Λογοτεχνικό Αναλόγιο και πιανιστικός αυτοσχεδιασμός Χάρη Κανάκη (27-3-13)

"Περί τεχνών ο λόγος" Η λογοτεχνία ξεδιπλώνει τις τέχνες: Αναλόγιο-πιανιστικός αυτοσχεδιασμός-προβολή ψηφιακής τέχνης (27-3-2013).

 Πήγαμε εξαιρετικά, με πάνω από 180 άτομα. Από τα εγκωμιαστικά που άκουσα τα μισά να πιστεψω μου αρκούν. Το να σε συγκρίνουν με ιερά τέρατα του αυτοσχεδιαστικού πιάνου είναι πολύ ενθαρρυντικό. 

 Όσο για το έργο μου MALCOM-X με "Προετοιμασμένο πιάνο" που έπαιξα (εμπλουτισμένο με φωνές και διάφορα αντικείμενα μέσα του) κάποιος θυμήθηκε τις συναυλίες σύγχρονης μουσικής με τον Θ. Αντωνίου τη δεκαετία του 60'-70'. Θεωρώ επίσης πολύ συμαντικό το οτι εκτός των άλλων η εμφάνισή μου διαφήμισε με τον καλύτερο τρόπο τον 20ο αιώνα σε απλούς ανθρώπους που δεν είχαν ξανακούσει ποτέ κάτι τέτοιο και παρόλα αυτά τους εντυπωσίασε ! 

Οι απαγγελίες των λογοτεχνικών αποσπασμάτων από τους: Ευαγγελία Κληρονόμου, Ιωάννα Τζάλλα, Γιώργο Καράμπελα, Γιώργο Κεσίσογλου, Γιάννη Λιανάκη και Μαρία Παπαδάκη που είχε και τον συντονισμό της εκδήλωσης, όπως και τα ψηφιακά έργα τέχνης των Ανδρέα και Αναστασίας Δημητροπούλου, επίσης εξαιρετικά εντυπωσίασαν και τους πιο απαιτητικούς.

  Ευχαριστώ όλους τους φίλους, παλιούς και νέους που μας τίμησαν αλλά και για όλα τα εγκωμιαστικά σχόλια ! Το ταξίδι συνεχίζεται.

Χάρης Κανάκης (πιανίστας-συνθέτης)

Γιολάντα Σεβέρη, πιανίστα-καθηγήτρια πιάνου (1914 - 2008)

Εκλεκτή σύγχρονη πιανίστα και καθηγήτρια πιάνου. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο στις 26-11-1914, όπου και σπούδασε πιάνο με τον Πολωνό Joseph Szulc (μαθητή του περίφημου Leschetitzky). Συνέχισε στη Μουσική Ακαδημία του Βερολίνου και πήρε δίπλωμα σολίστ με διάκριση. Έχει παίξει με Συμφωνικές Ορχήστρες και Συγκροτήματα, ενώ υπήρξε στην Αίγυπτο (Αλεξάνδρεια) η δημιουργός και εμψυχώτρια του "Trio Italiano" και του οργανικού-φωνητικού Συγκροτήματος "Pro Musica", που διηύθυνε για πολλά χρόνια. Έχει συνεργαστεί με φημισμένους καλλιτέχνες (όπως ο βιολιστής Μπαρτ, ο τσελίστας Χέλσερ, κ.ά.) και έχει συμπράξει ως σολίστ με πολλές Ορχ. Επίσης, με την τσελίστα Όλγα Αντσιφέροβασχημάτισε (στην Ελλάδα) το ντούο «Pro Musica». Έζησε από καιρού στην Ελλάδα, μετέχοντας σε ρεσιτάλ και σε συναυλίες μουσικής δωματίου. Έχει παίξει σε Α΄ ελλ. εκτέλεση (υπο τη δ/νση του Γιάννη Αυγερινού) τα Κοντσερτίνα του Γκέντσμερ και του Ντε Φάλλια. Δίδαξε πιάνο στο Εθνικό Ωδείο (από το 1981). Υπήρξε επίσης καθηγήτρια καί έφορος της Σχολής πιάνου του Ωδείου Μουσικός Σύνδεσμος Αθηνών (όπου δίδαξε και τις τάξεις "prima-vista" και μουσικής δωματίου). Στους διπλωματούχους μαθητές της η Αιμιλία Ράπτη, ο Κώστας Χάρδας, ο Σπύρος Κίζας, η Αγγελική Σωτήρου, κ.ά. Τέλος, είχε σχηματίσει πιανιστικό «ντούο» με τη Ρίτα Κωνσταντινίδου-Βούρτση. Πέθανε την 1η Δεκεμβρίου του 2008 στην Γερμανία σε ηλικία 94 ετών.

