"Κάποτε σκότωσα ένα ελάφι.
Και το δένω πάνω στο φτερό του αυτοκινήτου μου
και οδηγώ για να γυρίσω σπίτι μου από την εθνική οδό.
Αλλά αυτό που δεν είχα αντιληφθεί,
ήταν ότι η σφαίρα μου δε διαπέρασε το ελάφι.
Του έγδαρε μόνο το κεφάλι, ρίχνοντάς το αναίσθητο.
Και περνώ μέσα από το τούνελ Χόλαντ και το ελάφι συνέρχεται.
Έτσι,
βρίσκομαι να οδηγώ μ' ένα ζωντανό ελάφι πάνω στο φτερό μου.
Και υπάρχει ένας νόμος στην πολιτεία της Νέας Υόρκης,
που απαγορεύει να οδηγάς μ' ένα ελάφι που έχει τις αισθήσεις του
πάνω στο φτερό σου, Τρίτες, Τετάρτες και Σάββατα.
Και μ' έχει πιάσει μεγάλος πανικός.
Και τότε,
μου 'ρχεται η ιδέα - κάποιοι κάνουν ένα πάρτι μεταμφιεσμένων.
Θα πάω.
Θα πάρω και το ελάφι.
Θα το παρατήσω στο πάρτι.
Πηγαίνω με το αυτοκίνητο στο πάρτι και χτυπάω την πόρτα.
Το ελάφι στέκεται δίπλα μου. Μπαίνουμε μέσα.
Το ελάφι ανακατεύεται με τον κόσμο. Τα πήγε θαυμάσια.
Κάποιος τύπος
προσπαθούσε να του πουλήσει ασφάλειες επί μιάμιση ώρα.
Έρχονται τα μεσάνυχτα,
δίνουν τα βραβεία για το καλύτερο κουστούμι της βραδιάς.
Το πρώτο βραβείο το παίρνουν οι Μπέρκοβιτς,
ένα παντρεμένο ζευγάρι που είναι ντυμένο σαν ελάφι.
Το ελάφι παίρνει το 2ο βραβείο. Το ελάφι είναι έξω φρενών.
Αυτό και οι Μπέρκοβιτς, χτυπιούνται με τα κέρατά τους στο σαλόνι.
Αρπάζω το ελάφι, το δένω πάνω στο φτερό του αυτοκινήτου μου
και τραβάω για το δάσος. Αλλά έχω πάρει τους Μπέρκοβιτς.
Κι έτσι, βρίσκομαι να οδηγώ με δύο Εβραίους πάνω στο φτερό μου.
Και υπάρχει ένας νόμος στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης
Τρίτη, Πέμπτη και ιδιαίτερα Σάββατο.
Το επόμενο πρωί, οι Μπέρκοβιτς ξυπνούν μέσα στο δάσος,
μέσα σ' ένα κουστούμι ελαφιού.
Ο κύριος Μπέρκοβιτς πυροβολείται, ταριχεύεται,
και κρεμιέται στην αθλητική λέσχη της Νέας Υόρκης.
Και η πλάκα είναι, ότι η λέσχη απαγορεύει την είσοδο σε Εβραίους.
''Απ' όλα τα νούμερα της παράστασης,
αυτό με το ελάφι είναι ίσως το πιο δημοφιλές.
Δεν είναι μεγάλο, κι έτσι είναι δύσκολο να βαρεθείς.
Έχει αρχή, μέση και τέλος.
Πηγαίνει σταθερά προς τα πάνω και δε στηρίζεται σε καλαμπούρια.
Παρασύρει τους θεατές σ' αυτό το συλλογισμό, σ' αυτή την ιδέα,
και την ακολουθούν μέχρι το τέλος.''
Γούντι Άλλεν
Απόσπασμα από το βιβλίο: ''Γούντι Άλεν - Η βιογραφία μιας ιδιοφυίας''
Και το δένω πάνω στο φτερό του αυτοκινήτου μου
και οδηγώ για να γυρίσω σπίτι μου από την εθνική οδό.
Αλλά αυτό που δεν είχα αντιληφθεί,
ήταν ότι η σφαίρα μου δε διαπέρασε το ελάφι.
Του έγδαρε μόνο το κεφάλι, ρίχνοντάς το αναίσθητο.
Και περνώ μέσα από το τούνελ Χόλαντ και το ελάφι συνέρχεται.
Έτσι,
βρίσκομαι να οδηγώ μ' ένα ζωντανό ελάφι πάνω στο φτερό μου.
Και υπάρχει ένας νόμος στην πολιτεία της Νέας Υόρκης,
που απαγορεύει να οδηγάς μ' ένα ελάφι που έχει τις αισθήσεις του
πάνω στο φτερό σου, Τρίτες, Τετάρτες και Σάββατα.
Και μ' έχει πιάσει μεγάλος πανικός.
Και τότε,
μου 'ρχεται η ιδέα - κάποιοι κάνουν ένα πάρτι μεταμφιεσμένων.
Θα πάω.
Θα πάρω και το ελάφι.
Θα το παρατήσω στο πάρτι.
Πηγαίνω με το αυτοκίνητο στο πάρτι και χτυπάω την πόρτα.
Το ελάφι στέκεται δίπλα μου. Μπαίνουμε μέσα.
Το ελάφι ανακατεύεται με τον κόσμο. Τα πήγε θαυμάσια.
Κάποιος τύπος
προσπαθούσε να του πουλήσει ασφάλειες επί μιάμιση ώρα.
Έρχονται τα μεσάνυχτα,
δίνουν τα βραβεία για το καλύτερο κουστούμι της βραδιάς.
Το πρώτο βραβείο το παίρνουν οι Μπέρκοβιτς,
ένα παντρεμένο ζευγάρι που είναι ντυμένο σαν ελάφι.
Το ελάφι παίρνει το 2ο βραβείο. Το ελάφι είναι έξω φρενών.
Αυτό και οι Μπέρκοβιτς, χτυπιούνται με τα κέρατά τους στο σαλόνι.
Αρπάζω το ελάφι, το δένω πάνω στο φτερό του αυτοκινήτου μου
και τραβάω για το δάσος. Αλλά έχω πάρει τους Μπέρκοβιτς.
Κι έτσι, βρίσκομαι να οδηγώ με δύο Εβραίους πάνω στο φτερό μου.
Και υπάρχει ένας νόμος στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης
Τρίτη, Πέμπτη και ιδιαίτερα Σάββατο.
Το επόμενο πρωί, οι Μπέρκοβιτς ξυπνούν μέσα στο δάσος,
μέσα σ' ένα κουστούμι ελαφιού.
Ο κύριος Μπέρκοβιτς πυροβολείται, ταριχεύεται,
και κρεμιέται στην αθλητική λέσχη της Νέας Υόρκης.
Και η πλάκα είναι, ότι η λέσχη απαγορεύει την είσοδο σε Εβραίους.
''Απ' όλα τα νούμερα της παράστασης,
αυτό με το ελάφι είναι ίσως το πιο δημοφιλές.
Δεν είναι μεγάλο, κι έτσι είναι δύσκολο να βαρεθείς.
Έχει αρχή, μέση και τέλος.
Πηγαίνει σταθερά προς τα πάνω και δε στηρίζεται σε καλαμπούρια.
Παρασύρει τους θεατές σ' αυτό το συλλογισμό, σ' αυτή την ιδέα,
και την ακολουθούν μέχρι το τέλος.''
Γούντι Άλλεν
Απόσπασμα από το βιβλίο: ''Γούντι Άλεν - Η βιογραφία μιας ιδιοφυίας''
ReplyForward
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου