Λέοναρντ Κοέν: "Η ποίηση είναι απλώς η απόδειξη ότι υπάρχει ζωή". (Από δημοσίευση της Χριστίνας Κωστή)

 

"Υπάρχει μια γενικευμένη συνωμοσία εναντίον των εραστών επειδή οι άνθρωποι πραγματικά δεν θέλουν να βλέπουν άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους.

Η ποίηση είναι απλώς η απόδειξη ότι υπάρχει ζωή.

Αν η ζωή σου καίγεται καλά, η ποίηση είναι απλώς η στάχτη.

Σε όλη μου τη ζωή με δυνάστευε μια αδυσώπητη κατάθλιψη.

Ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω από πού προερχόταν.

Ποτέ δεν κατάφερα να την αποτινάξω.

Δοκίμασα να απαλλαγώ από αυτήν.

Με ένα καλό κρασί, μια γυναίκα, ένα τραγούδι,

μια θρησκεία, ένα φάρμακο, αλλά δεν τα κατάφερα.

Μεγαλώνοντας αρχίζουν να εξασθενούν τα κύτταρα

του εγκεφάλου που σχετίζονται με το άγχος.

Ίσως αυτό συνέβη.

Με τα χρόνια το σύννεφο άρχισε να διαλύεται.

Μέχρι που χάθηκε.

Δεν είμαι μυθιστοριογράφος.

Δεν είμαι το φως της γενιάς μου.

Δεν είμαι εκπρόσωπος μιας νέας ευαισθησίας.

Τώρα ξέρω τι είμαι.

Είμαι ένας τραγουδοποιός.

Κάθε τραγούδι έχει παράθυρα και πόρτες

και αν θέλεις μπορείς να περάσεις μέσα του.

Κάποτε έλεγαν ότι μαζί με τους δίσκους μου

θα έπρεπε να δίνουν και ξυραφάκια.

Τραγουδάω σοβαρά τραγούδια.

Η σοβαρότητα και όχι η κατάθλιψη είναι

το χαρακτηριστικό της δουλειάς μου.

Δε με θεωρώ απαισιόδοξο.

Ο πεσιμιστής περιμένει τη βροχή.

Εγώ νιώθω ήδη μούσκεμα.

Ήθελα να είμαι χρήσιμος στους άλλους.

Μοναδική μου φιλοδοξία ήταν να κάνω κάτι για να με θυμούνται .

Θα συνόψιζα την καριέρα μου

ως ένα παράδειγμα απίστευτα καλής τύχης.

Αισθάνομαι κερδισμένος από τη ζωή.

Αισθάνομαι ευλογημένος.

Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω από ''Ευχαριστώ''.

Η μεγάλη αλλαγή έρχεται όταν συνειδητοποιείς

πόσο κοντά είσαι στον θάνατο.

Ελπίζω να μην είναι άβολο αυτό που λέω, αλλά

είμαι έτοιμος να πεθάνω.

Νομίζω πως μέχρι εδώ ήταν για μένα".

Λέοναρντ Κοέν (1934 - 2016)

https://m.youtube.com/watch?feature=youtu.be&v=NGorjBVag0I

Καραγάτσης: "Καινούργιο σπίτι με τις ίδιες πέτρες δεν ξαναγίνεται". (Από ανάρτηση της Χριστίνας Κωστή)

"Οι άνθρωποι με τους συνεπείς κι ακλόνητους χαραχτήρες,
γεννούν την εχτίμηση των ολίγων, και τη συμπάθεια κανενός".

"Πρέπει. Ο πιο άδειος λόγος μέσ’ στην απέραντη κενολογία της ανθρώπινης γλώσσας".

"Δεν υπάρχει πιο απίθανο πράμα από την αλήθεια".

"Ο έρωτας είναι ένα χρέος προς τη φύση που σ’ έπλασε.
Προς τον εαυτό σου, που βρήκε τη δικαίωσή του.
Προς τον άνθρωπο που αγαπάς, που σου ’δωσε και του ’δωσες γεύση ζωής".

"Ο καλός λογοτέχνης μας παρουσιάζει όπως θέλουμε να είμαστε.
Εκείνος που τολμάει να μας παρουσιάζει όπως είμαστε είναι κακός λογοτέχνης.
Ιδού λοιπόν, αγαπητοί μου, γιατί είμαι ένας κακός λογοτέχνης".
Έτσι δηλώνει ο Μ. Καραγάτσης σε μια από τις ελάχιστες – αν όχι την μοναδική ηχογραφήση που έκανε για το ραδιόφωνο.
Η φωνή του, αρρενωπή και κρυστάλλινη, το ύφος του παιγνιώδες και προκλητικό.
Δεν φοβόταν ούτε φειδόταν ο Καραγάτσης τις προκλήσεις.

Το σχεδίασμα της αυτοβιογραφίας του καταλήγει ως εξής:
"...Δεν επείραξα ποτέ συνάδελφο και είμαι συμπαθέστατος στους λογοτεχνικούς κύκλους.
Αυτό θα αποδειχθεί στην κηδεία μου όπου θα έρθει κόσμος και κοσμάκης να πεισθεί ίδιοις όμμασι ότι πέθανα, ότι θάφτηκα, ότι πήγα στο διάολο...."

Μ. Καραγάτσης
23 Ιουνίου 1908 - 14 Σεπτεμβρίου 1960 

Ισιδώρα Ντάνκαν. H υπέροχη ξυπόλητη χορεύτρια που λάτρευε την Ελλάδα. (Από δημοσίευση της Χριστίνας Κωστή)

Ισιδώρα Ντάνκαν

H υπέροχη ξυπόλητη χορεύτρια που λάτρευε την Ελλάδα.


Λάτρις της Ελλάδας, κομμουνίστρια κι αμφισεξουαλική. Θεωρήθηκε, μάλιστα, από πολλούς, μητέρα του σύγχρονου χορού, με χορογραφίες εμπνευσμένες από την αρχαία ελληνική χορογραφία.

“Γνήσια θυγατέρα της Τερψιχόρης” χαρακτηρίζει τη “δεσποινίδα Ισιδώρα Δόνκαν” το πρόγραμμα  της παράστασης του Βασιλικού Θεάτρου της Αθήνας,όπου η Ισιδώρα Ντάνκαν εμφανίζεται το 1903.
Όταν τη ρωτούν ποιός την έμαθε να χορεύει, η αυτοδίδακτη Ισιδώρα δίνει μια αφοπλιστική απάντηση: ”Η Τερψιχόρη”.
Στην πραγματικότητα, εκείνος που τη δίδαξε δεν ήταν παρά η κίνηση των κυμάτων, το φύσημα του ανέμου και τα γλυπτά του Παρθενώνα, τα οποία μελέτησε στο Βρετανικό Μουσείο.

Συχνά χορεύει με γυμνά πόδια, ντυμένη με έναν αρχαικό χιτώνα, μπροστά σε ένα απλό θαλασσί ριντό. Η φήμη της απλώνεται στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στη Βιέννη και στην Αγία Πετρούπολη.
Στη Βουδαπέστη χορεύει με κόκκινο χιτώνα μπροστά στους εκπροσώπους της αυστριακής μοναρχίας για να τιμήσει τους Ούγγρους επαναστάτες.
Τρεις φορές επισκέπτεται την Ελλάδα και ονειρεύεται να ιδρύσει μια σχολή χορού στην Αθήνα.

Η Ντάνκαν αυτοορίζεται ως επαναστάτρια και είναι αλήθεια πως φέρνει μια επανάσταση στην τέχνη του χορού. 
“Δεν επινόησα τον χορό, υπήρχε πριν από εμένα.
Κοιμόταν όμως, και εγώ τον ξύπνησα!” λέει η ίδια.
Για εκείνη, ο χορός είναι μια ρομαντική απόδραση.

Η Ντάνκαν δεν διστάζει να καταργήσει τους αυστηρούς κανόνες του μπαλέτου σε μια άκρως πουριτανική εποχή, που σε καμία περίπτωση δεν βλέπει  με καλό μάτι τις καινοτομίες. 
Όποιος βλέπει την “ξυπόλητη χορεύτρια” να χορεύει, μαγεύεται.  Εμπνέει την καλλιτεχνική αφρόκρεμα της εποχής της, όπως τον Ροντέν και τον Στανισλάφκσι.

Δεν είναι, όμως, μόνο στο χορό ατίθαση κι απελευθερωμένη.
Το ίδιο ισχύει και στην προσωπική της ζωή.
Δηλώνει φεμινίστρια καθώς και υπέρμαχος του ελεύθερου έρωτα.
Αποκτά δύο παιδιά από δύο διαφορετικούς άντρες, αλλά δεν παντρεύεται κανέναν.
Το 1913, η μοίρα της δίνει ένα πολύ άσχημο χτύπημα.
Καθώς τα δύο της παιδιά επιστρέφουν με την νταντά τους, ο οδηγός αναγκάζεται να σταματήσει για να αποφύγει ένα τρακάρισμα.
Βγαίνει για να βάλει χειρόφρενο και το αυτοκίνητο κινείται και πέφτει στον ποταμό Σηκουάνα. 
Τα παιδιά της, δυστυχώς, πνίγονται.

Μετά το δυστύχημα, πηγαίνει στην Κέρκυρα όπου ζει εκεί για αρκετό καιρό με την Ιταλίδα ομοφυλόφιλη ηθοποιό, την Ελεονώρα Ντούζε.

Ταξιδεύει, λίγο αργότερα, στην επαναστατημένη Ρωσία, επιστρέφοντας ως σύζυγος του μεγάλου ποιητή Γεσένιν.
Αποφασίζει να φύγει μαζί με τον σύζυγό της στην Αμερική.
Η αποδοχή που δέχονται είναι κακόβουλη.
Και παλαιότερα, άλλωστε, η αμερικανική κοινωνία την έχει επικρίνει για τα φιλορωσικά της αισθήματα.
Ο Γεσένιν, αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του γιατί δεν αντέχει να αντιμετωπίσει την κατάσταση που επικρατεί.
Ένα χρόνο αργότερα αυτοκτονεί.

Η Ισιδώρα Ντάνκαν, συντετριμμένη, απομονώνεται στη Νίκαια της Γαλλίας όπου ξεκινά τη διδασκαλία χορού.
Πραγματοποιεί πολλές περιοδείες και ιδρύει σχολές χορού σε αρκετές πόλεις. “Isadorables” είναι το παρατσούκλι με το οποίο έμειναν γνωστοί οι μαθητές της.

Ο θάνατός της, τόσο τραγικός και παράδοξος, που μοιάζει σαν μια ύστατη ποιητική χορογραφία της.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1927, η Ισιδώρα Ντάνκαν οδηγεί το νέο της ανοιχτό σπορ αυτοκίνητο στη Νίκαια της Γαλλίας, για πρώτη φορά.
Η μακριά κόκκινη εσάρπα που φορά, τυλίγεται στο λαιμό της, μπλέκεται στην πίσω ρόδα του αυτοκινήτου της και η Ισιδώρα πεθαίνει από ασφυξία.

Η θρυλική ιέρεια του μοντέρνου χορού, κατάφερε να δώσει νέα πνοή στην τέχνη της με την απαράμιλλη κίνησή της.
Μιας τέχνης που είχε όλα τα γνωρίσματα της ευγένειας.

Πηγή : My Life: Isadora Duncan 

Άρης Σερβετάλης: Ναι, αυτό με άγγιξε στον Άγιο Νεκτάριο...

 

"Ναι, αυτό με άγγιξε στον Άγιο Νεκτάριο. Αυτό το μεγαλειώδες. Αυτό που έχουν όλοι οι Άγιοι. Γιατί και αυτοί άνθρωποι ήταν. Αλλά συνδέθηκαν με τον Θεό. Και ο Θεός χαριτώνει με θείες ενέργειες. 

Αυτοί οι άνθρωποι κλίνονται από τον Θεό να επιτελέσουν ένα έργο. Μέσα σε μια αφάνεια υπάρχουν άνθρωποι που προσεύχονται για τον κόσμο και αυτό είναι μεγαλειώδες. 

Αυτό για μένα είτε είσαι Επίσκοπος, είτε μοναχός, είτε ιερέας, είτε απλός λαϊκός και να μπαίνεις στην διαδικασία να κλείνεσαι στο δωμάτιο σου και να προσεύχεσαι για τον συνάνθρωπο σου και πόσον μάλλον για ένα άλλον που σου έχει κάνει και ζημιά σε έχει διαβάλλει , σε έχει πληγώσει είναι μεγαλειώδες. 

Ο Άγιος Νεκτάριος είχε εντρυφήσει σ αυτό. Προσευχόταν για τον οποιοδήποτε . Γιατί έβλεπε σε εκείνον το πρόσωπο του Θεού και προσευχόταν για την αδυναμία του. Σκοπός του Αγίου Νεκτάριου ήταν να νιώσουν όλοι οι άνθρωποι αυτή την σύνδεση με τον Θεό. Το πόσο ζωτικής σημασίας είναι αυτή η σύνδεση και πόσο καρποφόρα".

Πηγή: https://www.ekklisiaonline.gr/

Κάρολος Κουν: Η Τέχνη είναι μεγάλη. Θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό". (Από δημοσίευση της Χριστίνας Κωστή)

 

Μόνος του ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στην προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος.

Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε.

Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο.

Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε.

Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας.

Η Τέχνη είναι μεγάλη.

Θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάζουμε στο ανάστημά μας.

Η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία.

Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο.

Κάρολος Κουν

Γενήθηκε σαν σήμερα στην Προύσσα της Μ. Ασιας

13 Σεπτεμβρίου 1908 - 14 Φεβρουαρίου 1987

Κουρμούληδες: Η μεγάλη οικογένεια των Κρητών Κρυπτοχριστιανών.

 

Επιμέλεια κειμένου Ρίκη Ματαλλιωτάκη – CRETA PLANET

Στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς οι ραγιάδες έμειναν ανυπεράσπιστοι στα κτυπήματα των γενιτσάρων, δηλ. των εξισλαμισμένων κρητικών, και ο κάθε αρνησίθρησκος εξισλαμισμένος ψευτοπαλληκαράς μπορούσε να κτυπά τον χριστιανό «ώσπου ν’ αναπνέει» η να του αρπάζει τη γυναίκα του, χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα. Σπουδαίο ρόλο αυτή τη δύσκολη περίοδο διαδραμάτιζαν οι οι κρυπτοχριστιανοί, πού προστάτευαν όπως μπορούσαν τους ραγιάδες, και τέτοιοι κρυπτοχριστιανοί , φημισμένοι για τον ηρωισμό και την προστασία τους στο ανίσχυρο πλήθος, ήταν οι Κουρμούληδες.

Άλλη παράδοση φέρει τους Κουρμούληδες να κατάγονται από τον Απόστολο Τίτο, τον πρώτο Επίσκοπο Κρήτης, μετά το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου, και η καταγωγή αυτή δικαιολογεί την αυστηρότατη εμμονή όλων των Κουρμούληδων στη χριστιανική πίστη και το θρησκευτικό φανατισμό τους, πού συνετέλεσε στο να αναγνωριστούν από την Εκκλησία μας ως νεομάρτυρες τέσσερις από την ηρωϊκή αυτή οικογένεια.

Οι Κουρμούληδες είχαν συγγένεια και με τους Βλαστούς, των οποίων η οικογένεια προερχόταν από το ένα εκ των δώδεκα αρχοντόπουλων του Βυζαντίου, αλλά και προς τους περίφημους Ψαρομηλίγγους. Κρατούσαν όλη την πλούσια Μεσαρά κι είχαν έδρα τους τον Κουσέ-Καινουργίου. Εκεί ήταν και οι δύο πύργοι τους. Διασώθηκε ο ένας πού βρισκόταν μέσα στο χωριό. Τον άλλο τον χάλασαν οι Τούρκοι μετά το ξεφανέρωμα των Κουρμούληδων σε χριστιανούς και την εποχή πού εσημειώθηκε η πρώτη διακοπή του κρητικού αγώνα (1824-1825 μ.Χ.).

Απ’ την οικογένεια των Κουρμούληδων πολλοί κατόρθωσαν να πάρουν και μεγάλα αξιώματα ακόμα και στην Κωνσταντινούπολη, λόγω της ευγενικής τους καταγωγής και του πλούτου τους. Οι γενιτσαραγάδες Κουρμούληδες ήταν πανίσχυροι κι η δύναμη τους μεγάλωνε με το κύρος πού τους έδιναν οι Σερασκέρηδες πού έρχονταν στη Κρήτη.

Η εξαιρετική αυτή φυλή -πού δικαίως ονομάζεται φυλή αφού είχε πάνω από εκατό οικογένειες απ’ την ίδια ρίζα- σ’ όλες τις διακλαδώσεις της από τους πιο τρανούς ως τους πιο μικρούς και άσημους χρησίμευαν τα εκατόν πενήντα πρώτα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς οι δυνατοί κι οι ασφαλείς προστάτες των χριστιανών.

Τιμωρούσαν σκληρά κάθε γενίτσαρο πού θα μάθαιναν πώς κακούργησε εναντίον χριστιανού, βρίσκοντας αιτία από διάφορες άλλες πράξεις των γενιτσάρων, ώστε να μη φαίνεται ποτέ η μυστική τους θρησκεία, πού τη γνώριζαν πολλοί λίγοι μόνο χριστιανοί και κληρικοί, εκτός απ’ τους κρυπτοχριστιανούς πού όλοι ήταν μεταξύ τους γνωστοί, γιατί αναγνωρίζονταν με τα κρυφά σημεία πού έκαναν πάντα όμοια άμα συναντούσαν οποιοδήποτε αγά ή μπέη γενίτσαρο.

Τους γάμους τους έκαναν οι Κουρμούληδες μεταξύ των μεμακρυσμένων συγγενικών οικογενειών τους και τις θρησκευτικές τελετουργίες με ειδικό έμπιστο ιερέα, πού μετακαλούσαν από το Μεραμπέλλο.

Δίπλα στον πύργο τους ήταν κάποιος μικρός ναός της Αγίας Πελαγίας κι αυτόν -όπως λέγεται- χρησιμοποιούσαν στις τελετές τους. Όμως το πιθανότερο είναι πώς κάτω από τους πύργους τους είχαν κατακόμβες ή υπόγειους Ναούς, γιατί το εξωτερικό εκκλησίασμα θα ήταν σοβαρός κίνδυνος να τους αποκαλύψει.

Η σκληρή κρητική μοίρα είχε λυγίσει από τον πόνο των χριστιανών και τους έδωσε την προστασία των εξαιρετικών αυτών κρυφών αδελφών, οι οποίοι αναγνωρισμένοι σιωπηρά ως αρχηγοί κι όλων των άλλων «λινομπάμπακων» (Κρυπτοχριστιανών) της Κρήτης επόπτευαν πάνω στους ραγιάδες.

Αναρίθμητα είναι τα ανέκδοτα πού αναφέρονται στην προστασία των Κουρμούληδων. Όταν μάθαιναν μία σκληρή καταπίεση, έτρεχαν όχι να υπερασπισθούν φανερά τον καταπιεσμένο χριστιανό -αυτό θα εξέθετε κι αυτούς και το χριστιανό πού θα ‘θελαν να βοηθήσουν-, αλλά για να βρουν μία άλλη πρόφαση να ξεκάμουν το σκληρό καταπιεστή. Όμως, αφού η πρόφαση δε βρισκόταν εύκολα, δεν δειλιοΰσαν και φανερά να χτυπήσουν ένα γενίτσαρο για να υπερασπιστούν ένα χριστιανό με τη δικαιολογία ότι ο «πολυχρονεμένος ο Πατισάχ» για όλο το λαό του είχε την ίδια προστασία. Έτσι, μια μέρα πού ένας παπάς πήγε να ζητήσει την προστασία του, επειδή κάποιος γενίτσαρος του πήρε τη γυναίκα του, ο Κουρμούλης δεν δείλιασε αλλά έτρεξε να προφτάσει την ατιμία του, τον φώναξε έξω και μόλις τον πλησίασε, τον σκότωσε και πήγε την τρομαγμένη γυναίκα πίσω στο σπίτι της. Όμως τέτοιες φανερές πράξεις πολλές φορές τους εξέθεταν σε σοβαρούς κινδύνους, όπως μια φορά επί Σερίφ Πασά πού κατήγγειλαν τον Μιχαήλ Κουρμούλη οι γενίτσαροι της Αληθινής, του Αμπελούζου και του Πετροκεφαλίου, ότι ήταν αίτιος η κρυφός φονιάς αρκετών πρωτογενιτσάρων της περιφέρειας, οι οποίοι κάθε τόσο βρίσκονταν σκοτωμένοι σε μπροσκάδες (ενέδρες).

ΠΗΓΗ: https://cognoscoteam.gr/

Ο Σουρής και το Αρσάκειο, (της Μαριάννας Θεοδωροπούλου).

 

Το Αρσάκειο εισέβαλε ορμητικά στην ζωή του Γεωργίου Σουρή με την μορφή της Μαρής Κωνσταντινίδη απο τη Χίο , μακρινής συγγενούς του και εξωτερικής μαθήτριας του Αρσακείου, το 1873.

Το αμοιβαίο αίσθημα και των δύο εξωτερικεύεται , όταν εκείνος ( που την βοηθούσε στα μαθήματά  της ) της γράφει στο τετράδιο της '' Σ' αγαπώ'' κι' εκείνη του γράφει απο κάτω '' Κι' εγώ ''.
Το ειδύλλιο κρατάει οκτώ χρόνια , με αντιρρήσεις εκ μέρους των δικών της , που δεν ήθελαν για γαμπρό ένα φτωχό ποιητή , με τακτική αλληλογραφία όταν εκείνη λείπει στη Χίο και εκείνος της γράφει για τα νέα του σχολείου της ( όπως λχ ότι όλες οι Αρσακειάδες μαυροφορέθηκαν όταν πέθανε ο Αρσάκης τον Ιούλιο του 1874 ) , αλλά και  για ό,τι άλλο  συμβαίνει στην Αθήνα ...
Τελικά , ο έρωτας θριαμβεύει και οι δύο νέοι παντρεύονται το 1881 και αποκτούν 4 κόρες και 1 γυιό , με την Μάρη να αναδεικνύεται σε μια ιδανική σύζυγο, μητέρα, μούσα και εκλεκτή οικοδέσποινα , αφού στο φιλολογικό σαλόνι του Σουρή της οδού Πινακωτών 15, που τα καλοκαίρια μεταφέρεται στο καλοκαιρινό του σπίτι του Ν. Φαλήρου, μαζεύονταν όλοι σχεδόν οι μεγάλοι συγγραφείς και ποιητές της εποχής , μέχρι βαθείας νυκτός , απαγγέλλοντας στίχους , διαβάζοντας έργα τους , παίζοντας τόμπολα , χαρτιά  κλπ και δοκιμάζοντας τα περίφημα γλυκά του κουταλιού της  Μ.
Οσο για τον Σουρή, πανευτυχής με την οικογένεια, τους φίλους του και την σατυρική του εφημερίδα '' Ο Ρωμηός '' , που πρωτοεξέδωσε το 1883 και τα επόμενα σχεδόν 37 χρόνια και όπου έμμετρα σατύριζε όλα όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα- πολιτικά , κοινωνικά, θρησκευτικά , αθλητικά, κοσμικά κλπ, αναγνωρίσθηκε απο όλους σαν ένας μεγάλος ποιητής ακόμη και στο εξωτερικό , όπου κάποτε προτάθηκε και για Νομπέλ !
Εκτός από την Αρσακειάδα σύζυγό του, το Αρσάκειο τού προσέφερε έμπνευση για πολλούς από τους στίχους του. Η αθηναϊκή κοινωνία είχε εντυπωσιαστεί από την παρουσία τόσων κοριτσιών στο κέντρο τής πόλεως και μάλιστα τόσο κοντά στο Πανεπιστήμιο, το οποίο ανδροκρατείτο την εποχή εκείνη. Σχολίασε μάλιστα ο ποιητής και τις επιτυχίες των Αρσακειάδων που, πάντα στην πρωτοπορία, μπήκαν στο Πανεπιστήμιο και ασχολήθηκαν με θέματα ανεπίτρεπτα για τη γυναικεία φύση σύμφωνα με τις «αρχές» τής εποχής. Δεν ήταν μισογύνης ούτε συντηρητικός , μπορούσε όμως να διακρίνει την αστεία όψη σε κάθε γεγονός και να αμφισβητεί κάποιες «μεγάλες αξίες», φέρνοντας στην επιφάνεια το πραγματικό τους βάθος, χωρίς ποτέ να βλάπτει ή να θίγει κανέναν.

Στο ποίημά του «Οδηγός των Αθηνών χρήσιμος εις το κοινόν» ο Σουρής , αναφέρεται και στο Αρσάκειο :

Πλησίον το Αρσάκειον, κατάστημα μεγάλον,

Και πλήρες διδασκαλισσών αλλά και διδασκάλων

Εδώ σπουδάζουν γράμματα με έρωτα και ζήλον

Και από τα παράθυρα τα ρίχνουν εις τον φίλον !

Ενάμισυ αιώνα μετά , χιλιάδες Αρσακειάδες που απεφοίτησαν μέχρι σήμερα έχουν διακριθεί σε όλους τους τομείς της ζωής  και έχουν  στελεχώσει την ελληνική κοινωνία τόσο σαν επιστήμονες, όσο και σαν σύζυγοι και μητέρες... Η σπουδή των γραμμάτων συνεχίζεται '' με έρωτα και ζήλον'' , όπως αναφέρει ο Σουρής , όχι για να εντυπωσιάσουν το άλλο φύλο , - όπως πιθανόν τα πολύ παλιά χρόνια να συνέβαινε.. -, αλλά για να αξιοποιήσουν τις γνώσεις και τα προσόντα τους ως εφαλτήρια για την περαιτέρω  πορεία τους στον σύγχρονο κόσμο. 

Από ανάρτηση της φίλης Μαριάννας Θεοδωροπούλου στο FB

ReplyForward

Σπύρος Σαγιάς. Ο πολύτιμος αντιγραφέας των έργων μου!

 

Στα πάνω από 30 χρόνια δραστηριοποίησής μου στον τομέα της σύνθεσης σύγχρονης μουσικής, είχα και έχω αναπτύξει σημαντικές συνεργασίες με αξιόλογους μουσικούς και ερμηνευτές.

Μια συνεργασία όμως που βοήθησε πάρα πολύ στην σωστή προώθηση των έργων μου, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, ήταν εκείνη με τον Σπύρο Σαγιά. Τον καλό και συνεπή συνεργάτη που για πάνω από 10 χρόνια μου μετατρέπει σε ηλεκτρονική μορφή τις χειρόγραφες παρτιτούρες.

Με μεράκι και μεθοδικότητα, αλλά και γνώση του αντικειμένου έχει συμβάλει στο να έχουν τα έργα μου μια πάρα πολύ άρτια εικόνα έτσι ώστε να προβάλλονται και να προωθούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. 

Είναι γνωστό μέσα από την ιστορία της Μουσικής πως οι λεγόμενοι "Αντιγραφείς" (Copyist) έπαιζαν πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη και σωστή προώθηση της μουσικής, και κάθε συνθέτης αλλά και εκδοτικός οίκος είχε συνεργασία με τέτοιους επαγγελματίες, σε μια εποχή που τα πάντα γίνονταν με το χέρι!

Εκτός των άλλων όμως δεν μπορώ να μην σταθώ στις μεταγραφικές αρετές του Σπύρου Σαγιά πάνω στην κιθάρα. Του οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις υπέροχες εκείνες μεταγραφές που έκανε για κιθάρα και είναι βασισμένες σε έργα μου. 

Συστήνω ανεπιφύλακτα σε συναδέλφους συνθέτες την συνεργασία με τον Σπύρο Σαγιά όχι μόνο γιατί είναι ένας πολύ καλός αντιγραφέας αλλά και επειδή είναι ένας εξαιρετικός μουσικός!

ΧΑΡΗΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

Συνθέτης-Πιανίστας-Συγγραφέας

Μέλος ΕΕΜ

Βιογραφικό σημείωμα Σπύρου Σαγιά

    Ο Σπύρος Σαγιάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, πήρε δίπλωμα κλασικής κιθάρας από το ωδείο «Ορφείο Αθηνών» με καθηγητή τον σολίστ Γιάννη Ηλιόπουλο και πτυχίο μονωδίας από τη Μουσική Σχολή Κ. Μπεχράκη με καθηγητή τον σολίστ της ΕΛΣ τενόρο Θάνο Πετράκη.

   Συμμετείχε στην ηχογράφηση των τραγουδιών για τις θεατρικές παραστάσεις του παραμυθιού του Ευγένιου Τριβιζά «Η χώρα χωρίς γάτες», που συνέθεσε η Τατιάνα Μανωλίδου, και τραγούδησε τον ρόλο του Καραγκιόζη στις παραστάσεις της οπερέτας «Καραγκιόζης ο Σαντορινιός» του συνθέτη Κώστα Κοσμά.

   Ο Σπύρος Σαγιάς επιδίδεται στις μεταγραφές – διασκευές για κλασική κιθάρα. Μεταξύ άλλων έχει διασκευάσει για σόλο κιθάρα τα έργα «Lily of heaven», «Sonatina No. 1» (2^ο μέρος) και για δύο κιθάρες το «Divertimento» του συνθέτη και πιανίστα Χάρη Κανάκη, με τον οποίο συνεργάζεται ως copyist (δακτυλογράφος μουσικού κειμένου).

   Ήταν ο νικητής του διαγωνισμού μεταγραφής – διασκευής στο 5^ο διεθνές φεστιβάλ κιθάρας Θεσσαλονίκης 2018, μεταγράφοντας για κιθάρα 5 από τα 8 λυρικά κομμάτια op. 12 του Edvard Grieg. Η μέχρι τώρα πιο σημαντική μεταγραφή του για κιθάρα είναι το μέρος του βιολιού από το διάσημο κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα του Jean Sibelius.

   Το 2017 δημοσίευσε στη διαδικτυακή έκδοση του περιοδικού «Tar» άρθρο του με τίτλο: «Επέκταση της ιδέας χορδίσματος δεκάχορδης κιθάρας του Narciso Yepes σε κιθαριστικά ντούο με εξάχορδες κιθάρες». ( http://www.tar.gr/content/content/files/YEPES-Spyros_Sagias-Tar.pdf )

   Για μεγάλο χρονικό διάστημα εργάστηκε σε φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης  ως καθηγητής Φυσικής και σε περιοδικά του χώρου των οπτικοακουστικών συσκευών («Ήχος Εικόνα», «Ψηφιακά Δορυφορικά Νέα», «Digital TV info»), ως αρθρογράφος πάνω σε τεχνικά θέματα.

   Από το 2002 εργάζεται ως αναπληρωτής καθηγητής Φυσικής σε σχολεία μέσης εκπαίδευσης, όπου ανεβάζει κάθε χρόνο σχολικές θεατρικές παραστάσεις, ενώ ασχολείται και με τη μετάφραση θεατρικών έργων από τα αγγλικά στα ελληνικά.

Είναι μέλος του Σκακιστικού Ομίλου Χαλανδρίου, του οποίου διετέλεσε πρόεδρος την τριετία 2013 – 2016.

Σπύρος Σαγιάς

Email: spysag@gmail.com

"Μια σπάνια μνήμη..."

 

Αυτή η σπάνια φωτογραφία μου θύμισε την περίοδο που με καλούς φίλους συνήθιζα να ανεβαίνω στην Πάρνηθα εξερευνώντας αρχαία και δύσβατα μονοπάτια.

Κάποια από κείνες τις ημέρες, έχοντας χαθεί εντελώς και ψάχνοντας για αρκετές ώρες το δρόμο για την επιστροφή, αντικρίσαμε ένα συγκλονιστικό θέαμα...
Τους αγκαλιασμένους σκελετούς δύο αρσενικών ελαφιών μέσα σε ένα μεγάλο χαντάκι, μπερδεμένους με τα κλαδιά των δέντρων και των θάμνων, που προφανώς σκοτώθηκαν καθώς τσακώνονταν κατά την περίοδο ζευγαρώματος, με τα κέρατά τους μπλεγμένα.

Ποτέ δεν κατάφερα να ξαναβρώ εκείνο το σημείο όσο κι αν έψαξα, μα πάντα θα το θυμάμαι με θαυμασμό και δέος για το μεγαλείο της φύσης και της ζωής. 

Χάρης Κανάκης

"Παράθυρο με θέα…" (Διήγημα τρόμου - μυστηρίου) Χάρη Κανάκη.

   Πάνε έξι μήνες πού μένω σε αυτό το σπίτι κοντά στη θάλασσα. Δεν την βλέπω, είναι γύρω στο ένα χιλιόμετρο μακριά, αλλά την αφουγκράζομαι και τη μυρίζω. Το σπίτι δεν είναι πολύ μεγάλο αλλά έχει έναν όμορφο κατάφυτο κήπο και από την μπροστινή και από την πίσω πλευρά. Ένας από τους λόγους που με έκαναν να το νοικιάσω είναι ότι μέσα στο οικόπεδο υπάρχουν πάρα πολλά δέντρα δημιουργώντας τη ψευδαίσθηση του παραδείσου αλλά και μιας υπέροχης δροσιάς που σε ηρεμεί καθώς ακούς τα φύλλα των δέντρων να κουνιούνται από τον άνεμο. Πουλιά φωλιάζουν στα κλαδιά τους και μία αίσθηση απομόνωσης και γαλήνης σε κυριεύει.

   Εκτός από την μπροστινή πόρτα και το μπροστινό παράθυρο έχει και μία πόρτα και ένα παράθυρο και στην πίσω πλευρά του σπιτιού, εκεί που είναι το υπνοδωμάτιο μου. Από το παράθυρο αυτό βλέπω μία σειρά από ψηλά Κυπαρίσσια που οριοθετούν το χώρο του οικοπέδου, προστατεύοντας ταυτόχρονα και από το βοριά. Έχοντας κλειστά τα φώτα του σπιτιού καθώς είμαι ξαπλωμένος στο υπνοδωμάτιο μου πολλές φορές κοιτάζω αυτό το ανοιχτό παράθυρο και βυθίζομαι μέσα στις σκέψεις και στο σκοτάδι του καθώς η νύχτα έχει απλωθεί σε όλη την πλάση. Μία περίεργη σκέψη στροβιλίζεται στο μυαλό μου συχνά όποτε βγάζω το χέρι μου έξω από το παράθυρο και αναζητώ το δεξί παντζούρι. Μία σκέψη περίεργη που δεν μπορώ να την εξηγήσω. Σαν να βυθίζω το χέρι μου σε ένα σκοτεινό άγνωστο κόσμο που κανείς δεν ξέρει τι υπάρχει μέσα του, τι μπορεί να συναντήσει κάνεις και τι να περιμένει. Από την πρώτη μέρα που ήρθα σε αυτό το σπίτι έκανα αυτή τη σκέψη και χωρίς να το θέλω καρφώθηκε στο μυαλό μου σα σφαίρα.

   Έτσι μπορώ να πω ότι εκείνο το βράδυ που πήγα να κλείσω το παράθυρο και έβγαλα το χέρι μου αναζητώντας το παντζούρι δεν ξαφνιάστηκα τόσο άμεσα όταν ένιωσα κάτι να με αγγίζει. Η πρώτη σκέψη ήταν ότι ναι, νάτο ήρθε επιτέλους, είναι αυτό που περίμενες τόσο καιρό. Ακαριαία όμως η δεύτερη αυτόματη σκέψη ήταν η απόλυτη φρίκη ο τρόμος και το σύγκρυο καθώς ένιωθα τον καρπό μου να σφίγγεται από ένα παγωμένο χέρι που τα νύχια του έσκαβαν μέσα στο δέρμα μου.

