"Παράθυρο με θέα…" (Διήγημα τρόμου - μυστηρίου) Χάρη Κανάκη.

   Πάνε έξι μήνες πού μένω σε αυτό το σπίτι κοντά στη θάλασσα. Δεν την βλέπω, είναι γύρω στο ένα χιλιόμετρο μακριά, αλλά την αφουγκράζομαι και τη μυρίζω. Το σπίτι δεν είναι πολύ μεγάλο αλλά έχει έναν όμορφο κατάφυτο κήπο και από την μπροστινή και από την πίσω πλευρά. Ένας από τους λόγους που με έκαναν να το νοικιάσω είναι ότι μέσα στο οικόπεδο υπάρχουν πάρα πολλά δέντρα δημιουργώντας τη ψευδαίσθηση του παραδείσου αλλά και μιας υπέροχης δροσιάς που σε ηρεμεί καθώς ακούς τα φύλλα των δέντρων να κουνιούνται από τον άνεμο. Πουλιά φωλιάζουν στα κλαδιά τους και μία αίσθηση απομόνωσης και γαλήνης σε κυριεύει.

   Εκτός από την μπροστινή πόρτα και το μπροστινό παράθυρο έχει και μία πόρτα και ένα παράθυρο και στην πίσω πλευρά του σπιτιού, εκεί που είναι το υπνοδωμάτιο μου. Από το παράθυρο αυτό βλέπω μία σειρά από ψηλά Κυπαρίσσια που οριοθετούν το χώρο του οικοπέδου, προστατεύοντας ταυτόχρονα και από το βοριά. Έχοντας κλειστά τα φώτα του σπιτιού καθώς είμαι ξαπλωμένος στο υπνοδωμάτιο μου πολλές φορές κοιτάζω αυτό το ανοιχτό παράθυρο και βυθίζομαι μέσα στις σκέψεις και στο σκοτάδι του καθώς η νύχτα έχει απλωθεί σε όλη την πλάση. Μία περίεργη σκέψη στροβιλίζεται στο μυαλό μου συχνά όποτε βγάζω το χέρι μου έξω από το παράθυρο και αναζητώ το δεξί παντζούρι. Μία σκέψη περίεργη που δεν μπορώ να την εξηγήσω. Σαν να βυθίζω το χέρι μου σε ένα σκοτεινό άγνωστο κόσμο που κανείς δεν ξέρει τι υπάρχει μέσα του, τι μπορεί να συναντήσει κάνεις και τι να περιμένει. Από την πρώτη μέρα που ήρθα σε αυτό το σπίτι έκανα αυτή τη σκέψη και χωρίς να το θέλω καρφώθηκε στο μυαλό μου σα σφαίρα.

   Έτσι μπορώ να πω ότι εκείνο το βράδυ που πήγα να κλείσω το παράθυρο και έβγαλα το χέρι μου αναζητώντας το παντζούρι δεν ξαφνιάστηκα τόσο άμεσα όταν ένιωσα κάτι να με αγγίζει. Η πρώτη σκέψη ήταν ότι ναι, νάτο ήρθε επιτέλους, είναι αυτό που περίμενες τόσο καιρό. Ακαριαία όμως η δεύτερη αυτόματη σκέψη ήταν η απόλυτη φρίκη ο τρόμος και το σύγκρυο καθώς ένιωθα τον καρπό μου να σφίγγεται από ένα παγωμένο χέρι που τα νύχια του έσκαβαν μέσα στο δέρμα μου.

   Δεν μπορώ να περιγράψω τη φρίκη και έναν έντονο πόνο στο στήθος να με χτυπάει καθώς προσπάθησα να τραβήξω το χέρι μου βίαια φωνάζοντας. Το ξερακιανό, με μεγάλα νύχια χέρι, που με κρατούσε έδειχνε να έχει μεγάλη δύναμη και με τραβούσε προς τα έξω. Άρχισα χωρίς να το καταλάβω να φωνάζω βοήθεια και με το αριστερό μου χέρι προσπάθησα να ελευθερώσω το δεξί μου από το βίαιο άγγιγμα ενώ ένιωθα τις τρίχες στο κεφάλι μου να σηκώνονται όρθιες σαν καρφιά και την ανατριχίλα να διαπερνά όλο μου το κορμί.

   Φώναξα δυνατά όσο πιο δυνατά μπορούσα σχεδόν ουρλιάζοντας "άσε με". Για μία στιγμή ένιωσα τις κορφές των κυπαρισσιών να με κοιτούν σκύβοντας προς το μέρος μου πιο μεγάλα και πιο σκοτεινά από ποτέ. Αστραπιαία το χέρι χαλάρωσε το φρικιαστικό του σφίξιμο και με έναν απροσδιόριστο περίεργο ήχο, τραβήχτηκε μακριά. Νιώθοντας ελεύθερο πια το χέρι μου με γρήγορες κινήσεις άρπαξα το δεξί παντζούρι και το έκλεισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Έμεινα για λίγο ακίνητος τρίβοντας τον καρπό μου και κοιτάζοντας το κόκκινο σημάδι που είχε αφήσει η φρίκη επάνω του.

   Δεν μπορούσα να εξηγήσω με τη λογική αυτό που μου συνέβαινε. Κάθισα στο κρεβάτι ανασαίνοντας γρήγορα και προσπαθώντας να κάνω την καρδιά μου να ξαναβρεί τους φυσιολογικούς της ρυθμούς, ενώ προσπαθούσα να αφουγκραστώ τι γινόταν έξω. Τίποτα, κανένας θόρυβος, μόνο ο αέρας πού για  όση ώρα έζησα αυτή την περιπέτεια είχε σταματήσει. Σκέφτηκα να καλέσω την αστυνομία αλλά κάτι με απέτρεψε. Στο μυαλό μου είχε χαραχτεί εκείνο το απαίσιο μυστηριώδες κοκκαλιάρικο χέρι και η δύναμη που είχε ασκήσει πάνω στο δικό μου, ήταν ακόμη εκεί και την ένιωθα να με σφίγγει ολοκληρωτικά. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο κράτησε όλο αυτό αλλά εμένα μου φάνηκε αιώνας. Ο χρόνος σταμάτησε και πίστεψα για λίγο ότι αυτές είναι οι τελευταίες μου στιγμές.

   Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και από τότε δεν μίλησα σε κανέναν για το συμβάν μόνο που αποφάσισα να μην ξανά ανοίξω αυτό το παράθυρο στην πίσω πλευρά του σπιτιού, εκείνο το παράθυρο με τη θέα στα σκοτεινά Κυπαρίσσια. Άνοιγα μόνο το τζάμι για να αερίζεται ο χώρος, το παντζούρι δεν το ξανά άνοιξα ποτέ μέχρι που έφυγα από αυτό το σπίτι βρίσκοντας να πω μία αληθοφανή δικαιολογία στον ιδιοκτήτη.

   Τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις φέρνω μετά από τόσα χρόνια πάλι στο μυαλό μου εκείνη τη βραδιά. Η μνήμη της φρίκης έρχεται πάλι και πάλι να με συνταράξει και να μου θυμίσει μία εμπειρία που όμοια της δεν έχω ξαναζήσει και δεν έχω ξανακούσει ποτέ. Και που εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μην ξαναζήσω ούτε σαν εφιάλτη. Στο μυαλό μου έρχονται για άλλη μία φορά τα σοφά λόγια του Φρίντριχ Νίτσε. "Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα".

 

Χάρης Κανάκης

Αυλάκι Πόρτο Ράφτη

9 Ιουλίου 2020.

 

Μάνος Χατζιδάκις. Πέθανε σαν σήμερα, 15 Ιουνίου 1994.

 

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι :

Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός.

Μάνος Χατζιδάκις

Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες.

Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία - πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες.

Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ).

Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη.

Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου.

Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού.

Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη ευρωπαϊκή, φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου.

Δεν τα κατάφερα και τα δύο.

Έτσι μετακομίσαμε το '32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.

Ο Μάνος Χατζιδάκις πέθανε σαν σήμερα, 15 Ιουνίου 1994

23 Οκτωβρη 1925 - 15 Ιουνίου 1994

Από ανάρτηση της φίλης Χριστίνας Κωστή.

"90 χρόνια Ένωση Ελλήνων Μουσουργών" (Ιωσήφ Παπαδάτου, Προέδρου της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών)

 

   Σαν σήμερα πριν 90 χρόνια στις 8 Ιουνίου 1931 ύστερα από πολλές προσπάθειες οι μουσικοί δημιουργοί της εποχής με επικεφαλής τους Δ. Λαυράγκα και Μ. Καλομοίρη ίδρυσαν μέσα στην ταραγμένη περίοδο του μεσοπολέμου την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών. Ο σκοπός της ίδρυσης του σωματείου, όπως αναφέρεται στο καταστατικό ήταν (και είναι) η προστασία και η προαγωγή της ιδέας της μουσικής δημιουργίας, η ανάπτυξη της αλληλεγγύης μεταξύ των μελών, η διαμόρφωση πραγματικής καλλιτεχνικής ατμόσφαιρας των μουσικών δυνάμεων της χώρας και η ίδρυση Ταμείου Αλληλοβοηθείας. Ενενήντα χρόνια αργότερα, ύστερα από τόσους αγώνες, θυσίες, παρεμβάσεις και δυναμική παρουσία στα μουσικά πράγματα οι στόχοι που έθεσαν οι ιδρυτές μας είναι επίκαιροι και μας καλούν να τους πραγματώσουμε.

  Μέσα στην νέα δίνη των αλλαγών που ήδη συντελούνται, καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τις μεθόδους και ταυτοχρόνως να μην ενδώσουμε στην αποστράγγιση του πολιτισμού, διότι ο πολιτισμός «μετράει»: Μετράει για την ατομική και κοινωνική ανάπτυξη, την βιωσιμότητα, τον διάλογο και την κατανόηση εκείνων των πνευματικών αξιών, που μπορούν να μετουσιωθούν ως σημαντικές δυναμικές πολύπλευρης ανάπτυξης. Ο πνευματικός πολιτισμός είναι το εργαλείο με το οποίο διαμορφώνουμε βιώσιμες κοινωνίες. Είναι μία ανεξάντλητη πηγή φαντασίας, μία πηγή που ανήκει σε μία εποχή αλλαγών και μία καινοτομία στην σύγχρονη εποχή των έντονων μεταβολών και της εξέλιξης.

    Στην ερχόμενη δεκαετία και μέχρι να γιορτάσουμε τα εκατό χρόνια του σωματείου μας το 2031, που μαζί με εκείνο των Λογοτεχνών είναι τα αρχαιότερα σωματεία δημιουργών της χώρας, καλούμαστε με έμπνευση και εξωστρέφεια να αξιολογήσουμε τις δυνατότητές μας και τις ευκαιρίες και να δράσουμε καινοτόμα με συνέργειες στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Καλούμαστε να προστατέψουμε την κληρονομιά της Ένωσης, να αναδείξουμε τους νέους δημιουργούς και να προάγουμε το έργο των μελών μας. Καλούμαστε να προσεγγίσουμε το κοινό με καινοτόμες μεθόδους και να προωθήσουμε το όραμά μας με κοινωνική υπευθυνότητα και προσφορά.

Βαδίζουμε με αισιοδοξία και τόλμη προς την επόμενη δεκαετία τιμώντας τον/την Έλληνα/ίδα Μουσικό Δημιουργό!

 

Θερμούς χαιρετισμούς και καλές εμπνεύσεις,

Ιωσήφ Παπαδάτος, Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών

 

Ένωση Ελλήνων Μουσουργών - Greek Composers' Union

c/o Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - c/o Athens’ Concert Hall

Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, 115 21 Αθήνα - Ελλάδα

V. Sofias av. & Kokkali str., GR-115 21 Athens - Greece

Τηλ./Φαξ 210 7256607 - Phone/Fax +30210 7256607

gcu@otenet.gr, 

http://www.eem.org.gr

Βιρτζίνια Γουλφ. "Ένας άνθρωπος..."

  

"Ένας άνθρωπος που έχει την ικανότητα να διαλύει τις ψευδαισθήσεις, είναι άγριο θηρίο και βαθύς ωκεανός μαζί. Οι ψευδαισθήσεις είναι για την ψυχή ό,τι είναι ο αέρας για τη γη. Αφαίρεσε αυτόν τον ευεργετικό αέρα και τα φυτά μαραίνονται, τα χρώματα ξεθωριάζουν. 

  Η γη πάνω στην οποία περπατάμε γίνεται ένα καμένο απομεινάρι. Βαδίζουμε πάνω σε αργιλάσβεστο και πύρινα βότσαλα καίνε τα πόδια μας. Η αλήθεια μας αφανίζει. Η ζωή είναι ένα όνειρο. Το ξύπνημα είναι αυτό που μας σκοτώνει. Αυτός που κλέβει τα όνειρα μας, κλέβει και τη ζωή μας."

Virginia Woolf