Το Αρσάκειο εισέβαλε ορμητικά στην ζωή του Γεωργίου Σουρή με την μορφή της Μαρής Κωνσταντινίδη απο τη Χίο , μακρινής συγγενούς του και εξωτερικής μαθήτριας του Αρσακείου, το 1873.
Το αμοιβαίο αίσθημα και των δύο εξωτερικεύεται , όταν εκείνος ( που την βοηθούσε στα μαθήματά της ) της γράφει στο τετράδιο της '' Σ' αγαπώ'' κι' εκείνη του γράφει απο κάτω '' Κι' εγώ ''.
Το ειδύλλιο κρατάει οκτώ χρόνια , με αντιρρήσεις εκ μέρους των δικών της , που δεν ήθελαν για γαμπρό ένα φτωχό ποιητή , με τακτική αλληλογραφία όταν εκείνη λείπει στη Χίο και εκείνος της γράφει για τα νέα του σχολείου της ( όπως λχ ότι όλες οι Αρσακειάδες μαυροφορέθηκαν όταν πέθανε ο Αρσάκης τον Ιούλιο του 1874 ) , αλλά και για ό,τι άλλο συμβαίνει στην Αθήνα ...
Τελικά , ο έρωτας θριαμβεύει και οι δύο νέοι παντρεύονται το 1881 και αποκτούν 4 κόρες και 1 γυιό , με την Μάρη να αναδεικνύεται σε μια ιδανική σύζυγο, μητέρα, μούσα και εκλεκτή οικοδέσποινα , αφού στο φιλολογικό σαλόνι του Σουρή της οδού Πινακωτών 15, που τα καλοκαίρια μεταφέρεται στο καλοκαιρινό του σπίτι του Ν. Φαλήρου, μαζεύονταν όλοι σχεδόν οι μεγάλοι συγγραφείς και ποιητές της εποχής , μέχρι βαθείας νυκτός , απαγγέλλοντας στίχους , διαβάζοντας έργα τους , παίζοντας τόμπολα , χαρτιά κλπ και δοκιμάζοντας τα περίφημα γλυκά του κουταλιού της Μ.
Οσο για τον Σουρή, πανευτυχής με την οικογένεια, τους φίλους του και την σατυρική του εφημερίδα '' Ο Ρωμηός '' , που πρωτοεξέδωσε το 1883 και τα επόμενα σχεδόν 37 χρόνια και όπου έμμετρα σατύριζε όλα όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα- πολιτικά , κοινωνικά, θρησκευτικά , αθλητικά, κοσμικά κλπ, αναγνωρίσθηκε απο όλους σαν ένας μεγάλος ποιητής ακόμη και στο εξωτερικό , όπου κάποτε προτάθηκε και για Νομπέλ !
Εκτός από την Αρσακειάδα σύζυγό του, το Αρσάκειο τού προσέφερε έμπνευση για πολλούς από τους στίχους του. Η αθηναϊκή κοινωνία είχε εντυπωσιαστεί από την παρουσία τόσων κοριτσιών στο κέντρο τής πόλεως και μάλιστα τόσο κοντά στο Πανεπιστήμιο, το οποίο ανδροκρατείτο την εποχή εκείνη. Σχολίασε μάλιστα ο ποιητής και τις επιτυχίες των Αρσακειάδων που, πάντα στην πρωτοπορία, μπήκαν στο Πανεπιστήμιο και ασχολήθηκαν με θέματα ανεπίτρεπτα για τη γυναικεία φύση σύμφωνα με τις «αρχές» τής εποχής. Δεν ήταν μισογύνης ούτε συντηρητικός , μπορούσε όμως να διακρίνει την αστεία όψη σε κάθε γεγονός και να αμφισβητεί κάποιες «μεγάλες αξίες», φέρνοντας στην επιφάνεια το πραγματικό τους βάθος, χωρίς ποτέ να βλάπτει ή να θίγει κανέναν.
Στο ποίημά του «Οδηγός των Αθηνών χρήσιμος εις το κοινόν» ο Σουρής , αναφέρεται και στο Αρσάκειο :
Πλησίον το Αρσάκειον, κατάστημα μεγάλον,
Και πλήρες διδασκαλισσών αλλά και διδασκάλων
Εδώ σπουδάζουν γράμματα με έρωτα και ζήλον
Και από τα παράθυρα τα ρίχνουν εις τον φίλον !
Ενάμισυ αιώνα μετά , χιλιάδες Αρσακειάδες που απεφοίτησαν μέχρι σήμερα έχουν διακριθεί σε όλους τους τομείς της ζωής και έχουν στελεχώσει την ελληνική κοινωνία τόσο σαν επιστήμονες, όσο και σαν σύζυγοι και μητέρες... Η σπουδή των γραμμάτων συνεχίζεται '' με έρωτα και ζήλον'' , όπως αναφέρει ο Σουρής , όχι για να εντυπωσιάσουν το άλλο φύλο , - όπως πιθανόν τα πολύ παλιά χρόνια να συνέβαινε.. -, αλλά για να αξιοποιήσουν τις γνώσεις και τα προσόντα τους ως εφαλτήρια για την περαιτέρω πορεία τους στον σύγχρονο κόσμο.
Το ειδύλλιο κρατάει οκτώ χρόνια , με αντιρρήσεις εκ μέρους των δικών της , που δεν ήθελαν για γαμπρό ένα φτωχό ποιητή , με τακτική αλληλογραφία όταν εκείνη λείπει στη Χίο και εκείνος της γράφει για τα νέα του σχολείου της ( όπως λχ ότι όλες οι Αρσακειάδες μαυροφορέθηκαν όταν πέθανε ο Αρσάκης τον Ιούλιο του 1874 ) , αλλά και για ό,τι άλλο συμβαίνει στην Αθήνα ...
Τελικά , ο έρωτας θριαμβεύει και οι δύο νέοι παντρεύονται το 1881 και αποκτούν 4 κόρες και 1 γυιό , με την Μάρη να αναδεικνύεται σε μια ιδανική σύζυγο, μητέρα, μούσα και εκλεκτή οικοδέσποινα , αφού στο φιλολογικό σαλόνι του Σουρή της οδού Πινακωτών 15, που τα καλοκαίρια μεταφέρεται στο καλοκαιρινό του σπίτι του Ν. Φαλήρου, μαζεύονταν όλοι σχεδόν οι μεγάλοι συγγραφείς και ποιητές της εποχής , μέχρι βαθείας νυκτός , απαγγέλλοντας στίχους , διαβάζοντας έργα τους , παίζοντας τόμπολα , χαρτιά κλπ και δοκιμάζοντας τα περίφημα γλυκά του κουταλιού της Μ.
Οσο για τον Σουρή, πανευτυχής με την οικογένεια, τους φίλους του και την σατυρική του εφημερίδα '' Ο Ρωμηός '' , που πρωτοεξέδωσε το 1883 και τα επόμενα σχεδόν 37 χρόνια και όπου έμμετρα σατύριζε όλα όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα- πολιτικά , κοινωνικά, θρησκευτικά , αθλητικά, κοσμικά κλπ, αναγνωρίσθηκε απο όλους σαν ένας μεγάλος ποιητής ακόμη και στο εξωτερικό , όπου κάποτε προτάθηκε και για Νομπέλ !
Εκτός από την Αρσακειάδα σύζυγό του, το Αρσάκειο τού προσέφερε έμπνευση για πολλούς από τους στίχους του. Η αθηναϊκή κοινωνία είχε εντυπωσιαστεί από την παρουσία τόσων κοριτσιών στο κέντρο τής πόλεως και μάλιστα τόσο κοντά στο Πανεπιστήμιο, το οποίο ανδροκρατείτο την εποχή εκείνη. Σχολίασε μάλιστα ο ποιητής και τις επιτυχίες των Αρσακειάδων που, πάντα στην πρωτοπορία, μπήκαν στο Πανεπιστήμιο και ασχολήθηκαν με θέματα ανεπίτρεπτα για τη γυναικεία φύση σύμφωνα με τις «αρχές» τής εποχής. Δεν ήταν μισογύνης ούτε συντηρητικός , μπορούσε όμως να διακρίνει την αστεία όψη σε κάθε γεγονός και να αμφισβητεί κάποιες «μεγάλες αξίες», φέρνοντας στην επιφάνεια το πραγματικό τους βάθος, χωρίς ποτέ να βλάπτει ή να θίγει κανέναν.
Στο ποίημά του «Οδηγός των Αθηνών χρήσιμος εις το κοινόν» ο Σουρής , αναφέρεται και στο Αρσάκειο :
Πλησίον το Αρσάκειον, κατάστημα μεγάλον,
Και πλήρες διδασκαλισσών αλλά και διδασκάλων
Εδώ σπουδάζουν γράμματα με έρωτα και ζήλον
Και από τα παράθυρα τα ρίχνουν εις τον φίλον !
Ενάμισυ αιώνα μετά , χιλιάδες Αρσακειάδες που απεφοίτησαν μέχρι σήμερα έχουν διακριθεί σε όλους τους τομείς της ζωής και έχουν στελεχώσει την ελληνική κοινωνία τόσο σαν επιστήμονες, όσο και σαν σύζυγοι και μητέρες... Η σπουδή των γραμμάτων συνεχίζεται '' με έρωτα και ζήλον'' , όπως αναφέρει ο Σουρής , όχι για να εντυπωσιάσουν το άλλο φύλο , - όπως πιθανόν τα πολύ παλιά χρόνια να συνέβαινε.. -, αλλά για να αξιοποιήσουν τις γνώσεις και τα προσόντα τους ως εφαλτήρια για την περαιτέρω πορεία τους στον σύγχρονο κόσμο.
Από ανάρτηση της φίλης Μαριάννας Θεοδωροπούλου στο FB
ReplyForward |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου