ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Πώς να αφήσω το κορμί σου
που κοιμάται ζωσμένο τα φύκια του
και τα αχνά σημάδια μου πάνω του
θα επιστρέψω, το ξέρεις, κάποτε θα ξαναβρεθούμε.
Κι αυτή η άγρια βροχή εκεί έξω
σαν μανιασμένο κύμα μας κτυπάει τα κεφάλια
για να δει πόσο θα αντέξουμε χωρίς
να βγει από τα ξερά λαρύγγια μας
η κραυγή…
Δεν ξέχασα την υπόσχεσή μου
και εσύ θυμάσαι, είναι σίγουρο, τη δική σου
να σώσουμε και οι δύο ό, τι μπορούμε
από τη μοναξιά και τις ώρες,
ετούτες τις γερασμένες παρθένες
με τα μακριά άσπρα μαλλιά και τα λευκά φορέματα.
Όπου να ’ναι θα επιστρέψω.
Το ξέρουμε και οι δυο μας πως δε γίνεται διαφορετικά
θα επιστρέψω και μαζί μου θα φέρω
και τους ήχους από το σκουριασμένο ρολόι
που μου ’δωσες να κρατάω.
Άκου έξω οι πεινασμένες στάλες σώπασαν.
Κατάλαβαν τη γύμνια μας και μας λυπήθηκαν.
Σώπασε και εσύ τώρα, όπου να ’ναι έρχομαι.
27-11-05
Ξημέρωμα Κυριακής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου