Πανελληνίως το ιερώτερο μέρος της οικίας, όπως και της
πόλεως-κράτους, ήταν ο εγκαθιδρυμένος βωμός της παρθένου θεάς Εστίας, της
οποίας το εξαγνιστικό πύρ έπρεπε να παραμένη άσβεστο.
Εθεωρείτο, μαζί με τους λοιπούς εφέστιους θεούς του
ευρύτερου οίκου της φράτρας (σώι) ως η άγρυπνη προστάτιδα της ηθικής συνοχής
και του αδιάσπαστου συνδέσμου τών μελών της οικογένειας. Όλες οι σημαντικές για
την οικογένεια στιγμές, από την είσοδο της νύφης στον οίκο του συζύγου μέχρι
και του θανάτου τών γεναρχών, «αφ” Εστίας» άρχιζαν.
Στον βωμό της απετίθεντο οι πρώτες ευκτήριες προσφορές και
θυσίες της οικογένειας, σ” αυτήν τα γεννώμενα τέκνα και με περιφορά τους περί
αυτόν, με την τελετή των «αμφιδρομίων» τη δέκατη ημέρα απο τη γέννηση τους τα
ονομάτιζαν (Τα αρχαία Ελληνικά ονόματα) θέτοντας τα υπό την προστασία της
πρεσβυγενούς θεάς, κόρης του Κρόνου και της Ρέας και αδελφής του Διός.
Η
ονομασία (βάπτιση) του βλαστού (αγοριού η κοριτσιού) ελάμβανε πανηγυρικό
χαρακτήρα.
Προσκαλούνταν συγγενείς και φίλοι με δώρα και λευκές
λαμπάδες, λευκοφορούντες, όπως και οι γονείς. Ενώπιον τω ιερέως του Διός του
Τελείου, που έψαλλε καθιερωμένες ευχές, ενώ ο πατέρας αλείφοντας το νεοελθόν
στο φώς του ήλιου τέκνο του με λάδι απο «ελαίαν μορίαν» -δηλαδή προερχόμενο απο
τις ιερές εληές της Αθηνάς, το περιέφερε τρείς φορές γύρω από τον βωμό της
Εστίας εκφωνώντας το όνομα του, και αφού έρριχνε μικρό βόστρυχο απο τα μαλλάκια
του παιδιού στο εξαγνιστικό και ζωοποιό, (από τον ουρανό μεταφερθέν κατά την
πιστή τους) ιερό πύρ της Εστίας το «εκάθαρε» εμβαπτίζοντας το μέσα σε ειδικό
αμφορέα (κολυμπήθρα), που περιείχε χλιαρό νερό, φερμένο από την «Κρήνη της
Καλλιρρόης».
Ακολουθούσε εορταστικό γεύμα στο «αίθριο» της οικίας πλησίον
του βωμού του Έρκειου Διός (έρκος =προστάτης).
Πηγή: defencenet.gr