Η μουσική ήταν η ζωή της, όσοι την γνωρίσαμε θα την θυμόμαστε πάντα ώς μία σπουδαία πιανίστα και παιδαγωγό αλλά και ως έναν υπέροχο άνθρωπο.

Χ.Κ.

Muzio Clementi, πιανίστας και συνθέτης 1752-1832

 

Στις 10 - 3 - 1832 πέθανε ο Muzio Clementi, πιανίστας και συνθέτης. Έγραψε περίπου 110 σονάτες, από τις οποίες οι πιο όψιμες ήταν λιγότερο εξεζητημένες από τις πιο σύγχρονες. Πολλοί από τους μεγαλύτερους συνθέτες όλων των εποχών, ο Μπετόβεν, ο Μότσαρτ, ο Τσέρνυ και ο Λίστ αναγνώρισαν το ιδιαίτερο ταλέντο του στην σύνθεση.
Γεννήθηκε το 1752 στη Ρώμη. Ο πατέρας του ήταν σιδεράς αλλά αναγνώρισε πρώτος το μουσικό ταλέντο του γιου του. Το 1770 ο ταλαντούχος νέος έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως οργανίστας στην εκκλησία του Αγίου Λαυρεντίου στη Ρώμη, όπου και εντυπωσίασε με το παίξιμό του. Προηγουμένως, το 1766, ο Άγγλος ευγενής Σερ Πίτερ Μπέκφορντ ανακάλυψε το μουσικό ταλέντο του Κλεμέντι και τον έπεισε να τον ακολουθήσει στην έπαυλή του στην Αγγλία. Τα επόμενα επτά χρόνια έμεινε στην έπαυλη τού Σερ Πίτερ Μπέκφορντ, όπου συνέθετε κομμάτια, τα περισσότερα από τα οποία έχουν εξαφανιστεί. Το 1781, ο Κλεμέντι ξεκίνησε την περιοδεία του στην Ευρώπη. Όταν έφτασε στην Βιέννη, συναντήθηκε με τον Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, όπου έπαιξαν πιάνο μπροστά στον ίβασιλιά της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ιωσήφ Β΄. Από το 1782 και για τα επόμενα 20 χρόνια, ο Κλεμέντι αφοσιώθηκε στη διδασκαλία. Ο Κλεμέντι είχε ξεκινήσει μάλιστα δική του επιχείριση κατασκευής πιάνων, ωστόσο το 1807 το εργοστάσιό του κάηκε. Στις 10 Μαρτίου 1832, ο Κλεμέντι πέθανε στο Ίβσαμ του Ουόρτσεστερ στην Αγγλία. Ετάφη στο Αββαείο του Γουέστμινστερ. Αργότερα ετάφησαν μαζί του οι μαθητές του Johann Baptist Cramer, John Field και Ignaz Moscheles.

"Είπαν" για την Ελληνική γλώσσα.

*Μάρκος Τίλλιος Κικέρων (ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώμης): «Εάν οι θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»

* Γκαίτε (ο μεγαλύτερος ποιητής και πεζογράφος της Γερμανίας): «Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα.»

* Claude Fauriel (Κλαύδιος Φωριέλ, Γάλλος Ακαδημαϊκός και ποιητής): «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»

* Ελεν Κέλλερ (διάσημη τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας): «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.»

* Μargarite Yourceyar (Μαργαρίτα Γιουρσέλ, Γαλλίδα συγγραφέας και ακαδημαϊκός): «Αγάπησα αυτή τη γλώσσα την ελληνική για την εύρωστη πλαστικότητά της, που η κάθε της λέξη πιστοποιεί την άμεση και διαφορετική επαφή της με τις αλήθειες και γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο, έχει ως επί το πλείστον λεχθεί σ' αυτή τη γλώσσα».

* Schiller (Γερμανός ποιητής, ιστορικός και φιλόσοφος): Καταραμένε Έλληνα, τα βρήκες όλα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, αστρονομία' τίποτε δεν άφησες για μας.

* Βολταίρος (Γάλλος διαφωτιστής): «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»

* Γερμανός φιλόλογος E, Norden: «Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες διαμορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραμματική.»

* Ο. Βαντρούσκα (καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης): «Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι μιας και της αυτής γλώσσας, της Ελληνικής.»

* Will Durant (Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Columbia): «Το αλφάβητο μας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύμης και της Ρώμης. Η Γλώσσα μας βρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήμη μας σφυρηλάτησε μιαν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραμματική μας και η ρητορική μας, ακόμα και η στίξης και η διαίρεσης εις παραγράφους. είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά μας είδη είναι Ελληνικά - το λυρικό, η ωδή, το ειδύλλιο, το μυθιστόρημα, η πραγματεία, η προσφώνηση, η βιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραμα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.»

* Φρανγκίσκος Λιγκόρα (Ιταλός καθηγητής Πανεπιστημίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας προς διάδοση του πολιτισμού): «Έλληνες να είστε περήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον παγκόσμιο πολιτισμό.»

* Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας - Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας της Βασκωνίας): «Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονομιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιμένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.» «Η Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργημένων ατόμων.» «Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»

* Ζακλίν Ντε Ρομιγύ (Γαλλίδα Ακαδημαϊκός και συγγραφεύς): «Η αρχαία Ελλάδα μας προσφέρει μια γλώσσα, για την οποία θα πω ότι είναι οικουμενική.» «Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα μας βοηθάει πρώτα από όλα να καταλάβουμε την δική μας γλώσσα.»

«Κεραυνοί» του Νικ Κέιβ.

 
«Κεραυνοί» που συγκινούν
Δυο κεραυνοί ήρθαν στο δωμάτιό μου
Ήταν δώρο από τον Δία...
...Στην Αθήνα οι νέοι κλαίνε από τα δακρυγόνα
Και εγώ είμαι στο ξενοδοχείο
και κάνω ηλιοθεραπεία
Οι άνθρωποι έρχονται και με ρωτούν πώς είμαι
Εγώ λέω αν δεν ξέρεις, μη ρωτάς...
...Ο Δίας γελάει αλλά είναι από τα δακρυγόνα
Με ρωτάει πώς είμαι
Του λέω Δία μη ρωτάς...
...Και στο λίκνο της Δημοκρατίας τα περιστέρια φοράνε αντιασφυξιογόνες μάσκες...
...Και οι άνθρωποι δεν γυρίζουν ποτέ πίσω
Το βράδυ τους βλέπω να κοιμούνται
Και να κλαίνε ασταμάτητα
Και δεν είναι απ' τα δακρυγόνα
Οι άνθρωποι με ρωτούν πώς είμαστε
Είμαστε, τους λέω, κυρίως χαμένοι

Κιλελέρ, η εξέγερση. (6 Μαρτίου 1910)

Στις 6 Μαρτίου του 1910, τα αιματηρά επεισόδια που ξεκίνησαν από το χωριό Κιλελέρ και εξαπλώθηκαν σε άλλες πόλεις της Θεσσαλίας, αποτέλεσαν την κορυφαία εξέγερση της ελληνικής αγροτιάς ενάντια στην εκμετάλλευση των τσιφλικάδων. Μία εξέγερση που προκάλεσε τη συμπάθεια όλου του λαού και οδήγησε σταδιακά στη λύση του αγροτικού ζητήματος.

Το αγροτικό ζήτημα στη Θεσσαλία ξεκίνησε με την ένταξή της περιοχής στην ελληνική επικράτεια το 1881. Η ελλειμματική παραγωγή του νεοσύστατου κράτους σε σιτηρά αδυνατούσε να θρέψει τον πληθυσμό και να επιτρέψει την εκβιομηχάνιση της χώρας, επομένως ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος επιχείρησε να λύσει το πρόβλημα με την προσάρτηση της σιτοπαραγωγού Θεσσαλίας.

Επί Τουρκοκρατίας οι κολίγοι της Θεσσαλίας είχαν τη νομή της γης που καλλιεργούσαν, των οικιών και τον βοσκότοπων και δεν επιτρεπόταν να εκδιωχθούν από αυτή, ενώ σε αντάλλαγμα οι τσιφλικάδες είχαν δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων.

Εν όψει της προσάρτησης, οι Τούρκοι φεουδάρχες πούλησαν τις εκτάσεις σε Έλληνες εμπόρους της Κωνσταντινούπολης ή των παροικιών, οι οποίοι αποδείχθηκαν χειρότεροι δυνάστες. Σε αντίθεση με το οθωμανικό, το αστικό νομοθετικό πλαίσιο του ελληνικού κράτους στερούσε από τις καλλιεργητικές συμβάσεις τον ισόβιο και κληρονομικό χαρακτήρα τους και επέτρεπε τον εκδίωξή των αγροτών.

Πλέον οι κολίγοι είχαν ιδιαίτερα επαχθείς οικονομικές υποχρεώσεις. Έπρεπε να δίνουν στο τσιφλικά το 1/3 ή το 1/2 της παραγωγής καθώς και άλλα προϊόντα, ενοίκιο για τη βοσκή των ζώων τους και να στέλνουν μια γυναίκα για ζύμωμα. Υφίσταντο ταπεινώσεις όπως το μαστίγωμα ή ο βιασμός των γυναικών τους, ενώ διέμεναν σε τρώγλες.

Οι αγρότες αντέδρασαν έντονα, απαιτώντας είτε την επαναφορά του προηγούμενου καθεστώτος είτε τη δυνατότητα απαλλοτριώσεων. Η αρνητική στάση του Χαρίλαου Τρικούπη, ο οποίος δεν ήθελε να απαλλοτριώσει τη γη χάνοντας τους ξένους επενδυτές, οδήγησε σύντομα σε πιο οργανωμένες δράσεις.

Στην αυγή του 20ού αιώνα δημιουργήθηκαν οι πρώτοι αγροτικοί σύλλογοι σε Λάρισα, Καρδίτσα και Τρίκαλα και ξεκίνησαν κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, ψηφίσματα σε Κυβέρνηση, Βουλή και Βασιλιά κλπ. Η δύναμη του κινήματος ενισχύθηκε από τη δολοφονία του αγροτιστή Μαρίνου Αντύπα από όργανο των τσιφλικάδων το 1907, τις απεργίες των Βολιωτών καπνεργατών, το κίνημα στο Γουδί και τις παλαιότερες αγροτικές εξεγέρσεις επί σταφιδικής κρίσης.

Το 1910 το κίνημα έφτασε στο αποκορύφωμά του, όταν το προγραμματισμένο πανθεσσαλικό συλλαλητήριο της Λάρισας εξελίχθηκε σε αιματηρή εξέγερση. Όλα ξεκίνησαν από το χωριό Κιλελέρ, όπου 200 χωρικοί θέλησαν να επιβιβασθούν σε τρένο χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο για να μεταβούν στη Λάρισα. Μετά την άρνηση του επιβαίνοντος διευθυντή των Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων, οι αγρότες ξεκίνησαν να λιθοβολούν το συρμό καθώς απομακρυνόταν.

Ένα χιλιόμετρο πιο πέρα, ομάδα 800 χωρικών σταμάτησε το τρένο. Στις συμπλοκές που ακολούθησαν, στρατιωτικοί που επέβαιναν στο συρμό πυροβόλησαν τον όχλο, σκοτώνοντας 2-4 αγρότες και τραυματίζοντας άλλους. Τα επεισόδια συνεχίστηκαν στο χωριό Τουλάρ με 2 νεκρούς και 15 τραυματίες, ενώ όταν τα νέα έφτασαν στη Λάρισα οι συμπλοκές μεταξύ διαδηλωτών και στρατού επεκτάθηκαν με 2 ακόμα νεκρούς μετά την επέμβαση του ιππικού.

Αργότερα πραγματοποιήθηκε ειρηνικά το συλλαλητήριο και διαβάστηκε το ψήφισμα της συγκέντρωσης, με το οποίο οι αγρότες ζητούσαν άμεση υποβολή και ψήφιση του νομοσχεδίου για την απαλλοτρίωση, την αύξηση των κονδυλίων του Γεωργικού Ταμείου και εξέφρασαν την οδύνη τους «για την άδικον επίθεσιν κατά του φιλήσυχου και νομοταγούς λαού, ής θύματα υπήρξαν άοπλοι και αθώοι λευκοί σκλάβοι της Θεσσαλίας».

