Είναι μεσημέρι Σαββάτου και οδηγείς στην λεωφόρο Πόρτο Ράφτη με κατεύθυνση προς την θάλασσα. Μια υπέροχη μέρα που όλα γύρω σου φωνάζουν "καλοκαίρι". Είσαι όμως χωρίς να το ξέρεις στο κατάλληλο μέρος για να σου χαλάσει η διάθεση. Πίσω σου κινείται νευρικά ένας τύπος κορνάροντας και χειρονομώντας. Κινείσαι αργά για τα δεδομένα αυτού του τύπου αλλά αν οδηγήσεις πιο γρήγορα ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος μια και αυτοκίνητα και πεζοί πετάγονται ανα πάσα στιγμή από κάθε κατεύθυνση. Ο τύπος πίσω σου τώρα κορνάρει και σε λούζει με κοσμητικά επίθετα. Ένα κύμα ανάμεικτων αισθημάτων σε πλημμυρίζει. Να απαντήσεις; Να συνεχίσεις στην ίδια ταχύτητα; Να επιταχύνεις; Ό,τι και αν κάνεις είσαι χαμένος.
Βρίσκεσαι στο σωστό σημείο ακατάλληλη ώρα. Μια ώρα που η αγένεια έχει το πάνω χέρι και λούζει με καφρίλα τον πίνακα με το υπέροχο φυσικό τοπίο. Μελετώ αυτή την συμπεριφορά τα τελευταία 18 χρόνια στην συγκεκριμένη περιοχή, το έχω συζητήσει και με ντόπιους και δυστυχώς δεν είμαι υπερβολική. Είναι το μέρος που πάει ο άλλος να ξεθυμάνει και να εκτονωθεί. Κάτι σαν το γήπεδο ένα πράγμα. Είσαι σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της Αττικής όπου στριμώνονται οι περισσότεροι καταπιεσμένοι και οι κομπλεξικοί αλλά και όλοι οι ζοχαδιασμένοι του λεκανοπεδίου που ήρθαν εδώ να ξεθυμάνουν. Για να μην αναφερθώ στις ελλιπείς υποδομές, τους τόνους σκουπιδιών κάθε Κυριακή απόγευμα, την έλλειψη χώρων στάθμευσης και την αδιαφορία των υπευθύνων του δήμου σε οποιαδήποτε κλήση σου, που αδυνατούν να ανταποκριθούν στον τεράστιο αριθμό επισκεπτών, μετατρέποντας έναν παραδεισένιο τόπο σε εφιάλτη.
Σωστά μάντεψες. Εδώ όλα κινούνται βιαστικά, νευρικά και θυμωμένα. Εδώ κινδυνεύεις να πλακωθείς για μια θέση πάρκινγκ και να ανεβάσεις πίεση για λόγους που ούτε καν φαντάζεσαι. Εδώ δεν υπάρχουν κανόνες. Εξάλλου δεν υπάρχει μόνο η ατμοσφαιρική ρύπανση ή οι περιβαλλοντικοί ρύποι, υπάρχουν και οι ρυπαρές συμπεριφορές των ανθρώπων που ασχημένουν έξίσου ενοχλητικά και μετατρέπουν ένα ειδυλλιακό τοπίο σε κόλαση.
"Η κόρη του Μιστράλ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου