Hari Kanakis' "Tenderly"- piano solo (March 4, 2016)

My "Tenderly" from my piano solo recital at ANAGENNISI conservatory. Athens-Greece. March 4, 2016

Ελληνική επανάσταση. Σπουδαίες ιστορικές νίκες. Η μάχη των Μύλων.

Μάχη των Μύλων - Εκεί όπου 480 Έλληνες διέλυσαν 6.200 του Ιμπραήμ

Στους Μύλους κοντά στην λίμνη της Λέρνης 10 λεπτά έξω από το Άργος ήταν εγκατεστημένα τα μεγάλα αποθέματα δημητριακών από τα οποία σιτίζονταν το Ναύπλιο καθώς και τα στρατεύματα και μεγάλο μέρος των κατοίκων της Αργολίδας και Κορινθίας. Παρόλα αυτά, η περιοχή ήταν ανοχύρωτη. Όταν το 1825 ο Ιμπραήμ κατέβηκε στην Πελοπόννησο, οι Μύλοι προσβλήθηκαν ξαφνικά στις 13 Ιουνίου από μια φάλαγγα Αιγυπτίων.
Η μάχη που ακολούθησε στην περιοχή έσωσε την επανάσταση.
Η οχυρή μορφολογία των Μύλων βοήθησε την οχύρωση των Ελλήνων. Η μάχη των Μύλων κατέληξε σε νίκη της ελληνικής πλευράς. Με την νίκη του αυτή ο Μακρυγιάννης έσωσε σε κρίσιμη στιγμή τον άμαχο πληθυσμό του Ναυπλίου, και διατήρησε σημαντικά αποθέματα τροφίμων και νερού. Αν "έπεφταν" οι Μύλοι θα χανόταν το Ναύπλιο και θα έσβηνε η ελληνική επανάσταση στην Πελοπόννησο.

«Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος» του Ματέι Βίζνιεκ. (Κριτική Χάρης Κανάκης)

Τρεις άνεργοι κλόουν σε μία αίθουσα αναμονής καλεσμένοι από μια μυστηριώδη αγγελία στην εφημερίδα, μπαίνουν στη σκηνή ο ένας μετά τον άλλον κουβαλώντας μαζί τους εκτός από την βαλίτσα με τα σύνεργά τους και όλη εκείνη την απροσδιόριστη τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης που γίνεται κωμική όταν η ανάγκη της επιβίωσης συναντά τον παραλογισμό της καθημερινότητας. Το κουβάρι των ηρώων ξεδιπλώνεται σκορπώντας το γέλιο με την κωμική προμετωπίδα τους, η στιγμή του ξεγυμνώματος είναι μπροστά στον ανυποψίαστο θεατή, γιατί σε τούτη την αρένα σημασία δεν έχει ποιος είναι ο καλύτερος, αλλά ποιος αντέχει περισσότερο.

Μέχρι ο θεατής να κατανοήσει ότι ο συγγραφέας ψάχνει συμμέτοχους στο δράμα που εξυφάνει, είναι πια αργά. Όλα τα προσχηματικά ευρήματα της πλοκής και των «κωμικών» διαλόγων έχουν καταλήξει στην τραγική αλληλοεξόντωση αλλά και τα αδυσώπητα ερωτήματα που ξεπηδούν τρομαχτικά από παντού...

Οι ερμηνείες των τριών κοριτσιών(!) που υποδύονται τους ηλικιωμένους κλόουν υποδειγματικές, φτάνουν στα όρια τους τα  συναισθήματα και δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες για το τι πραγματικά συμβαίνει. Η σκηνοθεσία κινείται με σύνεση χωρίς εντυπωσιασμούς αναδεικνύοντας το κείμενο, ενώ η μουσική λειτουργεί σαν τέταρτος ερμηνευτής, βοηθώντας τον θεατή στην κατανόηση με διαρκείς αναφορές και υπαινιγμούς.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Μαρία Τσομπανάκου

Κινησιολογία: Έλενα Γεροδήμου

Μουσική: Πηνελόπη Μπεκιάρη

Σκηνικά: Βαγγέλης Σάββας

Υλοποίηση κοστουμιών: Πελαγία Βουτζουλίδου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Κεσανλή

Σχεδιασμός φωτισμού: Σταυριάννα Δαούτη

Υπεύθυνη επικοινωνίας: Κατερίνα Γρυλλάκη

Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας

Παίζουν :

Μαίρη Ξένου – Βασιλική Κούλη– Μαίρη Κωνσταντάκη

Πληροφορίες:

Θέατρο : Άβατον, Ευπατριδών 3, Γκάζι 210 3412 689

Κάθε Πέμπτη και Παρασκευή από 8/03/2018 για 8 παραστάσεις.

Ώρα έναρξης : 21:15

Τιμή εισιτηρίου:

Γενική είσοδος: 12 € / φοιτητικό –ανέργων – ΑΜΕΑ : 10 € ( ισχύουν ειδικές τιμές για γκρουπ 10 ατόμων και άνω) τηλ επικοινωνίας 2103412689, 6948302375

Διάρκεια 90’

Four G. Gershwin songs played by Haris Kanakis

Παναγιώτης Θεοδοσίου. Διάκριση από την Διεθνή Εταιρεία για την Σύγχρονη Μουσική.

Διάκριση από την Διεθνή Εταιρεία για την Σύγχρονη Μουσική - High distinction by the International Society for Contemporary Music (ISCM)
Φίλοι και συνάδελφοι μοιράζομαι μαζί σας μια ξεχωριστή χαρά!

Το πρόσφατο έργο μου "Between Times" για κλαρινέτο, βιόλα και πιάνο που είχε σταλεί από την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών μαζί με έργα διακεκριμένων Ελλήνων συνθετών στην Διεθνή Εταιρεία για την Σύγχρονη Μουσική (ISCM - International Society for Contemporary Music) επιλέχθηκε τελικά για να εκπροσωπήσει τη χώρα μας, ανάμεσα σε 63 συμμετοχές - μία για κάθε χώρα - στις φετινές Διεθνείς Μουσικές Μέρες του 2018 που θα διεξαχθούν στα πλαίσια του Φεστιβάλ Σύγχρονης Μουσικής στο Πεκίνο τον Μάιο.
Η συγκίνηση είναι μεγάλη και η τιμή ακόμη μεγαλύτερη.
Συγχαρητήρια σε όλους τους συναδέλφους που συμμετείχαν!
http://bmmf.ccom.edu.cn/index.php/iscm/selected_works/pid/61/id/67
https://www.iscm.org/activities/wmds/iscm-wmd-2018-beijing
Λίγα λόγια για το έργο:
"Between Times" "Time past and time future..." για κλαρινέτο, βιόλα και πιάνο (2017).
Έργο γραμμένο στα πλαίσια του μεταπτυχιακού προγράμματος "Σύνθεση Ενόργανης και Φωνητικής Μουσικής" του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου και αφιερωμένο στον καθηγητή Ιωσήφ Παπαδάτο. Βασίζεται σε απόσπασμα από το ποίημα "Four Quartets" του T.S.Eliot και η γραφή του είναι δεξιοτεχνική και πολυστυλιστική.
"Time present and time past
Are both perhaps present in time future
And time future contained in time past.
If all time is eternally present
All time is unredeemable.
What might have been is an abstraction
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation.
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present."
(T.S.Eliot, "Four Quartets")
Τα μέρη:
I.Adagio misterioso (Outer Space, Gravity Zero)
II.Allegro (Into a time vortex)
III.L'istesso tempo (Escape) to Antonio Vivaldi & Dmitri Shostakovitch
IV.Andante rubato (Tranquillity Nebula) to Olivier Messiaen
V.Allegro (Gravitational Disorder) to Keith Emerson
VI.Adagio misterioso (Eternal Present)
Πρεμιέρα από το "Σύνολο Φεστιβάλ Ιονίων" στην αίθουσα τελετών της Ιονίου Ακαδημίας το 2017.

"Thelma & Louise". Ένα στέκι με προσωπικότητα για εκείνους που ξέρουν τι θέλουν.

Να λοιπόν που υπάρχουν ακόμη γωνιές στην πόλη που αποπνέουν εκείνο το πνεύμα της πραγματικής χαλάρωσης και της ηρεμίας. Μέσα στην πληθώρα των μαγαζιών που ξεπηδούν το τελευταίο διάστημα στη πόλη της Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας και στην κουραστική ομοιομορφία και την φασαρία που επικρατεί σε ορισμένα από αυτά, υπάρχει η εναλλακτική πρόταση του νεοφερμένου "Thelma & Louise".

Μία πρόταση για εκείνους που γνωρίζουν από καλή μουσική και ξέρουν τι ζητούν στην έξοδό τους, χωρίς να πελαγοδρομούν στο χάος του mainstream του lifestyle και της πολυκοσμίας. Σημείο αναφοράς η αισθητική που βασίζεται στην λιτότητα κάνει εκείνο το μοναδικό συναίσθημα του οικείου που νιώθεις, ακόμα πιο σημαντικό.

Τον πλήρη και καλά ενημερωμένο κατάλογο για τις προτιμήσεις και του πιο απαιτητικού, συμπληρώνουν τα ακούσματα κλασικής ροκ, ελληνικού και ξένου έντεχνου και ενίοτε οι jazzy πινελιές δίνουν μια άλλη διάσταση στο στέκι που οι παλιοί Φιλαδελφειώτες γνωρίζουν πολύ καλά εδώ και χρόνια από την εποχή του θρυλικού "Cameo" που άφησε το στίγμα του όσο κανένα άλλο στέκι στη πόλη.

Ελπίζω το "Thelma & Louise" να γίνει το αγαπημένο meeting point ντόπιων και επισκεπτών της πόλης γράφοντας την δική του ιδιαίτερη ιστορία, όπως ακριβώς οι ηρωίδες της ομώνυμης εξαιρετικής ταινίας των αρχών της δεκαετίας του 90'.

Δεκελείας 88 και Επταλόφου 2
143 41 Νέα Φιλαδέλφεια

    210-2518952

Κείμενο-παρουσίαση.
Χάρης Κανάκης
Πιανίστας Συνθέτης
http://kanakisharis.wixsite.com/pianist-composer

Στίβεν Χόκινγκ. Οι τελευταίες προειδοποιήσεις προς την ανθρωπότητα.

Αρκετούς μήνες προτού αφήσει την τελευταία του πνοή, ο κορυφαίος θεωρητικός Φυσικός, Στίβεν Χόκινγκ, είχε προειδοποιήσει την ανθρωπότητα ότι η Γη απειλείται κι ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τον πλανήτη μέσα στα επόμενα 200 χρόνια «αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως είδος».
«Η Γη απειλείται από τόσους πολλούς κινδύνους σε διάφορους τομείς... Οι φυσικοί μας πόροι εξαντλούνται με ανησυχητικό ρυθμό. Δώσαμε στον πλανήτη μας το καταστροφικό δώρο της αλλαγής του κλίματος. Αυξημένες θερμοκρασίες, μείωση των πολικών πάγων, αποψίλωση των δασών και αποδεκάτισμα των ζωικών ειδών», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά στο πλαίσιο της ομιλίας του στο Φεστιβάλ Starmus στη Νορβηγία.

Ο Χόκινγκ είχε κάνει παρόμοιες σοκαριστικές δηλώσεις για την τύχη της ανθρωπότητας στο παρελθόν, αλλά στις τελευταίες του παρατηρήσεις, εστίασε σε αρκετά συγκεκριμένα ζητήματα που θεωρεί ότι αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή.
«Ήρθε η ώρα να εξερευνήσουμε άλλα ηλιακά συστήματα. Η εξάπλωση μπορεί να είναι το μόνο πράγμα που μας σώζει. Ο Γαλαξίας διαθέτει περίπου 100 δισεκατομμύρια πλανήτες. Από αυτά, εκατομμύρια, αν όχι δισεκατομμύρια, είναι «δυνητικά κατοικήσιμα», που σημαίνει ότι θα μπορούσαν να έχουν τις κατάλληλες συνθήκες για να φιλοξενήσουν τη ζωή, συμπεριλαμβανομένου ενός σταθερού κλίματος που επιτρέπει την ύπαρξη υγρού ύδατος».

Ο Χόκινγκ παρατήρησε ότι υπάρχουν περίπου 1.000 αστέρια μέσα σε 30 έτη φωτός της Γης, οπότε αν μόνο το 1% αυτών «μοιάζουν» με τη Γη, θα έχουμε 10 υποψήφιους πλανήτες για να προχωρήσουμε. Επίσης πιστεύει ότι οι άνθρωποι θα έχουν αναπτύξει την τεχνολογία για διαστρικό ταξίδι μέσα στα επόμενα 200 έως 500 χρόνια.
«Ο ανθρώπινος αποικισμός σε άλλους πλανήτες δεν είναι πλέον επιστημονική φαντασία. Μπορεί να είναι επιστημονικό γεγονός», είχε υποστηρίξει.

Protothema.gr

"Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος" του Ματέι Βίζνιεκ...μια πικρή κωμωδία στα όρια του παραλόγου

Λίγα λόγια για το έργο:
Τρεις ηλικιωμένοι κλόουν σε απόγνωση φτάνουν με τις βαλίτσες τους στον τόπο που τους υποδεικνύει μια αγγελία. Καθώς ο χρόνος κυλά και δεν εμφανίζεται κανείς, αρχίζει να ξετυλίγεται η ιστορία τους…. Τελικά ποιος θα πάρει την πολυπόθητη θέση; Μία θέση, τρεις (;) ενδιαφερόμενοι … Για πόσο θα αντέξουν να περιμένουν σε αυτόν τον χώρο; Μία παραβολή του Ματέι Βίζνιεκ που μιλάει για την παράλογη σημερινή πραγματικότητα.
Αυτή η πικρή κωμωδία, που αγγίζει τα όρια του παραλόγου, έχει μετα...φραστεί σε δώδεκα γλώσσες και έχει παιχτεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στις Η.Π.Α., στον Καναδά και αλλού.
Σημείωμα του σκηνοθέτη:
Ο άνθρωπος ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, εθνικότητας, ηλικίας, επαγγελματικής ιδιότητας, έχει πάντα τις ίδιες εσωτερικές και εξωτερικές ανάγκες. Σε αυτό το σημείο ακριβώς έγκειται και η αχίλλειος πτέρνα του… Η εκμετάλλευση αυτών των αναγκών μπορούν ανά πάσα στιγμή, να στήσουν τη φυλακή του, και πολλές φορές χωρίς να του γίνει αντιληπτό. Τα όριά του γίνονται μία λεπτή γραμμή πάνω στην οποία ακροβατεί, τότε θα μπορέσει να ισορροπήσει ή θα πέσει στο κενό;
Μαρία Τσομπανάκου
Βιογραφικό συγγραφέα.
Ο Ματέι Βίζνιεκ γεννημένος το 1957 στη Ρουμανία, καταφεύγει στη Γαλλία το 1987 για να ξεφύγει από το ολοκληρωτικό καθεστώς του Τσαουσέσκο. Εκεί ελεύθερος πια γράφει για την απομόνωση, το κυνήγι της πρωτιάς, για τις κάθε λογής πλύσεις εγκεφάλου, για τους χιλιάδες νεκρούς των απανταχού πολέμων, για τα σουρεαλιστικά σύνορα των παγκόσμιων ανθρώπινων δικαιωμάτων, για τον άνθρωπο και τις αντιφάσεις του.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Μαρία Τσομπανάκου
Κινησιολογία: Έλενα Γεροδήμου
Μουσική: Πηνελόπη Μπεκιάρη
Σκηνικά: Βαγγέλης Σάββας
Υλοποίηση κοστουμιών: Πελαγία Βουτζουλίδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Κεσανλή
Σχεδιασμός φωτισμού: Σταυριάννα Δαούτη
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Κατερίνα Γρυλλάκη
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας

Παίζουν :
Ξένου Μαίρη – Κούλη Βασιλική – Κωνσταντάκη Μαίρη


Πληροφορίες:
Θέατρο : Άβατον, Ευπατριδών 3, Γκάζι 210 3412 689
Κάθε Πέμπτη και Παρασκευή από 8/03/2018 για 8 παραστάσεις.
Ώρα έναρξης : 21:15
Τιμή εισιτηρίου:
Γενική είσοδος: 12 € / φοιτητικό –ανέργων – ΑΜΕΑ : 10 € ( ισχύουν ειδικές τιμές για γκρουπ 10 ατόμων και άνω) τηλ επικοινωνίας 2103412689, 6948302375
Διάρκεια 90’
https://www.facebook.com/exanimo
Μία πολιτιστική εκδήλωση της ΕΝ.ΕΛ.ΠΑ.
Για δημοσιογράφους
Υπεύθυνη επικοινωνίας Κατερίνα Γρυλλάκη | kgrillaki.pr@gmail.com

«Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος» του Μ. Βίζνιεκ (Κριτική του Αλέκου Γούλα)

Όταν νεαροί ηθοποιοί τολμούν και δημιουργούν , υπάρχει ελπίδα…
Τρεις ηλικιωμένοι κλόουν σε απόγνωση φτάνουν με τις βαλίτσες τους στον τόπο που τους υποδεικνύει μια αγγελία, καθώς εκεί «ζητείται κλόουν ηλικιωμένος»! Κι εδώ ακριβώς αρχίζει η διαφοροποίηση της παράστασης με όλες τις άλλες που έχουν ανέβει στο παρελθόν με τον ίδιο τίτλο.

