«Να Μάθεις Να Φεύγεις» Του Μενέλαου Λουντέμη

Να Μάθεις Να Φεύγεις
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις !
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).
Αποδέξου το.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε –η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς
-οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει
-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα
– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.

Μενέλαος Λουντέμης 1906 – 1977

Πηγή: Social Security.gr

Ανώτερη Δραματική Σχολή Δήμου Αγίας Βαρβάρας. Παράσταση Αποφοίτων (Ιούνιος 17')

"Ο καιρός των ανθρώπων
Νέοι συνάδελφοι.
Αγωνιστείτε για αγάπη αναζήτηση γνώσης και θλίψη για τα βάσανα των ανθρώπων. Αναμετρηθείτε με την συνείδησή σας. Αποκηρύξτε την αρπαγή, τον δόλο, το στέγνωμα της αγάπης. Γίνετε διαλαλητές της αλήθειας μα και κριτές!
...γιατί η Τέχνη γενικά και το θέατρο ειδικά είναι ο δρόμος για να νικηθεί η θλίψη και ο θάνατος. Μιλήστε μέσα από την τέχνη σας. Δώστε ελπίδα και προοπτική στη ζωή, διαδηλώνοντας: "άμμες δε γ' εσόμεθα πολλω κάρρονες".

Τα λόγια του διευθυντή της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Δήμου Αγίας Βαρβάρας, Δημήτρη Παπαγιάννη γραμμένα στο πίσω μέρος του προγράμματος της εξαιρετικής παράστασης των αποφοίτων της Σχολής καρφώνονται σαν πρόκες στη μνήμη ενός γνήσιου καλλιτέχνη, αλλά και κάθε ευαίσθητου ανθρώπου.

Το εμβληματικό έργο "ΚΑΖΙΜΙΡ ΚΑΙ ΚΑΡΟΛΙΝΑ" του Έντεν φον Χόρβατ ενθουσίασε με την υποδειγματική ερμηνεία 25 νέων ανθρώπων που γέμισαν το θέατρο με την ζωντάνια τους και το ταλέντο τους.

(Στις φωτογραφίες από την παράσταση σε πρώτο πλάνο η συνεργάτιδά μου Κλέλια Φελεσάκη)


Χάρης Κανάκης