Κλάους Κένεθ. Ένας "Οδυσσέας του πνεύματος" στον "Τεχνοχώρο Κανάκη"

 Μια υπέροχη έκπληξη επιφύλασσε η γνωριμία όσων παραβρέθηκαν το βράδυ της 26ης Μαρτίου 2014, στον Τεχνοχώρο Βάνας Κανάκη στην Φιλαδέλφεια Αττικής, με τον συγγραφέα Κλάους Κένεθ. Ο λόγος του απλός και καθαρός, γεμάτος σοφία και αισιόδοξα μηνύματα για τη ζωή την θρησκεία και τον άνθρωπο. Οι τρεις περίπου ώρες που κράτησε η ομιλία του μας έκαναν να σκεφτούμε ότι ο χρόνος είναι πραγματικά σχετικός! Σαν όαση τα λόγια του ακούμπησαν τις ψυχές μας και μας ταξίδεψαν στα όρια τις ουσίας της ανθρώπινης φύσης, που αναζητά, αγωνιά, παλεύει και στο τέλος ανακαλύπτει την πραγματική σωτηρία στο όνομα του Ιησού Χριστού.
   Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στην εμπνεύστρια του Τεχνοχώρου "ΚΑΝΑΚΗΣ RESTAURART" Άννας Κανάκη Σπανού για την άψογη οργάνωση αλλά και θετική ενέργεια που αποπνέει, χαρίζοντας στην πόλη την ευκαιρία να υποδεχτεί έναν σύγχρονο "Οδυσσέα του πνεύματος'' σε δύσκολους καιρούς.

   Ο Κλάους Κένεθ γεννήθηκε στην Τσεχοσλοβακία το 1945, τη νύχτα που ο κόκκινος στρατός κατέλυε το Γ΄ Ράιχ. Την παιδική του ηλικία σημάδεψαν οι τεράστιες κακουχίες και η γονεϊκή εγκατάλειψη. Σε νεαρή ηλικία κακοποιείται σεξουαλικά από έναν καθολικό ιερέα, πράγμα που τον κάνει να αποστραφεί βαθιά τον Χριστιανισμό... Στα εφηβικά του χρόνια εξωθείται σε αντικοινωνικές και αναρχικές συμπεριφορές, απότοκο των οποίων είναι οι συχνές καταδίκες και φυλακίσεις του. Τριγυρνά με εφηβικές συμμορίες σε όλη τη Γερμανία και ζει έντονη νυχτερινή ζωή παίζοντας μουσική σε κακόφημα κλαμπ.
   Στα μετ εφηβικά του χρόνια επιχειρεί να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Τιβίγγης, αλλά γρήγορα εγκαταλείπει τις σπουδές του και βυθίζεται για επτά χρόνια (1967-1973) στον κόσμο των ναρκωτικών. Περιπλανιέται σ` ολόκληρο τον ανατολικό κόσμο αναζητώντας την αλήθεια και -κυρίως- τη δύναμη να εξουσιάζει τους ανθρώπους, τους οποίους μισεί ολοένα και περισσότερο. Γνωρίζει τον Ισλαμισμό, τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό και θητεύει για χρόνια στις τάξεις τους.       Μην μπορώντας να βρει λύση στα προσωπικά του αδιέξοδα ρίχνεται στις καταχρήσεις, ενώ η ενασχόληση του με τη μουσική δεν αρκεί για να κορέσει τη δίψα του για νόημα ζωής. Στη συνέχεια, καταφεύγει στον λατινοαμερικάνικο αποκρυφισμό και τη μαγεία.
    Όμως, μια απειλή κατά της ζωής του στην Κολομβία, τον φέρνει αντιμέτωπο με το όριο της ζωής του. Το 1981, σε ηλικία τριάντα έξι ετών, επιστρέφει στην Ευρώπη, ξαναπιάνει τις σπουδές του και, ολοκληρώνοντας τις, διορίζεται καθηγητής σε σχολείο. Ταυτόχρονα, αρχίζει να έρχεται σε επαφή με τον Προτεσταντισμό. Μεταστρέφεται σιγά σιγά στον Χριστιανισμό και το 1983 γνωρίζει τον γέροντα Σωφρόνιο, ο οποίος γίνεται πνευματικός του πατέρας και σημαδεύει την μετέπειτα πορεία του. Το 1986 βαπτίζεται Ορθόδοξος στη Γενεύη και η ζωή του αρχίζει να γίνεται μια διαρκής μαρτυρία Χριστού.

Χ.Κ. 

"Απόστολοι και όχι πραματευτάδες." Σκέψεις με αφετηρία τον Πολιτισμό στην πόλη της Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας (του Χάρη Κανάκη, Συνθέτη-Πιανίστα)

      Ζούμε σε μια υπέροχη πόλη, λουσμένη από φως και ιστορικές μνήμες, με τα προσφυγικά να μας θυμίζουν από που ήρθαμε και τις φιλόξενες πλατείες να μας αγκαλιάζουν. Μια πόλη πού αποτέλεσε πάντοτε πόλο έλξης νέων ιδεών, έχει αναδείξει μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών από όλο το φάσμα της Τέχνης και δεν είναι λίγοι εκείνοι οι καλλιτέχνες που την έχουν επιλέξει ως τόπο μόνιμης κατοικίας τους.

     Θεωρώντας ως δεδομένο το αξίωμα πως όσοι θέτουν την υποψηφιότητά τους στην κρίση των πολιτών οδηγούνται από την ανάγκη τους να προσφέρουν στην πρόοδο, θέτω στο τραπέζι του προβληματισμού το ζήτημα του Πολιτισμού στην πόλη. Η υπόθεση του Πολιτισμού μπορεί και πρέπει να είναι υπόθεση που θα μας βρει όλους ενωμένους και αποφασισμένους, μια και είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Η θεσμοθέτηση δρώμενων με αφετηρία τη μουσική, το θέατρο, το χορό κλπ, πρέπει να στηριχτεί από όλους και όχι ο ένας να τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια του άλλου μόνο επειδή βρίσκεται σε διαφορετική παράταξη! Τα Πνευματικά μας Κέντρα να ξαναγίνουν κυψέλες νέων καλλιτεχνών και οραμάτων και να ξεφύγουμε με μεγάλο διασκελισμό από το κιτς και την υποκουλτούρα. Ο Δήμος πρέπει να αποκτήσει την Φιλαρμονική που του αξίζει και όχι μπάντα για παρελάσεις. Οι εκδηλώσεις συλλόγων  της πόλης είναι εξίσου πολύ σημαντικές με τις όποιες δραστηριότητες του Π.Π.Ι.Ε.Δ. όποιος και αν είναι ο εμπνευστής τους και πρέπει να στηρίζονται από όλους με ζήλο. Ο «τύπος», ηλεκτρονικός και έντυπος έχει την δική του ευθύνη σ’ αυτή την προσπάθεια. Τα βλέμματα όλων μας πρέπει να στραφούν άμεσα στην πολιτιστική αναγέννηση στην αναβάθμιση και στην ποιότητα ζωής που προέρχεται από αυτήν. Τα δείγματα πολιτισμού είναι εξίσου σημαντικά είτε μιλάμε για την οργάνωση Φεστιβάλ Χορωδιών με συμμετοχή χορωδιών από όλη την Ελλάδα (ακόμα και από το εξωτερικό), είτε για διαγωνισμό Θεατρικών Ομάδων, είτε για το αυτονόητο ζήτημα της καθαριότητας, έτσι που οι πολίτες να αισθάνονται δικαιωμένοι για τις επιλογές τους και όχι προδομένοι και εξαπατημένοι. Ο Δήμος δεν υπάρχει μόνο για να μαζεύει τα σκουπίδια και να εκδίδει πιστοποιητικά. Ο Δήμος είναι πριν από όλους αυτός που θα εκπολιτίσει και θα δείξει το δρόμο στους δημότες. Πολιτισμός είναι όλα! Από τον οδηγό που δεν παρκάρει πάνω στην διάβαση των Α.μ.Ε.Α. και τον άστεγο που μαζεύει τα χαρτάκια που πετούν οι περαστικοί, μέχρι τον Δήμαρχο που δείχνει με το παράδειγμά του ότι έχει όραμα, στηρίζει και συμμετέχει, ενώ ταυτόχρονα τολμάει να οργανώσει και να λειτουργήσει ως καταλύτης σύνθεσης.

     Έχουν όλοι οι παραπάνω ευθύνη. Αθώος και αμέτοχος δεν είναι πια κανείς. Ας γίνουμε όλοι απόστολοι μιας ιδέας και όχι πραματευτάδες. Σε έναν κόσμο που εξελίσσεται συνεχώς  μέσα από ένα περιβάλλον κρίσεων και αντιθέσεων, ο πολιτισμός είναι ο μόνος τρόπος να μην χάσουμε τελείως τον εαυτό μας, ο μόνος τρόπος να γίνουμε καλύτεροι και να εξελιχθούμε.  Η ομορφιά είναι εκεί έξω και μας περιμένει.