Πρώτον οι πρωταγωνιστές δεν είναι άντρες, δεύτερον δεν είναι ηλικιωμένοι και τρίτον, το έργο του Ματέι Βίζνιεκ που γράφτηκε το 1987 είναι στην Ελλάδα του σήμερα περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Και αυτή η διαφοροποίηση είναι ακριβώς το μεγάλο στοίχημα της παράστασης, ένα στοίχημα που το κέρδισαν κατά κράτος οι τρείς νεαρές ταλαντούχες και πολλά υποσχόμενες ηθοποιοί που καθήλωσαν το κοινό από την πρώτη στιγμή ως το τέλος της παράστασης.

Και αν ήθελα να περιγράψω με επίθετα τις εντυπώσεις μου από την παράσταση, μάλλον τα επίθετα που χρησιμοποιώ συχνά δεν θα επαρκούσαν γι’ αυτό! Η πρώιμη νεανική ωριμότητα στην ερμηνεία των ρόλων τους , η νεανικότητα που βγάζουν οι ηλικιωμένοι κλόουν - αφού κατά βάθος οι κλόουν παραμένουν «ευαίσθητα παιδιά» -, η εκφραστικότητα κίνησης και προσώπου καθώς και η ζωντάνια τους δημιούργησαν μια παράσταση που δεν περνάει απαρατήρητη.

Ιδιαίτερη η χαρά μας για τη θεατρική παρουσία της συμπολίτισσας μας Βασιλικής Κούλη, την οποία έχουμε θαυμάσει με τη Νεανική Θεατρική Σκηνή Ονειρωδοί της Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας υπό την καθοδήγηση της Πελαγίας Βουτσουλίδου. Το σίγουρο είναι ότι η νεαρή ηθοποιός θα μας χαρίσει στο μέλλον και άλλες υπέροχες θεατρικές στιγμές. Χτες (και μέχρι τις 30 Μαρτίου) , μαζί με την Μαίρη Κωνσταντάκη , την Μαίρη Ξένου και τη σκηνοθεσία της Μαρίας Τσομπανάκου έδωσαν τα πρώτα δείγματα γραφής του θεατρικού τους ταξιδιού.

«Οι συμμορίτες της Μαδύτου» (μικρό διήγημα)

Γυρνώντας στο σπίτι ένα γλυκό απόγευμα του Μάρτη, βρέθηκα εντελώς ξαφνικά στη μέση ενός «νεραντζοπόλεμου» που είχαν στήσει παιδιά στο μακρύ και στενό δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι μου στη Μάδυτο. Η Άνοιξη και ο ζεστός για την εποχή καιρός, είχε φορτώσει τα γαλήνια δέντρα με ζουμερούς πορτοκαλί καρπούς και τώρα είχε έρθει η ώρα να οπλίσει τα άγουρα χέρια σε εκείνο το διαχρονικό παιχνίδι της νιότης. Οι «συμμορίτες» πάνοπλοι και αποφασισμένοι πετούν με μανία ο ένας στον άλλον τα νεράντζια που σκάνε στο δρόμο και στις μάντρες με έναν υπόκωφο θόρυβο σκορπώντας γύρω ένα υπέροχο άρωμα.

Κι εκεί που βρίσκομαι εντελώς αναπάντεχα ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά, από τη μία φυλάγομαι μην φάω καμιά αδέσποτη και απ’ την άλλη μια τρελή χαρά με πλημμυρίζει καθώς μνήμες χοροπηδάνε από τα βάθη του μυαλού τότε που παιδί κι εγώ μαζί με άλλους συμμαθητές μου, χωριζόμασταν σε συμμορίες και κυνηγάγαμε η μία την άλλη με μανία, στους άδειους δρόμους της Μαδύτου. Τα αυτοκίνητα τότε λίγα και οι κρυψώνες ακόμη λιγότερες, οι νεραντζιές όμως πάντα εκεί, το ίδιο φορτωμένες με καρπούς μας καλούσαν να ζήσουμε ένα κομμάτι από την άγρια αρσενική μας φύση και να μεταμορφωθούμε για λίγο σε πολεμιστές σαν ένα αόρατο χέρι να μας οδηγούσε να προετοιμαστούμε για εκείνη την αδιόρατη μελλοντική μάχη της ζωής, που μας περίμενε αδυσώπητη έπειτα από μερικά χρόνια. 

Καθώς προχωρώ βιαστικά διακρίνω ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη ενός μικρού συμμορίτη, με πυρωμένα μάγουλα και αναστατωμένα μαλλιά, να με κοιτάζει έτοιμος να επιτεθεί αμέσως μόλις βγω από το πεδίο βολής του. Ανεπαίσθητα πιάνω το μέτωπό μου με μια μηχανική κίνηση καθώς νιώθω ένα παράξενο τσούξιμο, έτσι ακριβώς όπως τότε, σαν να είμαι και πάλι 11 χρονών, σαν μόλις να με πέτυχαν οι αντίπαλοι, στην αυγή των πρώτων σκιρτημάτων, εκεί ακριβώς που τα πάντα γύρω σου σε προκαλούν να τα εξερευνήσεις και οι ώρες είναι ακόμη μεγάλες. Το βράδυ πηγαίνεις στο σπίτι κατάκοπος και προσπαθώντας  να κρύψεις τα σημάδια της μάχης από τους δικούς σου, πέφτεις στο κρεβάτι εξαντλημένος και βυθίζεσαι σε έναν ύπνο τέτοιο που ποτέ σου δεν θα ξανακάνεις. 

Εκείνη η μυρωδιά των ζουλιγμένων νεραντζιών ανακατεύεται με την αλμύρα του νεανικού ιδρώτα και οι μνήμες για πολύ λίγο μαστιγώνουν του μυαλό η μία μετά την άλλη. Μια παράταιρη και παράφωνη μουσική από κάποια τηλεόραση, που ακούγεται από το βάθος ενός ανοιχτού παράθυρου με επαναφέρει στο τώρα. Γυρνώ το κεφάλι μου και ρίχνω μια τελευταία ματιά στους συμμορίτες. Συνεχίζω το δρόμο μου προς το σπίτι. Αυτή η μάχη που δεν έχει τέλος ήταν ένα δώρο. Θα την θυμάμαι κι αυτή όπως και τις άλλες, εκείνες που πήρα μέρος κι εγώ. Και το νοερό σημάδι που μου έκαναν στο μέτωπο θα φροντίζω να μην κλείσει ποτέ. Αυτή η μάχη γινόταν και θα γίνεται πάντα μέσα στο χρόνο. Όσο θα υπάρχουν δέντρα, όσο θα υπάρχουν παιδιά όσο θα υπάρχουν άνθρωποι.

Χάρης Κανάκης
Μάδυτος Νέα Φιλαδέλφεια
8-3-18

Ματαιοδοξίας το εγκώμιον....

Παρακολουθώντας τελευταία σκηνοθέτες, συνθέτες και γενικότερα δημιουργούς να δίνουν συνεντεύξεις αναλύοντας και μιλώντας για το έργο τους, σκέφτομαι πως μερικοί από αυτούς μιλούν πολύ όμορφα και λένε πράγματα που είναι πολύ πιο όμορφα από το έργο τους.

Αυτό αποδεικνύει την πεποίθησή που έχω διαμορφώσει τα τελευταία χρόνια, ενώ δεν παύω να θυμάμαι τον ΝΤΙΝΤΕΡΟ να λέει στο βιβλίο του "Ο Ανιψιός του Ραμώ", πως εάν το έργο (οποιασδήποτε μορφής τέχνης) μιλάει από μόνο του, δηλαδή είναι άρτιο και ολοκληρωμένο, τότε ο δημιουργός του δεν έχει κανένα λόγο να εξηγήσει το παραμικρό.

Ο πραγματικός καλλιτέχνης, μέσα από τα δικά μου μάτια, εμπνέεται και δημιουργεί πρωτότυπο έργο (και όχι κακέκτυπα), είτε το γνωρίζει είτε όχι, από την μεταφυσική αγωνία που δεν είναι τίποτε άλλο από τον λεγόμενο "Ιερό Τρόμο" όπως αυτός περιγράφεται στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη αλλά και πολλών άλλων καλλιτεχνών-ιδιαίτερα συγγραφέων-του 20 αιώνα.

Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν σε ένα παιχνίδι ανούσιας αυτοπροβολής, δημιουργικών δημοσίων σχέσεων και ματαιοδοξίας.

X.K.