Ματαιοδοξίας το εγκώμιον....

Παρακολουθώντας τελευταία σκηνοθέτες, συνθέτες και γενικότερα δημιουργούς να δίνουν συνεντεύξεις αναλύοντας και μιλώντας για το έργο τους, σκέφτομαι πως μερικοί από αυτούς μιλούν πολύ όμορφα και λένε πράγματα που είναι πολύ πιο όμορφα από το έργο τους.

Αυτό αποδεικνύει την πεποίθησή που έχω διαμορφώσει τα τελευταία χρόνια, ενώ δεν παύω να θυμάμαι τον ΝΤΙΝΤΕΡΟ να λέει στο βιβλίο του "Ο Ανιψιός του Ραμώ", πως εάν το έργο (οποιασδήποτε μορφής τέχνης) μιλάει από μόνο του, δηλαδή είναι άρτιο και ολοκληρωμένο, τότε ο δημιουργός του δεν έχει κανένα λόγο να εξηγήσει το παραμικρό.

Ο πραγματικός καλλιτέχνης, μέσα από τα δικά μου μάτια, εμπνέεται και δημιουργεί πρωτότυπο έργο (και όχι κακέκτυπα), είτε το γνωρίζει είτε όχι, από την μεταφυσική αγωνία που δεν είναι τίποτε άλλο από τον λεγόμενο "Ιερό Τρόμο" όπως αυτός περιγράφεται στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη αλλά και πολλών άλλων καλλιτεχνών-ιδιαίτερα συγγραφέων-του 20 αιώνα.

Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν σε ένα παιχνίδι ανούσιας αυτοπροβολής, δημιουργικών δημοσίων σχέσεων και ματαιοδοξίας.

X.K.