"Αιθεροβάμονες;" Editorial: «ΠΟΛΥΤΟΝΟν» Τεύχος. 55

      

 Κυκλοφόρησε το 55ο τεύχος του περιοδικού ΠΟΛΥΤΟΝΟν με το οποίο συμπληρώνονται 9 χρόνια κυκλοφορίας, αναζητήστε το. Αναδημοσιεύω το Editorial που το συνοδεύει, ένα όμορφο κείμενο. Στη φωτογραφία το πρώτο εξώφυλλο του περιοδικού όταν ακόμη λεγόταν "ΑΝΤΙΦΩΝΟν"

Οι σκέψεις που κάναμε αποφασίζοντας για το εξώφυλλο του τεύχους που κρατάτε στα χέρια σας, ήταν πολλές.

Με ποιο τρόπο να περιγράψουμε καλύτερα αυτά τα εννέα χρόνια; Γυρνάμε νοερά πίσω, σε εκείνο το «Αντίφωνον» νούμερο ένα και στη μοναχική νεαρή τσελίστα του εξωφύλλου.

Όταν την άνοιξη του 2003 μαζευτήκαμε στο γνωστό ταβερνάκι του Ηλία και αποφασίζαμε - με μία ισχυρότατη δόση βολονταρισμού - να φτιάξουμε «ένα περιοδικό για την Ένωση», διαθέταμε μεγάλη αισιοδοξία, αλλά ελάχιστη επίγνωση των δυσκολιών.

Κατά τη διάρκεια των εννέα αυτών χρόνων που το περιοδικό από Αντίφωνον έγινε Πολύτονον, περισσότεροι ξεκίνησαν μαζί του, μερικοί έφυγαν, καινούργιοι ήρθαν και πολλοί έγιναν μόνιμοι και πολύτιμοι συνεργάτες που μοιράζονται κάθε δίμηνο τις αγωνίες μας, αλλά και την ανακούφισή μας, όταν «όλα βαίνουν καλώς».

Σιγά - σιγά όλα αυτά τα χρόνια κερδίσαμε πολύτιμους υποστηρικτές σε όλους τους χώρους, ανθρώπους που μας πίστεψαν, μας συμβούλεψαν, αλλά και μερικές φορές μας προστάτεψαν, από ιδιόμορφες κακοτοπιές.

Ανθρώπους που συνεχώς μας προτρέπουν να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που πιστεύουμε και αγαπάμε.

Φτάνοντας όμως στο σήμερα, σε αυτό το έντονα μεταβαλλόμενο και ανήσυχο περιβάλλον, πήγε το μυαλό μας στους πολύχρωμους ιπτάμενους βιολιστές του Marc Chagall που παίζουν βιολί πατώντας στο πουθενά, στους φλαουτίστες που χοροπηδάνε μέσα σε σύννεφα και στο «Βιολιστή στη Στέγη», που σκαρφαλωμένος τσουγρανάει το βιολάκι του προσπαθώντας να μην πέσει και σπάσει το σβέρκο του.

Και επειδή χρειαζόμαστε ισχυρό αντίβαρο, τελικά επιλέξαμε τον «ναΐφ»λαϊκό βιολιστή.

Σε κοιτάζει κατ’ ευθείαν στα μάτια.

Πατάει καλά στη γη.

Και θα παίξει για σένα, ωραία μουσική.

Όπως οι μουσικοί, που ύστερα από την πρόβα της ορχήστρας ή τη διδασκαλία στο ωδείο, μαζεύονται και φτιάχνουν σύνολα μουσικής δωματίου.

Όπως οι συνθέτες, που εξακολουθούν να γράφουν με πάθος το έργο που μπορεί να παιχτεί μετά από τέσσερα ή έξι χρόνια.

Όπως οι  δάσκαλοι, που συνεχίζουν να μαθαίνουν στα παιδιά κάτι περισσότερο από «νότες».

Όπως αυτοί, που στήνουν μικρά φεστιβάλ ή συναυλίες, και συντηρούν χώρους (ποιος ξέρει πως...), για να τους παραχωρούν σε όλους εμάς.

Όλοι μαζί, με χώρο συνάντησης αυτές τις σελίδες!

Εμείς, για τους οποίους η μουσική είναι τρόπος ζωής και αγαπημένο επάγγελμα, και εσείς, για τους οποίους είναι μία ουσιαστική ανάγκη.

Η συντακτική ομάδα του περιοδικού