"Ο ήλιος το έκανε, όχι εγώ." Ποίημα από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Χάρη Κανάκη "ΠΛΑΓΙΟ ΦΩΣ" .

 "Ο ήλιος το έκανε, όχι εγώ."

Αφιερωμένο στον Κώστα Σταματόπουλο και τον Αλέκο Σταυρινάκη.

 

Δεν υπάρχει ίσκιος πια στο τελευταίο καταφύγιο. Τον πήρε το φως και τον έκρυψε πίσω από τις πήλινες γλάστρες με τον ξεραμένο βασιλικό και την αρμπαρόριζα.

Πλαντάζω μέσα μου τούτο το μεσημέρι με αυτόν τον αγέρωχο ελληνικό ήλιο να μας βασανίζει από τότε που γεννηθήκαμε. Κάνει το αίμα να κοχλάζει στις φλέβες και ένα αόρατο χέρι ταυτόχρονα να σου πιέζει το στήθος εκεί που έχεις βάλει τον ανοιχτό Παλαμά να στέκεται εδώ και ώρα στη σελίδα 33, χωρίς να μπορείς να κάνεις την παραμικρή κίνηση να τον πάρεις από πάνω σου, να τον κλείσεις και να τον βάλεις στη θέση του.

Η ακινησία δεν ανήκει σε σένα, εσύ κινείσαι αέναα και ολοκληρωτικά καταπίνοντας στιγμές και γεγονότα, αλλά κανείς δεν νοιάζεται, όλοι είναι απασχολημένοι και το κεφάλι τους γέρνει βαριά και κουρασμένα λίγο δεξιά.

Ο ήλιος πάλι και πάλι συνεχίζει να σε περιγελά καθώς κινείται αργά και βασανιστικά. Εσείς που μας κοιτάζετε από ψηλά μήπως είναι τώρα η ώρα να επέμβετε, τώρα που σας έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Ιερά Πνεύματα, Σοφά και Άγια προστατέψτε μας.

Περπατάμε πιασμένοι χέρι-χέρι με την απόγνωση και το ρολόι να μετράει τις θυμωμένες ώρες στον αριστερό μας καρπό σαν χειροπέδη, σαν χαλκάς, σαν σκουριασμένη αλυσίδα σκλάβου σε αμπάρι γαλέρας.

Εκεί που μας πάνε δεν έχει φως, δεν έχει γαλήνη, δεν έχει συμπόνια, ακολουθούμε όμως ανήμποροι και γενναίοι. Τα βήματά μας αργά και βαριά, σκουντουφλάνε πάνω στα φρύγανα και τις πέτρες. Είμαστε οι τελευταίοι που μείναμε, δεν έχει άλλο δρομολόγιο και αυτό ίσως είναι από μόνο του κάτι ευχάριστο για τους υπόλοιπους.

Εκείνους που θα ΄ρθουν μετά από μας και θα έχουν στα χέρια τους αγκάθια και φωτιά, φασκόμηλο και ύσσωπο, λιβάνι και κεραυνούς.

Ρίχνω μία τελευταία ματιά, χαμογελώ, πλαντάζω και σας χαιρετώ.

Αιώνια πνεύματα του ήλιου και του ανείπωτου φωτίστε μας.

 

Χάρης Κανάκης

Νέα Φιλαδέλφεια

23 Οκτωβρίου 2020.

"Απόγευμα στη πλατεία" (Χάρη Κανάκη)

Στεγνώσανε τα λόγια μας γιατί και
ο ιδρώτας στο μέτωπό μας στέρεψε.
Οι εξηγήσεις που δώσαμε δεν ήταν αρκετές
και τα φουγάρα σώπασαν εδώ και καιρό.
Τώρα κουστουμαρισμένοι και διοπτροφόροι
κύριοι μας παρακολουθούν πίσω από την
“Ναυτεμπορική” και την “Ημερησία” πίνοντας
freddo και κάνοντας τα γλυκά μάτια
στις ξανθιές γκαρσόνες.

Το μόνο που μας μένει είναι να βρούμε
κι εμείς μια φτηνή δικαιολογία
και να στρογγυλοκάτσουμε στις καρέκλες
του σκηνοθέτη της απέναντι καφετέριας
πιο βαθιά, πιο βαθιά, τόσο που να
είναι αδύνατο πια να σηκωθούμε από εκεί.

Και έτσι ανήμποροι πια να παρατηρούμε γύρω μας
την κίνηση και να ξεθωριάζουμε.

1-6-04

MEDITATION No. 7 Βιέννη 6-5-2002 (Χάρη Κανάκη)

Ο χρόνος κυλάει ανάμεσα στα αιωνόβια κτίρια
και κάθε στροφής το χνώτο περασμένο μεγαλείο.
Ζωντανή και αθάνατη, σε γυρεύω σε κάθε βήμα μου
και σε ποθώ, η μελωδία σας, εσείς και εμείς οι εναπομείναντες
στα τελευταία βήματα των περαστικών.
Η ανάσα λαχανιάζει, ασθμαίνει και κοντοστέκεται κάτω από
το βαρύ ίσκιο των κτιρίων.
Μεγάλε σκοτεινέ Δούναβη εσύ εκεί να αργοπεθαίνεις και
τα έργα των ανθρώπων να σε διασχίζουν – ποιος νίκησε άραγε ποιον.
Ιεροί δρόμοι, ένδοξοι, σας χαιρετώ και από τη μουχλιασμένη σας
όψη διδάσκομαι.
Στα πρόσωπα των ζωντανών παράθυρων καθρεπτίζω τη
μελαγχολία και ψάχνω στο εσωτερικό των δωματίων
σκαλίσματα από χέρι κυκλάμινο.
Οι συρμοί με παρασύρουν σε κύκλο γύρω από τα κουρασμένα
κεφάλια των κατοίκων και οι κεραίες των τραμ απλώνουν τα κλαδιά
τους σαν σκελετωμένα χέρια προς το θολό ουρανό.
Στο παζάρι δυσκολεύεσαι να περάσεις καθώς σε αγγίζουν
χιλιάδες αγκώνες και αδυσώπητα βλέμματα σε σπρώχνουν στην άκρη
γιατί εδώ τον πρώτο λόγο έχουν οι Ινδοί με τα σκουρόχρωμα
μάτια και τα κοτσύφια με τα μαύρα ρούχα που τσακώνονται
κάτω από τις λεκιασμένες τέντες.
Η Ιστορία είναι γραμμένη στα αετώματα, στους τοίχους και τις
καμινάδες, όποιος έχει μάτια τη διαβάζει, πέρασε έτσι κι αλλιώς
από εκεί λίγο πριν από εμάς και τα σκέπασε όλα για πάντα.
Ονειρεμένη μεγάλη πόλη σε χαιρετώ.

6-5-02
Βιέννη

ΧΑΡΗ ΚΑΝΑΚΗ "Επαφές και ψέματα"

Όλα εκείνα που αξίζει να υπάρχουν,
απ' το σκοτάδι κάποτε ξεκίνησαν
και στο σκοτάδι κάποτε θα ξαναβρεθούν.
Ερήμωσε ο τόπος και τα ξερά κλαδιά
αφυδατώθηκαν δίπλα στις καυτές πέτρες.
Βήματα και αγκαλιάσματα, επαφές και ψέματα.
Σιγή μέσα στην νύχτα πριν ο βασανισμένος ήλιος
μάθει να κρυφοκοιτάζει.
'Ολα εκείνα που αξίζει να πούμε,
απ' το σκοτάδι κάποτε ξεκίνησαν
και αφού τα επαναλάβουμε
ο ένας στο αυτί του άλλου
παίζοντας με τα νοήματα ξανά και ξανά,
στο σκοτάδι κάποτε θα επιστρέψουν
βιαστικά και αναπάντεχα.

Νέα Φιλαδέλφεια 21 Αυγούστου 2011

MEDITATION No 4 (Χάρη Κανάκη)

Κι έτσι όπως στέκεσαι μπρος στα
αιώνια δέντρα οι μουχλιασμένοι κορμοί
τους σε καλωσορίζουν και τα παλαιά μονοπάτια
σε σπρώχνουν να τα πορευθείς.
Πέτρες ξανθές και φρύγανα, χώμα κόκκινο
και νωπό μιας υγρασίας παιδί ανείπωτης
ξεχασμένης και άσπιλης.
Γνωρίζεις ότι είσαι ξένος σε τούτο τον τόπο
κι όμως συνεχίζεις να κινείσαι ανάμεσα στα παιδιά
του άτλαντα, τούτα τα γιγάντια πεύκα…
Συνεχίζεις να αφήνεις πίσω τα κουρασμένα
χνάρια σου. Ο παγωμένος αέρας σού μελανιάζει
τα πνεμόνια κι όμως τον ρουφάς μέχρι
να σε λυγίσει.
Στο τέλος του μονοπατιού είναι ένας βράχος
για να γονατίσεις εξαντλημένος. Το περήφανο
κορμί σου εδώ, υποταγμένο στους μεγάλους
παλαιούς θεούς γέρνει μπρος απαλλαγμένο
από τη ρώμη και την εξουσία του. Εδώ είσαι
τώρα πια ένα δαρμένο παιδί μετανιωμένο
και ανήμπορο, ανάμεσα στα αδέλφια σου
τα δέντρα, και πονάς, ανασαίνεις και δέχεσαι.

6-9-00
Πάρνηθα

Χάρη Κανάκη: "Κάστρο ΧΛΕΜΟΥΤΣΙ Κυλλήνης" (4-9-03).

.

Αντίσταση μέχρις εσχάτων
…η ώρα έφτασε…
Το φως διαπέρασε τις επάλξεις

Μόνοι μας επιτέλους, εμείς και τα δόρατα των αλλότριων

να μας σκίζουν τις σάρκες
σαν λυσσασμένες ύαινες
και οι κραυγές τους να σκεπάζουν
τις οιμωγές των λαβωμένων μας συντρόφων.

Ποτάμι το αίμα, ποτίζει τις χάλκινες ρίζες των φραγκοσυκιών

που με τ’ απειλητικά αγκάθια τους
μετρούν τους αιώνες σαν γέροι καλόγεροι
στο κελί τους, με το σκοτεινό κομποσκοίνι στο χέρι.
Η θάλασσα στο βάθος απέραντη και γαλήνια,
δεν έχει καμία συμμετοχή στο δράμα μας.

Μονάχα η μυρωδιά της ξέρει να μπερδεύεται με τα υγρά μας

κόκκαλα, τα ματωμένα μας φρύδια
και το σίδερο που έγινε προέκταση του χεριού
μας, κομματιάζεται αστράφτοντας κάτω από
έναν ήλιο αδερφωμένο και ψεύτη.

Δεν υπάρχει πια χρόνος το φως διαπέρασε τις επάλξεις.

Να τώρα ο μαύρος καβαλάρης που μας πλησιάζει
απειλητικός, έχει ξεδιπλώσει το πορφυρό του λάβαρο
καλπάζοντας προς τα ρημαγμένα τείχη.

Το τέλος μας είναι γραμμένο πάνω στις βρώμικες πέτρες

και τα φρύγανα.

  (Β' Βραβείο στον Διαγωνισμό ποίησης της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών-2005)

Ποίημά μου από τη συλλογή "ΠΛΑΓΙΟ ΦΩΣ"

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Πώς να αφήσω το κορμί σου
που κοιμάται ζωσμένο τα φύκια του
και τα αχνά σημάδια μου πάνω του
θα επιστρέψω, το ξέρεις, κάποτε θα ξαναβρεθούμε.

Κι αυτή η άγρια βροχή εκεί έξω
σαν μανιασμένο κύμα μας κτυπάει τα κεφάλια
για να δει πόσο θα αντέξουμε χωρίς
να βγει από τα ξερά λαρύγγια μας
η κραυγή…

Δεν ξέχασα την υπόσχεσή μου
και εσύ θυμάσαι, είναι σίγουρο, τη δική σου
να σώσουμε και οι δύο ό, τι μπορούμε
από τη μοναξιά και τις ώρες,
ετούτες τις γερασμένες παρθένες
με τα μακριά άσπρα μαλλιά και τα λευκά φορέματα.

Όπου να ’ναι θα επιστρέψω.
Το ξέρουμε και οι δυο μας πως δε γίνεται διαφορετικά
θα επιστρέψω και μαζί μου θα φέρω
και τους ήχους από το σκουριασμένο ρολόι
που μου ’δωσες να κρατάω.

Άκου έξω οι πεινασμένες στάλες σώπασαν.
Κατάλαβαν τη γύμνια μας και μας λυπήθηκαν.
Σώπασε και εσύ τώρα, όπου να ’ναι έρχομαι.

27-11-05
Ξημέρωμα Κυριακής

"ΔΥΟ ΜΙΚΡΟΙ ΘΕΟΙ"(...ανέκδοτο ποίημά μου,15-11-2001)

Ο ένας μικρός θεός κοίταξε τον άλλο ερευνητικά και καχύποπτα.Για λιγο έμειναν σιωπηλοί,ώσπου ο ένας είπε στον άλλο:"Δεν είσαι αληθινός".
Ο άλλος τον κοίταξε και του είπε:"...ούτε εσύ είσαι αληθινός".
Ο ουρανός τότε σκοτείνιασε απότομα και μια δυνατή καταιγίδα ξέσπασε πάνω στα κεφάλια και των δύο.
Έτρεξαν και κρύφτηκαν κάτω από ένα πυκνόφυλλο δέντρο.Όταν η καταιγίδα σταμάτησε είχαν και οι δύο άσπρα μακριά μαλλιά,πλούσια γένια και ήταν και οι δυό τους πολλά χρόνια γεροντότεροι.
Κοίταξαν με μισόκλειστα μάτια τον ουράνιο θόλο και εκεί ψηλά είδαν την αλήθεια να τους κοιτάζει. ( ...από την ανέκδοτη ποιητική συλλογη του Χάρη Κανάκη:"ΠΛΑΓΙΟ ΦΩΣ").

Ποίημα:"ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΠΑΛΕΡΜΟ"(20-12-04)

Η φωνή μου είναι ενα σκουριασμένο κόρνο
καθώς σιγοψιθυρίζει το θέμα από τη συμφωνία πάνω σε ένα
τραγούδι αγάπης του Νίνο Ρότα και τα χέρια μου
είναι τα κιτρινισμένα φύλλα του φθινοπώρου που αιωρούνται
καθώς πέφτουν από το υγρό τους κλαδί μέχρι το σάπιο χώμα.
Τα μάτια μου κοιτάζουν εσένα που μόρφη έχεις γαλήνια
και με αρνιέσαι γιατί δεν καταλαβαίνεις τα λόγια μου.
Μορφές αγνώστων ηρώων σε ρωτούν για τη μυστική ιστορία τους
αν ξέρεις,αν άκουσες τιποτε για τις μακρινές μνήμες τους
που σαν ματωμένα δοξάρια κείτονται στο ξύλινο δάπεδο
της όπερας του Παλέρμο.
Η ώρα περασμένη στα παλιά μαγαζιά με τις αναμνήσεις
και ο ιδιοκτήτης μετράει τη σημερινή είσπραξη.
'Ενας ταχυδρόμος με το ποδήλατο,το κασκέτο και τη δερμάτινη τσάντα
προσπερνάει βιαστικός και τσαλαβουτάει στα απομεινάρια
της τελευταίας καταιγίδας με ήσυχη τη συνείδησή του.
Καλά κάνεις και δε ρωτάς πολλά για το πως έφτασαν εδώ
τόσο γρήγορα τα νέα.
Οι αιωρούμενες αλήθειες δεν μένουν για πολύ ελεύθερες.
Κάποτε θα μας κτυπούσαν κατακέφαλα ακόμα και εμάς
που τις αποφεύγουμε.Τώρα βάλε τη σωστή μουσική
πριν αρχίσεις να διαβάζεις το βιβλίο που είναι σκονισμένο πάνω στο κομοδίνο.
Άν κουραστείς κλείσε το μικρό φώς και αποκοιμήσου
μαζί με τις σιωπές ολόκληρης της πόλης.


....από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή
του Χάρη Κανάκη : "ΠΛΑΓΙΟ ΦΩΣ"