Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΛΚΜΑΝ, με πολύ ταλέντο και ιδιαίτερο ήχο.



Οι ΑΛΚΜΑΝ είναι ένα καινούριο ροκ συγκρότημα από την Αθήνα. Παίζουν δικά τους τραγούδια με ελληνικούς στίχους. Η μουσική τους συνδυάζει παραδοσιακά στοιχεία και αυτοσχεδιαστικές διαθέσεις πάνω στις φόρμες του ροκ τραγουδιού. Τα μέλη τους είναι: ο Κυριάκος Καραμπερόπουλος (κλαρίνο, σαξόφωνο, καβάλι, νέι – τραγούδι), ο Κώστας Αρσένης (μπάσο), ο Βαγγέλης Κοτζάμπασης (τύμπανα) και ο Δημήτρης Σινάνογλου (πιάνο – τραγούδι). Μαζί τους τραγουδά σε μέρος του προγράμματος η Αθηνά Τασούλα. Στις συναυλίες των Αλκμάν μπορεί κανείς να ακούσει εκτός από τα δικά τους τραγούδια και ένα πρόγραμμα διασκευών από Μάλαμα, Περίδη και Θανάση μέχρι κομμάτια των Ίασις, του Μιχάλη Σιγανίδη και των Τρύπες.

Στον σύνδεσμο που ακολουθεί μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι «Στην πόλη ανήκω» σε μια demo ηχογράφηση:

ενώ, στους παρακάτω στιγμές από την εμφάνισής τους στη μουσική σκηνή 8δυτικά τον περασμένο Μάη:
http://www.youtube.com/watch?v=X2MiuKZA8MM&feature=relmfu

 Επίσης έχουν φτιάξει μια ωραία σελίδα στο facebook όπου μπορεί κανείς να μαθαίνει τα νέα του συγκροτήματος (συναυλίες κλπ). 

στο παρακάτω λινκ:
http://el-gr.facebook.com/pages/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%BC%CE%AC%CE%BD/328178720568922

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Νικόλαος Πλαστήρας. Σημαντικές λεπτομέρειες για τη ζωή του.

Ο Νικόλαος Πλαστήρας (4 Νοεμβρίου 1883 - 26 Ιουλίου 1953) ήταν στρατιωτικός και πολιτικός στην νεότερη Ελλάδα. Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (όπου έγινε γνωστός ως Μαύρος Καβαλάρης) και την Μικρασιατική εκστρατεία και πολλές φορές ενεπλάκη με την πολιτική συμμετέχοντας ή οργανώνοντας κινήματα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1951-1952. Επί κυβερνήσεως του απαλλοτριώθηκαν τα περισσότερα τσιφλίκια και αποδόθηκε η γη στους καλλιεργητές. Στην Μικρασιατική Εκστρατεία έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες με λίγες απώλειες που τον έκαναν γνωστό στους αντιπάλους που τον ονόμασαν «καρά-πιπέρ» (μαύρο πιπέρι), ενώ το 5/42 σύνταγμα ευζώνων έγινε γνωστό ως «σεϊτάν ασκέρ» (στρατός του διαβόλου). Κατά την προέλαση, έφτασε μέχρι το Καλέ-Γρότσο, πέρα από τον Σαγγάριο. Αναφέρεται ότι τις νύχτες έμενε μόνος του ως σκοπός για να ξεκουράζονται οι άντρες του, και κοιμόταν έφιππος κατά την πορεία της επόμενης ημέρας. Κατά την κατάρρευση του μετώπου ο Πλαστήρας κατάφερε να δώσει μάχες υποχωρώντας τακτικά, μαζεύοντας στρατιώτες από διαλυμένες μονάδες. Με την καθυστέρηση που προέβαλε στην επέλαση του εχθρού έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς πρόσφυγες να διαφύγουν, σώζοντάς τους από τους Τούρκους. Για την πράξη του αυτή αγαπήθηκε πολύ από τους πρόσφυγες, στο σημείο να βαφτίζουν τα παιδιά τους με το όνομα του.

 
Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα, δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς κηφήνες της πολιτικής! "Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο", είχε πει, ενώ ο αδελφός του ήταν άνεργος. Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.

Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ – πιστός φίλος του – αναφέρει: Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα “Πλαστήρας” όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.

Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος –έπασχε από φυματίωση – κι έμενε σ’ ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ’ αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».

Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα… Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω… σκάβω για να καλοτρώγω;».

Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό: «Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!»

Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.

Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει: - Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω. - Μα θα προσβληθεί… - Δεν πειράζει… Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!

Το 1952, πρωθυπουργός ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ…».

Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών , φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω: «Όταν πέθανε ο Πλαστήρας δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».

Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ – γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά – ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Η ιστορία του Φθινοπώρου.

Σεπτέμβριος ο τρυγητής-αρχή φθινοπώρου, ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝ
Το φθινόπωρο οφείλει το όνομα του στο ρήμα φθίνω και τα οπωρικά που τελειώνουν σιγά-σιγά και σημαίνει την εποχή που φθίνουν, που παύουν να καρπίζουν τα οπωροφόρα δέντρα:
<Φθινόπωρον>, ὁ σεπτέμβριος καὶ ὀκτώβριος καὶ νοέμβριος, παρὰ τὸ φθίνειν, τουτ' ἔστι παύειν ἐν αὐτοῖς τὴν ὀπώραν.
Ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου ο Σεπτέμβριος οφείλει το όνομα του στον αριθμό επτά, σέπτεμ στα λατινικά το επτά και βερ το έαρ δηλαδή η άνοιξη, δηλώνοντας ότι ο μήνας ήταν ο έβδομος μήνας των Ρωμαίων, αρχίζοντας από τον Μάρτιο που αρχικά ήταν ο πρώτος μήνας του Ρωμαϊκού έτους και την εαρινή ισημερία στις 24 Μαρτίου, οπότε και αρχίζει η άνοιξη:
ὡς ἀρχὴν ἐνιαυτοῦ τὸν Μάρτιον μῆνα ἔταττον οἱ Ῥωμαῖοι, ὡς ἐκ τῆς τοῦ παρόντος ἡμῖν μῆνός ἐστι λαβεῖν προσηγορίας· Σεπτέμβριον γὰρ αὐτὸν ὠνόμασαν, οἷον ἕβδομον ἀπὸ τοῦ ἦρος – σέπτεμ γὰρ τὰ ἑπτὰ καὶ βὲρ τὸ ἔαρ – τουτέστι τοῦ Μαρτίου μηνός, οὗ κατὰ τὴν τετάρτην καὶ εἰκοστὴν ὁ ἥλιος <ἐν> κριῷ γενόμενος τοῦ ἦρος δίδωσι τὴν φύσιν ἐνάρχεσθαι.
Αργότερα όταν προστέθηκαν οι μήνες Φεβρουάριος και ο Ιανουάριος που πήρε και την πρώτη θέση στο ημερολόγιο, ο Σεπτέμβριος μετακινήθηκε στην ένατη θέση, αλλά ως ένατος μήνας από τους Χριστιανούς πια θεολόγους θεωρήθηκε Θείος, διότι αποτελείται από τρεις τριάδες. Σύμφωνα με την Χριστιανική παράδοση ο μήνας είναι ο πρώτος του εκκλησιαστικού έτους. Πως έφτασε όμως να γιορτάζεται η εκκλησιαστική πρωτοχρονιά τον Σεπτέμβριο; Στην Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία η φθινοπωρινή ισημερία της 24ης Σεπτεμβρίου, θεωρούνταν και ημέρα πρωτοχρονιάς. Ήταν εποχή που σύμφωνα με ρωμαϊκό διάταγμα η ημερομηνία αυτή καθόριζε την αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή της 15ετούς περιόδου φορολογίας. Αργότερα έφτασε η 1η του μήνα αυτού να οριστεί ως πρώτη του εκκλησιαστικού έτους, όπως μας πληροφορεί ο Σ. Ευστρατιάδης στο Αγιολόγιο:
"Λέξις λατινική (indictio) όρισμόν σημαίνουσα καθ' όν κατά δεκαπενταετή περίοδον έπληρώνοντο εις τους αυτοκράτορας των Ρωμαίων οι φόροι. Κατά την εκκλησιαστικήν παράδοσιν, την αρχήν της ίνδικτιώνος είσήγαγεν ό Αύγουστος Καίσαρ (1 -14), ότε διέταξε την γενικήν των κατοίκων του Ρωμαϊκού κράτους απογραφήν και την είσπραξιν των φόρων, κατά την πρώτην του Σεπτεμβρίου μηνός. Από του Μεγάλου Κωνσταντίνου (313) έγένετο επισήμως χρήσις της Ινδικτιώνος ως χρονολογίας, έκτοτε δε ή εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως μέχρι του νυν εορτάζει την α' Σεπτεμβρίου ως αρχήν του εκκλησιαστικού έτους. "Ινδικτον ημιν ευλόγει νέου χρόνου, ώ και παλαιέ και δι' ανθρώπους νέε".
Ο Οκταβιανός Αύγουστος καθόρισε την πρώτη μέρα του Σεπτεμβρίου αυτή ως ημέρα της Ινδικτιώνος, δηλαδή ημέρα απογραφής των υπηκόων της αυτοκρατορίας για την είσπραξη των φόρων. Αλλού αναφέρεται ότι αρχικά η 23η του μηνός, ημέρα των γενεθλίων του, είχε οριστεί από τον Οκταβιανό ως ημέρα της ινδικτιώνος. Από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου η πρώτη Σεπτεμβρίου εορτάζεται ως αρχή του εκκλησιαστικού έτους.
