Παντελής Καβακόπουλος. Ένας ακούραστος ερευνητής της Ελληνικής Μουσικής Παράδοσης.

Ο Παντελής Καβακόπουλος γεννήθηκε στη Βήσσανη των Ιωαννίνων το 1923.

 Κατάγεται από οικογένεια παραδοσιακών μουσικών. Παίζει βιολί από εννέα

χρόνων. Το 1939 έρχεται στην Αθήνα και παρουσιάζεται στο Ωδείο Αθηνών. Μετά

από εισήγηση των αείμνηστων Θρασύβουλου Γεωργιάδη και Γεωργίου Ζαρίφη,

συνδιευθυντών στο “Ωδείο Αθηνών”, πετυχαίνει την εισαγωγή του στη σχολή βιολιού (δωρεάν), με Δασκάλους τους αείμνηστους Mίνο Δούνια, Δημ. Χωραφά και Μενέλαο Παλάντιο.

Παράλληλα φοιτά στο “Ελληνικό” Ωδείο στη σχολή της Βυζαντινής μουσικής στους αείμνηστους καθηγητές Θεόδωρο Χατζηθεοδώρου, Μάριο Βάρβογλη και Αντίοχο Ευαγγελάτο, απ’ όπου παίρνει με “παμψηφεί άριστα” το Δίπλωμα της Βυζαντινής μουσικής.

 Το 1946 διορίζεται υπάλληλος στο Νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Σπουδάζει και παίρνει το απολυτήριο από το εξατάξιο νυχτερινό Γυμνάσιο.

 Τον Αύγουστο του 1950 διορίζεται στο μουσικό τμήμα του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας. Από το έτος 1951 ως το 1956 μεταδίδει εβδομαδιαίες εκπομπές στο Ε.Ι.Ρ. με δημοτικά τραγούδια. Παράλληλα μετέχει και στην προπαγανδιστική  εκπομπή του Ραδ. Σταθμού με Κυπριακά τραγούδια, με τίτλο “Το ΟΧΙ της Κύπρου” και με διαδοχικούς ομιλητές τους αείμνηστους, Δ/ντή Προγράμματος και δημοσιογράφο Δημήτρη Πουρνάρα, το Δ/ντή Βραχέων Πύρρο Μπαμίχα, Κυριάκο Καραμάνο, μετ’έπειτα Δ/ντή του Ραδ. Ιδρ. Κύπρου.

Εργάστηκε ως καθηγητής για 25 χρόνια στην Οικοκυρική Σχολή “Το Ελληνικό Σπίτι” της αειμνήστου Αγγελικής Χατζημιχάλη στην Αθήνα και στο Ιδιωτικό Γυμνάσιο “Σχολινάκη” στον Οικισμό Παπάγου.

Για πρώτη φορά στα 1952-55, μεταδόθηκαν θρακικά τραγούδια με την ορχήστρα και τη χορωδία του Π.Κ. από τους Ραδιοφωνικούς Σταθμούς του Ε.Ι.Ρ. με λαογραφική ανάλυση τραγουδιών από τον αείμνηστο Πρόεδρο της Εταιρείας Θρακικών  Μελετών,  Πολύδωρο Παπαχριστοδούλου και τη λαογράφο λογοτέχνη Ειρήνη Καβακοπούλου.

 Από το 1947 μέχρι και το 1949, με το μουσικό συγκρότημα και τη χορωδία του, έκανε την παραγωγή εκπομπών με δημοτικά τραγούδια απ’ όλη την Ελλάδα,

στον Ραδιοφωνικό Σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων.

Από το 1951 επισκέπτεται διάφορες περιοχές του Ελληνικού χώρου, ως μουσικολαογράφος ερευνητής, συλλέγει και καταγράφει τοπικά τραγούδια και σκοπούς, διαθέτοντας σήμερα ένα εξαιρετικά πλούσιο αρχείο της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής.

Έγραψε τη μουσική για τη “Βαβυλωνία”, σε σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν στο Θέατρο Τέχνης.

Επίσης, επένδυσε με μουσική πλήθος έργων και θεατρικών (ανταλλαγές με την Ιταλία, Premium Italia κ.λπ).

 Το 1961 ο αείμνηστος Πύρρος Σπυρομήλιος, Γενικός Δ/ντής του Ε.Ι.Ρ., κατόπιν εισηγήσεως του Π. Κ., αναθέτει σ’ αυτόν ειδικό συνεργείο για την αποστολή

και την συλλογή του μουσικολαογραφικού υλικού Θράκης, Μακεδονίας, Θεσσαλίας,

Ηπείρου, νήσων Σαρωνικού και Κρήτης. Το συλλεκτικό αυτό υλικό, με τίτλο “Το

δημοτικό τραγούδι στις πηγές του”, προβάλλεται σε εβδομαδιαίες ραδιοφωνικές εκπομπές από το Ε.Ι.Ρ., με μεγάλη επιτυχία και με επαινετικά σχόλια στις Αθηναϊκές εφημερίδες (Βήμα κ.λπ.).

 Συμμετέχει το 1946 επικεφαλής του συγκροτήματος δημοτικών τραγουδιών και βιολιστής, στο χορόδραμα της αείμνηστης Κούλας Πράτσικα στη Γαλλία.

Για πρώτη φορά δίνει τρία ρεσιτάλ Δημοτικής μουσικής με συνοδεία από

“κανονάκι” και “λαούτο” στο Γαλλικό Ινστιτούτο το 1946 και στον Παρνασσό το 1947 και 1948.

 Με το Ορχηστικό και το Χορωδιακό του συγκρότημα δίνει αξιόλογες συναυλίες το 1954 στην Εστία Νέας Σμύρνης, δύο στη Αίθουσα Κωνσταντινουπολιτών στον Αϊγιώργη, στην πλατεία Καρίτση και στα Φιλαδέλφεια το 1955, στο Θέατρο “Κεντρικόν” το 1957 και στο ίδιο θέατρο το 1968 υπό την αιγίδα της Περιηγητικής Λέσχης. Επίσης, στις Δελφικές εορτές, με τον συνθέτη Αργύρη Κουνάδη.

 Μετέχει στο Α΄ Βαλκανικό Φεστιβάλ στη Βουλγαρία το 1965, με τραγούδια

απ’ όλη την Ελλάδα στη πόλη Πύργο-Μπουργκάς και σε άλλες δεκαπέντε πόλεις.

(Αποστολή από την Α΄ Πολιτική Διεύθυνση του Υπουργείου Εξωτερικών).

Συμμετέχει στο Φεστιβάλ Λευκάδας το 1967.

Το 1976-77, με εντολή του Υπουργείου Παιδείας, αποσπάται από την υπηρεσία της Ε.Ρ.Τ. για ένα εξάμηνο, στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων για την συλλογή και την έρευνα τραγουδιών της Ηπείρου.

 Στις εκάστοτε μουσικές εκπομπές της Ε.Ρ.Τ., εκτός των χορωδών, συμμετείχαν οι καλύτεροι παραδοσιακοί μουσικοί της Ελλάδας. Μεταξύ των πολλών, κατά διαδοχικά διαστήματα, οι ακόλουθοι: Κλαρίνo : Πελοπίδας Πάνου, Κυριάκος Κωστούλας, Μανώλης Παπαγεωργίου, Τάσος Χαλκιάς και Βασίλης Σούκας. Βιολί : Τάκης Τζέμος, Δημήτρης Λαβίδας ή Μπάγιας, Θεμιστοκλής Αγγελής και Γιώργος Κόρος.

Κανονάκι : Λάμπρος Σαβαΐδης και Νίκος Στεφανίδης. Σαντούρι : Παναγιώτης

Σκοπελίτης ή Αϊβαλιώτης, Μανώλης Φιστιξής και Αριστείδης Μόσχος. Λαούτο :

Δημήτριος Βλαχόπουλος, Βασίλειος Χαρίσης, Φώτης Χαλκιάς και Χρήστος

Ζώτος. Κι θάρα : Τάσος Ζέρβας και Κώστας Σούκας. Τουμπελέκι : Ματθαίος

Μπαλαμπάνης και ν τέφι Λάζαρος Χαρισιάδης και Γιάννης Καβάκος.

Έχει πραγματοποιήσει μουσικολογικές διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο αντίστοιχο των Ιωαννίνων, στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης, στο χορευτικό Ίδρυμα Στράτου, στο Δήμο Έδεσσας, στον Παρνασσό και στην Αδελφότητα Βησσανιωτών.

 Έχει δημοσιεύσει μουσικολογικά άρθρα και βιβλιοκρισίες στα περιοδικά “Ενδοχώρα” (Αλεξανδρούπολη), “Παράδοση και τέχνη” (Αθήνα), “Μακεδονία” (Θεσσαλονίκη), “Επί τροχάδην” (Έδεσσα), “Ελλοπία” (Αθήνα) και “Χοροστάσι” (Αθήνα).

 Ηχογράφησε δίσκους 78, 45 και 33 στροφών με τραγούδια από όλη την Ελλάδα. Συγκεκριμένα, στα Μακεδονικά τραγούδια, οι εισαγωγές είναι συνθέσεις του ιδίου που έγιναν πανελλήνιες.

 Πέραν του παρόντος, είναι συγγραφέας πέντε μουσικολαογραφικών βιβλίων:

1. Μουσικά κείμενα δημοτικών τραγουδιών της Θράκης, Εταιρεία Θρακικών Μελετών: Αθήνα 1956

2. Τραγούδια της Βορειοδυτικής Θράκης, τόμος 178, Ι.Μ.Χ.Α.: Θεσσαλονίκη 1981.

3. Καθιστικά της Σωζόπολης, χορευτικά της Θράκης, τόμος 243, Ι.Μ.Χ.Α:  Θεσσαλονίκη 1993

4. Σκοποί και χοροί της Βορειοδυτικής Μακεδονίας, Ινστιτούτο Έρευνας Μουσικής και Ακουστικής (Ι.Ε.Μ.Α.): Αθήνα 2005.

5. Ανθολογία Μουσικολογικών Ανακοινώσεων και Δημοσιευμάτων 1954-2008, έκδ. Παντ. Καβακόπουλος: Αθήνα 2008.

"Το φιλί της ελπίδας''

Μεγάλος ο συμβολισμός και η δύναμη μιας τέτοιας εικόνας που μπορεί και να περάσουν δεκάδες χρόνια για να την ξαναδεί κανείς. Μέσα σε έναν τερατώδη κόσμο που για άλλη μια φορά στην ιστορία του, ματώνει αλλάζοντας, δύο μεγάλες Θρησκευτικές προσωπικότητες συναντιούνται.
Καθώς σκύβουν και οι δύο μπροστά από τη Μεγάλη Πύλη δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο παρά μόνο να ελπίζουν πως όσοι τους παρακολουθούν ίσως νιώσουν την ανάγκη να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους, μετατρέποντας τον σύγχρονο παγκόσμιο εφιάλτη σε κάτι άλλο, λίγο πιο ανθρώπινο.
Γιατί το να γίνουμε καλύτεροι Χριστιανοί είναι πάρα πολύ δύσκολο, όμως μπορεί προσπαθώντας το να καταφέρουμε να γίνουμε κάποτε καλύτεροι άνθρωποι.

Χ.Κ.

Υπηρεσίες τηλεπικοινωνίας και άλλες ωμότητες.

 Παρατηρώντας τους δύο υπαλλήλους μεγάλης πρώην κρατικής εταιρίας τηλεπικοινωνίας που ήρθαν να αντικαταστήσουν ένα κομμένο καλώδιο, με την φραπεδιά στο ένα χέρι και το τσιγάρο στο άλλο, δυσανασχετούν με το παραμικρό γκρινιάζουν και αργούν, μετατρέποντας μια απλή σύνδεση ρουτίνας σε γνήσια περιπέτεια έξι ημερών.
  Αναρωτιέται κανείς βλέποντας τέτοιες συμπεριφορές αν με όλες αυτές τις πολυδιαφημισμένες ιδιωτικοποιήσεις-εξυγιάνσεις, ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε τις, πρόκειται ποτέ να αλλάξουν και τέτοιου είδους νοοτροπίες;  Είναι άραγε οι παρεχόμενες υπηρεσίες ανάλογες των χρεώσεων και των μονίμως αυξανόμενων λογαριασμών που καλούμαστε να πληρώνουμε όλοι μας;
  Μάλλον δεν ξέρω τι μου γίνεται έτσι;

Χ.Κ.

ΑΛΕΞΗΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ: Απόσπασμα συνέντευξης

"Εγώ ήμουν αριστούχος στο Εθνικό, και δίπλα μου προχωράγανε άνθρωποι που όταν τους ρώταγες «ποιος έγραψε την Αντιγόνη», σου απαντούσαν «ο Κρέων!». Κι αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα παιδιά, χαράζανε μετά και πορεία στον πολιτισμό μας; Πάντως, όταν η ιθύνουσα τάξη, που σας έλεγα, κυριάρχησε πια πέρα ως πέρα, η τάξη η λαϊκή την ακολούθησε, την πρόδωσε κι αυτή την ουσία της. Πρόδωσε τον ιδρώτα που έχυνε και χύνει, την αγνότητα και την ευπρέπειά της. Αυτοί που θα ‘πρεπε να συνεχίσουν να είναι οι δημιουργοί μιας αγάπης αυτόματης. Σαν ν’ αποθέσανε κάτω τη γυμνή τους την ψυχή, χωρίς πια να γυρίσουν πίσω, χωρίς να ξανακοιτάξουν προς τις ρίζες τους. Κι έγινε ό,τι έγινε, πάθαμε ό,τι πάθαμε, κι έχει φτάσει πια ο πολιτισμός μας εκεί που ‘χει φτάσει. Μας κοροϊδεύανε οι άλλοι, κι εμείς πήραμε την κοροϊδία τους για κουλτούρα, για πολιτισμό. Να: αυτό έγινε!»
 
ΑΛΕΞΗΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ
Απόσπασμα από συνέντευξή του στον Σ. Κακίση (Νέα 7/4/2001)

Ο έρωτας του Σοπέν για την Γεωργία Σάνδη

Αυτός ο χαμηλών τόνων, ντροπαλός και φιλάσθενος αλλά και ιδιοφυής άνθρωπος γνώρισε το 1837 τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής του, τη Γεωργία Σάνδη. Η Αμαντίν-Ωρόρ-Λουσίλ Ντυπέν, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Σάνδη γεννήθηκε το 1804 στο Παρίσι και ήταν φεμινίστρια πριν καν δοθεί ορισμός σε αυτό τον όρο. Αφού παράτησε τον πρώτο της σύζυγο κυκλοφορούσε στο Παρίσι με αντρικά ρούχα, αποκτώντας έτσι πρόσβαση σε μέρη που απαγορεύονταν η είσοδος των γυναικών. Μετά το χωρισμό της έζησε αρκετές ερωτικές περιπέτειες, αλλά η σχέση της με τον Σοπέν είχε ένταση και διάρκεια καθώς συζούσαν επί δέκα χρόνια.

Γνωρίστηκε με τον Σοπέν στο σπίτι ενός ακόμη ερωτικού συντρόφου της, του Λιστ. Αρχικώς ο Σοπέν τη χαρακτήρισε ως αντιπαθητική δυσανασχετώντας με τις ασυνήθιστες για την εποχή συνήθειες της, όπως το να φοράει παντελόνια και να καπνίζει δημόσια βαριά τσιγάρα, πίπα και πούρα. Όμως αυτήν την εκκεντρική γυναίκα και συγγραφέα πετυχημένων μυθιστορημάτων την ερωτεύτηκε σφόδρα όταν την συνάντησε ξανά μερικούς μήνες αργότερα. Εγκαταστάθηκαν στη Μαγιόρκα και έζησαν εκεί για ένα διάστημα με τα δύο παιδιά της, όμως η υγεία του Σοπέν με συμπτώματα φυματίωσης χειροτέρευε και η ασυνήθιστη συμπεριφορά της Σάνδη, η αντρική ενδυμασία και η συμβίωση με έναν άντρα χωρίς γάμο, προκαλούσε αντιδράσεις στους περιοίκους με αποτέλεσμα να καταφύγουν σε ένα εγκαταλελειμμένο μοναστήρι σε ένα απομακρυσμένο χωριό.
Αν και η υγεία του Σοπέν χειροτέρευε, ήταν μια από τις παραγωγικότερες περιόδους, καθώς συνέθεσε νέα έργα και αναθεώρησε κάποια παλαιότερα. Παράλληλα, η Σάνδη έγραψε το βιβλίο Ένας χειμώνας στη Μαγιόρκα. Η ανάρρωση του Σοπέν καθυστερούσε πολύ να έρθει καθώς η εύθραυστη υγεία του συνεχώς τον ταλαιπωρούσε. Η Σάνδη όλα αυτά τα χρόνια έμενε αφοσιωμένη στον εραστή της και του συμπαραστεκόταν στα προβλήματά υγείας του.
Όμως, σταδιακά ο έρωτας άρχισε να υποχωρεί και η Σάνδη θέλησε να χωρίσει και διάλεξε έναν αλλόκοτο τρόπο για να του το πει, όπως αναφέρεται στη Μυστική ζωή των μεγάλων μουσουργών, των εκδόσεων Αιώρα. Την εποχή εκείνη γράφει το μυθιστόρημα Λουκρητία Φλοριάνι στο οποίο ένας χαρακτήρας που είναι βασισμένος στην ίδια έχει έναν εραστή με τα χαρακτηριστικά του Σοπέν.
Η ενάρετη, ευγενική και πανέμορφη ηρωίδα του μυθιστορήματος διώχνει τον παρανοϊκά ζηλιάρη και παρασιτικό εραστή της. Οι νύξεις της απέτυχαν και ο Σοπέν απλά επαινεί τη Σάνδη για τη δημιουργικότητα της παρά τις αντιδράσεις των φίλων του.
Το καλοκαίρι του 1847 χωρίζει οριστικά από τον φιλάσθενο Σοπέν, ο οποίος δύο χρόνια αργότερα πεθαίνει νικημένος από την αρρώστια του.

Από ανάρτηση του Σπύρου Μαυρόπουλου στο FB

"Στο καλό, φίλε...'' του Γιάννη Κουβάτσου

    Ένας πυροσβέστης πέθανε στο Παλαιό Φάληρο, προσπαθώντας να σώσει μια γυναίκα μέσα σε φλεγόμενο διαμέρισμα. Προφανώς, όταν τέλειωσε το οξυγόνο της συσκευής του, δεν ακολούθησε τις υπηρεσιακές οδηγίες να βγει έξω απˊ το κτίριο, συνέχισε την προσπάθεια και πέθανε μαζί με τη γυναίκα από ασφυξία.
    Θα τον κλάψουν οι δικοί του, θα εκφωνηθούν επίσημοι λόγοι στην κηδεία του και τέλος. Δεν θα καταγραφεί εις τας δέλτους της Ιστορίας, δεν θα διασωθεί τˊ όνομά του από τη συλλογική μνήμη, τον περιμένει η μοίρα των μικρών Ανθρώπων που γράφουν την εποποιΐα της καθημερινότητας , η λήθη δηλαδή. 
    Τα κιτάπια της Ιστορίας και τα σχολικά βιβλία έχουν θέση μόνο για Μεγάλους Μακελάρηδες, για Μεγάλους Φανφαρόνους, για Μεγάλους Ψυχάκηδες. Για όλους αυτούς τους αιμοσταγείς που οι τραλαλά κοινωνίες μας τους κάνουν αγάλματα, λεωφόρους, πλατείες, πρότυπα για τα παιδιά μας.
Στο καλό, φίλε...

Ντίνος Χριστιανόπουλος, "Μαγδαληνή"

Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα τακτική στα κηρύγματά του,
πούλησα κι ένα κτηματάκι της θειας μου για να τον ακολουθήσω.
Όμως όταν πια όλα τα ξόδεψα, αποφάσισα να πουλήσω και το κορμί μου,
στην αρχή στους ανθρώπους των καραβανιών, κατόπι στους τελώνες∙
κοιμήθηκα με σκληροτράχηλους Ρωμαίους κι οι Φαρισαίοι δε μου είναι άγνωστοι.
Κι όμως μέσα σ' αυτά δεν ξεχνούσα τα μάτια του.
Μήνες για χάρη του έτρεχα απ' το Ναό στο λιμάνι
κι απ' την πόλη στο Όρος των Ελαιών.

Κύριε μυροπώλη, κάντε μου, σας παρακαλώ, μια μικρή έκπτωση.
Για ένα βάζο αλάβαστρου δε φτάνουν οι οικονομίες μου.
Κι όμως πρέπει να αποχτήσω αυτό το μύρο με τα σαράντα αρώματα.
Μ' αυτό το μύρο θ' αλείψω τα πόδια του,
μ' αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του,
μ' αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω.
Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια,
ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο.
Κι αν μια μέρα ασπαστώ το χριστιανισμό, θα είναι για την αγάπη του∙
κι αν μαρτυρήσω γι' Αυτόν, θα 'ναι η αγάπη του που θα μ' εμπνέει.
Γιατί, κύριε, ο έρωτας μού ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια
κι ίσως μείνει αιώνια τ' όνομά μου σα σύμβολο
εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν «ότι ηγάπησαν πολύ».

Από τη συλλογή Εποχή των ισχνών αγελάδων (1950)

"Αθάνατη Ελληνική Κληρονομιά" (του Σπύρου Καβακόπουλου)

Αθάνατη Ελληνική Κληρονομιά

(Με αφορμή σχετική συζήτηση με Ολλανδή μόνιμη κάτοικο της χώρας μας)

Και φέτος κουρελαρία αφισών, βρίσκεται καρφωμένη (ναι καρφωμένη) σε πανέμορφους ευκαλύπτους της παραλίας Γαλαξιδίου, όπως σε κολώνες και κάδους απορριμμάτων. Διαφημίζει τραγωδίες, κωμωδίες που παίζονται στο αρχαίο θέατρο των Δελφών.

Αναρωτιέμαι.

Ο ατζέντης μιας ποιοτικής εννοείται παράστασης, έχει το δικαίωμα του αισθητικού βιασμού της  πόλης;

Οι συντελεστές της παράστασης βλέποντας τους εαυτούς τους καρφωμένους πάνω σε δένδρα, κολώνες, κάδους απορριμμάτων, μπορούν να διατείνονται ότι παράγουν πολιτισμό; Δεν αντιλαμβάνονται την γελοιότητα της καλλιτεχνικής φωτογραφίας των, με κάδρο κάδους απορριμμάτων και κορμούς δένδρων;

Ο θεατής βλέποντας την κουρελαρία και το βρωμερό κιτς της αφισοκόλλησης «όπου λάχει», πως μπορεί ταυτόχρονα να παρακολουθεί αρχαία τραγωδία, να  μιλά για τέχνη - αισθητική και να παραμένει απαθής; Ο συνεχής αισθητικός βιασμός έγινε συνήθεια και μάλλον μας διακατέχει το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

«Πέρσες» του Αισχύλου γράφει η κουρελιασμένη αφίσα. Πόσοι τελικά γνωρίζουμε  ότι η τραγωδία διερευνά με εκπληκτικό τρόπο το θέμα της ύβρεως, της αλαζονείας, της ελευθερίας του ανθρώπου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Όλα αυτά γιατί αποτελούσαν αντικείμενο εξέτασης για τους αρχαίους και τώρα όχι;

Ευτυχώς ο σκοτεινός ελληνικός χειμώνας,  θα αναλάβει και φέτος να εξαφανίσει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, την βρωμερή και κουρελιασμένη μας αφίσα.

Φιλικά

"Μια πραγματική ιστορία", (του Γιάννη Κουβάτσου)

   Κατέβαινα το απόγευμα με τον ηλεκτρικό για Πειραιά, για καφέ με φίλο αδερφικό. Διαγώνια από μένα καθόταν μια κοπέλα, κορίτσι της διπλανής πόρτας, όπως έχουμε μάθει να λέμε. Είχε το πρόσωπο κρυμμένο στο χέρι της. Βάσανα, σκέφτηκα. Χτυπάει το κινητό της, ήταν μια φίλη της. Μετά τις πρώτες τυπικές κουβέντες, της ζητάει δανεικά 18 ευρώ, για να πάρει ένα ειδικό γάλα σκόνη από το φαρμακείο, για το μωρό. Από τότε που πέθανε η μάνα της της πάνε όλα στραβά, δεν έχει πού αλλού να αποταθεί, μπορεί; Όχι, ε; Καλά, θα δει τι θα κάνει, αν βρει με κάποιον τρόπο, ας την πάρει τηλέφωνο, στο ψυγείο έχει μόνο μπουκάλια με νερό. 
   Κλείνει το τηλέφωνο, το πρόσωπο στο χέρι, οι ακούσιοι ωτακουστές αποφεύγουμε ο ένας το βλέμμα του άλλου. Στον επόμενο σταθμό, Καλλιθέα νομίζω, σηκώνεται ένας κύριος και, όπως περνάει δίπλα της, της βάζει αστραπιαία ένα εικοσάευρο στο χέρι και σπεύδει να κατεβεί σαν κλέφτης. Για να μην ξεμείνει μέσα; Για να μην προλάβει η κοπέλα να του πει ευχαριστώ; Πρόφτασα και τον είδα, γύρω στα 60, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Η κοπέλα τινάχτηκε ξαφνιασμένη, έμεινε για λίγο αμήχανη και ξαναγύρισε στην ίδια στάση μέχρι τον Πειραιά. Το εικοσάρι στο χέρι.
    Να 'ταν ένα καλοστημένο σχέδιο εξαπάτησης από την πλευρά της κοπέλας; Ποιος ξέρει...Αν ναι, μιλάμε για ερμηνεία Μέριλ Στριπ και άνω. Τι να πω...Όταν, όμως, κάθε μέρα ασφυκτιάς, όπως όλοι μας, από μικροπρέπεια, ιδιοτέλεια και αδιαφορία, ρουφάς με βιαστικές ανάσες το οξυγόνο που σου προσφέρεται. Σ' ευχαριστώ, αδερφέ... Σ' ευχαριστώ για το οξυγόνο και γιατί σήμερα συνάντησα έναν Άνθρωπο.

Από ανάρτηση στο FB στις 5-4-14.

Ένα υπέροχο ποίημα του Ζακ Πρεβέρ για τον έρωτα.

ZAK ΠΡΕΒΕΡ, ''ΑΥΤΟΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ"

Αυτός ο έρωτας
Τόσο βίαιος
Τόσο εύθραυστος
Τόσο τρυφερός
Τόσο απελπισμένος
Αυτός ο έρωτας
Όμορφος σαν την μέρα
Κι απαίσιος σαν τον καιρό
Όταν ο καιρός είναι απαίσιος
Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
Αυτός ο έρωτας τόσο όμορφος
Τόσο ευτυχισμένος
Τόσο χαρούμενος
Και τόσο μηδαμινός
Που τρέμει από φόβο σαν παιδί στο σκοτάδι
Και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
Σαν ήρεμος άντρας τη νύχτα
Αυτός ο έρωτας που έκανε τους άλλους να φοβούνται
Που τους έκανε να μιλάν
Που τους έκανε να χλωμιάζουν
Αυτός ο έρωτας παραφυλαγμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε παραφυλάξει
Καταδιωγμένος, πληγωμένος, ποδοπατημένος, αποτελειωμένος, απαρνημένος, ξεχασμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε καταδιώξει, πληγώσει, ποδοπατήσει, αποτελειώσει, απαρνηθεί, ξεχάσει
Ολόκληρος αυτός ο έρωτας
Τόσο ζωντανός ακόμη
Και τόσο ηλιόλουστος
Είναι ο δικός σου
Είναι ο δικός μου
Εκείνος που υπήρξε
Αυτό το πάντα καινούριο πράγμα
Και που δεν άλλαξε
Όμοια αληθινός σαν φυτό
Όμοια τρέμοντας σαν πουλί
Όμοια ζεστός όμοια ζωντανός σαν καλοκαίρι
Μπορούμε κι οι δυο
Να φεύγουμε και να ξαναγυρνάμε
Μπορούμε να ξεχνάμε
Και μετά να ξανακοιμόμαστε
Να ξυπνάμε να υποφέρουμε να γερνάμε
Να κοιμόμαστε ακόμη
Να ονειρευόμαστε το θάνατο
Να ξυπνάμε να χαμογελάμε και να γελάμε
Και να ξανανιώνουμε
Ο έρωτάς μας στέκει εκεί
Πεισματάρης σαν γαϊδούρα
Ζωντανός σαν πόθος
Σκληρός σαν μνήμη
Ηλίθιος σαν κλάψα
Τρυφερός σαν ανάμνηση
Κρύος σαν μάρμαρο
Όμορφος σαν μέρα
Εύθραυστος σαν παιδί
Μας κοιτάζει χαμογελώντας
Και μας μιλάει χωρίς να λέει τίποτα
Κι εγώ τον ακούω τρέμοντας
Και φωνάζω
Φωνάζω για σένα
Φωνάζω για μένα
Σε ικετεύω για όλους όσους αγαπιούνται
Και αγαπήθηκαν
Ναι του φωνάζω
Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
Που δεν ξέρω
Στάσου εκεί
Εκεί που είσαι
Εκεί που ήσουν άλλοτε
Στάσου εκεί
Μην κουνιέσαι
Μη φεύγεις
Εμείς αγαπιόμαστε
Σε ξεχάσαμε
Εσύ μη μας ξεχνάς
Δεν έχουμε παρά εσένα πάνω στη γη
Μη μας αφήσεις να κρυώσουμε
Πάντα πολύ μακρύτερα
Κι αδιάφορο που
Δώσε μας σημάδι ζωής
Πολύ αργότερα στη γωνία κάποιας δεντροστοιχίας
Στο δάσος της μνήμης
Πρόβαλε άξαφνα
Τέντωσε μας το χέρι
Και σώσε μας.

Έτοιμη η πρώτη έκδοση της "ΠΡΩΙΝΗΣ ΣΙΩΠΗΣ" του Χάρη Κανάκη

  Επιτέλους έτοιμο! Είμαι πολύ ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα! Σε ιδιωτική έκδοση και περιορισμένο αριθμό αντιγράφων, που θα διαθέτω δωρεάν σε όσους φίλους αναγνώστες το επιθυμούν και θα το λαμβάνουν από εμένα, είτε προσωπικά είτε με το ταχυδρομείο, στέλνοντάς μου την διεύθυνσή τους. Ελπίζω και εύχομαι να πέσει σε καλά χέρια και ανοιχτά μυαλά!!!
 Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω και έναν από τους λόγους ύπαρξης της "Πρωινής Σιωπής" μου. Η σιγή που επιβάλλει στον εαυτό του ο ήρωας στο τέλος του βιβλίου συμβολίζει, αν θέλετε, μια ιδιότυπη μορφή αντίστασης στην γενικότερη "πτώση", την "γκλαμουριά" και τον "τηλεοπτικό χρόνο" που αποδεικνύεται μια σύγχρονη βαρβαρότητα. 
" Ό,τι δεν εμφανίζεται στην τηλεόραση απλά δεν υπάρχει". Να σας θυμίσω το κλείσιμο του θεάτρου Τέχνης του φίλου Δημήτρη Ποταμίτη έπειτα από 29 χρόνια λειτουργίας για τους ίδιους ακριβώς λόγους, την σιωπή του Γιώργου Σεφέρη στη δικτατορία, αλλά και του αγαπημένου συγγραφέα J.D.Salinger που ενώ έγραφε ασταμάτητα αρνιόταν όσο ζούσε να εκδοθεί το παραμικρό. Αυτά!

Χ.Κ.

  Λίγα λόγια για την "Πρωινή Σιωπή", το τελευταίο διήγημα του Χάρη Κανάκη 

 Ένας  άνθρωπος της πόλης κουρασμένος από τον σύγχρονο τρόπο ζωής, αποσύρεται στο κελί ενός Μοναστηριού καταγράφοντας τις σκέψεις του, την ανάμνηση ενός ιδιόρρυθμου φίλου, την παρατήρηση της φύσης και την πάλη του με τους λογισμούς και τους πειρασμούς που τον βασανίζουν, στην προσπάθειά του να πλησιάσει το Θεό και να βρει τη γαλήνη. Ο ήρωας του διηγήματος αγωνίζεται να επιβληθεί στις σκέψεις του ακροβατώντας ανάμεσα στην ιεροσύνη, την αυτοτιμωρία και την παράνοια.

 

Γιώργος Παππάς (ηθοποιός 1903-1958)

Γιός του δημοσιογράφου Σπυρίδωνος Παππά και της ηθοποιού και ποιήτριας Θεώνης Δρακοπούλου (Μυρτιώτισσας) ο Γιώργος Παππάς (1903-1958) σπούδασε Γεωπονική στην Ελβετία και το 1931 εγκατέλειψε τη θέση του στο Υπουργείο Εξωτερικών για να ασχοληθεί με το θέατρο.Μετά το ντεμπούτο του στο θίασο του Μήτσου Μυράτ συνεργάστηκε με τους θιάσους Κοτοπούλη και Κυβέλης και κατόπιν προσελήφθη στο Βασιλικό Θέατρο.
Στην κατοχή συγκρότησε θίασο με την Βάσω Μανωλίδου,τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Νίκο Δενδραμή,ενώ μεταπολεμικά συνεργάστηκε με την Κατερίνα Ανδρεάδη και με το ζεύγος Λαμπέτη –Χόρν. 
Μετέφρασε και σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα, δίδαξε στη σχολή του Εθνικού Θέατρου και έπαιξε χαρακτηριστικούς ρόλους στις ταινίες ''Μαντάμ Σουσού'' του Τάκη Μουζενίδη (1948), ''Κυριακάτικο ξύπνημα'' του Μιχάλη Κακογιάννη (1953),''Η Άγνωστος'' του Ορέστη Λάσκου (1956) ''Το τελευταίο ψέμμα'' του Μιχάλη Κακογιάννη (1957) και ''Ο Ανθρωπος του τραίνου'' του Ντίνου Δημόπουλου (1958)

