Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Karl Jenkins (Composer, Βorn 1944)


YouTube - Karl Jenkins - Adiemus


Ο συνθέτης τού, σε εκατομύρια πωλήσεις, άλμπουμ "ADIEMUS: Songs of Sanctuary", Karl Jenkins εκπαιδεύτηκε ως κλασικός συνθέτης στο Πανεπιστήμιο του Cardiff και την Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου, αφού πήρε τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τον πατέρα του στο Gower της Ουαλίας (Μ. Βρετανία) όπου και γεννήθηκε.
Για το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του ήταν γνωστός ώς ένας jazz-rock μουσικός, παίζοντας ποικιλοτρόπως σαξόφωνο, πλήκτρα και όμποε, ενώ συμμετείχε στο γνωστό progressive rock συγκρότημα "Soft Machine".
Σαν συνθέτης έγινε ευρέως γνωστός από τη σειρά συνθέσεων με κεντρικό τίτλο "ΑDIEMUS", έργα που έχουν χρησιμοποιηθεί από την βιομηχανία της Διαφήμισης.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Τζακ Κέρουακ 1922-1969


«Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό».Έτσι έλεγε ο Τζάκ Κέρουακ στην εισαγωγή του «Στο δρόμο», του γνωστότερου από τα έργα του, το οποίο γράφτηκε σε τρεις μόνο εβδομάδες, χωρίς κόμματα και χωρίς παραγράφους.

Ο Τζακ Κέρουακ, μια από τις κυριότερες φυσιογνωμίες της Γενιάς Μπιτ (Beat Generation), μαζί με τον Ουίλιαμ Μπάροουζ και τον Άλεν Γκίνζμπεργκ, γεννήθηκε στις 12 Μαρτίου του 1922 και πέθανε ακριβώς πριν από 41 χρόνια, στις 21 Οκτωβρίου 1969, αφήνοντας πίσω του, όμως, το όνομα και το στίγμα της Μπιτ, το οποίο συμπυκνώνει στο πρόσωπο και το έργο του.

Είναι ο ίδιος που τυχαία ανακάλυψε και απέδωσε στο λογοτεχνικό/κοινωνικό κίνημα και τη γενιά του την επωνυμία "Μπιτ" στα τέλη του '40, που σημαίνει ταυτόχρονα και εξοντωμένη (beaten up), αλλά και άγρυπνη, έτοιμη, εκστατική, μακάρια (beatific). Λέγεται ότι αυτός ευθύνεται και για τον τίτλο «Ουρλιαχτό» του Άλεν Γκίνζμπεργκ και τον τίτλο «Γυμνό Γεύμα» του Ουίλιαμ Μπάροουζ. Ενσωματώνει τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες της Μπιτ στα μυθιστορήματά του. Το «Στο Δρόμο» περιέχει αρκετούς χαρακτήρες που αναφέρονται στις θρυλικές μπιτνικ φιγούρες του Νιλ Κάσσαντυ (Ντιν) και Ουίλιαμ Μπάροουζ (Λι), ενώ στους Αλήτες του Ντάρμα, πρωταγωνιστική φυσιογνωμία είναι ο Γκάρυ Σναίντερ. Ειδικά το πλεόν αυτοαναφορικό έργο «Στο Δρόμο», το οποίο περιγράφει την πραγματική εμπειρία ενός ταξιδιού του Κέρουακ με τον Κάσσαντυ, θεωρείται η επιτομή του γνωστού στον κόσμο προσώπου της Μπιτ Γενιάς.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

"Εμείς οι ταπεινοί"


YouTube - Kwstas Xatzis - Emeis oi tapeinoi

Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Κώστας Χατζής
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Χατζής

Μη μας περιφρονάς, μη μας περιφρονάς
γράψε βρε ιστορία δυο λόγια και για μας.

Γράψε για μας τους ταπεινούς και τους ανώνυμους της πλάσης
σκαλί είμαστε για τους τρανούς οι θεατές στις παρελάσεις.

Αν δεν υπήρχαμε εμείς, πως θα ξεχώριζαν οι άλλοι;
Αν δεν υπήρχαν οι μικροί πως θα υπήρχαν οι μεγάλοι;

Μη μας περιφρονάς, μη μας περιφρονάς
γράψε βρε ιστορία δυο λόγια και για μας.

Αρνήσου το αν μπορείς, αρνήσου το αν μπορείς
από την ίδια λάσπη πλαστήκαμε κι εμείς.

Για μας δεν νοιάζεται κανείς, είμαστε τ' άγραφο το χιόνι
μας ξέρουν πέντε συγγενείς, η μάνα μας και οι γειτόνοι.


....ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΣ ΕΥΚΟΛΑ......!!!!!!

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Ο Επίλογος από το διήγημά μου "Η Πασσακάλια της Λήθης". (1999)



Ένα χρόνο μετά…

Είμαι στο γραφείο μου και γράφω ένα άρθρο για το Κυριακάτικο φύλλο. Λείπουν όλοι από το σπίτι, είμαι μόνος. Δίπλα μου τα κατακάθια του καφέ, απομεινάρια μιας ημέρας κι αυτά αφημένα στη μοίρα τους.

Τελειώνω το άρθρο, το βάζω μέσα στο φάκελο και σηκώνομαι. Θέλω να την ακούσω ξανά. Κάθε τόσο αισθάνομαι την ανάγκη να βάλω στο κασετόφωνο αυτήν την κασέτα και να ταξιδέψω μαζί της. Καπετάνιος και ναύτης μαζί ο κύριος Στέφανος.

Η μελωδία ξεχύνεται στο χώρο και τα πλήκτρα του πιάνου μου ξαναμιλούν για τον αποχαιρετισμό.

Είναι μια από τις κασέτες που βρέθηκαν στο σπίτι του νεκρού έπειτα από την έρευνα της αστυνομίας. «Έτσι, για τυπικούς λόγους» όπως μου είπε ο Δημητριάδης που μου τις έδωσε τελικά. «Νομίζω ότι στην υπηρεσία μου είναι άχρηστες, εσείς ξέρετε να τις εκτιμήσετε» μου είπε δίνοντάς μου ένα μικρό χαρτονένιο κιβώτιο.

Εκτός από τις κασέτες υπήρχαν μέσα λίγες φωτογραφίες και πολλά σημειώματα, σαν σκέψεις ή ποιήματα της στιγμής. Μικρή, βαριά κληρονομιά ενός μεγάλου ανθρώπου για τους περαστικούς. Δηλαδή εμένα, εμένα που έτυχα να διαβαίνω στο τελευταίο κεφάλαιο της μαγικής ιστορίας αυτού του ανθρώπου.

Όσο προχωράει η μελωδία τόσο μπερδεύεται η αρμονία της, διαστρεβλώνεται και χαράζει τ’ αυτιά μου. «Πασσακάλια για περαστικούς». Έτσι έγραφε έξω από την κασέτα. Το όνομα που έδωσε ο δημιουργός της, ίσως λίγο πριν φύγει για το ταξίδι του. Μερικές μέρες πριν. Μερικές ώρες ίσως. Ποτέ κανείς δε θα μάθει. Εγώ μονάχα να ξέρω λίγες λεπτομέρειες και να προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί του ξανά και ξανά.

Το αφιέρωμα δεν έγινε ποτέ, γιατί να γίνει άλλωστε. Αμέσως μετά τα γεγονότα του θανάτου του αποφάσισα να μη γίνει κανένας κύκλος αφιερωμάτων. Κάτι μέσα μου σαν να έσπασε, ίσως και να είπα, φτάνει ως εδώ, αρκετό κακό κάναμε. Ας τους αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους στην ησυχία τους. Ας μείνει το αστέρι τους λαμπερό στη μνήμη όσων έχουν μνήμη. Οι άλλοι, δεν πειράζει, ας πούμε ότι στάθηκαν άτυχοι που δεν τους γνώρισαν ή ξέχασαν. Ίσως και ο ίδιος ο κύριος Στέφανος να ήθελε στην πραγματικότητα να ξεχαστεί, ποτέ κανείς δε θα μάθει.

Πολλά έχουν αλλάξει στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό· δε δουλεύω πια τόσο πολύ. Γράφω μερικά άρθρα και παρακολουθώ από λίγο πιο μακριά την πορεία του καναλιού. Κυρίως όμως γράφω. Γράφω ό, τι θυμάμαι για όσους αξίζει να θυμάμαι. Κάνω αυτό που πάντα ήθελα να κάνω. Να λέω ιστορίες. Άλλες με καλό και άλλες με άσχημο τέλος. Έπειτα τις διαβάζω, πίνω ένα ποτήρι κρασί και γιορτάζω τα γεννητούρια.

Έξω βρέχει επιτέλους. Είμαστε στην αρχή άλλου ενός χειμώνα και στο τέλος άλλου ενός καλοκαιριού που δεν έλεγε να τελειώσει. Η «Πασσακάλια» συνεχίζει να γεμίζει το δωμάτιο με τις νότες της κι εγώ γεμίζω άλλο ένα ποτήρι κρασί για τη μικρή μου γιορτή.

Νοέμβριος 1999

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Χάρη Κανάκη: "Το Γεράκι και ο Χιονάνθρωπος" για 2 πιάνα.


YouTube - Haris Kanakis : "The hawk and the snowman" (for two Pianos)


Ένα έργο μου για δύο πιάνα που έκανε μεγάλη αίσθηση όταν πρωτοπαίχτηκε το 2005 στην Ελληνοαμερικανική Ένωση από τις αδελφές Κουλούρη και εξαιρετικές πιανίστριες σε μια κατάμεστη αίθουσα της Ένωσης. Εδώ παιγμένο από δύο άλλους εξαιρετικούς καλλιτέχνες, την Μπεάτα Πίντσετιτς και τον Χρήστο Σακελλαρίδη τον Μάιο του 2010 στην αίθουσα συναυλιών του Ωδείου Αθηνών.

Βικογιατροί ή Κομπογιαννίτες.



Στο Ζαγόρι την περίοδο της Τουρκοκρατίας, από τον 17ο ως τον 19ο αι., άκμασαν διάσημοι πρακτικοί γιατροί, γνωστοί με το όνομα Βικογιατροί ή Κομπογιαννίτες. Θεωρούνταν απόγονοι των αρχαίων Ασκληπιάδων, αφού κατά τη μυθολογία ο Μαχάων, γιος του Ασκληπιού, γεννήθηκε στην Πίνδο.
Υπάρχουν διάφορες ερμηνείες για την ετυμολογία του ονόματός τους.
Θεράπευαν τους αρρώστους με ρίζες (κόμπους). Από εκεί προέρχεται η πρώτη εξήγηση για το ένα όνομά τους: κόμπος + έγιανα= Κομπογιαννίτης. Η άλλη εξήγηση είναι ότι οι γιατροί από τα Γιάννενα μετέφεραν τα βότανα σε κόμπους στο μαντήλι τους. Θεράπευαν επίσης με άνθη, φύλλα και κοτσάνια από βότανα, που μάζευαν κατά προτίμηση από το φαράγγι του Βίκου. Από εκεί το δεύτερο όνομά τους: Βίκος + γιατρός = Βικογιατρός. Ντυμένοι με μαύρη μάλλινη χλαίνη και μακριά μαλλιά, δεμένα με πράσινη ταινία.
Στα ιατρικά συμβούλια μιλούσαν μπροστά στους αρρώστους και τους δικούς τους ιδιαίτερη γλώσσα, τα γνωστά κομπογιαννίτικα, που τους πρόσδιδαν μεγάλη επισημότητα και κύρος.
Αποτελούσαν ένα είδος αδερφότητας και οι γνώσεις τους μεταδίδονταν προφορικά από πατέρα σε γιο ή σε μαθητή. Μερικά γιατροσόφια γράφτηκαν αργότερα με τη συνεργασία ιερομόναχων και προστέθηκαν σ’ αυτά προσευχές και εξορκισμοί.
Διαιρούνταν σε δυο τάξεις: τους εξοχότατους και τους παρακατιανούς. Οι πρώτοι ήταν οι ικανότεροι, ποτέ δεν αμφέβαλαν και παρείχαν πάντα το ασφαλές φάρμακο. Οι παρακατιανοί έκαναν εξορκισμούς ή χορηγούσαν αγιασμένα άνθη (Επιτάφιου, Άγιων Τόπων κλπ.). Το 1841 πήραν άδεια άσκησης της Ιατρικής, ύστερα από εξάμηνη φοίτηση στην Ιατρική Σχολή.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Ο θρύλος της Λαίδης GODIVA.



Σύμφωνα με την παράδοση, η Λαίδη Γκοντάιβα (980 - 1067) ήταν η όμορφη σύζυγος του Κόμη Λίοφρικ Γ' του Κόβεντρι. Επί των ημερών του, οι κάτοικοι της περιοχής υπέφεραν από τη δυσβάσταχτη φορολογία. Επανειλημμένως, η Γκοντάιβα είχε ζητήσει από τον σύζυγό της να μειώσει τους φόρους, αλλά εκείνος ήταν αδιάλλακτος. Στο τέλος, αφού κουράστηκε από την επιμονής της, υποσχέθηκε ότι θα ικανοποιούσε το αίτημά της, αν θα ίππευε γυμνή στους δρόμους της πόλης. Η Γκοντάιβα πήρε τα λόγια του τοις μετρητοίς κι αφού έβγαλε ένα διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι κάτοικοι έπρεπε να παραμείνουν μέσα στα σπίτια τους με τις πόρτες και τα παράθυρα κλειστά, διέσχισε την πόλη με το άλογό της, σκεπάζοντας το σώμα της μόνο με τα μακριά μαλλιά της. Σύμφωνα πάντα με το θρύλο, ένας ράφτης αγνόησε το διάταγμα και άνοιξε μια τρύπα στο παραθυρόφυλλό του, για να δει τη λαίδη γυμνή. Λέγεται ότι η τιμωρία του ήταν να τυφλωθεί. Η Γκοντάιβα, πάντως, πέτυχε το σκοπό της, αφού ο κόμης κράτησε το λόγο του και κατάργησε την εξαντλητική φορολογία. Αιώνες αργότερα, το 1678, και στο πλαίσιο μιας έκθεσης στο Κόβεντρι, καθιερώθηκε ένας εορτασμός σε ανάμνηση της πορείας της θρυλικής Λαίδης Γκοντάιβα. Οι εκδηλώσεις διοργανώνονταν κάθε χρόνο στις 31 Μαΐου έως το 1826 και από το 1848 έως το 1887, ενώ αναβίωσαν και πάλι από τις αρχές του 21ου αιώνα. Για τη Λαίδη Γκοντάιβα γράφτηκαν και πολλά δημοφιλή τραγούδια, όπως το «Lady Godiva's Operation» (1968) των Velvet Underground και το «Lady Godiva» (1967) των «Peter and Gordon», ενώ αναφορά σ' αυτήν υπάρχει και στο τραγούδι «Don't Stop Me Now» (1978) των Queen.

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Ελληνικά ήθη και έθιμα ( της συνεργάτιδος Στέλλας Μ. )


Τετάρτη, 27 Οκτωβρίου 2010


Ο Έλληνας έχει την ψυχοσύνθεση μπαγαπόντη, κομπλεξικού, πρώην υποτελή που ενώ ελευθερώθηκε, διατηρεί την ίδια ψυχοσύνθεση παρόλο που μαθαίνει ξένες γλώσσες σε φροντιστήρια..
Έχει κάτω από τη γλώσσα ένα μόνιμο -Αι στο διάολο-που περιμένει να εκτοξευθεί στο διπλανό του, είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να κατασπαράξει, να βρίσει, να σπρώξει, να πατήσει για να περάσει πρώτος, να προσβάλλει, να κοιτάξει αδιάκριτα από πάνω ως κάτω το διπλανό με ζήλια και εμφανή κακεντρέχεια, να μολύνει την πόλη του, να συμπεριφερθεί ρατσιστικά, ξεχνώντας ότι και εκείνος υπήρξε κάποτε μετανάστης στις φάμπρικες του Βερολίνου και στου Βελγίου τις στοές που λέει και το τραγούδι.. και και και.....διαψεύστε με αν μπορείτε! μια βόλτα σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης μας θα σας πείσει...
Επίσης, η συμπεριφορά του λαού, είναι πολύ χειρότερη από την αντίστοιχη κάποιων λαών της ανατολής, που όσο υπανάπτυκτοι κι αν θεωρούνται, επιμένουν να σέβονται ορισμένες άξιες που σχετίζονται με το κοινωνικό σύνολο, το ασθενές φύλο κλπ. Γιατί ο έλληνας δε σέβεται τίποτα.
Εν ολίγοις, δεν ξέρω τι έκανε ο αρχαίος έλληνας, εγώ έχω να πω για το νέο-έλληνα...
Επίσης ας σταματήσει πια αυτός ο μύθος του φιλόξενου λαού!!! Φιλοξενία αν υπάρχει, εμφανίζεται βασικά σε στενή, μικροαστική, οικογενειακή μορφή (αν είσαι συγγενής, φίλος), γιατί αν δε σε ξέρουνε, ούτε νερό δε σου δίνουν τσάμπα!
Απ τις λίγες ωραίες στιγμές, είναι όταν τύχει να πιαστούν χέρι χέρι σε μια στρογγυλή κατάνυξη, και τότε μόνο, καθώς χορεύουν, χαμογελάνε εγκάρδια σε όποιον βρεθεί κοντά τους...


Σώμερσετ Μωμ, «Διακοπές στο Παρίσι» βιβλιοπαρουσίαση.

Εξαιρετική αναγνωστική εμπειρία που προτείνω στους βιβλιόφιλους. Στο «Διακοπές στο Παρίσι», ο Μωμ παρακολουθεί τον νεαρό ήρωά του καθώς έρχε...