Χ.Κ.    17-3-14

ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΙΧ: "ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ" (απόσπασμα)

Ξέρεις ,Ανθρωπάκο ,πώς θα ένιωθε ,ένας αετός αν κλωσσούσε αυγά κότας; Στην αρχή ο αετός νομίζει ότι θα κλωσσήσει μικρά αετόπουλα που θα τα αναθρέψει γιά να γίνουν αετοί .Αυτά όμως που βγαίνουν απ' τ'αυγό είναι ,φυσικά, μικρά κλωσσόπουλα.
Απελπισμένος ο αετός συνεχίζει να πιστεύει ότι τα κλωσσόπουλα θα γίνουν κάποτε αετοί .
Όμως όχι, στο τέλος δεν γίνονται παρά κότες που κακαρίζπουν.
Όταν ο αετός το καταλαβαίνει ,παλεύει σκληρά γιά να καταπνίξει την επιθυμία του να φάει όλα τα κοτόπουλα καί τις φλύαρες κότες .
Αυτό πού τον συγκρατεί είναι μιά μικρή ελπίδα.Η ελπίδα πως, κάποια μέρα ,μεσ' απ' το πλήθος των ανόητων κοτόπουλων θα ξεπεταχτεί ένα αετόπουλο ,που θα μεγαλώσει ,σαν τον ίδιο ,καί που, πετώντας ψηλά ,θ' αντέξει πέρα μακριά ,ψάχνοντας γιά καινούριους κόσμους ,καινούριες σκέψεις ,καινούριους τρόπους ζωής .
Μόνο αυτή η ελπίδα συγκρατεί το θλιμμένο ,μοναχικό αετό απ' το να φάει όλα τα κοτόπουλακαι τις κότες που κακαρίζουν.
Δε βλέπουν , τα κοτόπουλα κι οι κότες ,πως ζούν σ' ένα ψηλό ,απόκρημνο βουνό ,ψηλά πάνω απ' τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες .
Δεν κοιτάζουν πέρα μακριά ,σαν τον μοναχικό αετό .
Το μόνο που κάνουν είναι να καταπίνουν ότι τους φέρνει ο αετός στη φωλιά .Μαζεύονται κάτω απ' τις δυνατές φτερούγες του ,όταν έξω βρέχει και χιονίζει,αφήνοντας τον αετό να υπομένει τη θύελλα χωρίς καμμιά προστασία .
Ή όταν τα πράγματα γίνονται δυσκολώτερα ,του πετάνε κρυφά μικρές κοφτερές πέτρες για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν.
Όταν ο αετός καταλαβαίνει την κακοήθεια αυτή ,η πρώτη του αντίδραση είναι να τα κατασπαράξει .
Αλλά το σκέφτεται καλύτερα και αρχίζει να τα λυπάται .

Τι σημαίνει το "α μπε μπα μπλον, του κείθε μπλον";

 

Λεπτομέρεια από το Μουσείο Ναυπλίου (Φωτογραφικό αρχείο Χάρη Κανάκη)

Η διαχρονικότητα της Ελληνικής γλώσσης είναι αδιαμφισβήτητη και αυταπόδεικτη!

Ολοι έχουμε παίξει  "κρυφτό" τρέχοντας να βρούμε τις πιο περίεργες και μακρυνές "τρύπες" να χωθούμε! Οταν ερχόταν η ώρα για το ποιός θα τα "φυλάξει" στον τοίχο,  έπρεπε να επιλέξει η τύχη με το τραγουδάκι:

«Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, ά μπε μπα μπλόν του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν»

Τι σημαίνουν αυτά; Μα, τι άλλο, ακαταλαβίστικες παιδικές κουταμάρες, θα πεί κάποιος.

Όμως δεν είναι έτσι.

Ατυχώς, η ελληνική, δέχτηκε πολλές προσβολές από εξελληνισμένους βαρβάρους, Σλάβους, Τουρκόφωνους, Λατίνους κ.ά., που δεν κατανοούσαν την ελληνική -ούτε κάν είχαν την φωνητική ανατομία που θα τους επέτρεπε σωστές εκφωνήσεις φωνηέντων – εμιμούντο τις φράσεις, παραφράζοντάς τις συχνότατα και έτσι διεστραμμένα και παραμορφωμένα, έφθασαν μέχρι των ημερών μας, ώστε πλέον να μη αναγνωρίζονται.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, εισήχθησαν εις την ελληνική, όροι, λέξεις και φράσεις, ως μέσα από παραμορφωτικό κάτοπτρο είδωλα, καθιστάμενα αγνώριστα στον απλό κόσμο.

Ας επανέλθουμε στο πιο πάνω.

Η όλη στιχομυθία, προήρχετο από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι Αθηναίοι Παίδες (και ου μόνον), και ταυτόχρονα εγυμνάζοντο στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια.

Πράγμα απολύτως φυσικό, αφού πάντοτε ο Αθηναίος Πολίτης ετύγχανε και Οπλίτης! (βλέπετε παίζοντας και με τα γράμματα, προκύπτον συνδεόμενες έννοιες.Πολίτης – Οπλίτης)

Τι έλεγαν λοιπόν οι αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσον παραφράσθηκε από τους μεταγενέστερους??

Ιδού η απόδοση:

«Απεμπολών, του κείθεν εμβολών !!!...» (επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δείθεν επιτιθέμενη ομάδα)

Τι σήμαιναν ταύτα; Μα... απλά ελληνικά είναι! « Σε απεμπολώ, σε απωθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου, με το ακόντιό μου!!!». 

Πηγή:   Briefing News