   Δεν μπορώ να περιγράψω τη φρίκη και έναν έντονο πόνο στο στήθος να με χτυπάει καθώς προσπάθησα να τραβήξω το χέρι μου βίαια φωνάζοντας. Το ξερακιανό, με μεγάλα νύχια χέρι, που με κρατούσε έδειχνε να έχει μεγάλη δύναμη και με τραβούσε προς τα έξω. Άρχισα χωρίς να το καταλάβω να φωνάζω βοήθεια και με το αριστερό μου χέρι προσπάθησα να ελευθερώσω το δεξί μου από το βίαιο άγγιγμα ενώ ένιωθα τις τρίχες στο κεφάλι μου να σηκώνονται όρθιες σαν καρφιά και την ανατριχίλα να διαπερνά όλο μου το κορμί.

   Φώναξα δυνατά όσο πιο δυνατά μπορούσα σχεδόν ουρλιάζοντας "άσε με". Για μία στιγμή ένιωσα τις κορφές των κυπαρισσιών να με κοιτούν σκύβοντας προς το μέρος μου πιο μεγάλα και πιο σκοτεινά από ποτέ. Αστραπιαία το χέρι χαλάρωσε το φρικιαστικό του σφίξιμο και με έναν απροσδιόριστο περίεργο ήχο, τραβήχτηκε μακριά. Νιώθοντας ελεύθερο πια το χέρι μου με γρήγορες κινήσεις άρπαξα το δεξί παντζούρι και το έκλεισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Έμεινα για λίγο ακίνητος τρίβοντας τον καρπό μου και κοιτάζοντας το κόκκινο σημάδι που είχε αφήσει η φρίκη επάνω του.

   Δεν μπορούσα να εξηγήσω με τη λογική αυτό που μου συνέβαινε. Κάθισα στο κρεβάτι ανασαίνοντας γρήγορα και προσπαθώντας να κάνω την καρδιά μου να ξαναβρεί τους φυσιολογικούς της ρυθμούς, ενώ προσπαθούσα να αφουγκραστώ τι γινόταν έξω. Τίποτα, κανένας θόρυβος, μόνο ο αέρας πού για  όση ώρα έζησα αυτή την περιπέτεια είχε σταματήσει. Σκέφτηκα να καλέσω την αστυνομία αλλά κάτι με απέτρεψε. Στο μυαλό μου είχε χαραχτεί εκείνο το απαίσιο μυστηριώδες κοκκαλιάρικο χέρι και η δύναμη που είχε ασκήσει πάνω στο δικό μου, ήταν ακόμη εκεί και την ένιωθα να με σφίγγει ολοκληρωτικά. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο κράτησε όλο αυτό αλλά εμένα μου φάνηκε αιώνας. Ο χρόνος σταμάτησε και πίστεψα για λίγο ότι αυτές είναι οι τελευταίες μου στιγμές.

   Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και από τότε δεν μίλησα σε κανέναν για το συμβάν μόνο που αποφάσισα να μην ξανά ανοίξω αυτό το παράθυρο στην πίσω πλευρά του σπιτιού, εκείνο το παράθυρο με τη θέα στα σκοτεινά Κυπαρίσσια. Άνοιγα μόνο το τζάμι για να αερίζεται ο χώρος, το παντζούρι δεν το ξανά άνοιξα ποτέ μέχρι που έφυγα από αυτό το σπίτι βρίσκοντας να πω μία αληθοφανή δικαιολογία στον ιδιοκτήτη.

   Τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις φέρνω μετά από τόσα χρόνια πάλι στο μυαλό μου εκείνη τη βραδιά. Η μνήμη της φρίκης έρχεται πάλι και πάλι να με συνταράξει και να μου θυμίσει μία εμπειρία που όμοια της δεν έχω ξαναζήσει και δεν έχω ξανακούσει ποτέ. Και που εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μην ξαναζήσω ούτε σαν εφιάλτη. Στο μυαλό μου έρχονται για άλλη μία φορά τα σοφά λόγια του Φρίντριχ Νίτσε. "Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα".

 

Χάρης Κανάκης

Αυλάκι Πόρτο Ράφτη

9 Ιουλίου 2020.

 

Μάνος Χατζιδάκις. Πέθανε σαν σήμερα, 15 Ιουνίου 1994.

 

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι :

Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός.

Μάνος Χατζιδάκις

Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες.

Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία - πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες.

Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ).

Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη.

Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου.

Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού.

Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη ευρωπαϊκή, φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου.

Δεν τα κατάφερα και τα δύο.

Έτσι μετακομίσαμε το '32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.

Ο Μάνος Χατζιδάκις πέθανε σαν σήμερα, 15 Ιουνίου 1994

23 Οκτωβρη 1925 - 15 Ιουνίου 1994

Από ανάρτηση της φίλης Χριστίνας Κωστή.

"90 χρόνια Ένωση Ελλήνων Μουσουργών" (Ιωσήφ Παπαδάτου, Προέδρου της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών)

 

   Σαν σήμερα πριν 90 χρόνια στις 8 Ιουνίου 1931 ύστερα από πολλές προσπάθειες οι μουσικοί δημιουργοί της εποχής με επικεφαλής τους Δ. Λαυράγκα και Μ. Καλομοίρη ίδρυσαν μέσα στην ταραγμένη περίοδο του μεσοπολέμου την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών. Ο σκοπός της ίδρυσης του σωματείου, όπως αναφέρεται στο καταστατικό ήταν (και είναι) η προστασία και η προαγωγή της ιδέας της μουσικής δημιουργίας, η ανάπτυξη της αλληλεγγύης μεταξύ των μελών, η διαμόρφωση πραγματικής καλλιτεχνικής ατμόσφαιρας των μουσικών δυνάμεων της χώρας και η ίδρυση Ταμείου Αλληλοβοηθείας. Ενενήντα χρόνια αργότερα, ύστερα από τόσους αγώνες, θυσίες, παρεμβάσεις και δυναμική παρουσία στα μουσικά πράγματα οι στόχοι που έθεσαν οι ιδρυτές μας είναι επίκαιροι και μας καλούν να τους πραγματώσουμε.

  Μέσα στην νέα δίνη των αλλαγών που ήδη συντελούνται, καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τις μεθόδους και ταυτοχρόνως να μην ενδώσουμε στην αποστράγγιση του πολιτισμού, διότι ο πολιτισμός «μετράει»: Μετράει για την ατομική και κοινωνική ανάπτυξη, την βιωσιμότητα, τον διάλογο και την κατανόηση εκείνων των πνευματικών αξιών, που μπορούν να μετουσιωθούν ως σημαντικές δυναμικές πολύπλευρης ανάπτυξης. Ο πνευματικός πολιτισμός είναι το εργαλείο με το οποίο διαμορφώνουμε βιώσιμες κοινωνίες. Είναι μία ανεξάντλητη πηγή φαντασίας, μία πηγή που ανήκει σε μία εποχή αλλαγών και μία καινοτομία στην σύγχρονη εποχή των έντονων μεταβολών και της εξέλιξης.

    Στην ερχόμενη δεκαετία και μέχρι να γιορτάσουμε τα εκατό χρόνια του σωματείου μας το 2031, που μαζί με εκείνο των Λογοτεχνών είναι τα αρχαιότερα σωματεία δημιουργών της χώρας, καλούμαστε με έμπνευση και εξωστρέφεια να αξιολογήσουμε τις δυνατότητές μας και τις ευκαιρίες και να δράσουμε καινοτόμα με συνέργειες στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Καλούμαστε να προστατέψουμε την κληρονομιά της Ένωσης, να αναδείξουμε τους νέους δημιουργούς και να προάγουμε το έργο των μελών μας. Καλούμαστε να προσεγγίσουμε το κοινό με καινοτόμες μεθόδους και να προωθήσουμε το όραμά μας με κοινωνική υπευθυνότητα και προσφορά.

