Υόρκη, ο καπετάνιος David Morehouse είδε το καράβι να πλέει ακυβέρνητο και έστειλε κάποιους άνδρες από το πλήρωμά του για να εξετάσουν τι είχε συμβεί.
Οι άνδρες ανακάλυψαν έκπληκτοι ότι δεν υπήρχε ψυχή στο πλοίο, δεν υπήρχαν σημάδια μάχης αλλά παρόλα αυτά υπήρχε αρκετό φαγητό και νερό για έξι μήνες.
Πολλές θεωρίες ακούστηκαν από τότε, για πειρατές, φαντάσματα και θαλάσσια τέρατα αλλά εξήγηση δεν βρέθηκε ποτέ.

"Στο Ζάλογγο". ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 214 χρόνια μετά! Το ιστορικό!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...18 Δεκεμβρίου του 1803... 214 χρόνια μετά τον Χορό του Ζαλόγγου.
Το μεγαλύτερο άγαλμα της Ελλάδας, με τίτλο "Μνημείο Ζαλόγγου" σε σχέδια του γλύπτη Γεωργίου Ζαγγολόπουλου, δεσπόζει στην περιοχή.

Ήταν 12 Δεκεμβρίου του 1803 όταν οι Σουλιώτες υπέγραψαν συνθήκη με τον Αλή Πασά μετά από την πολιοκρία που είχαν υποστεί. Ο βασικός όρος της συμφωνίας, που δεν τηρήθηκε, ήταν να εκκενώσουν τα χωριά τους συν γυναιξί και τέκνοις. Φεύγοντας, χωρίσθηκαν σε δύο ομάδες από τις... οποίες η μία με τις οικογένειες των Δαγκλή, Δράκου, Ζορμπά, Τζαβέλλα, Πανομάρα κ.ά. κατευθύνθηκε προς την Πάργα, ενώ η άλλη με εκείνες των Κουτσονίκα, Μαλάμου, Μπότσαρη κ.ά. προς το Ζάλογγο.
Ο Αλή Πασάς, αθετώντας το λόγο του και τη συνθήκη, διέταξε την καταδίωξη και την εξόντωση των Σουλιωτών. Από τις δύο ομάδες, η δεύτερη δεν κατόρθωσε να διαφύγει. Οι αποτελούντες την δεύτερη ομάδα είχαν φθάσει στο Ζάλογγο, στο ομώνυμο χωριό με τις δέκα περίπου οικίες. Στη συνέχεια για περισσότερη ασφάλεια ανέβηκαν στη κορυφή όπου βρίσκεται και η ομώνυμη Μονή του Ζαλόγγου.
Στις 16 Δεκεμβρίου όταν έφθασε στους πρόποδες του Ζαλόγγου το πολυάριθμο ασκέρι του Αλή Πασά υπό τον Αλβανό διοικητή Μπεκήρ Τζιγαδώρο οι Σουλιώτες μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους οχυρώθηκαν μέσα στη Μονή απ΄ όπου και απέκρουσαν στις 16 και 17 του μήνα τις εφόδους. Την επομένη όμως, στις 18 Δεκεμβρίου, ο μεν Κουτσονίκας και οι σύντροφοί του παραδόθηκαν, ενώ 50 περίπου γυναίκες με τα παιδιά τους και 13 άνδρες κατέφυγαν σε παρακείμενο βράχο, καλούμενος σήμερα "Στεφάνι". Αντίθετα άλλοι, περίπου 147, υπό τον Κίτσο Μπότσαρη κατάφεραν με έφοδο να διασωθούν. Οι δε Αλβανοί όταν έφθασαν στη Μονή και την κατέλαβαν αιχμαλώτισαν όσους βρίσκονταν εκεί.
Τότε, οι γυναίκες που είχαν καταφύγει στο βράχο (ο αριθμός ποικίλλει από 22 έως 57) προτίμησαν αντί της ατιμίας και της αιχμαλωσίας να ρίξουν τα τέκνα τους στο γκρεμό και στη συνέχεια να ακολουθήσουν και οι ίδιες, χορεύοντας τον θρυλικό πια "χορό του Ζαλόγγου". Το αν πράγματι χόρευαν ή όχι, δεν έχει αποσαφηνιστεί, ωστόσο δεν αμφισβητείται από τους ιστορικούς η αυτοθυσία.
Ο αξιωματικός του Αλή πασά, Σουλεϊμάν αγάς, αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού, ήταν ο πρώτος που αφηγήθηκε το γεγονός στον εξισλαμισμένο γάλλο μισθοφόρο Ιμπραήμ Μανσούρ Εφέντι, ο οποίος συμπεριέλαβε τη μαρτυρία σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1828 με τις αναμνήσεις του από την Αυλή του Αλή Πασά.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία, οι γυναίκες "πιάστηκαν από τα χέρια κι άρχισαν ένα χορό, που τα βήματά του τα κινούσε ένας ασυνήθιστος ηρωισμός και οι αγωνία τού θανάτου τόνιζε το ρυθμό του... Στο τέλος των επωδών, οι γυναίκες βγάζουν μία διαπεραστική και μακρόσυρτη κραυγή, που ο αντίλαλός της σβήνει στο βάθος ενός τρομακτικού γκρεμού, όπου ρίχνονται μαζί με όλα τα παιδιά τους".

Γαβριέλλα Ουσάκοβα. Η...«πλανεύτρα των Αθηνών»

Η Γαβριέλλα Ουσάκοβα είναι η μοναδική πόρνη στην ιστορία του Ελληνικού κράτους που πέρασε επισήμως την πόρτα του Προεδρικού Μεγάρου για να λάβει τιμητική διάκριση για τις υπηρεσίες της στη χώρα κατά της διάρκεια της Κατοχής.

Στην Κατοχή ο οίκος ανοχής της Ουσάκοβα γνώρισε μέρες ευημερίας λόγω των συχνών επισκέψεων από στρατιώτες και διοικητές. Η θρυλική πόρνη εκμεταλλευόταν τις στενές της επαφές με τις ναζιστικές αρχές και αποκάλυπτε τα μυστικά τους στα μέλη της Αντίστασης.

Η... «πλανεύτρα των Αθηνών» όπως την αποκαλούσαν, μπορεί να ήταν διάσημη για τα κάλλη της στον αντρικό πληθυσμό της περιοχής, έγινε όμως κυρίως γνωστή για το ήθος, τον χαρακτήρα και το φιλανθρωπικό της έργο, στοιχεία που έκαναν τους γείτονές της να τη λατρέψουν μέχρι τέλους.

Ο στρατηγός των Ναζί ερχόταν στον οίκο ανοχής και η γειτονιά πλημμύριζε Γερμανούς αξιωματούχους. Μόλις έφευγαν η Γαβριέλλα έβγαινε από το σπίτι κρατώντας τσάντες γεμάτες τρόφιμα, τις οποίες άφηνε στις πόρτες των γειτόνων της.

Βοήθησε πάρα πολλά παιδιά να πάνε σχολείο και πλήρωνε τα ιατρικά έξοδα των φτωχών γειτόνων της. Ήταν από αριστοκρατική οικογένεια της Ρωσίας με καλή μόρφωση και μιλούσε 5 γλώσσες. Όπως η ίδια γράφει στη βιογραφία της "Έγινα πόρνη διότι εγεννήθην έτσι".


Από ανάρτηση του Κώστα Μαλιώρα στο FB

"Το πείραμα του Όθωνα απέτυχε" (του Νίκου Δήμου).

Ήρθε εδώ, νέος, ιδεαλιστής, αναθρεμμένος με οράματα της αρχαίας ελληνικής τελειότητας – να πετύχει την σύνθεση: να εξευρωπαΐσει και ταυτόχρονα να εξελληνίσει (αρχαιο-ελληνίσει) τους Ρωμιούς. Έφερε νομομαθείς, ιστορικούς, αρχιτέκτονες, αρχαιολόγους, να μεταμορφώσουν την Ελλάδα.

Και συνάντησε αντίσταση σαν να ήταν Τούρκος. Όχι μόνο τους ξένους δεν ήθελαν οι Ρωμιοί. Ούτε καν τους ίδιους τους συμπατριώτες τους, που είχαν ζήσει, ανατραφεί και σταδιοδρομήσει στα ξένα. Η διένεξη «αυτοχθόνων» και «ετεροχθόνων» νομίζω πως δεν έχει προηγούμενο σε άλλη χώρα.

Έκανε λάθη ο Όθωνας; Πολλά και σημαντικά. Τριάντα χρόνια βασίλεψε! Ήταν αφελής και ρομαντικός (πέθανε με το όνομα της Ελλάδας στα χείλη του). Αλλά έχω την αίσθηση πως, ακόμα κι αν δεν έκανε τόσα λάθη, το αποτέλεσμα δεν θα διέφερε και πολύ.

Οι Ρωμιοί δεν έγιναν ευρωπαίοι, ούτε αρχαίοι Έλληνες (παρόλη την καθαρεύουσα που τους επέβαλλαν για ενάμιση αιώνα). Έγιναν ένας λαός αντιφατικός, μικρόψυχος και μεγαλόψυχος,  φθονερός, διχασμένος, κατακερματισμένος σε φυλές, οικογένειες, φατρίες, κόμματα και συνδικάτα,  που υπονομεύουν ο ένας τον άλλο. Και που θεωρούν ότι τους υπονομεύουν όλοι οι υπόλοιποι λαοί της γης. Βλέπουν τον κάθε ξένο όπως είδαν τον Όθωνα: με βαθύτατη καχυποψία – εκτός αν είναι τουρίστας και πληρώνει.

(Περίεργη η σχέση των Ελλήνων με τους ξένους: δυσπιστία αλλά και προσκόλληση. Ξέρει κανείς κάποιαν άλλη χώρα, όπου να υπήρξαν κόμματα που ονομάζονταν: γαλλικό, ρωσικό και αγγλικό όπως στην Ελλάδα το 19ο αιώνα; Γερμανικό πάντως, η Βαυαρικό, δεν υπήρξε ποτέ).

Κάθε φορά που επιστρέφω από την (υπόλοιπη) Ευρώπη ανακαλύπτω με έκπληξη πόσο διαφέρουμε. Και τώρα, τελευταία, πόσο απομακρυνόμαστε.

Με τους μόνους που συμπίπτουμε είναι οι εθνικιστές μας με τους εθνικιστές τους. Διότι έχουν τους ίδιους στόχους: έξω οι ξένοι και ο κάθε λαός για τον εαυτό του. Η αποθέωση του αντιευρωπαϊσμού.

Μακρινή και ξένη ήπειρος πια η Ευρώπη. Και δεν είναι πλέον ούτε αστείο: επειδή δεν μας πάει καθόλου (ιδιαίτερα στους τελευταίους μας κυβερνήτες) προσπαθήσαμε εμείς, το 2%, να την …αλλάξουμε.

Φυσικά αποτύχαμε. 

Αλλά και εκείνοι, το ίδιο! Ούτε οι Βαυαροί - ούτε η Τρόικα.

Οι Ούννοι και η ιστορία του Αττίλα.

Οι Ούννοι ήταν μία νομαδική φυλή έφιππων πολεμιστών, μογγολικής καταγωγής που κατοικούσε στην κεντρική Ασία. Έκαναν δυναμική εμφάνιση τον 4ο αιώνα μ.Χ, όταν ξεκίνησαν εκστρατείες από την Ασία προχωρώντας προς τη Δυτική Ευρώπη και ερημώνοντας πολλές χώρες στο πέρασμά τους. Οι μεν Ρωμαίοι θεωρούσαν τους Ούννους βάρβαρους και απολίτιστους γιατί έτρωγαν το κρέας ωμό, ζούσαν και κοιμόντουσαν μαζί με τα άλογά τους, δεν είχαν γραπτό λόγο και δεν έχτιζαν σπίτια. Οι δε Βυζαντινοί έβλεπαν τους Ούννους ως τιμωρία από το θεό για τις αμαρτίες τους.

Ο Αττίλας  ο πολέμαρχος που έφτασε μέχρι τον ποταμό Ρήνο
Το 434 μ.Χ ο Αττίλας ανέβηκε στο θρόνο των Ούννων έως το θάνατό του το 453 μ.Χ. Επρόκειτο για έναν προικισμένο ηγέτη και ικανότατο πολέμαρχο που κατάφερε να δημιουργήσει μία τεράστια αυτοκρατορία. Με την άνοδό του στο θρόνο απαίτησε από τη βυζαντινή αυτοκρατορία να του δώσει τεράστια χρηματικά ποσά. Όταν οι Βυζαντινοί αρνήθηκαν ο Αττίλας οργάνωσε μια φοβερή εκστρατεία και κατέστρεψε τη Θράκη και τη Μακεδονία ερημώνοντας πάνω από 70 πόλεις. Έτσι απέκτησε την φήμη η «Μάστιγα του θεού». Στη συνέχεια ο Αττίλας στράφηκε και κατέλαβε τη Γερμανία, τη Ρωσία και αργότερα τη Γαλατία. Η αυτοκρατορία του έφτανε από τη Μαύρη θάλασσα μέχρι τον ποταμό Ρήνο.
Ο Αέτιος και η περίφημη Μάχη των Εθνών
Την ορμή του Αττίλα αναχαίτισε και ανέκοψε ο στρατηγός Αέτιος με την περίφημη Μάχη των Εθνών στα καταλανικά πεδία. Ο Αέτιος, που ονομάστηκε ο τελευταίος των Ρωμαίων επειδή πέτυχε την τελευταία νίκη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ήταν αρχηγός ενός συμμαχικού στρατού που αποτελούνταν από Ρωμαίους, Γαλάτες, Βουργουνδούς και Βησιγότθους. Αυτή η ήττα ήταν η αρχή του τέλους του Αττίλα. Στη μάχη αυτή, ο Αττίλας ηττήθηκε με μεγάλες απώλειες και αναγκάστηκε να υποχωρήσει, ενώ μια αρρώστια που ακολούθησε αποδεκάτισε το στρατό του.

Ο στρατηγός Αέτιος όμως είχε άδοξο τέλος. Τρία χρόνια μετά τη μεγάλη αυτή νίκη έπεσε νεκρός από τα χέρια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βαλεντινιανού επειδή φοβήθηκε ότι οι μεγάλες αυτές οι νίκες του στρατηγού του, απειλούσαν το θρόνο του. 

 Ο μυστηριώδης θάνατος του Αττίλα τη νύχτα του γάμου του

Αλλά και το τέλος του μεγάλου στρατηλάτη Αττίλα ήταν εξίσου άδοξο αλλά και μυστηριώδες. Η πιο επικρατούσα εκδοχή έχει να κάνει με ρινορραγία τη νύχτα του γάμου του. Το σενάριο της ρινορραγίας
Τα 453 μ. Χ ο Αττίλας παντρεύτηκε την Ίντιλκο, μια νεαρή κοπέλα φημισμένη για την ομορφιά της. Τη νύχτα του γάμου του, ο Αττίλας έκανε μεγάλη κατανάλωση ποτού και φαγητού και όταν το ζευγάρι αποσύρθηκε από το γλέντι στη σκηνή του παρουσίασε ρινορραγία. Ενώ η γυναίκα του έμεινε δίπλα του όλο το βράδυ δεν ειδοποίησε κανέναν για την ρινορραγία που υπέστη ο Αττίλας. Την επόμενη μέρα οι υπηρέτες βρήκαν τον Αττίλα νεκρό στο ίδιο του το κρεβάτι και την Ίντιλκο δίπλα του σοκαρισμένη.
Εκδίκηση με ερωτικά θέλγητρα;
Μια άλλη δαιμονική εκδοχή θέλει την Ίντιλκο, την έφηβη καλλονή, κρυφή πράκτορα των Βυζαντινών, οι οποίοι έψαχναν τρόπο να απαλλαγούν από την απειλή του. Φέρεται όμως ότι και η ίδια επιθυμούσε διακαώς τη εξόντωση του Αττίλα ως εκδίκηση για τη δολοφονία της οικογένειά της από τις δυνάμεις των Ούννων.
Δηλητηρίαση πάνω στο γλέντι;
Μια τρίτη εκδοχή είναι να τον δηλητηρίασαν στο γλέντι του γάμου. Όσον αφορά στην τύχη της Ίντιλκο, κάποιοι γερμανικοί θρύλοι αναφέρουν πως οι Ούννοι την έκαψαν την ημέρα της κηδείας του Αττίλα. Μετά τον θάνατο του Αττίλα το 453 μ . Χ, το κράτος των Ούννων διαλύθηκε και εξαφανίστηκε σταδιακά στο πέρασμα του χρόνου.

Πηγή: "Μηχανή του χρόνου"

Η αληθινή ιστορία των πειρατών

Εχουμε μάθει να πιστεύουμε ότι οι μεγαλύτερες ιδέες και επαναστάσεις «γεννήθηκαν» στη γη από φιλοσόφους και συγγραφείς «αγκυροβολημένους» στα γραφεία τους. Ωστόσο ένα νέο ιστορικό κείμενο έρχεται να τα ανατρέψει όλα, φέρνοντας για πρώτη φορά τους πειρατές στο προσκήνιο.
Στο νέο του βιβλίο, «Outlaws of the Atlantic: Sailors, Pirates, and Motley Crews in the Age of Sail» ο Μάρκους Ρέντικερ, διακεκριμένος καθηγητής της ιστορίας του Ατλαντικού στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, διευκρινίζει ότι τόσα χρόνια βλέπαμε την ιστορία ανάποδα και αποδεικνύει ότι πολλές από τις ιδέες που διαμόρφωσαν τον σύγχρονο κόσμο, στην πραγματικότητα, γεννήθηκαν πάνω στα κύματα του ωκεανού από ναύτες, πειρατές και σκλάβους.
Μιλώντας στο National Geographic για το βιβλίο του, ο Ρέντικερ εξηγεί γιατί πιστεύει ότι βλέπουμε την ιστορία από τη λάθος οπτική γωνία:
«Εχουμε επικεντρωθεί στις δόξες των μεγάλων εθνικών ηρώων, παραμελώντας τα άτομα που τους ενέπνευσαν και δημιούργησαν τα θεμέλια. Αν θέλουμε να κατανοήσουμε το πώς ο κόσμος ήταν συνδεδεμένος, πώς οι ήπειροι έγιναν μέρος του πλανήτη με ένα διαδραστικό τρόπο, πρέπει να μελετήσουμε τα πλοία και τους ναύτες που έκαναν αυτές τις συνδέσεις. Εξαιρετικά σημαντικές σύγχρονες ιδέες σχετικά με τη φυλή και την τάξη γεννήθηκαν στη θάλασσα. Ωστόσο, έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι η ιστορία συμβαίνει στη γη και θεωρούμε τη θάλασσα ως ένα είδος ιστορικού κενού. Αυτό μας αποκρύπτει σημαντικές πτυχές της παγκόσμιας ιστορικής διαδικασίας» εξηγεί ο Ρέντικερ.
Μάλιστα, στο βιβλίο του ισχυρίζεται ότι οι σπόροι της Αμερικανικής Επανάστασης σπάρθηκαν όχι στη γη, αλλά στη θάλασσα: «Οι απαρχές της Αμερικανικής Επανάστασης βρίσκονται στους ναυτικούς και την αντίσταση τους στην στρατολογία. Το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό ήταν ανέκαθεν ελλιπές, οπότε κατέφευγε στην στρατολογία για να γεμίσει τα πληρώματα του. Οι ναυτικοί, ειδικά στη Βόρεια Αμερική και τις Δυτικές Ινδίες, ξεκίνησαν αρκετά νωρίς, από το 18ο αιώνα να αντεπιτίθενται κατά της πρακτικής αυτής. Από την δεκαετία του 1760 οι μάχες των ναυτών -σε λιμάνια όπως η Βοστώνη, η Νέα Υόρκη και η Φιλαδέλφεια- με το Βασιλικό Ναυτικό ήταν καθημερινό φαινόμενο. Ισχυρίζονταν ότι μάχονταν ενάντια στην τυραννία, γιατί οι καπετάνιοι των πλοίων ήταν συχνά τυραννικοί. Αυτός ήταν ένας κυριολεκτικός ορισμός της μάχης για ανεξαρτησία. Ετσι, οι ναύτες αποτέλεσαν το παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι Αμερικανοί έποικοι αντεπιτέθηκαν για να κερδίσουν την ελευθερία τους κατά της τυραννίας. Οι επαναστάσεις αυτών των ναυτικών, στη συνέχεια, επηρέασαν σημαντικά πρόσωπα όπως τον Σαμ Ανταμς στη Βοστώνη, ο οποίος παρακολουθεί ένα ετερόκλητο πλήρωμα να μάχεται για την ανεξαρτησία του και εκφράζει μια ιδέα, η οποία αργότερα έγινε η βάση της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας: ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι»

