"Πάσα από Αναγνωστάκη για αδέξιους παίκτες." Κατερίνα Ζησάκη.

Όταν καρφώνω τα καρφιά στον τοίχο για τα κάδρα

πρόβα για λέξεις – βαράω προσεχτικά

σφυριά σφυριά, ψιλό καρφάκι μη λυγίσει

μην τρίξει ο τοίχος ο αντίχειρας μη χτυπηθεί

δε βγαίνει τίποτα έτσι

μια μέρα θα πάρω τσιμεντόπροκα

θα δώσω μια γερή

θα λιώσω τον αντίχειρά μου

θα γκρεμίσει ο σοβάς

θ’ απομείνουν σφυρί

και καρφί και κρέατα

σφηνωμένα στον τοίχο

να ουρλιάζω από πόνο

εκεί να δεις ποίημα.

(Μισέρημος, Μανδραγόρας, 2018)

ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ "Σιωπή".

 

Μιὰ ψεύτρα εἶν᾿ ἡ βοή, τὰ λόγια εἶναι μαχαίρια,

παντοῦ εἶν᾿ ἡ πλάνη. Τραγουδάει σὲ κάθε ἀπὸ τ᾿ ἀστέρια

καὶ μιὰ Σειρήνα ἕνα τραγούδι ἐπίβουλο θανάτου,

τρομάρα καὶ σπαρτάρισμα κάθε φωνὴ ἀπὸ κάτου,

κάθε ἁρμονία ἀπὸ ψηλά. Σιωπή, Σιωπή, μητέρα,

δός μου νὰ πιῶ στὸν κόρφο σου νέο γάλα, νέον αἰθέρα,

καὶ κάτι ποὺ δὲ λέγεται καὶ κάτι ποὺ ἀνασταίνει.

—Τοῦ κάκου· κάποιος μέσα μου μιλεῖ καὶ δὲ σωπαίνει...

.

Ἡ ἀσάλευτη ζωή, 1904