Δημήτρης Ποταμίτης (1943-2003)

Ο Δημήτρης Ποταμίτης (του Σωκράτη) ήταν Έλληνας ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και ποιητής.

Γεννήθηκε στη Λεμεσό Κύπρου το 1943. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με πρώτη συνεργασία με τον Αλέξη Σολομό. Ως ηθοποιός είχε πρωταγωνιστήσει σε πολλά έργα μεγάλων συγγραφέων: Σοφοκλή, Αριστοφάνη, Μολιέρου, Μπρεχτ, Λόρκα, Ουάιλντ, Μπρύχνερ κ.ά.

Έγραψε ποίηση: «Συμπόσιο» (1964), «Κυπριάδα», «Δολοφονία των Αγγέλων» (1967), «Ο άλλος Δημήτριος» (1970), «Ένα δένδρο που νομίζει πως είναι πουλί» (1973), καθώς και θεατρικά έργα όπως «Πώς φαγώθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα» (με το θίασο του Ληναίου), «Οι τελευταίες περιπέτειες του Αδάμ και της Εύας» (θέατρο Έρευνας, 1974) και ακόμη δοκίμια και μελέτες σε ελληνικά και ξένα περιοδικά. Σκηνοθέτησε πολλά έργα στο Ελεύθερο Θέατρο. Υπήρξε ο ιδρυτής (1973), διευθυντής, πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης του Θεάτρου Έρευνας στα Ιλίσια στο οποίο είχε δημιουργήσει και παιδική σκηνή που παρουσίαζε δικά του έργα. Η σημαντικότερη ίσως επιτυχία του θεωρήθηκε η ερμηνεία του στον Άνθρωπο – Ελέφαντα. Χαρακτηρίστηκε ως «αιώνιος έφηβος». Ίσως ήταν ο πρώτος που τόλμησε να ανεβάσει θεατρικά έργα με ήρωες που είχαν ιδιαιτερότητες.

Ως σκηνοθέτης συνεργάσθηκε με το Εθνικό Θέατρο στη «Φάρμα των ζώων», στην παράσταση «Καμπαρέ» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, σε θερινή επιθεώρηση στο Δελφινάριο στον Πειραιά και στο «Αρμένικο φεγγάρι» του Βαγγέλη Λιβαδά.

«Ονειρεύτηκα τον ρόλο ενός μύστη, όχι την τάξη ενός επαγγελματία ή τον ρομαντισμό ενός ερασιτέχνη» έγραψε ο ίδιος σε λεύκωμα για τα «20 χρόνια Θέατρο Έρευνας» (πρώην κινηματογράφος ΡΕΟ).

Υπήρξε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου. Ήταν κάτοικος Αθηνών (Ζωγράφου) και μιλούσε Αγγλικά. Πέθανε άγαμος και άτεκνος στις 26 Φεβρουαρίου του 2003 στο Νοσοκομείο «Μεταξά» (Πειραιά) μετά από πολύμηνη μάχη με ανίατη ασθένεια.

[Πηγή: wikipedia]

Ποιήματα δημοσιευμένα στο Translatum:

• Ένα λουλούδι - Συμπόσιο (1964)
• Χέρι-χέρι - Συμπόσιο (1964)
• Εσύ κι εγώ - Η δολοφονία των αγγέλων (1967)
• Τα μοναχικά παιδιά - Το αρχαίο σαξόφωνο (1978)

Σελίδες για τον Δημήτρη Ποταμίτη:

• Δημήτρης Ποταμίτης: «Ο αιώνιος έφηβος» (του Γιώργου Αρσενάκου)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=29475.0#ixzz1F0AlUuCq

Αρχαία Ελληνικά ανέκδοτα.

Τα αρχαία Ελληνικά ανέκδοτα είναι πνευματώδη και διδακτικά. Μας χαρίζουν το γέλιο αλλά εκφράζουν και το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα στην πιο χαριτωμένη μορφή του.

Κάποιος ρώτησε τον Θεμιστοκλή: «Τι θα ήθελες να ήσουν; Αχιλλέας ή Όμηρος;» και ο Θεμιστοκλής ρωτά κι αυτός: «Εσύ τι θα ήθελες να ήσουν; Νικητής στους Ολυμπιακού...ς Αγώνες, ή αυτός που αναγγέλει τα ονόματα των νικητών;»

Είπε κάποιος στον Αρίστιππο ότι η Λαΐδα δεν τον αγαπά, αλλά προσποιείται ότι τον αγαπά. Ο Αρίστιππος απάντησε: «Ούτε το κρασί ή το ψάρι με αγαπούν, εγώ όμως τα απολαμβάνω».

Ένας άντρας είπε στην ερωτομανή γυναίκα του: «Τι θέλεις να κάνουμε, να φάμε ή να κάνουμε έρωτα;» Εκείνη του είπε: «Ό,τι θέλεις, ψωμί πάντως δεν έχουμε».

Είπε κάποιος στον Διογένη: «Οι συμπολίτες σου σε καταδίκασαν σε εξορία». Και ο φιλόσοφος απάντησε: «Κι εγώ τους καταδίκασα να μένουν στον τόπο τους».

Ο Διδύμων, οφθαλμίατρος της εποχής εξετάζει το μάτι μιάς κοπέλας. Ο Διογένης τον βλέπει. Ξέρει ο Διογένης ότι ο Διδύμων είναι τύπος ερωτύλος, κοινώς γυναικάς. Και του λέγει «Πρόσεξε Διδύμωνα, μήπως εξετάζοντας τον οφθαλμό, φθείρεις την κόρην».

Επαινούσαν μερικοί μπροστά στον Άγη τους Ηλείους, γιατί ήταν πολύ δίκαιοι κριτές στους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Άγης ρώτησε με απορία: «Και είναι τόσο σπουδαίο το ότι οι Ηλείοι μια φορά στα τέσσερα χρόνια γίνονται δίκαιοι;»

Ένας πατέρας ζήτησε από τον Αρίστιππο να διδάξει τον γιο του. Ο φιλόσοφος ζήτησε αμοιβή 500 δραχμές. Ο πατέρας θεώρησε υπερβολικό το ποσό. «Με τόσαχρήματα», είπε, «θα μπορούσα να αγοράσω ένα ζώο». «Αγόρασε», είπε ο Αρίστιππος, «κι έτσι θα έχεις δύο».

Ο Διογένης ζητούσε ελεημοσύνη απο ένα άγαλμα. Όταν τον ρώτησαν γιατί κάνει κάτι τέτοιο απάντησε: «Εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι απο την αναισθησία των ανθρώπων.»

Παρακινούσαν τον Φίλιππο τον Μακεδόνα να εξορίσει κάποιον που τον κακολογούσε. Ο Φίλιππος απάντησε: «Δεν είστε καλά!! Θέλετε να τον στείλω να με κατηγορεί και σ' άλλα μέρη;»

Ένας φαλακρός έβριζε τον Διογένη. Ο φιλόσοφος γύρισε και του είπε: «Δεν σου ανταποδίδω τις βρισιές, αλλά θα ήθελα να πω ένα "μπράβο" στις τρίχες σου, γιατί απαλλάχτηκαν από ένα κακορίζικο κεφάλι».

Ρώτησε κάποιος τον Αντισθένη τι είδους γυναίκα θα ήταν κατάλληλη για γάμο. Ο φιλόσοφος του είπε: «Το πράγμα είναι δύσκολο. Αν παντρευτείς ωραία, θα την έχεις με άλλους κοινή, αν άσχημη, θα είναι σαν να σου επέβαλαν ποινή».

Πληροφορήθηκε ο Αριστοτέλης από κάποιον ότι μερικοί τον έβριζαν. Ο φιλόσοφος απάντησε: «Καθόλου δεν με νοιάζει. Όταν είμαι απών,
δέχομαι ακόμα και να με μαστιγώνουν».

Ένας φλύαρος κουρέας, ρώτησε τον βασιλιά της Μακεδονίας, Αρχέλαο: «Πώς θες να σε κουρέψω;» και ο Αρχέλαος απάντησε: «Σιωπηλός!»

Λύγκας, "το τελευταίο φάντασμα"

ΗΤΑΝ Νοέμβριος του 2008, στο Εθνικό Πάρκο Βόρειας Πίνδου. Σε έναν απομονωμένο δασικό δρόμο δύο ερευνητές, ο βιολόγος-ζωολόγος δρ
Γιώργος Μερτζάνης και ο συνεργάτης του βιολόγος κ. Χαρίλαος Πυλίδης, απορροφημένοι με
την εργασία τους, κατέγραφαν για λογαριασμό του Φορέα Διαχείρισης την πανίδα του Πάρκου. Ξαφνικά αντιλαμβάνονται μια σκιά, σαν «φάντασμα», να πετάγεται μπροστά τους. «Το είδαμε φευγαλέα να περνά μπροστά από τα μάτια μας,για κλάσματα του δευτερολέπτου,και να χάνεται στο πυκνό δάσος.Από την κίνηση του
ζώου,την ταχύτητά του και το περίγραμμα του σώματός του πιστεύω ότι ήταν λύγκας» λέει ο επιστημονικός υπεύθυνος της περιβαλλοντικής οργάνωσης «Καλλιστώ» κ. Μερτζάνης, ο οποίος μελετά τη βιολογία των μεγάλων σαρκοφάγων θηλαστικών της χώρας μας. Τα τελευταία χρόνια ελάχιστοι έχουν δει λύγκα στην Ελλάδα.
Ή νομίζουν ότι είδαν. Αλλά ακόμη και όταν ο πληθυσμός του είδους ευημερούσε στην περιοχή μας, ήταν σπάνιο να τον συναντήσει κανείς διότι κινείται συνήθως νύχτα, σε πυκνά δάση και αθόρυβα ως αιλουροειδές. Τελικά υπάρχει ακόμη λύγκας στην Ελλάδα ή μήπως δεν έχει απομείνει παρά μόνο το... φάντασμά του;
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες δύο προγράμματα για τον λύγκα στον ελληνικό χώρο - ένα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1991 και ένα από την περιβαλλοντική οργάνωση «Αρκτούρος» το 2003- προσπάθησαν να ακολουθήσουν τα ίχνη του και να ρίξουν λίγο φως στην άγνωστη ζωή του. Ενας από τους ερευνητές που συμμετείχε και στα δύο ερευνητικά προγράμματα, ο ζωολόγος κ. Θεόδωρος Κομηνός, συνέχισε από προσωπικό ενδιαφέρον να συγκεντρώνει ως σήμερα στοιχεία για τον λύγκα στην Ελλάδα. Τα τελευταία 16 χρόνια προσπαθεί να συγκεντρώσει πληροφορίες από μαρτυρίες (πήρε περισσότερες από 1.000 συνεντεύξεις) και παρατηρήσεις κυρίως από τη Βόρεια Πίνδο και τα βουνά της Κεντρικής Μακεδονίας.

«Οι πιο αξιόπιστες μαρτυρίες καταγράφηκαν στην περιοχή της Βόρειας Πίνδου.Μάλιστα η επιβεβαιωμένη παρουσία ενός θηλυκού λύγκα με μικρό στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 μας αφήνει πολλές ελπίδες για τη μελλοντική παρουσία του είδους εκεί» αναφέρει ο κ. Κομηνός. Οι πιο πρόσφατες μαρτυρίες, των τελευταίων 4- 5 ετών, κυρίως αφορούν οπτική παρατήρηση λύγκα. Ωστόσο τον Δεκέμβριο του 2007 φωτογραφήθηκαν ίχνη, πιθανότατα λύγκα, σε χιόνι. Ο κ. Ουρς Μπράιτενμοσερ , από το Πανεπιστήμιο της Βέρνης, μελετητής του ευρωπαϊκού λύγκα, θεωρεί, βασισμένος στις φωτογραφίες που του εστάλησαν, ότι πιθανότατα είναι ίχνη λύγκα. Ο ελβετός επιστήμονας μιλώντας στο «Βήμα» τονίζει ότι στη χώρα μας «δεν υπάρχει αναπαραγωγικός πληθυσμός αν και μπορεί,μία στο τόσο,λύγκες να μεταναστεύουν στην Ελλάδα από τις δύο γειτονικές χώρες (Αλβανία και πΓΔΜ)».

Μάχη Τράτσα

"GRAN TORINO", ένας ύμνος στη φιλία.

Το σενάριο ακολουθεί τον WALT KOWALSKI, έναν βετεράνο του πολέμου στην Κορέα, αποξενωμένο από την οικογένειά του και θυμωμένο με όλο τον κόσμο! Ο Walt αναπτύσει μια ιδιότυπη σχέση με τον νεαρό Βιετναμέζο γείτονά του που προσπαθεί να του κλέψει το αγαπημένο του αυτοκίνητο, ένα άριστα διατηρημένο FORD του 1972, το θρυλικό μοντέλο GRAN TORINO. Οι συγκυρίες και ο ατίθασος, αλλά δίκαιος, χαρακτήρας του Walt, τον ωθούν να υπερασπιστεί το νεαρό γείτονα και την οικογένειά του κτίζοντας μια ιδιαίτερη όσο και τρυφερή σχέση μαζί τους, μια σχέση που συγκινεί και τον πιο αδάφορο θεατή.

Ο Κλιντ Ίστγουντ τσαλαπατώντας σε τούτη την ταινία του, την εικόνα του σκληρού και βίαιου, που με συνέπεια έκτισε δεκαετίες πριν στον κινηματογράφο, επιχειρεί να αφηγηθεί μια σπαρακτική ιστορία φιλίας σε έναν άγριο κόσμο. Μία σπουδαία ταινία.
Χ.Κ.