Βαδίζουμε με αισιοδοξία και τόλμη προς την επόμενη δεκαετία τιμώντας τον/την Έλληνα/ίδα Μουσικό Δημιουργό!

 

Θερμούς χαιρετισμούς και καλές εμπνεύσεις,

Ιωσήφ Παπαδάτος, Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών

 

Ένωση Ελλήνων Μουσουργών - Greek Composers' Union

c/o Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - c/o Athens’ Concert Hall

Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, 115 21 Αθήνα - Ελλάδα

V. Sofias av. & Kokkali str., GR-115 21 Athens - Greece

Τηλ./Φαξ 210 7256607 - Phone/Fax +30210 7256607

gcu@otenet.gr, 

http://www.eem.org.gr

Βιρτζίνια Γουλφ. "Ένας άνθρωπος..."

  

"Ένας άνθρωπος που έχει την ικανότητα να διαλύει τις ψευδαισθήσεις, είναι άγριο θηρίο και βαθύς ωκεανός μαζί. Οι ψευδαισθήσεις είναι για την ψυχή ό,τι είναι ο αέρας για τη γη. Αφαίρεσε αυτόν τον ευεργετικό αέρα και τα φυτά μαραίνονται, τα χρώματα ξεθωριάζουν. 

  Η γη πάνω στην οποία περπατάμε γίνεται ένα καμένο απομεινάρι. Βαδίζουμε πάνω σε αργιλάσβεστο και πύρινα βότσαλα καίνε τα πόδια μας. Η αλήθεια μας αφανίζει. Η ζωή είναι ένα όνειρο. Το ξύπνημα είναι αυτό που μας σκοτώνει. Αυτός που κλέβει τα όνειρα μας, κλέβει και τη ζωή μας."

Virginia Woolf

«Ο ένοικος του 102» (Διήγημα τρόμου του Χάρη Κανάκη)

 

        Η πόρτα του δωματίου με τον αριθμό 102 ανοίγει και ο ένοικος βγαίνει με αργά αλλά αποφασιστικά βήματα. Κατεβαίνει τις σκάλες κρατώντας μια τσάντα θαλάσσης και κατευθύνεται προς την έξοδο του ξενοδοχείου. Χαιρετάει τον υπάλληλο ευγενικά και διασχίζει το δρόμο που χωρίζει το ξενοδοχείο από τη θάλασσα. Η ζέστη αφόρητη αναγκάζει τους ανθρώπους να καταφύγουν σε εκείνη. Μία θάλασσα γαλήνια σα λίμνη αφού ο άνεμος έχει μέρες να κάνει την παρουσία του στην περιοχή και ο καυτός ήλιος είναι το μόνο αφεντικό τώρα πια. Τα δέντρα ακίνητα ρίχνουν την παχιά σκιά τους στην αμμουδιά χαρίζοντας λίγη δροσιά στους λουόμενους. Περπατάει με αργό βήμα κοιτάζοντας τους περαστικούς, είναι η τρίτη μέρα που βρίσκεται σε αυτή την παραθαλάσσια κωμόπολη. Μόνος όπως κάνει πάντα στις διακοπές του απολαμβάνει για λίγες μέρες τη θάλασσα σε ένα γαλήνιο ήρεμο μέρος χωρίς πολύ κόσμο και μακριά από την πρωτεύουσα που τον πνίγει. Με επιδέξιες κινήσεις αφήνει το σάκο του στην αμμουδιά και στρώνει την ψάθα πάνω στην καυτή άμμο. Βγάζει το t-shirt, το καπέλο και τα γυαλιά και χωρίς καθυστέρηση κατευθύνεται προς τη θάλασσα. Περπατάει με αποφασιστικότητα μες στο νερό χωρίς καμία καθυστέρηση, βουτάει και αφήνει το κορμί του να παραδοθεί στη μεγάλη γαλάζια απεραντοσύνη της. Με επιδέξιες κινήσεις ξανοίγεται και  γρήγορα βρίσκεται πολύ βαθιά πέρα από τις κίτρινες σημαδούρες που οριοθετούν την κολυμβητική περιοχή. Βουτάει και ξανά βουτάει στα καθαρά και διαυγή νερά απολαμβάνοντας τη δροσιά και τα γαλήνια βάθη. Σε κάθε βουτιά αντικρίζει τον υποθαλάσσιο κόσμο σαν να είναι το σπίτι του. Η γαλήνη και η ηρεμία που τον πλημμυρίζουν είναι ό,τι ωραιότερο έχει αισθανθεί, αγαπάει τη θάλασσα όσο τίποτε άλλο. Η ώρα περνά γρήγορα και χωρίς να το καταλάβει έχει βρεθεί πολύ βαθιά σχεδόν στο σημείο που περνούν τα καΐκια όταν φεύγουν για ψάρεμα. Κοιτάζει την ακτή και αναρωτιέται πόσο μακριά βρίσκεται. Ο ήλιος καυτός τον κοιτάζει από ψηλά και στέλνει τις ακτίνες του σκορπίζοντας παντού χρώμα.

   Μία τελευταία βουτιά και αποφασίζει να επιστρέψει στην ακτή. Με τα μάτια ανοιχτά όπως πάντα αντικρίζει στα βαθιά κάτι που του τραβάει την προσοχή για πρώτη φορά. Μοιάζει να είναι μία τεράστια αποικία από πολύ μακριά σκοτεινά φύκια. Έχοντας ξαναβουτήξει όμως σε αυτό το σημείο δεν θυμάται άλλη φορά να έχει δει κάτι τέτοιο. Συνεχίζει την κατάδυση ώσπου νιώθει στο αριστερό του πόδι ένα ανατριχιαστικό άγγιγμα. Γυρίζει απότομα να κοιτάξει και δεν βλέπει τίποτα, αποφασίζει να αναδυθεί. Ξεκουράζεται για λίγο και προσπαθεί να καταλάβει τι ήταν αυτό που τον άγγιξε. Κοιτάζει γύρω του βάζει το κεφάλι του κάτω από την επιφάνεια του νερού ψάχνοντας γύρω του αλλά τίποτα. Αποφασίζει να επιστρέψει. Κινείται γρήγορα με επιδέξιες κινήσεις όμως η απόσταση που έχει να διανύσει φαντάζει όλο και μεγαλύτερη. Ένα ρίγος τον διαπερνά καθώς συνειδητοποιεί ότι από κάτω του το χρώμα του βυθού έχει αλλάξει. Ένα σκούρο μαύρο χρώμα έχει απλωθεί κάτω από το σώμα του και επεκτείνεται με μεγάλη ταχύτητα στο γύρω χώρο. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει, συνεχίζει όμως να κολυμπά επιταχύνοντας προς την ακτή. Ξαφνικά νιώθει σε όλο του το σώμα κάτι να τον αγγίζει. Κάτι γλοιώδες σαν πλοκάμι πού κινείται με μεγάλη επιδεξιότητα. Την ανατριχίλα διαδέχεται ο πανικός και κάθε αίσθηση του είναι σε έξαψη. Για μία στιγμή σκέφτεται να φωνάξει βοήθεια όμως εντελώς αναπάντεχα νιώθει τεράστια πλοκάμια μαζί με γιγάντια φύκια να τυλίγουν το σώμα του και να τον τραβούν στο βυθό. Μία πνιχτή κραυγή βγαίνει από το στόμα του καθώς βυθίζεται κάτω από την επιφάνεια του νερού. Παλεύει απεγνωσμένα να ξεφύγει, αγωνίζεται με κάθε κύτταρο του οργανισμού του. Ο τρόμος ανεβάζει επικίνδυνα τους παλμούς της καρδιάς που την αισθάνεται έτοιμη να βγει από το στήθος του. Το αίμα κυλά γρήγορα στις φλέβες του και η αδρεναλίνη του θολώνει το μυαλό.

   Τα αυτοκίνητα συνεχίζουν να περνούν αργά επάνω στο δρόμο που χωρίζει το ξενοδοχείο με την ακτή και τα δέντρα ακίνητα ρίχνουν τη σκιά τους στους ανυποψίαστους ανθρώπους. Κανένας τους δεν έχει καταλάβει τίποτα. Μερικά λεπτά περνούν και ξαφνικά ένα περίεργο πλάσμα αρχίζει να βγαίνει από τη θάλασσα. Μία αλλόκοτη ύπαρξη που θυμίζει άνθρωπο που όλο του το κορμί είναι καλυμμένο με ανατριχιαστικά τεράστια φύκια από την κορφή ως τα νύχια. Μία γυναίκα ουρλιάζει με φρίκη καθώς τον κοιτάζει να βγαίνει αργά-αργά από τη θάλασσα. Ο πανικός μεταδίδεται σε δευτερόλεπτα σε όλη την παραλία. Κάποια παιδάκια φωνάζουν δυνατά τρομαγμένα και οι μανάδες τρέχουν να τα μαζέψουν πανικοβλημένες. Το πλάσμα κινείται αργά και βγαίνει από τη θάλασσα με μία ανεπαίσθητη βαριά κίνηση σαν να δυσκολεύεται να περπατήσει, αλλά και σαν να υποφέρει. Τα τεράστια σκοτεινά φύκια που είναι ριζωμένα στο δέρμα του τον καλύπτουν και κάνουν το θέαμα ανατριχιαστικό. Δεν φαίνονται μάτια, δεν φαίνεται πρόσωπο δεν φαίνεται σώμα, είναι ένας ανατριχιαστικός όγκος από μαύρα αποκρουστικά φύκια. Συνεχίζει να κινείται διασχίζοντας την παραλία και σε κάποια στιγμή σταματά και στρέφει το βλέμμα του αργά αργά προς τον ήλιο. Τα αυτοκίνητα έχουν σταματήσει και κορνάρουν και οι άνθρωποι ουρλιάζουν τρομοκρατημένοι ενώ τρέχουν προς κάθε κατεύθυνση προσπαθώντας να απομακρυνθούν. Δεν περνούν μερικά δευτερόλεπτα και εμφανίζεται ένα περιπολικό της αστυνομίας. Το πλάσμα γυρίζει το βλέμμα του προς τους αστυνομικούς και απλώνει τα χέρια του ικετευτικά. Προσπαθεί κάτι να πει αλλά κανείς δεν έχει διάθεση να ακούσει. Είναι η στιγμή που ο ήλιος καίει ολοκληρωτικά πάνω από τα κεφάλια όλων και ο ένας από τους δύο αστυνομικούς σημαδεύει με το περίστροφο του το πλάσμα. Του φωνάζει κάτι απειλητικό αλλά το πλάσμα συνεχίζει να κινείται προς το μέρος του με τα χέρια απλωμένα. Τα τεράστια φύκια κινούνται σαν μακριά μαλλιά και κάνουν κάθε του κίνηση ανατριχιαστική. Ο ψυχρός κρότος από το περίστροφο του αστυνομικού είναι το τελευταίο πράγμα που ακούγεται. Το πλάσμα σωριάζεται κάτω και μένει ακίνητο στην καυτή άσφαλτο. Για λίγο δεν ακούγεται τίποτα και αμέσως μετά με αργά βήματα ο αστυνομικός κινείται προς το μέρος του με προτεταμένο το περίστροφο. Όλοι έχουν βουβαθεί, κανείς δεν μιλάει και κοιτούν ακίνητοι, αποσβολωμένοι, τρομοκρατημένοι και άδειοι από σκέψεις.

   Μετά από λίγα λεπτά έρχεται ένα ασθενοφόρο που με δυσκολία προσεγγίζει την περιοχή μία και τα αυτοκίνητα και οι άνθρωποι έχουν κλείσει τελείως το δρόμο. Για λίγο περιεργάζονται με τρόμο το πλάσμα ώσπου κάποιος ρίχνει πάνω του ένα λευκό σεντόνι. Με βιαστικές κινήσεις  μαζεύουν το πτώμα, κλείνουν την πόρτα του ασθενοφόρου και υπό τον ήχο της σειρήνας απομακρύνονται γρήγορα. Οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι έχει συμβεί. Την επόμενη μέρα που γίνονται οι έρευνες σχετικά με το συμβάν δηλώνεται μία εξαφάνιση ενός κυρίου που έμενε μόνος του στο ξενοδοχείο στο νούμερο 102, και κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τι πραγματικά έχει συμβεί. Οι τοπικές αρχές και ο τοπικός τύπος αποφασίζουν να μη δώσουν έκταση στο γεγονός. Είναι κάτι που θα κάνει πολύ κακό στον τουρισμό της περιοχής. Δεν είναι εποχές για τέτοια. Έπειτα από μερικές μέρες συζητήσεων η τοπική κοινωνία δεν συζήτησε ποτέ ξανά για το γεγονός. Κανείς δεν ήθελε να μιλήσει για εκείνη την παράξενη μέρα που ο καύσωνας είχε ταλαιπωρήσει τόσο πολύ τους ανθρώπους. Σαν να ήταν μία παραίσθηση μία ομαδική υστερία σαν να ήταν ένα γεγονός που δεν έγινε ποτέ. Κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει τι πραγματικά έγινε. Το πλάσμα πήγε στα εργαστήρια της αστυνομίας για έρευνα όμως ακούστηκε ότι εντελώς ξαφνικά εξαφανίστηκε και κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει τι απέγινε.

Όταν έφυγε εκείνο το ατέλειωτο καλοκαίρι, οι άνθρωποι δέχτηκαν με μεγάλη χαρά τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου. Η βροχή ξέπλυνε ανθρώπους, δρόμους, κτίρια και μνήμες, Εκείνες τις τρομερές μνήμες που έπρεπε να βρεθεί τρόπος να καθαριστούν. Το δωμάτιο με τον αριθμό 102 δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε ποτέ, κλειδώθηκε και έμεινε για πάντα αχρησιμοποίητο. Ποτέ κανένας δεν μίλησε για το συμβάν και πολύ γρήγορα η ζωή στην παραθαλάσσια κωμόπολη επέστρεψε στους κανονικούς της ρυθμούς, με την πλήξη του χειμώνα και τον καύσωνα του καλοκαιριού να τους συντροφεύει.

Χάρης Κανάκης

Καμένα Βούρλα 

1η Αυγούστου 2019