Η παρουσίαση του δίσκου "Πρίν τη Θάλασσα" του συνθέτη-πιανίστα Δημήτρη Δαμάσκου και του ποιητή Βασίλη Κοτρωνιά.

Με πολύ μεγάλη επιτυχία και προσέλευση κόσμου πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του τελευταίου δίσκου του καλού μου φίλου και μαθητή Δημήτρη Δαμάσκου, την Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου του 2016 στον Ορειβατικό Σύλλογο Αχαρνών. 
Η εξαιρετική ηθοποιός του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, αλλά και του θεάτρου μας Καίτη Παπανίκα ερμήνευσε τους ιδιαίτερους στίχους της ποιητικής συλλογής του στιχουργού του δίσκου Βασίλη Κοτρωνιά.
Οι δημιουργοί του δίσκου μίλησαν με χιούμορ και ενθουσιασμό για την δουλειά τους αλλά και ερμήνευσαν μερικά τραγούδια ενθουσιάζοντας το κοινό που ζητούσε επίμονα ακόμα περισσότερες ερμηνείες από τον ιδιαίτερα ταλαντούχο προσφιλή και επικοινωνιακό τραγουδιστή του δίσκου Χρήστο Λούφη.
Καλοτάξιδο λοιπόν το cd και ευχές για ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες.

Δημοσιεύω επίσης τα λίγα λόγια που είχα την χαρά να πω στην συγκεκριμένη όμορφη και σεμνή βραδιά που ήταν οργανωμένη από την σύντροφο του Δημήτρη, Έφη Γεωργοπούλου Δαμάσκου, ενώ την παρουσίαση-συντονισμό της βραδιάς ανέλαβε η Φωτεινή Κόκκινου.

Λίγα λόγια για τον δίσκο  Δημήτρη+Βασίλη  «Ομιλία Χ. Κανάκη» 8-2-16

   Εδώ και πολύ καιρό δεν έχουμε πολλές φορές την δυνατότητα να ακούσουμε στην εγχώρια μουσική δημιουργία, κάτι πραγματικά ενδιαφέρον που να αξίζει την προσοχή μας ή να ξεφεύγει από την πολυφορεμένη συνταγή της μετριότητας και της ευκολίας. Συνταγή που έχει επιβληθεί εδώ και πολλά χρόνια ως μονόδρομος για την λεγόμενη εμπορική επιτυχία από τις εταιρίες παραγωγής, τους αμφιλεγόμενους μάνατζερ, τα τηλεοπτικά κανάλια και τους μεγαλοεκδότες ιδιοκτήτες τους. Παλαιότερα μιλούσαμε για το «σουξέ της χρονιάς» τώρα αυτό έχει αντικατασταθεί από το «σουξέ του τριμήνου» ή ακόμα και το «σουξέ του μήνα», το οποίο βέβαια μετά από λίγο καιρό κανείς δεν θυμάται. Η κακώς εννοούμενη «εμπορική επιτυχία» μέσω της ευκολίας που δίνεται από την πρόοδο της τεχνολογίας, με τις φιξαρισμένες και τυποποιημένες ενορχηστρώσεις που δίνουν την εντύπωση πως ακούς συνεχώς το ίδιο τραγούδι, η λογική της «πίστας» και του «καλλιτέχνη-είδωλο» που τελικά τα «φέρνει» στο μαγαζί και τα τηλεπαιχνίδια ανεύρεσης ταλέντων με την αισθητική της κλειδαρότρυπας, δημιούργησε τις νέες φουρνιές πρόθυμων καλλιτεχνών «μίας χρήσεως», άλλο ένα δημιούργημα του αμερικάνικου τρόπου ζωής, έφερε την αισθητική στα όρια του χυδαίου ενώ η έλλειψη παιδείας από την πλευρά του κοινού ολοκλήρωσε την ωμότητα που σήμερα κάποιοι με θράσος τολμούν να αποκαλούν «Ελληνικό τραγούδι».

   Τα παραπάνω δεν ακυρώνουν σε καμία περίπτωση τις αξιόλογες προσπάθειες που κατά καιρούς επιχειρούν ανεξάρτητοι, τις περισσότερες φορές  καλλιτέχνες,  που έχουν το θάρρος να επινοήσουν και να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους κώδικες, αδιαφορώντας για το κάλεσμα των σειρήνων. Ένα κάλεσμα που τους βρίσκει δεμένους στο κατάρτι του δικού τους μοναχικού καραβιού.

   Ακούγοντας το δίσκο του Δημήτρη, του Βασίλη  και του Χρήστου, έχεις την αίσθηση πως για λίγο βλέπεις ένα αμυδρό φως από μακριά, μια κρύα νύχτα του χειμώνα χαμένος σε ένα πέλαγος  μετριότητας και φασαρίας.  Η μελωδική γραμμή του Δημήτρη αγκαλιάζει με σεβασμό και έμπνευση τους τόσο ιδιαίτερους στίχους του Βασίλη σε ένα ταίριασμα που θυμίζει στους παλιότερους πως ήταν το ελληνικό τραγούδι κάποτε και μαθαίνει στους νεότερους πως πρέπει να είναι το πραγματικό πάντρεμα του ήχου με το λόγο, πως με λίγα λόγια ένα απλό τραγούδι μετατρέπεται σε έργο Τέχνης. Η φωνή του Χρήστου χαϊδεύει τις αισθήσεις και αφήνει μια ρομαντική αίσθηση ποτισμένη από αυθεντικά υλικά. Η ενορχήστρωση διαμορφωμένη και κατασταλαγμένη από χρόνια μελέτης και αναζήτησης δεν ακολουθεί τις σύγχρονες συνταγές εντυπωσιασμού αλλά είναι δομημένη σε γερά θεμέλια, αντάξια της ακεραιότητας του χαρακτήρα που τις δημιούργησε.

   Εδώ λοιπόν αγαπητοί φίλοι, έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετική δουλειά στην οποία κάθε μουσικός εκτελεστής έδωσε τον καλύτερό του εαυτό και οι δημιουργοί και εμπνευστές του κοίταξαν πρώτα βαθιά μέσα τους για πολλά χρόνια και έπειτα από ατέλειωτες ώρες μαθητείας και μελέτης αποφάσισαν να εκτεθούν και να μοιραστούν μαζί μας τους ήχους και τις δονήσεις της καρδιάς τους. Ακούγοντας τούτο το δίσκο που πραγματοποιήθηκε με μόχθο επαγγελματικής ευσυνειδησίας και ατελείωτων ωρών δουλειάς, βρισκόμαστε για άλλη μια φορά σε άμεση επικοινωνία με αυθεντικούς δημιουργούς αλλά και τις εσωτερικές τους σκέψεις. Κάθε νότα, κάθε λέξη, κάθε ανάσα, μας οδηγούν με ιερή προσήλωση στα απόκρυφα δωμάτια της ψυχής των δημιουργών τους. Ας τους ακούσουμε με προσοχή, έχοντας στο μυαλό μας τα λόγια του Αντρέι Ταρκόφσκι : «Η τέχνη είναι μια προσευχή. Είναι η προσευχή μου. Κι αν η προσευχή μου ενδιαφέρει κάποιον, τότε η τέχνη μου είναι χρήσιμη».

Ευχαριστώ.

Χάρης Κανάκης

Καθηγητής Πιάνου και Ανωτέρων Θεωρητικών

Συνθέτης-Πιανίστας

Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών