"Γονάτισε κοιτώντας με απορία και τρόμο τον εκτελεστή του στα μάτια. Η πόρτα άνοιξε όσο γρήγορα άνοιξε και η βρύση. Σύρθηκε προς το κρεβάτι προς το μαύρο βαλιτσάκι με το χαρακτηριστικό σχήμα. Όλοι θα νόμιζαν ότι είναι βιολί, όμως να που τον πρόλαβαν και η δουλειά έμεινε στη μέση. Εκείνος σχεδόν αναίσθητος και πνιγμένος στο αίμα… και η δουλειά στη μέση.
Σωριάστηκε κάτω ανήμπορος και απογοητευμένος που τον πρόλαβαν. Αυτή η αλμυρή ζεστή γεύση στο στόμα του, ήταν η τελευταία αίσθηση ζωής που ένιωσε. Αυτή και ο ψυχρός αέρας στο σβέρκο του είναι ό, τι του έμεινε να πάρει μαζί του. Ούτε το βαλιτσάκι του βιολιού με τα σύνεργα της εκδίκησης ούτε η τιμή του αδερφού. Πήραν τέλος όλα τούτα με μια κίνηση. Αστραπιαία και απροσδόκητη, όπως τα χαστούκια της μάνας του καθώς έστρωνε τραπέζι χρόνια τώρα. Όπως η παράλογη εμμονή σε τούτη τη βεντέτα που κανείς δεν γνώριζε πώς ξεκίνησε.
Ένα δροσερό αεράκι μπήκε από το ανοικτό παράθυρο κάνοντας τη φτηνή κουρτίνα του ξενοδοχείου να ανεμίσει σαν αυλαία που κινείται στη σκηνή, καθώς οι ηθοποιοί της υποκλίνονται από μέσα ιδρωμένοι. Η πόλη είχε βρει τους κανονικούς της ρυθμούς και μόνο μια σειρήνα ούρλιαζε από μακριά.
Ο περιπτεράς χασμουρήθηκε με απορία κοιτάζοντας τον κόσμο να μαζεύεται πιο κάτω, ενώ ο ξενοδόχος κοιτούσε την πλαστή ταυτότητα που κρατούσε στα χέρια του ο αστυνομικός.
Η θήκη του βιολιού ξεκουραζόταν πάνω στον πάγκο της reception κι η δουλειά στη μέση."
7-6-97
Νησίδα, Νέα Φιλαδέλφεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου