Κείμενο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΠΟΛΥΤΟΝΟΝ της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών (τεύχος 74 Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2016)
Ο Νοέμβριος που
πέρασε, στο τελείωμά του μας έφερε και την είδηση του θανάτου του Γιώργου Χατζηνίκου. Ενός μεγάλου
δασκάλου που τίμησε με την παρουσία του το χώρο της μουσικής και άφησε έντονο
το στίγμα της πολυσχιδούς προσωπικότητάς του σε όσους είχαν την τύχη να τον
γνωρίσουν. Ως ένας από αυτούς, θυμάμαι με πολύ αγάπη τις διδαχές του στα
σεμινάρια που κατά καιρούς έδινε και είχα την τιμή να παρακολουθήσω.
Ξαναφέρνω στο μυαλό
μου την γαλήνια φωνή του με την χαρακτηριστική εκφορά του λόγου, να αναλύει την
μουσική του Bach,
προσδιορίζοντάς την ως μια πνευματική διαδικασία, ενός άλλου είδους προσευχής
και επικοινωνίας με το «Θείο». Ενώ ο παραλληλισμός της διασταύρωσης των φωνών
στις φούγκες του μεγάλου προκλασικού, με
τον «Σταυρό του Μαρτυρίου», είχε ανοίξει στο μυαλό μου εκείνα τα χρόνια ένα
μαγικό παράθυρο σε ερμηνευτικές προσεγγίσεις και διαδικασίες που αργότερα με βοήθησαν
πολύ στη διδασκαλία αλλά και στη σύνθεση. Τέλος, είναι γνωστό πως είχε την αξιοθαύμαστη
ικανότητα να ερμηνεύει από μνήμης έναν τεράστιο κατάλογο έργων, των οποίων
γνώριζε την μορφολογική και αρμονική δομή με μεγάλη ακρίβεια και διεισδυτικότητα.
Ο Γιώργος Χατζηνίκος υπήρξε μια από τις
πιο ολοκληρωμένες προσωπικότητες δασκάλου και ερμηνευτή και είναι βέβαιο πως το
κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο. Θα τον έχουμε πάντα στην μνήμη, στην
καρδιά, και στα λόγια μας.
Χ.Κ.
Νέα Φιλαδέλφεια
2-12-15Νέα Φιλαδέλφεια
