«Το μυστικό του παπαγάλου» (διήγημα του Χάρη Κανάκη)

        Είναι απόγευμα. Η στιγμή που ο ήλιος στέλνει το τελευταίο του πλάγιο φως στη γη, για να φωτίσει ό,τι έμεινε με λάθος σκιές όλη τη μέρα. Είναι η σωστή ώρα. Σε λίγο θα έρθουν. Είναι η ώρα τους. Εκείνο το τεράστιο σμήνος από τους καταπράσινους παπαγάλους θα περάσει σε λίγο με μεγάλη ταχύτητα πάνω από τα κεφάλια μας. Νάτοι! Ακούγονται οι φωνές τους και οι πρώτοι από αυτούς άρχισαν να φαίνονται στον ορίζοντα. Φλύαροι, φασαριόζοι, απαιτητικοί. Αυτό το μυστικό τους πέρασμα θα γίνει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, όπως σχεδόν κάθε μέρα, πάνω από τα κεφάλια μας, γρήγορα και αποφασιστικά. Λίγοι το γνωρίζουν και ακόμη πιο λίγοι τους έχουν δει. Πετούν σαν σαΐτες ερχόμενοι από το Άλσος της πόλης στα Ανατολικά, με κατεύθυνση προς τα χαμηλά βουνά της δύσης. Ελέγχουν στο πέρασμά τους την πορεία. Να είναι γρήγορο το πέρασμα να μην προλάβει να τους δει κανείς μας.

     Τώρα το πράσινο σμήνος βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια μας και για λίγα δευτερόλεπτα προλαβαίνουμε να τους δούμε καθαρά, μέχρι η πορεία τους να διασταυρωθεί με τον ήλιο που δύει. Αυτό ήταν, τελείωσε όσο γρήγορα ξεκίνησε. Οι φωνές τους τώρα απομακρύνονται με το σβέλτο φτερούγισμά τους να τους οδηγεί στον μυστικό τους προορισμό. Κανείς δεν ξέρει από πού ακριβώς έρχονται, που πάνε, τι είναι εκείνο που δημιούργησε τούτο το εξωτικό σμήνος, το τελείως ξένο με την πανίδα του τόπου μας. Κρατάνε καλά κρυμμένο το μυστικό τους και όσοι λένε πως γνωρίζουν, έχουν ριζωμένη μέσα τους για τα καλά την αμφιβολία.

     Η πόλη ντύνεται με το σκοτεινό της ρούχο και ετοιμάζεται να ξεκουραστεί. Μια τηλεόραση από το διπλανό ανοιχτό παράθυρο, και η φωνή της παρουσιάστριας διεκδικεί την προσοχή σου και καλύπτει για λίγο τους εξωτερικούς ήχους. Δεν υπάρχει ώρα για ρέμβη, εξάλλου κανείς πλέον δεν κοιτάζει ψηλά. Γιατί να το κάνει, τι να δει που δεν το έχει ξαναδεί. Ο ήχος από ένα κινητό ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα, και είναι πλέον η ώρα που μασάμε τη μετριότητα και την κάνουμε εργόχειρο. Δεν υπάρχει χρόνος για σκέψεις. Το σμήνος το γνωρίζει λες αυτό και μας περιγελά. Βρίσκεται σχεδόν κάθε μέρα την ίδια ώρα πάνω από τα κεφάλια μας και μας κοιτάζει σαρκάζοντας.

     Είναι πλέον βράδυ. Ο ήλιος έχει χαθεί και ένα περίεργο συναίσθημα μοναξιάς μας κυριεύει. Ένα ανικανοποίητο συναίσθημα ανεκπλήρωτης προσδοκίας πως κάτι χάθηκε. Μπα, τώρα που τα ξανασκέφτομαι…δεν μπορεί να είναι αλήθεια όλο αυτό. Πάλι μας ξεγέλασαν.

Χάρης Κανάκης

Νέα Φιλαδέλφεια

4-10-18