Για τους αρχαίους Έλληνες ο αντίστοιχος μήνας είχε πολλά ονόματα ανάλογα με την περιοχή, οι Μακεδόνες ονόμαζαν το μήνα Γορπιαίο, Βοηδρομιώνα τον ονόμαζαν οι Αθηναίοι και κατά το μήνα αυτό τελούσαν τα Μεγάλα Μυστήρια, στην Πέργαμο τον έλεγαν Ὑπερβερεταῖο.
ἐν Ῥώμῃ μὲν ὁ καλούμενος μήν ἐστι Σεπτέμβριος, ἐν Περγάμῳ
δὲ παρ' ἡμῖν Ὑπερβερεταῖος, Ἀθήνησι δὲ μυστήρια….
μὴν μὲν ἦν ὁ κατὰ Ῥωμαίους καλούμενος Σεπτέμβριος, κατὰ δὲ τοὺς Αἰγυπτίους Θὼθ καὶ κατὰ Μακεδόνας Γορπιαῖος ….
"Εις το Αττικόν ημερολόγιον ήτο ο τρίτος κατά σειρά μην και ελέγετο "Βοηδρομιών", διότι την 6ην ή 7ην ημέραν του εωρτάζετο μετά πανηγύρεων και αγώνων η δημοφιλής εορτή των "Βοηδρομίων" εις τιμήν του Βοηδρομίου Απόλλωνος. Ο Πλούταρχος ("Θησεύς", κεφ.27) αποδίδει την ίδρυσιν της εορτής αυτής εις τον Θησέα εις ανάμνησιν της νικηφόρου μάχης του κατά των Αμαζόνων. Κατά τη μυθολογίαν, ο Θησεύς και ο Ηρακλής εξεστράτευσαν κατά του μυθολογικού έθνους των Αμαζόνων, το οποίον ευρίσκετο εις τα παράλια της Καυκασίας και απετελείτο μόνο από γυναίκες, δια να αρπάσσουν την ζώνην της βασιλίσσης των Ιππολύτης, η οποία ήτο θυγάτηρ του Άρεως. Ένεκα τούτου αι Αμαζόνες, αι οποίαι ήσαν περίφημοι δια την ανδρείαν των, και εμάχοντο συνήθως έφιπποι, επήλθον μετά της βασιλίσσης των κατά των Αθηνών και κατά την γενομένην μάχην ηττήθησαν, η δε βασίλισσά των εφονεύθη, και ετάφη, παρά τα Μέγαρα." (Φιλίππου Βρετάκου, "Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των")
Στην Αθήνα την 5η ημέρα του μηνός Βοηδρομιώνος γιόρταζαν τα Γενέσια, μια γιορτή αφιερωμένη στους προγόνους, ημέρα πένθιμη προς τιμήν των γενετών (προγόνων).
Κατά τον εορτασμό των Γενεσίων τελούσαν θυσία αφιερωμένη στη θεά Γαία.
Η 6η του μήνα ήταν ημέρα αφιερωμένη στην Αγροτέρα Αρτέμιδα, με πομπές και θυσίες στο ναό της θεάς στις Άγρες.
Την 7η ημέρα του μήνα γιόρταζαν τα Βοηδρόμια, μια γιορτή αφιερωμένη στον Απόλλωνα Βοηδρόμιο, προστάτη των πολεμιστών. Αρχικά η γιορτή καθιερώθηκε προς τιμήν της νίκης του Θησέα κατά των Αμαζόνων, αργότερα όμως την ίδια μέρα γιόρταζαν και τη νίκη των Αθηναίων κατά των Περσών στον Μαραθώνα.
Στις 15-22 του Βοηδρομιώνος τελούνταν τα Μεγάλα Μυστήρια (Ελευσίνια) ανά 5ετία.
Το μήνα αυτό οι πρόγονοι μας έπιναν πολύ γάλα και εύχονταν για υγεία. Σύμφωνα με το Δημόκριτο κατά το μήνα Σεπτέμβριο συμβαίνουν εναλλαγές ανέμων και επικρατούν βροχές, φυσιολογικά φαινόμενα για την εποχή, απλά εμείς κακομάθαμε να κρατάει το καλοκαίρι μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου και φέτος που ο καιρός είναι φυσιολογικός μας κακοφαίνεται. Στο τέλος του μήνα εκδημούν τα χελιδόνια και όλα τα αποδημητικά πουλιά, γεγονός που έχει καταγραφεί από την αρχαιότητα ακόμη. Ο μήνας Σεπτέμβριος συνδέεται άμεσα με την καρποφορία της αμπέλου και του τρύγου, γι’ αυτό στην παράδοση μας διασώθηκε και με το όνομα τρυγητής.
Σεπτέμβριος δὲ τοὺς γλυκεῖς βότρυς φέρει,
Καὶ ληνοβατῶν εὐλογεῖ τὰς ἐλπίδας,
Καὶ ξυλίνην γέγηθε πιθάκνην βλέπων.
Κύρια ασχολία όσων καλλιεργούν αμπέλια αυτόν τον καιρό είναι ο τρύγος. Έτσι ο μήνας από την αρχαιότητα ακόμη στα ψηφιδωτά εικονίζεται ως τρυγητής με το πλεκτό κοφίνι, να πατάει ξυπόλητος σταφύλια στο πατητήρι, πάντοτε με την εύθυμη παρέα του, άνδρες και γυναίκες. Από τον ευλογημένο από το θεό Διόνυσο καρπό παράγεται ο μεθυστικός οίνος. Η εποχή του τρύγου πάντοτε στην ιστορία της καλλιέργειας αμπέλου ήταν ένα λαϊκό πανηγύρι, καθώς για την συγκομιδή του καρπού απαιτούνται πολλά χέρια. Ο τρύγος πάντα και παντού τελειώνει με χαρές, φαγοπότι και τραγούδια.

ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΑΤΗΜΑΤΟΣ ΣΤΑΦΥΛΙΩΝ ΑΠΟ ΑΡΧΑΙΟ ΑΓΓΕΙΟ



"Συνειδητοποίηση"...μια συγκλονιστική φωτογραφία μια υπέροχη στιγμή.


Αυτή η εκπληκτική φωτογραφία σήμανε το τέλος της καριέρας του ταυρομάχου Αλβάρο Μουνέρα. Ο Μουνέρα, ξέσπασε σε κλάματα στη μέση της ταυρομαχίας, όταν συνειδητοποίησε, πως εξανάγκαζε ένα κατά τα άλλα ευγενικό ζώο, να πολεμήσει για τη ζωή του. Ο ίδιος, πλέον τάσσεται δημόσια ενάντια στις ταυρομαχίες. 
Ο Μουνέρα, αργότερα δήλωσε για τη στιγμή εκείνη: "Και ξαφνικά, έστρεψα το βλέμμα μου προς τον ταύρο.Είχε στα μάτια του μια αθωότητα, που βλέπεις σε κάθε ζώο, και με κοίταξε με αυτή, σα να με ικέτευε να σταματήσουμε. Ήταν, μια κραυγή απόγνωσης για δικαιοσύνη που διαπέρασε όλο μου το είναι. Το περιγράφω σα μια ανθρώπινη προσευχή, καθώς όταν κάποιος εξομολογείται, ελπίζει ότι θα συγχωρεθεί. Ένιωσα, σαν το χειρότερο πλάσμα πάνω στη Γη."

Μοσλέχ Εντίν Σααντί (Πέρσης Ποιητής 1213-1292)

"Ένας σοφός ήταν βυθισμένος σε πέλαγα στοχασμών. Σαν βγήκε από την έκστασή του κάποιος φίλος του τού είπε χωρατεύοντας:- Τι μας έφερες από τον όμορφο κήπο που περπάταγες; - Είχα αποφασίσει να γεμίσω με ρόδα την ποδιά μου και να σας τα μοιράσω, μα η μυρωδιά των ρόδων με μέθυσε σε τέτοιο βαθμό που ξέφυγε η άκρη της ποδιάς μου από το χέρι μου... Ω, αηδόνι, μάθε από την πεταλούδα πως να αγαπάς! Πυρπολημένη από τον Έρωτα ξεψύχησε γαλήνια!"

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

"Γιγαντισμός και αιώνια πνευματικότητα", εντυπώσεις από μια επίσκεψη στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης. (του Χάρη Κανάκη)

  Την Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012, αποφάσισα να επισκεφθώ το Νέο Μουσείο Ακρόπολης. Το πρόγραμμα έλεγε να συνδυάσουμε την αρχαία μας παράδοση και τους θησαυρούς της με εκείνο το δεύτερο Αυγουστιάτικο φεγγάρι και το αληθινό του φως που έχει την ικανότητα να φωτίζει έμψυχα και άψυχα με ένα ιδιαίτερο τρόπο.
  Είχα περάσει αρκετές φορές έξω από το νέο τούτο κτίσμα χωρίς να μπορώ να δώσω όνομα στα μηνύματα που έδινε ο αμφιβληστροειδής μου στο θυμικό. Έβλεπα τον όγκο του να προσπαθεί να στριμωχτεί ανάμεσα στα υπέροχα νεοκλασικά και τα μετεπαναστατικά κτίσματα και προσπερνούσα αναβάλλοντας. Τώρα όμως είμαι εδώ, με το εισιτήριο στο χέρι και τον ενθουσιασμό του παιδιού που μπαίνει στο νεόχτιστο σχολείο του για μάθημα, να με πλημμυρίζει.
  Τα εκθέματα  εξαιρετικά προσαρμοσμένα στις, τελευταίας τεχνολογίας, προθήκες με λιτές και ουσιώδεις πληροφορίες να τα συνοδεύουν στο ταξίδι τους μέσα στο χρόνο.
  Όσο περνούσε η ώρα ένα απροσδιόριστο αίσθημα με κυρίευε διεκδικώντας το ενδιαφέρον μου με επιμονή. Ένιωσα τον αδικαιολόγητο γιγαντισμό του κτιρίου να ενοχλεί την αισθητική μου, μια ιδέα πως οι δημιουργοί του κτιρίου προσπαθούν εδώ και ώρα να μας εντυπωσιάσουν με τις αρχιτεκτονικές τους ικανότητες, ίσως, επισκιάζοντας τα εκθέματα, προσπαθώντας να πείσουν κάποιους, άραγε, για την αγάπη μας στην ιστορία και την ικανότητά μας να συντηρούμε, να οργανώνουμε...
  Προχωρώντας εντυπωσιασμένος από τα εκθέματα  διαβάζοντας τις πληροφορίες με προσοχή και παρατηρώντας με ευλάβεια, εκτός από το ενοχλητικό αυστηρό αλλά και βαριεστημένο ύφος των ανδρών security θεωρώ λάθος το σημείο παρουσίασης των "Καρυάτιδων". Ένα τέτοιο εμβληματικό σύμπλεγμα θα άξιζε καλύτερης θέσης και τρόπο προσέγγισης από τους επισκέπτες, ενώ ο φωτισμός στο συγκεκριμένο σημείο χαρακτηρίστηκε ελλιπής και από τους πιο καλοπροαίρετους.
  Κλείνοντας δεν μπορώ να αγνοήσω την υπέροχη θέα που σε περιμένει στο μπαλκόνι(;) του δευτέρου ορόφου αλλά και την ελλειπή κατάρτιση και κακή διάθεση των πωλητριών στο βιβλιοπωλείο και τα αναμνηστικά. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμα μέχρι το καλύτερο(;) μουσείο της χώρας συγκριθεί με το αντίστοιχο κεντροευρωπαϊκό (και όσοι έχουν την χαρά να ταξιδέψουν σ' αυτές τις χώρες καταλαβαίνουν τι εννοώ). Ο γιγαντισμός, οι τεράστιες ψυχρές επιφάνειες και τα ψηφιακά video wall δεν αρκούν. Χρειάζεται κάτι άλλο που στο συγκεκριμένο μουσείο απουσιάζει. Τα προσχήματα και την τελική εντύπωση στην έξοδο σώζουν και πάλι τα  εκθέματα με την υπέροχη σιωπή τους και την πνευματικότητα των αιώνων σμιλεμένη πάνω τους με σκληρότητα και μυστικισμό.

ΧΑΡΗΣ ΚΑΝΑΚΗΣ  (Συνθέτης-Συγγραφέας)

Σώμερσετ Μωμ, «Διακοπές στο Παρίσι» βιβλιοπαρουσίαση.

Εξαιρετική αναγνωστική εμπειρία που προτείνω στους βιβλιόφιλους. Στο «Διακοπές στο Παρίσι», ο Μωμ παρακολουθεί τον νεαρό ήρωά του καθώς έρχε...