Οσο για τα Χολιγουντιανά στερεότυπα των πειρατών, όπως ο Κάπταιν Χουκ και ο Τζακ Σπάροου, ο Ρέντικερ εξηγεί ότι ναι μεν ήταν αρκετά επιτυχημένα, αλλά δεν παρουσιάζουν πλήρως τη πραγματικά πλούσια ιστορία του ποιοι ήταν αυτοί οι παράνομοι.
Οπως αναφέρει ο Ρέντικερ: «Αν πάμε πίσω στις αρχικές πηγές, χιλιάδες σελίδες δικαστικών υποθέσεων και άρθρα εφημερίδων, θα διαπιστώσετε ότι υπήρχε μια πολύ πιο σύνθετη ιστορία για την προέλευση της χρυσής εποχής της πειρατείας, τον 18ο αιώνα. Η παραδοσιακή ιστορία είναι ότι οι πειρατές ήταν κτήνη και εγκληματίες με μοναδικό κίνητρο την απληστία τους. Αυτό έχει μία δόση αλήθειας, όπως όλα τα στερεότυπα. Αλλά αυτό που ανακάλυψα είναι ότι οι περισσότεροι πειρατές ήταν απλώς κοινοί ναύτες, πολλοί από τους οποίους είχαν πέσει θύματα κακομεταχείρησης, στα εμπορικά και πολεμικά πλοία που εργάζονταν. Έτσι εκδικούνταν τους πρώην εργοδότες τους και ταυτόχρονα προσπαθούσαν να οικοδομήσουν για τους ίδιους μια καλύτερη ζωή, ακόμα και αν ήταν για ένα μικρό χρονικό διάστημα, αφού κανένας πειρατής δεν θα έφτανε ποτέ τα βαθειά γεράματα»
Μάλιστα, όπως αποκαλύπτει ο Ρέντικερ, ο τρόπος λειτουργίας και ιεραρχίας ενός πειρατικού πλοίου ήταν πολύ πιο δημοκρατικός από του πολεμικού και εμπορικού ναυτικού:
«Αυτό που βρήκα πιο συναρπαστικό ήταν ο εξαιρετικά διαφορετικός τρόπος με τον οποίο οργάνωναν τα πλοία τους. Ερχονταν από την απόλυτη μονοκρατορία, όπου ο καπετάνιος είχε πλήρη εξουσία πάνω στο πλήρωμα, ακόμα και το δικαίωμα να χτυπήσει κάποιον μέχρι θανάτου. Αλλά όταν οι στασιαστές καταλάμβαναν ένα πλοίο, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να εκλέξουν το δικό τους καπετάνιο με δημοκρατικές διαδικασίες, ενώ χώριζαν τα λάφυρα με ισότιμο τρόπο. Οι πειρατές δημιούργησαν επίσης ένα πρώτο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, όπου φρόντιζαν τα μέλη του πληρώματος που τραυματίζονταν στις μάχες» εξηγεί ο Ρέντικερ και προσθέτει:
«Αυτό που έχω προσπαθήσει να κάνω είναι να πάρω αυτό το τρομακτικό στερεότυπο του πειρατή με τον γάντζο, το ξύλινο πόδι και το ένα μάτι και να το εξανθρωπίσω, παρουσιάζοντας τις ρίζες του ως ναυτικού»
Ωστόσο το πρόβλημα της πειρατείας συνεχίζεται ακόμα και στις μέρες μας στη Σομαλία. Σύμφωνα με τον Ρέντικερ, η κατάσταση παραμένει σε ένα επίπεδο ίδια και η δική τους βία είναι απάντηση στη βία που υφίστανται: «Θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τις συνθήκες των ναυτικών κατά τον 18ο αιώνα και τις επιλογές που έκαναν. Τονίζω ότι είχαν παγιδευτεί σε ένα εξαιρετικά βίαιο σύστημα, και ότι η δική τους βία ως πειρατές ήταν μια απάντηση σε αυτό. Νομίζω ότι μια παρόμοια προσέγγιση θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την πειρατεία στη Σομαλία. Η πειρατεία χρονολογείται από την αρχαία Ελλάδα. Καράβια με προσοδοφόρο φορτίο περνούσαν από περιοχές των φτωχών ανθρώπων, που είχαν επίσης σκάφη και συχνά έκαναν επιθέσεις στα μεγαλύτερα πλοία προσπαθώντας να αποσπάσουν τα λάφυρα.
Αυτό που μου φαίνεται σημαντικό στην περίπτωση της Σομαλίας είναι ότι πολλοί από τους πειρατές προέρχονται από την καταστροφή των αλιευτικών κοινοτήτων. Ευρωπαϊκοί και ιαπωνικοί αλιευτικοί στόλοι, υπεραλιεύουν τα νερά γύρω από τη Σομαλία καταστρέφοντας τα προς το ζην για πολλούς ψαράδες. Έτσι στράφηκαν στην πειρατεία ως απάντηση. Υπό αυτή την έννοια, πιστεύω ότι υπάρχουν ορισμένες ομοιότητες μεταξύ των παλαιών πειρατών και των νέων. Αυτές είναι οι απαντήσεις των φτωχών ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν πολλές άλλες επιλογές. Υπάρχουν πολιτικά και οικονομικά θέματα. Και η παγκόσμια ανισότητα είναι σίγουρα ένα από αυτά» καταλήγει ο Ρέντικερ.

Πηγή: http://www.iefimerida.gr/node/168941#ixzz3CNX9Oqws

Τι σημαίνει το "α μπε μπα μπλον, του κείθε μπλον";

 

Λεπτομέρεια από το Μουσείο Ναυπλίου (Φωτογραφικό αρχείο Χάρη Κανάκη)

Η διαχρονικότητα της Ελληνικής γλώσσης είναι αδιαμφισβήτητη και αυταπόδεικτη!

Ολοι έχουμε παίξει  "κρυφτό" τρέχοντας να βρούμε τις πιο περίεργες και μακρυνές "τρύπες" να χωθούμε! Οταν ερχόταν η ώρα για το ποιός θα τα "φυλάξει" στον τοίχο,  έπρεπε να επιλέξει η τύχη με το τραγουδάκι:

«Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, ά μπε μπα μπλόν του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν»

Τι σημαίνουν αυτά; Μα, τι άλλο, ακαταλαβίστικες παιδικές κουταμάρες, θα πεί κάποιος.

Όμως δεν είναι έτσι.

Ατυχώς, η ελληνική, δέχτηκε πολλές προσβολές από εξελληνισμένους βαρβάρους, Σλάβους, Τουρκόφωνους, Λατίνους κ.ά., που δεν κατανοούσαν την ελληνική -ούτε κάν είχαν την φωνητική ανατομία που θα τους επέτρεπε σωστές εκφωνήσεις φωνηέντων – εμιμούντο τις φράσεις, παραφράζοντάς τις συχνότατα και έτσι διεστραμμένα και παραμορφωμένα, έφθασαν μέχρι των ημερών μας, ώστε πλέον να μη αναγνωρίζονται.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, εισήχθησαν εις την ελληνική, όροι, λέξεις και φράσεις, ως μέσα από παραμορφωτικό κάτοπτρο είδωλα, καθιστάμενα αγνώριστα στον απλό κόσμο.

Ας επανέλθουμε στο πιο πάνω.

Η όλη στιχομυθία, προήρχετο από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι Αθηναίοι Παίδες (και ου μόνον), και ταυτόχρονα εγυμνάζοντο στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια.

Πράγμα απολύτως φυσικό, αφού πάντοτε ο Αθηναίος Πολίτης ετύγχανε και Οπλίτης! (βλέπετε παίζοντας και με τα γράμματα, προκύπτον συνδεόμενες έννοιες.Πολίτης – Οπλίτης)

Τι έλεγαν λοιπόν οι αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσον παραφράσθηκε από τους μεταγενέστερους??

Ιδού η απόδοση:

«Απεμπολών, του κείθεν εμβολών !!!...» (επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δείθεν επιτιθέμενη ομάδα)

Τι σήμαιναν ταύτα; Μα... απλά ελληνικά είναι! « Σε απεμπολώ, σε απωθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου, με το ακόντιό μου!!!». 

Πηγή:   Briefing News

Οι ορθόδοξοι Άγιοι της αγάπης !

Γιορτάζουν 13 Φεβρουαρίου,την ημέρα μνήμης των Αγίων Αποστόλων Ακύλα και Πρίσκιλλας.
Οι Άγιοι Απόστολοι Ακύλας και Πρίσκιλλα ήταν ζευγάρι Ιουδαίων και καταγόταν από τον Πόντο. Κατοικούσαν στην Κόρινθο και εξασκούσαν το επάγγελμα του σκηνοποιού. Ήσαν δε άνθρωποι ενάρετοι και ευσεβείς.
Όταν ο απόστολος Παύλος, επισκέφθηκε την Κόρινθο, για να διδάξει την ορθόδοξη πίστη, το ζεύγος του προσέφερε θερμή φιλοξενία καθώς είχε εντυπωσιαστεί με το κήρυγμά του. Τόσο τους άγγιξε ο φλογερός και σωτήριος λόγος του απόστολου, ώστε αφού κατηχήθηκαν και βαπτίσθηκαν από αυτόν, αποφάσισαν να τον ακολουθήσουν στις περιοδείες του ως βοηθοί του.

O απόστολος εντυπωσιάσθηκε τόσο από τις αρετές και τη χριστιανική τους δράση ώστε τους μνημονεύει στις επιστολές του γράφοντας ότι για τις προσφερθείσες υπηρεσίες τους και το θάρρος είναι ευγνώμων όχι μόνον εκείνος, αλλά και όλες οι εκκλησίες των εθνών.
Αργότερα οι διώκτες του χριστιανισμού τούς συνέλαβαν και αποκεφάλισαν τούς Αγίους χαρίζοντάς τους μαζί με τον τίτλο των Αποστόλων και τον τίτλο των Μαρτύρων.
O Άγιος Aκύλας εορτάζεται και στις 14 Ιουλίου.