Σκέψεις πάνω στα χαρακτηριστικά της αριστερής Θεολογίας της Απελευθέρωσης. (Του Νάσου Θεοδωρίδη)

Εκεί που Γολγοθάς σημαίνει ανηφόρα προς το μηδέν, ακριβώς εκεί ο Χριστός ανοίγει ορίζοντες απεριόριστους με την θυσιαστική δράση. Ο Χριστός δεν βρίσκεται στον Γολγοθά από ατύχημα, αλλά ηθελημένα, προχωρώντας σε μια κορυφαία πράξη αγάπης και αλληλεγγύης. Σταυρώνεται για χάρη των οδυνομένων, κάνει ζωή Του την αφτιασίδωτη ζωή των ανθρώπων (το περιθώριο, την αδικία, το παράλογο, τον πόνο, τον θάνατο), ακριβώς για να μην αφήσει όλη αυτή την τυραννία να είναι το ανίκητο τέρμα, το αδηφάγο μηδέν που ακυρώνει κάθε καλό και κάθε ομορφιά…Έτσι ο Γολγοθάς δεν είναι πια τέρμα, δεν είναι όμως ούτε απλό πέρασμα. Είναι εργαστήρι για το ολότελα καινούργιο: για την Ανάσταση. Ανάσταση σημαίνει κατάργηση του θανάτου (κάθε είδους θανάτου) και κατάργηση της αδικίας (κάθε είδους αδικίας).

Η αριστερή Θεολογία της Απελευθέρωσης, το σημαντικό χριστιανικό ρεύμα της Λατινικής Αμερικής της δεκαετίας του ‘60 και δώθε, που εκδηλώθηκε μέσα από πλήθος κοινωνικών δράσεων, χαρακτηρίστηκε από τη στράτευση μαζί με τον φτωχό λαό για την απελευθέρωσή του. Τοποθετήθηκε στον κόσμο ως μια «Εκκλησία των Φτωχών» και ως «μια φωνή γι' αυτούς που δεν έχουν καμιά». Είναι «μια ερμηνεία της χριστιανικής πίστης για τον αγώνα και την πάλη αυτών που υποφέρουν από τη φτώχεια, καθώς και μια κριτική της κοινωνίας […] μέσα από τα μάτια των φτωχών». Ο φτωχός για τη Θεολογία της Απελευθέρωσης είναι αυτός που υφίσταται κοινωνική, πολιτική, οικονομική καταπίεση, που ζει μέσα στον πόνο κάποιας προσωπικής απώλειας, που δεν μπορεί να ορθοποδήσει μέσα στην αποξένωση, την αλλοτρίωση, την καταθλιπτική μοναξιά και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Αν θέλαμε να επιλέξουμε ένα χαρακτηριστικό της αριστερής Θεολογίας της Απελευθέρωσης που συγγενεύει με το μαρξισμό, αυτό θα ήταν η ταξική επιλογή, η ταξική μεροληψία υπέρ των φτωχών. Η κρίσιμη διαφορά με τη φιλεύσπλαχνη φιλανθρωπία της επίσημης Εκκλησίας είναι ότι για τη Θεολογία της Απελευθέρωσης οι φτωχοί δεν νοούνται ως αντικείμενα (βοήθειας, συμπόνιας, ελεημοσύνης) αλλά ως δρώντα υποκείμενα της ιστορίας τους, ως δρώντα υποκείμενα της απελευθέρωσής τους.

Η σιωπή είναι ένας καταπληκτικός δάσκαλος. Απόσπασμα από ηχογραφημένη ομιλία του Έκχαρτ Τόλλε.

 

Η σιωπή είναι ένας καταπληκτικός δάσκαλος. Όταν αποκτάς επίγνωση της σιωπής, είτε βρίσκεσαι στο σπίτι σου είτε έξω στη φύση, συμβαίνει μία αλλαγή μέσα σου. Αναδύεται η γαλήνη. Γιατί ο νους είναι ο θόρυβος. Η σιωπή σού διδάσκει αυτή την νέα κατάσταση.

Για τους περισσότερους ανθρώπους η σιωπή δεν υπάρχει καν. Μάλιστα, αισθάνονται άβολα στη σιωπή και αμέσως θέλουν να κάνουν θόρυβο. Και αν δεν μπορούν να κάνουν θόρυβο, ο νους τους γίνεται όλο και πιο θορυβώδης - είναι ο τρόπος του να αντιστέκεται στη σιωπή. Κι όμως. Είναι τόσο απλό να την προσέξει κανείς. Στον νου φυσικά δεν αρέσει, γιατί εκεί δεν συμβαίνει τίποτα. Μόλις προσέξεις όμως τη σιωπή, εμφανίζεται η συνειδητότητα που είναι πέρα από τον νου. Με το που αποκτάς επίγνωση της σιωπής, αναδύεται και η εσωτερική σιωπή.

Υπάρχει μια ζωντάνια στη σιωπή, που όμως δεν μπορεί να γίνει κατανοητή από τον νου. Υπάρχει μια καλοσύνη, που μοιάζει απίστευτη. Είναι σαν μια διάχυτη δύναμη που σε περιβάλλει, από μέσα και από έξω. Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να την περιγράψω είναι με τη λέξη αγάπη. Είναι το Ένα. Γιατί, τι είναι η αγάπη; Είναι η αναγνώριση του Ενός. Είναι όταν βλέπεις τον εαυτό σου στον άλλον. Χρησιμοποιώ ποιητικές διατυπώσεις, γιατί ο νους αδυνατεί να κατανοήσει αυτό που λέω.

Κάποιος είχε πει ότι η σιωπή είναι η γλώσσα του θεού και όλα τα υπόλοιπα είναι μια κακή μετάφραση. Η σιωπή είναι κάτι το απείρως πολύτιμο και είναι πολύ περισσότερα από τη λέξη σιωπή που χρησιμοποιούμε για να την περιγράψουμε. Και είναι πάντα εκεί. Όταν φαίνεται να μην είναι, σημαίνει ότι εσύ έχεις απομακρυνθεί από αυτή.

Ακόμα και όλο το ενεργειακό πεδίο του σώματός σου είναι σιωπηλό. Και είναι ζωντανό. Είναι πολύ χρήσιμο να χρησιμοποιεί κανείς την εξωτερική σιωπή που συναντάει στη φύση, αλλά δεν είναι απαραίτητο να τρέχει στη φύση όταν μπορεί να συνδεθεί με την εσωτερική σιωπή που βρίσκεται μέσα του. Ή, όταν είναι σε μια θορυβώδη πόλη, δεν χρειάζεται να περιμένει να φύγει από αυτή για να βρει τη σιωπή, αφού αυτή είναι μέσα του. Αλλά μέχρι να εδραιωθεί η εσωτερική σιωπή μέσα του, μπορεί να χρησιμοποιεί την εξωτερική σιωπή σαν δάσκαλο.

Πραγματικά, το να συνδέεσαι με τη σιωπή είναι το μόνο πράγμα που χρειάζεσαι. Ακόμα και αν δεν διάβαζες κανένα βιβλίο πνευματικής ανάπτυξης, ή αν δεν παρακολουθούσες καμία άλλη σχετική ομιλία, απλά το να θυμάσαι να ακούς τη σιωπή πού και πού, αρκεί. Μέσα από αυτό, η νέα συνειδητότητα, η εσωτερική γαλήνη, αναπτύσσεται όλο και περισσότερο.

*Απόσπασμα από ηχογραφημένη ομιλία του Έκχαρτ Τόλλε.
Μετάφραση: Νίκος Μπάτρας 

Πώλ Σενζαν. Γάλλος ζωγράφος, 19 Ιανουαρίου 1839 – 22 Οκτωβρίου 1906.

 

Πώλ Σενζαν : Σημαντικός Γάλλος ζωγράφος.

Το έργο του αντιπροσωπεύει την μετάβαση από τον ιμπρεσιονισμό στο κίνημα του κυβισμού.

Ο Σεζάν γεννήθηκε στην Αιξ-αν-Προβάνς της Γαλλίας όπου και πέρασε τα πρώτα του μαθητικά χρόνια.

Την περίοδο 1859-1861 σπούδασε νομικά ενώ παράλληλα παρακολουθούσε και μαθήματα ζωγραφικής

Κατά την παραμονή του στο Παρίσι γνωρίστηκε με τον Καμίλ Πισαρό και άλλους καλλιτέχνες που ανήκαν στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού.

Η μεγαλύτερη συνεισφορά του στον ιμπρεσιονισμό θεωρείται η πρόσθεση καθαρών γεωμετρικών στοιχείων που αργότερα επηρέασαν και το κίνημα του κυβισμού.

Τα έργα του επικεντρώνονται σε μία περιορισμένη θεματολογία και κυρίως σε θέματα νεκρής φύσης, τοπίων και προσωπογραφιών.

Πέθανε στις 22 Οκτωβρίου του 1906 από πνευμονία.

19 Ιανουαρίου 1839 – 22 Οκτωβρίου 1906

Από ανάρτηση της Χριστίνας Κωστή.