Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα.
Στην Αγάπη, ένα κι ένα κάνουν ένα.
Ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του.
Η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της απελπισίας.
Η κόλαση είναι οι άλλοι.
Θάνατος είναι η συνέχιση της ζωής χωρίς εμένα.
Όταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν.
Δεν υπάρχουν αθώα θύματα.
Μισώ τα θύματα που σέβονται τους δήμιους τους.
Ο άνθρωπος είναι αυτό που θέλει ο ίδιος να είναι.
Τρεις η ώρα το πρωί είναι πολύ νωρίς και πολύ αργά για οτιδήποτε.
Ο άνθρωπος είναι αυτό που θέλει ο ίδιος να είναι.
Καταδικασμένος να είναι ελεύθερος.
Η ζωή είναι ένα περιττό πάθος.
Η ενδοσκόπηση είναι πάντα ανασκόπηση.
Ο άνθρωπος είναι απόλυτα ελεύθερος και γι’ αυτό είναι απόλυτα υπεύθυνος.
Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα.
Η ζωή σταματά να έχει νόημα από τη στιγμή που χάνεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι αιώνιος.
Μπορεί να υπάρξουν καλύτερες εποχές, αλλά αυτή εδώ είναι η δική μας.
Αν έγινα φιλόσοφος, αν επεδίωξα τόσο επίμονα τη φήμη, που ακόμα περιμένω, όλα έγιναν βασικά για να μπορώ να ρίχνω γυναίκες.
Θέλω να διατηρήσω τον κόσμο όπως είναι, όχι γιατί μου φαίνεται καλός —αντίθετα τον θεωρώ άθλιο— αλλά γιατί ζω μέσα σ’ αυτόν και δεν μπορώ να τον καταστρέψω χωρίς να καταστραφώ μαζί του.
Ο φασισμός δεν ορίζεται από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει.
Έχω συνειδητοποιήσει ότι όλα μας τα προβλήματα προκύπτουν από την αποτυχία μας να χρησιμοποιήσουμε μια απλή και ξεκάθαρη γλώσσα.
Δεν πρόκειται να είμαι μετριόφρων.
Ταπεινός, όσο θέλετε, αλλά όχι μετριόφρων.
Η μετριοφροσύνη είναι η αρετή των ξενέρωτων.
Ελευθερία δεν είναι αυτό που κάνεις, αλλά αυτό που κάνεις μετά απ’ αυτό που σου κάνουν.
Πρέπει να φοβάσαι, παιδί μου. Έτσι θα γίνεις νομοταγής πολίτης.
Μια χαμένη μάχη είναι η μάχη που νομίζεις ότι έχασες.
Όλα έχουν γίνει κατανοητά, εκτός από το πώς να ζούμε.
Όπως όλοι οι ονειροπόλοι, έκανα το λάθος να πιστέψω πως το ξύπνημα από το όνειρο ήταν η πραγματικότητα.
Μια αγάπη, μια καριέρα, μια επανάσταση.
Τόσα πράγματα που αρχίζει κανείς αγνοώντας την έξοδο.
Ο κηπουρός μπορεί ν’ αποφασίζει τι είναι καλό για το καρότο, όμως κανένας δεν μπορεί ν’ αποφασίζει τι είναι καλό για τον άλλον.
Από τη στιγμή που θα ακούσεις τις λεπτομέρειες της νίκης, είναι δύσκολο να την ξεχωρίσεις από την ήττα.
Δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα από την πράξη.
Ίσως είναι αναπόφευκτο, ίσως είναι υποχρεωμένος να διαλέξει κανείς ανάμεσα στο να μην είναι απολύτως τίποτα και στο να υποκρίνεται αυτό που είναι.
Δεν μπορεί να γίνει κανείς άγιος όταν δουλεύει δεκαέξι ώρες την ημέρα.
Υπάρχω, αυτό είναι όλο, και μου φέρνει ναυτία.
Είναι πάντα εύκολο να υπακούει αυτός που ονειρεύεται να διοικήσει.
Μόνο στις αποφάσεις μας είμαστε σημαντικοί.
Για να σκεφτείς καινούργιες σκέψεις πρέπει να σπάσεις τα κόκαλα στο κεφάλι σου.
Από τη στιγμή που η ελευθερία ρίξει τη φωτεινή της δέσμη στην καρδιά ενός ανθρώπου, οι θεοί είναι ανίσχυροι απέναντί του.
Οι άνθρωποι ήταν πιο ευτυχισμένοι κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, όταν κάθε στιγμή διέτρεχαν τον κίνδυνο να σκοτωθούν και έπρεπε να παίρνουν συνεχώς αποφάσεις ζωής και θανάτου.
Δεν ζήτησα εγώ να γεννηθώ, επομένως δεν είμαι εγώ υπεύθυνος για τις πράξεις μου.
Οι φτωχοί δεν ξέρουν πως ο σκοπός της ζωή τους είναι να εξασκούν τη γενναιοδωρία μας.
Δεν πίστευε σε τίποτα.
Μόνο ο σκεπτικισμός της την εμπόδιζε να είναι άθεη.
Κανένα ορισμένο σημείο δεν έχει νόημα χωρίς ένα αόριστο σημείο αναφοράς.
Το Κακό είναι το προϊόν της ικανότητας του ανθρώπου να κάνει αφηρημένο αυτό που είναι συγκεκριμένο.
Μπέρδεψα τα πράγματα με την ονομασία τους. Αυτό λέγεται πεποίθηση.
Το πραγματικό δεν είναι ποτέ ωραίο.
Η ομορφιά είναι μια αξία που έχει εφαρμογή μόνο στον φανταστικό κόσμο και η οποία εμπεριέχει την άρνηση του κόσμου στην ουσιαστική του δομή.
15 Απριλίου του 1980 αφήνει την τελευταία του πνοή ένας συγγραφέας, φιλόσοφος, ακτιβιστής, κριτικός, αντισυμβατικός εραστής, αναρχικός και πάνω από όλα ένας άνθρωπος καταδικασμένος να ζει ελεύθερος.
Ο Ζαν Πολ Σαρτρ γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 21 Ιουνίου 1905.
Ήταν ο βασικότερος εκπρόσωπος του υπαρξισμού τον 20ο αιώνα.
Για τον Σαρτρ, η ελευθερία του ενός ανθρώπου απειλείται διαρκώς από την παρουσία του άλλου.
Το 1964, ο Σαρτρ ανακαλύπτει ότι είναι υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Ευθύς, γράφει στη Σουηδική Ακαδημία για να τους ενημερώσει ότι επιθυμεί την άρση της υποψηφιότητάς του.
Ωστόσο, καθώς δεν ήταν δυνατόν να γίνει καμία διαβούλευση μεταξύ της Ακαδημίας και των υποψηφίων, καταλήγει να τιμάται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας στις 22 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, για το έργο "πλούσιο σε ιδέες, με πνεύμα ελευθερίας και αναζήτησης της αλήθειας" που παρήγαγε.
Δεν το παρέλαβε ποτέ.
Η πράξη του αυτή μπορεί να μείωσε τη φήμη του, αλλά ισχυροποίησε τον πνευματικό αγώνα του φιλοσόφου.
Δεν ήταν μια παρορμητική απόφαση της στιγμής - είχε τη συνήθεια να αρνείται τις επίσημες τιμές καθώς θεωρούσε ότι επισκίαζαν την ελευθερία του και πως το όνομά του θα συνδεόταν με το όργανο που θα τον τιμούσε.
Δήλωσε στον Τύπο. "Ο συγγραφέας πρέπει να αρνηθεί να μετατρέψει τον εαυτό του σε όργανο, ακόμη κι αν αυτό συμβαίνει κάτω από τις πιο τιμητικές περιστάσεις.
Αν υπογράψω ως Jean Paul Sartre, δε θα είναι το ίδιο με το να υπογράψω ως ο βραβευμένος με νόμπελ, Jean Paul Sartre".
Φυσικά δε θα μπορούσε να γραφθεί κείμενο για τον Ζαν-Πολ Σαρτρ δίχως να υπάρξει αναφορά στην Σιμόν ντε Μποβουάρ.
Πέρασαν μαζί 55 χρόνια, ώσπου ο Ζαν Πολ Σαρτρ αφήνει την τελευταία πνοή στις 15 Απριλίου 1980, χτυπημένος από πνευμονικό οίδημα.
Εκείνος που δήλωνε πως ''ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος'', ο μεγάλος υπαρξιστής διανοητής Ζαν-Πωλ Σάρτρ, θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 15 Απριλίου του 1980, λέγοντας : ''Σας αγαπώ, μικρέ μου κάστορα'', απευθυνόμενος στη σύντροφό του Σιμόν Ντε Μπωβουάρ.
Θάβεται στο νεκροταφείο του Μονπαρνάς, στο Παρίσι.
Συνοδεύτηκε στον τάφο με μια αντινομία, που τόσο λάτρεψε στη ζωή: "Αυτός ο γέρος ήταν ο νεαρός μας".
Η Σιμόν Ντε Μπουβουάρ έφυγε ακριβώς έξι χρόνια παρά μία μέρα μετά, στις 14 Απριλίου 1986.
Θάφτηκε στο νεκροταφείο του Μονπαρνάς, στο Παρίσι, σαν ζευγάρι. "Αυτή και μόνο αυτή", δίπλα του, στο τελευταίο ταξίδι της ζωής τους.
Την 19η Απριλίου, περίπου 50.000 άνθρωποι θα πουν το στερνό αντίο, στον άνθρωπο που σημάδεψε με τις θέσεις του την φιλοσοφία του 20ού αιώνα.
21 Ιουνίου του 1905 - 15 Απριλίου 1980
Της συνεργάτιδας Χριστίνας Κωστή.
