Ευχές αγάπης και λίγη μουσική!

"Άφησε το παρελθόν στο έλεος του Θεού
το παρόν στην Αγάπη Του
και το μέλλον στην πρόνοιά Του..."

Τις καλύτερες ευχές μου για αυτά τα Χριστούγεννα αλλά και ένα ελπιδοφόρο νέο χρόνο γεμάτο υγεία ευτυχία και αγάπη.

Μοιράζομαι επίσης μαζί σας ένα ακόμη έργο μου, σαν μικρό δωράκι επικοινωνίας. Πρόκειται για την ΣΟΝΑΤΙΝΑ Νο. 1 για πιάνο σε τρία μέρη, η οποία επιλέχτηκε και χρησιμοποιήθηκε σαν μουσική επένδυση για το πολύ όμορφο τριπλό βίντεο του συνθέτη και καλού συναδέλφου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΛΥΓΝΟΥ ο οποίος με τίμησε ιδιαίτερα με αυτή του την κίνηση, αναδεικνύοντας τη μουσική μου και οπτικοποιώντας τα συναισθήματα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!

Αξιοθαύμαστη εδώ είναι η επιλογή των εικόνων όπου πρώτο λόγο έχει το υγρό στοιχείο και στα τρία μέρη του έργου. Η πολύ προσεγμένη αισθητική ματιά του δημιουργού του βίντεο δεν πέρασε απαρατήρητη από το ΕΝΥΔΡΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ "Cretaquarium" και η συγκεκριμένη δουλειά βρίσκεται πλέον στο επίσημο site του δίνοντας στο έργο και των δύο μας άλλη διάσταση.

Με αγάπη

ΧΑΡΗΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

Συνθέτης Πιανίστας

Μέλος ΕΕΜ

http://kanakisharis.wixsite.com/pianist-composer

 

https://www.youtube.com/watch?v=m4dKHwGBiEE&list=PLCpphYL4cw5UP7mylSPchkTHJD7ctXZAE

Δίλεπτα έργα για δύο φλάουτα από Glinka, Guzik στο “AN ART ARTISTRY”!

Η συναυλία της 19^ης Δεκεμβρίου 2017, με έργα για δύο φλάουτα και με γενικό τίτλο «ΤWO MINUTES FOR TWO FLUTES» των εξαιρετικών σολιστριών  Iwona Glinka & Renata Guzik σε δίλεπτα έργα (!) ελλήνων και ξένων συνθετών, δεν ήταν μια απλή συναυλία κατά την άποψή μου. Όσοι είχαν την τύχη να την παρακολουθήσουν στον εξαιρετικής αισθητικής πολιτιστικό χώρο «AN ART ARTISTRY” στην Πλάκα δεν άκουσαν μόνο σημαντικά πρωτότυπα έργα, πάνω από 40 συνθετών, αλλά το κυριότερα ήρθαν σε επαφή με όλη την σύγχρονη τεχνική, τεχνοτροπία και εξέλιξη ενός οργάνου που από μόνο του είναι μια κατηγορία! 

Ένα «μάθημα» σύνθεσης που σπάνια έχεις την τύχη να παρακολουθήσεις στις μέρες μας, από δύο εμπνευσμένους καλλιτέχνες που με υποδειγματική ευσυνειδησία απέδωσαν όλες τις λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις αλλά και σύγχρονες τεχνικές αλλάζοντας διαρκώς όργανα διαπερνώντας όλο το φάσμα  των ηχοχρωμάτων του φλάουτου (piccolo, flute,alto,bass).

Χωρίς ομολογουμένως να θέλω να αδικήσω κανέναν συνθέτη και κανένα από τα ιδιαίτερα συμπυκνωμένα, λόγω του χρονικού περιορισμού, έργα, πολύ καλές εντυπώσεις άφησαν όλοι οι έλληνες συνθέτες που επιλέχτηκαν. Αναφέρω απλώς ενδεικτικά την συνθετική αρτιότητα των έργων του Μιχάλη Τραυλού, τον δυναμισμό των έργων του Σπύρου Μάζη και του Παναγιώτη Θεοδοσίου αλλά και την πρωτοτυπία της σύνθεσης του Χρήστου Αναστασίου.

Τις εντυπώσεις κατά την γνώμη μου κέρδισαν επίσης τα έργα των συνθετών Scott Brickman, Keith Gambling, Dianna Link, Daniele Vulpiani, Νίκου Αθανασάκη, αλλά και το εμβληματικό και πολύ ιδιαίτερο έργο του Πολωνού Andrzej Borzym που ορθώς κατά την γνώμη μου επιλέχτηκε από τους διοργανωτές να κλείσει αυτή την ιδιαίτερη βραδιά.

Renata Guzik, Andrzej Borzym, Iwona Glinka

Χάρης Κανάκης

Συνθέτης Πιανίστας

Μέλος ΕΕΜ

"Στο Ζάλογγο". ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 214 χρόνια μετά! Το ιστορικό!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...18 Δεκεμβρίου του 1803... 214 χρόνια μετά τον Χορό του Ζαλόγγου.
Το μεγαλύτερο άγαλμα της Ελλάδας, με τίτλο "Μνημείο Ζαλόγγου" σε σχέδια του γλύπτη Γεωργίου Ζαγγολόπουλου, δεσπόζει στην περιοχή.

Ήταν 12 Δεκεμβρίου του 1803 όταν οι Σουλιώτες υπέγραψαν συνθήκη με τον Αλή Πασά μετά από την πολιοκρία που είχαν υποστεί. Ο βασικός όρος της συμφωνίας, που δεν τηρήθηκε, ήταν να εκκενώσουν τα χωριά τους συν γυναιξί και τέκνοις. Φεύγοντας, χωρίσθηκαν σε δύο ομάδες από τις... οποίες η μία με τις οικογένειες των Δαγκλή, Δράκου, Ζορμπά, Τζαβέλλα, Πανομάρα κ.ά. κατευθύνθηκε προς την Πάργα, ενώ η άλλη με εκείνες των Κουτσονίκα, Μαλάμου, Μπότσαρη κ.ά. προς το Ζάλογγο.
Ο Αλή Πασάς, αθετώντας το λόγο του και τη συνθήκη, διέταξε την καταδίωξη και την εξόντωση των Σουλιωτών. Από τις δύο ομάδες, η δεύτερη δεν κατόρθωσε να διαφύγει. Οι αποτελούντες την δεύτερη ομάδα είχαν φθάσει στο Ζάλογγο, στο ομώνυμο χωριό με τις δέκα περίπου οικίες. Στη συνέχεια για περισσότερη ασφάλεια ανέβηκαν στη κορυφή όπου βρίσκεται και η ομώνυμη Μονή του Ζαλόγγου.
Στις 16 Δεκεμβρίου όταν έφθασε στους πρόποδες του Ζαλόγγου το πολυάριθμο ασκέρι του Αλή Πασά υπό τον Αλβανό διοικητή Μπεκήρ Τζιγαδώρο οι Σουλιώτες μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους οχυρώθηκαν μέσα στη Μονή απ΄ όπου και απέκρουσαν στις 16 και 17 του μήνα τις εφόδους. Την επομένη όμως, στις 18 Δεκεμβρίου, ο μεν Κουτσονίκας και οι σύντροφοί του παραδόθηκαν, ενώ 50 περίπου γυναίκες με τα παιδιά τους και 13 άνδρες κατέφυγαν σε παρακείμενο βράχο, καλούμενος σήμερα "Στεφάνι". Αντίθετα άλλοι, περίπου 147, υπό τον Κίτσο Μπότσαρη κατάφεραν με έφοδο να διασωθούν. Οι δε Αλβανοί όταν έφθασαν στη Μονή και την κατέλαβαν αιχμαλώτισαν όσους βρίσκονταν εκεί.
Τότε, οι γυναίκες που είχαν καταφύγει στο βράχο (ο αριθμός ποικίλλει από 22 έως 57) προτίμησαν αντί της ατιμίας και της αιχμαλωσίας να ρίξουν τα τέκνα τους στο γκρεμό και στη συνέχεια να ακολουθήσουν και οι ίδιες, χορεύοντας τον θρυλικό πια "χορό του Ζαλόγγου". Το αν πράγματι χόρευαν ή όχι, δεν έχει αποσαφηνιστεί, ωστόσο δεν αμφισβητείται από τους ιστορικούς η αυτοθυσία.
Ο αξιωματικός του Αλή πασά, Σουλεϊμάν αγάς, αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού, ήταν ο πρώτος που αφηγήθηκε το γεγονός στον εξισλαμισμένο γάλλο μισθοφόρο Ιμπραήμ Μανσούρ Εφέντι, ο οποίος συμπεριέλαβε τη μαρτυρία σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1828 με τις αναμνήσεις του από την Αυλή του Αλή Πασά.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία, οι γυναίκες "πιάστηκαν από τα χέρια κι άρχισαν ένα χορό, που τα βήματά του τα κινούσε ένας ασυνήθιστος ηρωισμός και οι αγωνία τού θανάτου τόνιζε το ρυθμό του... Στο τέλος των επωδών, οι γυναίκες βγάζουν μία διαπεραστική και μακρόσυρτη κραυγή, που ο αντίλαλός της σβήνει στο βάθος ενός τρομακτικού γκρεμού, όπου ρίχνονται μαζί με όλα τα παιδιά τους".

Έπαιξε πιάνο με προσθετικό χέρι, ελέγχοντας κάθε δάχτυλο μεμονωμένα

Ερευνητές στο Georgia Institute of Technology δημιούργησαν αισθητήρα υπερήχων που επιτρέπει στους ακρωτηριασμένους να ελέγχουν το κάθε δάχτυλό τους μεμονωμένα, παρέχοντάς τους τη δυνατότητα για ένα μεγάλο εύρος κινήσεων και χειρονομιών- μεγαλύτερο από αυτές που παρέχονται από τις σήμερα διαθέσιμες στο εμπόριο συσκευές.
 Ο πρώτος που χρησιμοποίησε το εν λόγω προσθετικό χέρι ήταν ένας μουσικός που έχασε το χέρι του πριν από πέντε χρόνια- καταφέρνοντας να παίξει πιάνο για πρώτη φορά μετά το ατύχημά του. «Το προσθετικό μας χέρι κινείται με σήματα υπερήχων» είπε ο Γκιλ Γουάινμπεργκ, ο καθηγητής που ηγείται του project. «Χρησιμοποιώντας αυτή τη νέα τεχνολογία, το χέρι μπορεί να εντοπίσει ποια δάχτυλα ο ακρωτηριασμένος θέλει να κινήσει, ακόμα και αν δεν έχει δάχτυλα».
 Ο 28χρονος Τζέισον Μπαρνς έπαθε ηλεκτροπληξία ενώ εργαζόταν το 2012, με αποτέλεσμα οι γιατροί να ακρωτηριάσουν το δεξί του χέρι κάτω από τον αγκώνα. Πλέον δεν έχει το χέρι του και το μεγαλύτερο μέρος του πήχυ του, αλλά έχουν μείνει μύες που έλεγχαν τα δάχτυλά του.
 Το προσθετικό του χέρι ελέγχεται από αισθητήρες EMG (ηλεκτρομυογραφήματος) προσαρμοσμένους στους μύες του. Αλλάζει καταστάσεις λειτουργίας στο χέρι του πατώντας κουμπιά: Η κάθε κατάσταση έχει δύο προγραμματισμένες κινήσεις, που ελέγχονται μέσω διαστολής ή συστολής των μυών του πήχυ.
 «Οι αισθητήρες EMG δεν είναι και πολύ ακριβείς» λέει ο Γουάινμπεργκ. «Μπορούν να εντοπίσουν μια κίνηση μυ, αλλά το σήμα είναι πολύ θορυβώδες για να διαπιστωθεί ποιο δάχτυλο θέλει να κινήσει ο χρήστης. Προσπαθήσαμε να βελτιώσουμε τον εντοπισμό μοτίβων (κινήσεων) από το ηλεκτρομυογράφημα για τον Τζέισον, αλλά δεν μπορούσαμε να έχουμε έλεγχο του κάθε δακτύλου».
 Από εκεί και πέρα, η ομάδα πήγε παραπέρα, τοποθετώντας και μια συσκευή υπερήχων, σαν αυτές που χρησιμοποιούνται από γιατρούς για υπερηχογραφήματα. Αυτό άνοιξε τον δρόμο για πολύ ακριβέστερο έλεγχο: Όταν ο Μπαρνς προσπαθεί να κινήσει ένα (χαμένο) δάχτυλο, οι κινήσεις των μυών διαφέρουν από αυτές που κάνει για να κουνήσει άλλο δάχτυλο. Η κάθε ξεχωριστή κίνηση τροφοδοτήθηκε σε έναν αλγόριθμο που μπορεί να αναγνωρίσει γρήγορα ποιο είναι το κάθε δάχτυλο που θέλει να κινήσει. Τα σήματα υπερήχων και η τεχνολογία machine learning μπορούν να ανιχνεύουν συνεχείς και ταυτόχρονες κινήσεις κάθε δαχτύλου, καθώς και το πόση δύναμη θέλει να ασκήσει.
«Είναι απίστευτο» λέει ο Μπαρνς. «Το νέο χέρι μου επιτρέπει να πιάνω όπως θέλω, εν κινήσει, χωρίς να αλλάζω καταστάσεις λειτουργίας ή να πιέζω κουμπιά. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να το κάνω αυτό».
 Σημειώνεται πως αυτή η συσκευή είναι η δεύτερη που φτιάχνει για τον Μπαρνς το εργαστήριο του Γουάινμπεργκ: Η πρώτη ήταν ένα προσθετικό χέρι που του επέτρεπε να παίζει ντραμς- και ήταν αρκετά επιτυχής για να τους ενθαρρύνει να κάνουν το επόμενο βήμα.


ΠΗΓΗ: naftemporiki.gr

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΪΝΑΣ συναντά τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ !

Ο ηθοποιός ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΪΝΑΣ συναντά τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ και διαβάζει μερικά από τα αριστουργηματικά του διηγήματα
09/12 Γιάννενα, Καμπέρειο Θέατρο
10/12 Πτολεμαϊδα, Πνευματικό Κέντρο
11/12 Φλώρινα, Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Δήμου
12/12 Νάουσα, Δημοτικό Θέατρο
13/12 Θεσσαλονίκη, Θέατρο Αυλαία
14/12 Δράμα, Δημοτικό Ωδείο
15/12 Καβάλα, Αίθουσα Αντιγόνη Βαλάκου
16/12 Κομοτηνή, ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής, Πρώην Ρεξ
17/12 Κοζάνη, Αίθουσα Τέχνης ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης
18/12 Κιλκίς, Πνευματικό Κέντρο
19/12 Αριδαία, Ξενιτίδειο Πνευματικό Κέντρο
21/12 Μυτιλήνη, Δημοτικό Θέατρο
Σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα ο λόγος του ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ, η υποκριτική του ΣΤΕΛΙΟΥ ΜΑΪΝΑ και οι ήχοι των ψαλτάδων και μουσικών ΚΩΣΤΑ ΚΩΣΤΑΝΤΑΤΟΥ& ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΠΑΤΖΙΟΥ μπλέκονται γλυκά αυτά τα Χριστούγεννα.

Ο Κώστας ΒΑΡΝΑΛΗΣ για τον ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
Τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτάδες ο Παπαδιαμάντης πήγαινε πρωί-πρωί στον Άγιο Ελισσαίο, κοντά στον Παλαιό Στρατώνα, και έψελνε ανάμεσα στους απλοϊκούς πιστούς της συνοικίας. Εκεί πήγαινε και ο Μωραϊτίδης για τον ίδιο σκοπό. τσι ξαλαφρώνανε κι οι δυο την ψυχή τους από τις πίκρες της ζωής και παίρνανε ένα λουτρό καρτερίας, που τους δυνάμωνε τη δημιουργική τους ορμή. Τη Μεγάλη βδομάδα τον χάναμε. Εκτελούσε στην εντέλεια όλα τα χριστιανικά του χρέη σαν πειθαρχημένος καλόγηρος. Μα την Κυριακή του Πάσχα, κατά το μεσημέρι ο κυρ Στέφανος ερχότανε στο καφενείο και τον έπαιρνε στο σπίτι του να φάνε το πασχαλινό αρνί. Κατηφορίζανε κι οι δύο το λόφο, ο ένας με σκυμμένο το κεφάλι κι ο άλλος με την αλύγιστη περπατησιά του, γιατί τα γόνατά του ήτανε ξυλιασμένα από την αρθρίτιδα.
Στο τραπέζι μοσχοβολούσε κι άχνιζε το αρνί μέσα στο ταψί• μοσχοβολούσε το τυρί του Παρνασσού, η μαρουλοσαλάτα με τον άνηθο και το κρεμμυδάκι• μοσκοβολούσανε τα πορτοκάλια και λαμποκοπούσανε μέσα στη σουπιέρα τα κόκκινα τ' αυγά. Πόσοι πειρασμοί: Μα ο θρήσκος Παπαδιαμάντης πρώτα έκαμνε το σταυρό του, έλεγε το «φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται...», οι άλλοι όρθιοι γύρω σταυροκοπιόντανε κι αυτοί κι ύστερα... Αι, ύστερα, άμα καθόντανε στο τραπέζι, ο κυρ Στέφανος, που ήξαιρε τα συνήθεια του φίλου του, του γέμιζε μια κούπα ρετσίνα. Ο κυρ Αλέξανδρος την έπιανε με τις δυο του φούχτες (γιατί τα χέρια του τρέμανε) και την άδειαζε ολάκερη «αμυστί» με μια συγκινητική λαχτάρα. Τότες το αίμα του ξυπνούσε και κύλαε ζεστό στις φλέβες του, τα μάτια του καθαρίζανε, η ψυχή του άνοιγε τα διπλωμένα φτερά της και τότε μονάχα αρχίζανε το φαγί. «Ητο ωραίον ρετσινάτον» (λέγει σ' ένα του διήγημα) «όλον άρωμα και πτήσις και αφρός»! Τι λυρικός καημός, τι αληθινός έρωτας για το κρασί!
Έτσι αυτές τις μέρες, που η εποχή μας τις ζει με κάποιαν πεζότητα, πώς να μη θυμηθή κανείς τον καλό εκείνο καιρό, που η ποίηση και η πίστη ήτανε ζωντανά στοιχεία της ζωής. Τώρα τα πεύκα τα κόψανε όλα οι πολυκατοικίες. Οι λεύκες ξεραθήκανε κι ως τόσο δεν τις κόβουνε να λείψη ο πένθιμος εκείνος σκελετός τους, που τις κάνει να μοιάζουνε με υψηλούς ξύλινους σταυρούς σε κοιμητήρι. Η Δεξαμενή που ήτανε η ψηλότερη σκοπιά της Αθήνας, έχασε τον ουρανό και τη θάλασσα και κατάντησε σα μια πηγάδα. Και μείναμε εμείς τα ερείπια, οι παληοί κάτοικοι του ωραίου λόφου να θρηνούμε επάνω στα ερείπια του «εξωραϊσμού» του.
• «Τὸ Μυρολόγι τῆς φώκιας»
Το διήγημα πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Πατρίς” το 1908 και περιλαμβάνεται στην συλλoγή “Πασχαλινά διηγήματα” που εκδόθηκε στην Αθήνα από τον εκδοτικό οίκο “Φέξη” το 1912. Το διήγημα αυτό του Παπαδιαμάντη, που θεωρείται από τα καλύτερά του και ξεχωρίζει μέσα στην παγκόσμια λογοτεχνία, μας δίνει τον ιδεολογικό κόσμο του δημιουργού του.
Η γρια-Λούκαινα, κατεβαίνει στη θάλασσα για να πλύνει τα ρούχα στο αλμυρό νερό και να τα ξεβγάλει στο ποταμάκι που κυλάει εκεί κοντά. Είναι απόγευμα, κατά το ηλιοβασίλεμα και σε μια πλαγιά εκεί δίπλα ένας νεαρός βοσκός παίζει με τη φλογέρα του "φαιδρόν ποιμενικόν άσμα". Η μικρή εγγονή της Λούκαινας, η Ακριβούλα, ξεφεύγει από την επιτήρηση της μητέρας της και πηγαίνει να βρει τη γιαγιά της. Καθώς δεν γνωρίζει το μονοπάτι, την κατευθύνει ο ήχος της φλογέρας και κάθεται για λίγο να ακούσει το τραγούδι του βοσκού, ο οποίος δεν την αντιλαμβάνεται. Η ώρα περνά και όταν αποφασίζει να φύγει έχει ήδη σουρουπώσει. Δεν καταφέρνει να βρει το μονοπάτι για να κατέβει στη θάλασσα και γλιστρώντας στην απότομη πλαγιά πέφτει στο νερό και πνίγεται. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται το θάνατό της. Η γιαγιά της μάλιστα όταν ακούει τον παφλασμό νομίζει ότι είναι ο βοσκός που πετά πέτρες. Μόνο μια μικρή φώκια, πλησιάζει το άψυχο σώμα της μικρής και αρχίζει να το μοιρολογά.
• «Ἔρως-Ἥρως»
«Η βάρκα αραγμένη στην ακρογιαλιάν, η μπαρούμα δεμένη έξω εις ένα βράχον……. Και ο μικρός ναύτης, ο Γιωργής της Μπούρμπαινας, εξαπλωμένος επάνω εις την πρύμνην…… εκοιμάτο με ανοικτόν το όμμα……»
Η διάσταση ανάμεσα στις επιθυμίες και τις επιλογές είναι πάντοτε παρούσα στο έργο του Παπαδιαμάντη. Ο πειρασμός δεν είναι επιλογή ανάμεσα σε πράγματα θετικά ή αρνητικά· είναι επιλογή αποδοχής ή απόρριψης πραγμάτων που είναι ταυτόχρονα και αποκρουστικά και γοητευτικά.
Ο ερωτισμός του Παπαδιαμάντη, σύμφωνα με τον Π. Μουλλά, «είναι ένα φουσκωμένο ποτάμι που μολονότι ξεστρατισμένο από τη κοίτη του, ξεχύνεται ακράτητο και ταυτόχρονα υποδεικνύει τις ρωγμές ενός ακρωτηριασμένου ανθρώπου. Γιατί εδώ η συνεργασία των αισθήσεων είναι σχεδόν αδιανόητη. Η όραση αυτόνομη, γίνεται το κύριο μέσο διαφυγής για την ανεκπλήρωτη επιθυμία.»
Έτσι λοιπόν μόνος στη ζωή, μόνος και στη πάλη με το θεριό του έρωτα αποφάσισε να μείνει ο Παπαδιαμάντης. Φυλάκισε τον έρωτα στην έμπνευσή του και τον κρυφοκοίταζε μέσα από τους ήρωές του, ιδανικό, άγιο και απραγματοποίητο…

Όσκαρ Ουάιλντ. Μια λογοτεχνική ιδιοφυΐα!

Ο Όσκαρ Ουάιλντ (1854-1900) ήταν Ιρλανδός συγγραφέας, ποιητής, δραματουργός και κριτικός.

Διακρίθηκε για το σπουδαίο συγγραφικό τού έργο, που περιλαμβάνει πεζά, δοκίμια και θεατρικά έργα, αλλά και για το ταλέντο του στην ποίηση. Η πολυτάραχη προσωπική του ζωή και οι επιλογές που έκανε, σε συνδυασμό με την επιδεξιότητά του στη χρήση της γλώσσας τον κατέστησαν ανατρεπτική και αξέχαστη φιγούρα τού 19ου αιώνα. Μέχρι και σήμερα θεωρείται από πολλούς λογοτεχνική ιδιοφυΐα και αξεπέραστος φιλόσοφος και στοχαστής.

Σύμφωνα, μάλιστα, με το Βρετανό συγγραφέα Άλλαν Περσυ, ο Όσκαρ Ουάιλντ είναι “ο καλύτερος δημιουργός αφορισμών τής σύγχρονης ιστορίας”. Τα αμέτρητα ευφυολογήματα και αποφθέγματα που αποδίδονται σε αυτόν, μπορούν να αποτελέσουν άριστα μαθήματα για μια ευτυχισμένη, απλή και απαλλαγμένη από συμπλέγματα ζωή.

Να είσαι ο εαυτός σου. Όλοι οι άλλοι είναι έτσι κι αλλιώς πιασμένοι. 
Πολλοί άνθρωποι ζουν μια ζωή που δεν είναι αληθινά δική τους. Προσπαθούν να ικανοποιούν τους άλλους, αγνοώντας τα δικά τους θέλω, άλλες φορές ακολουθώντας το δρόμο των γονιών τους ή των προσδοκιών που η κοινωνία έχει από αυτούς.

Όλοι είμαστε στο ίδιο λούκι, όμως μερικοί από εμάς κοιτούν τα άστρα.
Η ρήση αυτή είναι απόσπασμα από το θεατρικό του έργο η “Βεντάλια τής λαίδης Γουίντεμιρ” και μας επισημαίνει τη σπουδαιότητα τής οπτικής γωνίας που υιοθετούμε, για να αντιμετωπίσουμε τα συμπτωτικά και ασυμπτωματικά γεγονότα τής ζωής μας.

Δεν είμαι τόσο νέος ώστε να γνωρίζω τα πάντα.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ θεωρούσε την εμπειρία υπερεκτιμημένη. Γνώση δεν σημαίνει απαραίτητα σοφία και μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις φέρει αντίθετα, ανεπιθύμητα αποτελέσματα, αποπροσανατολίζοντας και περιπλέκοντας το δρόμο για την εκπλήρωση τού τελικού μας στόχου.

Πάντα να συγχωρείς τους εχθρούς σου. Τίποτα δεν τους ενοχλεί περισσότερο. 
Δεν υπάρχει τίποτα πιο απελευθερωτικό από την αποδέσμευση όσων μας κατατρώνε και μας πικραίνουν. Μια προσβολή, ένα κακόβουλο σχόλιο ή μια λανθασμένη φήμη για το πρόσωπό μας είναι τόσο σημαντική όσο η αξία που εμείς της δίνουμε.

Ο καλύτερος τρόπος να απαλλαγείς από τον πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν.
Το απόφθεγμα αυτό αποτελεί το απόσταγμα τής φιλοσοφίας τού Ουάιλντ για τη ζωή. Ήταν ένας άνθρωπος βασανισμένος, με πολλά πάθη. Ήξερε, όμως, να απολάμβάνει τη ζωή, με τα καλά και τα κακά της, αντλώντας ευχαρίστηση από όλες τις εκφάνσεις της. Γι' αυτό και συμπληρώνει, πως “κανείς δε μετανιώνει για όσα έκανε... μα για όσα ήθελε να κάνει και δεν έκανε ποτέ.”

Καθήκον είναι αυτό που περιμένουμε από τους άλλους, όχι αυτό που κάνουμε οι ίδιοι. 
Πολλές φορές έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από τους ανθρώπους που συναναστραφόμαστε, ξεχνώντας πως βασική υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας είναι να είμαστε κύριοι τής ζωής μας, να γνωρίζουμε τα όριά μας και να έχουμε πίστη σε εμάς. Όταν μπορέσουμε να πετύχουμε αυτό, οι απαιτήσεις μας για τους άλλους θα μετριαστούν και θα είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην κατάκτηση τού αυτοελέγχου και αυτογνωσίας.

Η εξομολόγηση, όχι ο παπάς, μας δίνει την άφεση. 
Συζητώντας ένα πρόβλημα, μια σκέψη ή μια κακή πράξη που κάναμε δεν περιμένουμε από το συνομιλητή μας να πει τη μαγική φράση “Δεν πειράζει” ή “Σε συγχωρώ” για να νιώσουμε καλύτερα και να συμφιλιωθούμε ξανά με τον εαυτό και τις πράξεις μας. Η ψυχική δύναμη, το κουράγιο που χρειάζεται για να ξεστομίσουμε το πρόβλημα και να το βγάλουμε από μέσα μας, αυτά τα ίδια το ξορκίζουν και συντελούν στην αποτελεσματική λύτρωση τού πόνου μας. Έτσι, μετατρέπουμε κάθε δύσκολη στιγμή σε χρήσιμη εμπειρία.

Ποτέ οι άνθρωποι δεν είναι τόσο ασήμαντοι, όσο όταν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά.
Εδώ ο Ουάιλντ μιλά για τη ματαιοδοξία. Η συμβουλή που δίνει είναι να ψάχνουμε τις ισορροπίες μέσα μας, να σεβόμαστε τη θνητή φύση μας και να μην ξεφεύγουμε εκτός ορίων. 

Ο καθένας μπορεί να συμμεριστεί τα βάσανα ενός φίλου. Χρειάζεται, όμως, πραγματικά εξαίρετος χαρακτήρας για να συμμεριστεί κανείς την επιτυχία του.
Οι πραγματικοί φίλοι είναι σπάνιο είδος και οι περισσότεροι άνθρωποι που μας περιβάλλουν είναι απλώς γνωστοί μας. Από πλευράς του συνομιλητή μας όταν εκμυστηρευόμαστε μια σκέψη που μας ταλαιπωρεί ή ένα προσωπικό πρόβλημα, είναι πολύ εύκολο να κουνήσει καταφατικά το κεφάλι, δίνοντάς μας να καταλάβουμε πως “κατανοεί τη θέση μας και συμπάσχει”. Όταν, όμως, πρόκειται για προσωπική επιτυχία ή για ευχάριστο γεγονός και τα συναισθήματα τού συνομιλητή μας δεν είναι ειλικρινή, πολύ δύσκολα θα χαρεί με τη χαρά μας, θα γιορτάσει με το θριάμβό μας και θα νιώσει περηφάνια για εμάς. Η ζήλια και η υποτίμηση των κατορθωμάτων μας είναι οι πρώτες αντιδράσεις του, αποδεικνύοντας πως μάλλον δεν διάκειται φιλικά απέναντί μας. Άλλωστε, με την υποτιθέμενη κατανόηση τού προβλήματός μας στην πρώτη περίπτωση, εκπληρώνεται η επιθυμία του να νιώσει καλά μέσα στα δικά του προβλήματα. Για αυτό, ας μην έχουμε αυταπάτες, κι ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε αυτούς που όσο αληθινά θα λυπηθούν με τα βάσανα, άλλο τόσο αληθινά θα απολαύσουν τις χαρές μας.

Πηγή: Όσκαρ Ουάιλντ 99 μαθήματα σοφίας για μια ευτυχισμένη ζωή εδώ και τώρα-Άλλαν Πέρσυ


Πηγή: iefimerifa.gr 

Δε χρειάζεται πόλεμος, ήρωες έχουμε...

«Καμιά φορά, δεν έχεις φράγκο. Κι αυτό πονάει, όπως μου είπες. Σε κρατάει ευτυχώς η σκέψη πως όλο αυτό έχει πέσει επάνω σου λόγω της ακεραιότητάς σου...

Δε χρειάζεται πόλεμος για να βγάλουμε ήρωες. Έτσι, μού είπες. Κάθε μέρα είναι πόλεμος για όσους είναι δίκαιοι. 

Τα παιδιά των δικαίων δεν έχουν χαρτζιλίκι. Η γυναίκα τους χωρίς τα λούσα της. Οι ίδιοι παντελώς ταπεινωμένοι και Δευτέρα και Τετάρτη και Σάββατο και Κυριακή και κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, όπου υπάρχει εορτή.

Είπες «όχι», ρε μαγκάκι, λόγω της εντιμότητάς σου. Τους το πέταξες στα μούτρα, ε; Και, τώρα, το πληρώνεις, ή μάλλον δεν έχεις να πληρώσεις.

Για τον τίμιο άνθρωπο, που έμεινε άφραγκος λόγω της ακεραιότητάς του, κάθε μέρα είναι πόλεμος σαν απλήρωτη και ιδρωμένη βάρδια στις μηχανές πλοίου πετρελαιοφόρου.   

Δε χρειάζεται πόλεμος. Ήρωες έχουμε. Λόγω ακεραιότητας. Έτσι, μού είπες.

Αλλά, και πόλεμος κανονικός να γίνει, πάλι αυτά τα καημενάκια θα βγούνε μπροστά. Η ακεραιότητα της καθημερινότητας θα γίνει ηρωισμός στο πεδίο της μάχης.

«Καημενάκι μου» σε έλεγε η γιαγιά σου. Έτσι, μού είπες.»

Αδέσποτο του δικτύου....

Ο τίτλος δικός μου.

SIRAH 68