Κοτσύφια. Οι προάγγελοι της Άνοιξης!

Οι προάγγελοι της Άνοιξης, τα αρσενικά κοτσύφια έχουν αρχίσει εδώ και λίγες μέρες το τραγούδι τους. Το ξημέρωμα δεν είναι πια μοναχικό, έχει ήχο, μαζί με την μυρωδιά της Άνοιξης που έρχεται πίσω από τα βουνά.


Το αρσενικό το οποίο είναι και εκείνο που κελαϊδάει, είναι ολόμαυρο, με εξαίρεση το κίτρινο ράμφος και τον κίτρινο δακτύλιο γύρω από τα μάτια, ενώ το ενήλικο θηλυκό και τα νεαρά πουλιά έχουν σκούρο καφέ φτέρωμα. Αυτό το είδος αναπαράγεται στους κήπους ή στα δάση, κατασκευάζοντας μία τακτοποιημένη, καλυμμένη με λάσπη και με σχήμα μπολ φωλιά.

Είναι παμφάγο, τρώγοντας μία μεγάλη ποικιλία από έντομα, γεωσκώληκες, καρπούς και φρούτα. Έχει μήκος 23 με 29 εκατοστά, μακριά ουρά και βάρος 80 με 120 γραμμάρια. Το αρσενικό έχει πολλά διαφορετικά μελωδικά καλέσματα. Στη φωτογραφία κατανομή του κότσυφα στον παγκόσμιο χάρτη. Στην Αυστραλία εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια.

«Γκέμμα» του Δ. Λιαντίνη. Σκέψεις για ένα εμβληματικό βιβλίο. (του Χάρη Κανάκη)

Πως μπορεί να συνυπάρξει σε μια πρόταση, σε μια σελίδα ενός βιβλίου, ο Οδυσσέας του Ομήρου, με τον Αινεία του Βιργιλίου, ο Χριστός από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο με τον Δάντη της Θείας Κωμωδίας και εκεί κάπου στριμωγμένος ο Φρόυντ με τον Νίτσε να κρυφοκοιτάζουν ηδονικά την Κίρκη, τη Σίβυλλα, τη Μαγδαληνή και την Βεατρίκη! Δεν είναι καθόλου δύσκολο αν ο συγγραφέας λέγεται Δημήτρης Λιαντίνης.

Διαβάζοντας το εμβληματικό του σύγγραμμα με τίτλο «ΓΚΕΜΜΑ», αισθάνεσαι πως ένας τυφώνας ρητορικής με θεματική ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, της Τέχνης και της φιλοσοφίας, από την «Γένεση» έως τις θεωρίες των κβάντων και της σύγχρονης επιστήμης,  σε έχουν κτυπήσει ανελέητα καθώς οι σελίδες διαδέχονται η μία την άλλη σε ένα βιβλίο που άνετα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε «ποταμό».

Ο λόγος και η γλώσσα του συγγραφέα ακροβατούν μεταξύ του ποιητικού λόγου, της λογοτεχνίας αλλά και του επιστημονικού δοκιμίου. Ύφος λεξιλόγιο και τεχνικές γραφής εναλλάσσονται με μαεστρία και δυναμισμό κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα μια αναγνωστική εμπειρία. Τα ερωτήματα που θέτει ο συγγραφέας στον αναγνώστη είναι τα περισσότερα χωρίς απάντηση και οι απαντήσεις που δίνει ο ίδιος τελικά είναι αφορμή για νέα χαοτικά ερωτήματα.

Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον Λιαντίνη από τον συγγραφικό του οίστρο που σε πολλά σημεία αγγίζει τον πνευματικό και διαλεκτικό παροξυσμό. Στο οπισθόφυλλο τελικά δικαιώνονται οι σημειώσεις αντί βιογραφικού, αναφέροντας, «Το ερώτημα που του τέθηκε (ενν. το συγγραφέα)  στο δρόμο, κάτι σαν το αίνιγμα της Σφίγγας στις Θήβες, εστάθηκε το ακόλουθο: Καθώς κοιτάς το μηδέν στα μάτια δύνεσαι να μην αποκαρτερήσεις; (Ο συγγραφέας) Αποκρίθηκε: Ναι!

Εν κατακλείδι ο Λιαντίνης δεν διστάζει να αποδομήσει ένα ένα τα ιστορικά γεγονότα και γιατί όχι να ξαναγράψει την ιστορία με τον δικό του μοναδικό τρόπο, δημιουργώντας ένα ακόμη, δικό του αυτή τη φορά, παράλληλο σύμπαν, που λες και έρχεται από τα πιο μακρινά σημεία του σύμπαντος. Δεν ξεχνάει όμως σαν γνήσιος σύγχρονος διανοητής που σέβεται την πορεία του να απαρνηθεί σταθερές αξίες και δομές της φιλοσοφίας αλλά και της θρησκειολογίας θέτοντας τον εαυτό του στην πλευρά των γνήσιων αιρετικών, που ακόμα όμως κι αν διαφωνείς μαζί τους δεν μπορείς να μην τους ακούσεις. Πόσο μάλλον να ακούσεις έναν θαρραλέο αυτόχειρα που σαν άλλος σύγχρονος Σίσυφος έζησε την περιπέτεια της ύπαρξης ως το τέλος.

Δημήτρης Λιαντίνης

Γαβριέλλα Ουσάκοβα. Η...«πλανεύτρα των Αθηνών»

Η Γαβριέλλα Ουσάκοβα είναι η μοναδική πόρνη στην ιστορία του Ελληνικού κράτους που πέρασε επισήμως την πόρτα του Προεδρικού Μεγάρου για να λάβει τιμητική διάκριση για τις υπηρεσίες της στη χώρα κατά της διάρκεια της Κατοχής.

Στην Κατοχή ο οίκος ανοχής της Ουσάκοβα γνώρισε μέρες ευημερίας λόγω των συχνών επισκέψεων από στρατιώτες και διοικητές. Η θρυλική πόρνη εκμεταλλευόταν τις στενές της επαφές με τις ναζιστικές αρχές και αποκάλυπτε τα μυστικά τους στα μέλη της Αντίστασης.

Η... «πλανεύτρα των Αθηνών» όπως την αποκαλούσαν, μπορεί να ήταν διάσημη για τα κάλλη της στον αντρικό πληθυσμό της περιοχής, έγινε όμως κυρίως γνωστή για το ήθος, τον χαρακτήρα και το φιλανθρωπικό της έργο, στοιχεία που έκαναν τους γείτονές της να τη λατρέψουν μέχρι τέλους.

Ο στρατηγός των Ναζί ερχόταν στον οίκο ανοχής και η γειτονιά πλημμύριζε Γερμανούς αξιωματούχους. Μόλις έφευγαν η Γαβριέλλα έβγαινε από το σπίτι κρατώντας τσάντες γεμάτες τρόφιμα, τις οποίες άφηνε στις πόρτες των γειτόνων της.

Βοήθησε πάρα πολλά παιδιά να πάνε σχολείο και πλήρωνε τα ιατρικά έξοδα των φτωχών γειτόνων της. Ήταν από αριστοκρατική οικογένεια της Ρωσίας με καλή μόρφωση και μιλούσε 5 γλώσσες. Όπως η ίδια γράφει στη βιογραφία της "Έγινα πόρνη διότι εγεννήθην έτσι".


Από ανάρτηση του Κώστα Μαλιώρα στο FB