Mάλκομ Χ, ο οργισμένος

Δεκέμβρης του 1964. Ενας ψηλός αδύνατος άντρας με γυαλιά διανοούμενου και μουσάκι γύρω από το στόμα μπαίνει σε μια κατάμεστη αίθουσα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και οι καλοντυμένοι νέοι της βρετανικής ελίτ ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Φοράει μαύρο κοστούμι με στενή γραβάτα και έχει το σκούρο χρώμα του αμερικανικού προλεταριακού γκέτο. Είναι ο 39χρονος τότε Μάλκολμ Χ, «η ασπίδα των Μαύρων», δυόμισι μήνες προτού δολοφονηθεί από τους «αδελφούς» του. Εχει έρθει προσκαλεσμένος της Φοιτητικής Ενωσης για ένα «ντιμπέιτ» με θέμα «Ο εξτρεμισμός στην υπεράσπιση της ελευθερίας δεν είναι αθέμιτος, η μετριοπάθεια στην αναζήτηση της δικαιοσύνης δεν είναι αρετή», υπόθεση που θα υπερασπιστεί μαζί με δύο ακόμη ομιλητές έναντι τριών άλλων, θα είναι καταπέλτης, και η ομιλία του θα αναμεταδοθεί από τον κρατικό ραδιοσταθμό ΒΒC.

Λίγο αργότερα, αυτός ο ασυμβίβαστος αντιρατσιστής, ο οποίος έγινε ο πιο φλογερός εκφραστής της οργής που ένιωθαν οι Αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ, θα κάνει μια ομιλία για την αφύπνιση της νέας μαύρης συνείδησης στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, το περίφημο LSΕ!

Διότι τότε οι ναοί του κατεστημένου (στην αλλοδαπή)

δεν δίσταζαν να φιλοξενήσουν τη ριζοσπαστική σκέψη...

Οι δύο αυτές θρυλικές ομιλίες διατηρούν καυτή τη θερμοκρασία του λόγου του που απομαγνητοφωνήθηκε, καθώς και των αντιδράσεων του κοινού. Και μαζί με εκείνες στο Πανεπιστήμιο της Γκάνας για τα δεινά των 22 εκατομμυρίων Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ ή στο Χάρλεμ με αφορμή τη ρατσιστική βία στις νότιες πολιτείες, συγκεντρώθηκαν στο βιβλίο «Ο Μάλκολμ Χ μιλάει στους νέους» (Εκδ. Διεθνές Βήμα, συλλογική μετάφραση), πλαισιωμένες από συγκλονιστικές φωτογραφίες από τις κινητοποιήσεις των μαύρων.

Ολα τα κείμενα ανήκουν στην περίοδο 1964-65, την πλέον ώριμη της σκέψης του, μετά την αποχώρησή του δηλαδή από το εθνικιστικό κίνημα των Μαύρων Μουσουλμάνων Εθνος του Ισλάμ. Τότε πια αγωνιζόταν όχι μόνο ενάντια στις διακρίσεις και στον φυλετικό διαχωρισμό αλλά ενάντια στην πολλαπλή (φυλετική και ταξική) καταπίεση και εκμετάλλευση των μαύρων, καταγγέλλοντας την προβληματική ενσωμάτωσή τους στην αμερικανική κοινωνία και διεκδικώντας τον σεβασμό όχι μόνο των πολιτικών δικαιωμάτων τους αλλά γενικότερα των ανθρώπινων δικαιωμάτων τους εντός και εκτός των ΗΠΑ. Ηταν μια στάση στρατευμένη και πιο μαχητική από εκείνη του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο οποίος «κρατούσε τους νέγρους υπό έλεγχο» κηρύσσοντας τη μη βίαιη διαμαρτυρία. Μια στάση επηρεασμένη από την αντιαποικιακή δράση άλλων έγχρωμων αγωνιστών της εποχής, όπως αυτή είχε ήδη εκδηλωθεί στη Βόρεια και Νότια Αφρική (Φανόν, Μαντέλα κ.ά.). Μια στάση που έφερε εν τέλει τον Μάλκολμ Χ σε ευθεία αντιπαράθεση τόσο με την αναδυόμενη μαύρη αστική τάξη όσο και με ολόκληρο το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των Δημοκρατικών, τους οποίους θεωρούσε συνυπεύθυνους για το κυρίαρχο ρατσιστικό κλίμα.

ΤΑ ΝΕΑ (Φεβρουάριος 2011)