Το χτύπημα και ο θάνατος - Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (Federico García Lorca)

(Από το "ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΓΝΑΘΙΟ ΣΑΝΤΣΕΘ ΜΕΧΙΑΣ".Το ποίημα γράφτηκε από το Λόρκα το 1934, με αφορμή το θάνατο του καλύτερου του φίλου, Ignacio Sanchez Mejias σε ταυρομαχία.)
Πίνακας : 'Ταυρομαχία',Πάμπλο Πικάσο

Πέντε η ώρα που βραδιάζει
πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει
φέρνει έν΄ αγόρι το νεκροσέντονο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Έτοιμος κι ο κουβάς με τον ασβέστη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Θάνατος τ΄ άλλα, θάνατος μονάχα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Ψηλά παίρνει ο αγέρας τα βαμπάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Το οξείδιο σπέρνει κρύσταλλο και νίκελ
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Παλεύει η περιστέρα με το αγρίμι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Κι η σάρκα μ΄ ένα κέρατο θλιμμένο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Χορδή τυμπάνου αρχίζει να χτυπά
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Αρσενικού καμπάνες κι ο καπνός
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Βουβοί συντρόφοι στ΄ άχαρα σοκάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Του ταύρου η καρδιά μονάχα ολόρθη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Όταν ο ιδρώτας χιόνι αργά γινόταν
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Όταν η αρένα γέμισε με ιώδιο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Τ΄ αυγά του στην πληγή άφησε ο θάνατος
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει,
πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει.
Μια κάσα από καρούλια το κρεβάτι
πέντε η ώρα που βριαδιάζει.
Σουραύλια ηχούν και κόκαλα στ' αυτί του
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Στο μέτωπό του ο ταύρος μουγκανίζει
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Η κάμαρα ιριδίζει από αγωνία
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Από μακριά σιμώνει κι όλα η σήψη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Σάλπιγγα κρίνου στον χλοερό βουβώνα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Οι πληγές του εκαίγανε σαν ήλιοι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Και το πλήθος να σπάει τα παραθύρια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Αχ! Τι φριχτά στις πέντε που βραδιάζει.
Ήτανε πέντε σ΄ όλα τα ρολόγια,
ήτανε πέντε κι έπεφτε το βράδυ.
Δε θέλω να το βλέπω!
Πες στο φεγγάρι να φανεί
γιατί δε θέλω πια να βλέπω
το αίμα του Ιγνάθιο μες στην αρένα.
Δε θέλω να το βλέπω!
Αχνό φεγγάρι απ΄ άκρη σ΄ άκρη,
άτι από σύννεφα γαλήνια
και η σταχτιά του ονείρου αρένα
με τις ιτιές γύρω γύρω.
Δε θέλω να το βλέπω!
Η θύμησή μου καίγεται!
Μηνύστε το στα γιασεμιά
με την αέρινη ασπράδα.

Δε θέλω να το βλέπω!

Από ανάρτηση στο FB της φίλης Κατερίνας Μαντάνη

Γιατί πρέπει να πίνουμε ζεστό νερό με λεμόνι το πρωί;

Ο τρόπος που ξεκινάς την μέρα σου είναι πολύ σημαντικός, δεν έχει σημασία αν είσαι μητέρα, εργάτης, επιχειρηματίας, αθλητής, το πρώτο πράγμα που κάνεις το πρωί έχει πολύ μεγάλη σημασία!
Μπορεί να σκέφτεσαι ότι το πρόγραμμα σου είναι πολύ φορτωμένο για ένα σωστό πρωινό, αλλά αν μπορείς να βρεις χρόνο μόνο για ένα πράγμα το οποίο μπορεί να βελτιώσει την υγεία σου ένα ποτήρι ζεστό νερό με το χυμό από μισό λεμόνι είναι ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου.

Είναι πολύ απλό και τα οφέλη πολλά για να τα αγνοήσεις.

1) Ενισχύει το ανοσοποιητικό
Τα λεμόνια είναι πλούσια σε βιταμίνη C και κάλιο. Η βιταμίνη C μας βοηθάει να καταπολεμήσουμε τα κρυολογήματα και το κάλιο διεγείρει τον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα, επίσης βοηθά στον έλεγχο της αρτηριακής πίεσης.

2) Τα λεμόνια είναι απίστευτα αλκαλική τροφή!!!
Μπορεί τα λεμόνια από μόνα τους να είναι όξινα αλλά μέσα στον οργανισμό μας γίνονται αλκαλικά (το κιτρικό οξύ δεν δημιουργεί οξύτητα στο σώμα όταν μεταβολίζεται). Όπως γνωρίζουμε ένα αλκαλικό σώμα είναι πραγματικά το κλειδί για καλή υγεία.

3) Βοηθά στην απώλεια βάρους
Τα Λεμόνια έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες, η οποίες βοηθάνε στη μείωση της πείνας. Επίσης, έχει αποδειχθεί ότι οι άνθρωποι που διατηρούν μια πιο αλκαλική δίαιτα χάνουν βάρος γρηγορότερα.

4) Ενισχύει την πέψη
Το ζεστό νερό χρησιμεύει για την τόνωση της γαστρεντερικής οδού. Τα λεμόνια και τα λάιμς έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε ανόργανα άλατα και βιταμίνες βοηθώντας στην αποβολή των τοξινών και στην λειτουργία του πεπτικού συστήματος.

5) Λειτουργεί ως φυσικό διουρητικό
Ο χυμός του λεμονιού βοηθάει στην αποβολή των ανεπιθύμητων υλικών επειδή αυξάνει το ποσοστό ούρησης. Επομένως οι τοξίνες αποβάλλονται γρηγορότερα με αποτέλεσμα ένα υγιές ουροποιητικό σύστημα.

6) Καθαρίζει το δέρμα
Η βιταμίνη C βοηθά στην μείωση των ρυτίδων και των κηλίδων. Το νερό με λεμόνι καθαρίζει τις τοξίνες από το αίμα, με αυτό τον τρόπο βοηθά στο να διατηρηθεί το δέρμα καθαρό.

7) Ενυδατώνει το λεμφικό σύστημα
Ένα ποτήρι ζεστό νερό με λεμόνι βοηθά στην πρόληψη της αφυδάτωσης (προφανώς). Όταν το σώμα είναι αφυδατωμένο (κόπωση των επινεφριδίων), δεν μπορεί να εκτελέσει όλες τις κατάλληλες λειτουργίες του, αυτό οδηγεί σε συσσώρευση τοξικών ουσιών, άγχος, δυσκοιλιότητα και ο κατάλογος συνεχίζεται. Τα Επινεφρίδια είναι δύο μικροί αδένες που βρίσκονται πάνω από τα νεφρά, και μαζί με το θυρεοειδή δημιουργούν ενέργεια. Επίσης εκκρίνουν σημαντικές ορμόνες, συμπεριλαμβανομένης της αλδοστερόνης. Η αλδοστερόνη είναι μια ορμόνη που εκκρίνεται από τα επινεφρίδια που ρυθμίζει τα επίπεδα του νερού και τη συγκέντρωση των μεταλλευμάτων, όπως το νάτριο στο σώμα μας, βοηθώντας μας να παραμένουμε ενυδατωμένοι.Τα επινεφρίδια είναι επίσης υπεύθυνα για τη μείωση του άγχους.
Υιοθετώντας μόνο αυτή την πρακτική, πίνοντας ένα φλιτζάνι ζεστό νερό με λεμόνι το πρωί για ένα μήνα μπορεί να αλλάξει ριζικά η υγεία μας και να μας χαρίσει ενέργεια.
Η συνταγή είναι πολύ απλή-ένα φλιτζάνι ζεστό, χλιαρό νερό και το χυμό από μισό λεμόνι.

ΠΗΓΗ:  http://www.proionta-tis-fisis.info/

Πόρτο Ράφτη: Ρυπαίνοντας έναν Παράδεισο.

   Είναι μεσημέρι Σαββάτου και οδηγείς στην λεωφόρο Πόρτο Ράφτη με κατεύθυνση προς την θάλασσα. Μια υπέροχη μέρα που όλα γύρω σου φωνάζουν "καλοκαίρι". Είσαι όμως χωρίς να το ξέρεις στο κατάλληλο μέρος για να σου χαλάσει η διάθεση. Πίσω σου κινείται νευρικά ένας τύπος κορνάροντας και χειρονομώντας. Κινείσαι αργά για τα δεδομένα αυτού του τύπου αλλά αν οδηγήσεις πιο γρήγορα ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος μια και αυτοκίνητα και πεζοί πετάγονται ανα πάσα στιγμή από κάθε κατεύθυνση. Ο τύπος πίσω σου τώρα κορνάρει και σε λούζει με κοσμητικά επίθετα. Ένα κύμα ανάμεικτων αισθημάτων σε πλημμυρίζει. Να απαντήσεις; Να συνεχίσεις στην ίδια ταχύτητα; Να επιταχύνεις; Ό,τι και αν κάνεις είσαι χαμένος.
   Βρίσκεσαι στο σωστό σημείο ακατάλληλη ώρα. Μια ώρα που η αγένεια έχει το πάνω χέρι και λούζει με καφρίλα τον πίνακα με το υπέροχο φυσικό τοπίο. Μελετώ αυτή την συμπεριφορά τα τελευταία 18 χρόνια στην συγκεκριμένη περιοχή, το έχω συζητήσει και με ντόπιους και δυστυχώς δεν είμαι υπερβολική. Είναι το μέρος που πάει ο άλλος να ξεθυμάνει και να εκτονωθεί. Κάτι σαν το γήπεδο ένα πράγμα. Είσαι σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της Αττικής όπου στριμώνονται  οι περισσότεροι καταπιεσμένοι και οι κομπλεξικοί αλλά και όλοι οι ζοχαδιασμένοι του λεκανοπεδίου που ήρθαν εδώ να ξεθυμάνουν. Για να μην αναφερθώ στις ελλιπείς υποδομές, τους τόνους σκουπιδιών κάθε Κυριακή απόγευμα, την έλλειψη χώρων στάθμευσης και την αδιαφορία των υπευθύνων του δήμου σε οποιαδήποτε κλήση σου, που αδυνατούν να ανταποκριθούν στον τεράστιο αριθμό επισκεπτών, μετατρέποντας έναν παραδεισένιο τόπο σε εφιάλτη.
   Σωστά μάντεψες. Εδώ όλα κινούνται βιαστικά, νευρικά και θυμωμένα. Εδώ κινδυνεύεις να πλακωθείς για μια θέση πάρκινγκ και να ανεβάσεις πίεση για λόγους που ούτε καν φαντάζεσαι. Εδώ δεν υπάρχουν κανόνες. Εξάλλου δεν υπάρχει μόνο η ατμοσφαιρική ρύπανση ή οι περιβαλλοντικοί ρύποι, υπάρχουν και οι ρυπαρές συμπεριφορές των ανθρώπων που ασχημένουν έξίσου ενοχλητικά και μετατρέπουν ένα ειδυλλιακό τοπίο σε κόλαση.

"Η κόρη του Μιστράλ"

"Ὁ Γκρεμιστὴς" του Κωστή Παλαμά

Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης
καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι*
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.
Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.
Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει
Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,
καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;
Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε
γκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!