Πολλοί ήταν οι συλληφθέντες και προφυλακιστέοι διαδηλωτές, όλοι όμως αθωώθηκαν στις 23 Ιουνίου του ίδιου έτους. Η εξέγερση κέρδισε τη συμπάθεια του ελληνικού λαού, εντείνοντας τις πιέσεις για επίλυση του ζητήματος και φουντώνοντας το αγροτικό κίνημα σε ολόκληρη τη χώρα.

Μετά τα πρώτα νομοθετικά μέτρα που έλαβε ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπέρ των κολίγων το 1911 ακολούθησαν και άλλες κινητοποιήσεις, οι οποίες σε συνδυασμό με τις πιέσεις των αστών και τις διεκδικήσεις των μικρασιατών προσφύγων οδήγησαν στην αγροτική μεταρρύθμιση του 1917-1922, με τις πρώτες απαλλοτριώσεις από την κυβέρνηση Πλαστήρα.

Πηγή: TVXS

"Λέσχη Ανάγνωσης" και Ρεσιτάλ πιάνου Χάρη Κανάκη.

Η Λέσχη Ανάγνωσης "ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ" του Δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας σας προσκαλεί την Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013 και ώρα 8:00 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας (Νίκου Τρυπιά 45 Ν.Φιλ/φεια), σε ένα αναλόγιο όπου το βιβλίο συναντά και συνομιλεί με επτά μορφές Τέχνης, επικουρούμενο από ψηφιακά έργα Τέχνης και πιανιστικούς αυτοσχεδιασμούς από τον Πιανίστα-Συνθέτη Χάρη Κανάκη. Ο συνθέτης θα ερμηνεύσει εκτός των άλλων, το έργο του "ΜΑLCΟΜ-Χ" για προετοιμασμένο πιάνο . Οργάνωση: Σύλλογος "Πολιτιστική Αναγέννηση", ψηφιακά έργα τέχνης: Αναστασία Δημητροπούλου, σκηνοθεσία: Μαρία Παπαδάκη.

Είσοδος Ελεύθερη

Το βραχιολάκι του Μάρτη

Ένα από τα ωραιότερα έθιμα της ελληνικής παράδοσης, μια από τις συνήθειες που κάνει εμάς τους μεγαλύτερους να αναπολούμε με νοσταλγία τις μέρες της αθωότητας της παιδικής μας ηλικίας, είναι το «βραχιολάκι του Μάρτη».

Πρώτη μέρα του Μαρτίου!  Η φύση αρχίζει για άλλη μια φορά να αναγεννάται και τα σημάδια της άνοιξης αρχίζουν πλέον να γίνονται όλο και περισσότερο εμφανή.  Είναι αλήθεια, ότι από εδώ και στο εξής κάθε μέρα που περνάει, τη βλέπουμε να είναι λίγο μεγαλύτερη και λίγο πιο ζεστή από την προηγούμενη, μια και ο ήλιος κάνει όλο και περισσότερες ώρες αισθητή την παρουσία του, ανακτώντας τη δύναμή του από τις κρύες και σκοτεινές μέρες του χειμώνα.

Από την εποχή ακόμα της αρχαίας Ελλάδας, οι μητέρες των μικρών παιδιών, συνήθιζαν να δένουν στον καρπό του χεριού των παιδιών τους, ένα κορδόνι από λευκό και κόκκινο νήμα, ώστε να τα προφυλάξουν από τις ακτίνες του μαρτιάτικου ήλιου, οι οποίες θεωρούνται, από πολλού ακόμα και σήμερα, πολύ επικίνδυνες.  Σήμερα το βραχιολάκι αυτό το αποκαλούμε με το όνομα «Μάρτης», όμως το έθιμο αυτό είναι παμπάλαιο και είναι ιδιαιτέρως σημαντικό το γεγονός, ότι ξεκινάει από τους μύστες των Ελευσινίων Μυστηρίων, οι οποίοι όπως είναι γνωστό, έδεναν μια παρόμοια κλωστή στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι, την οποία στην εποχή της αρχαίας Ελλάδας, ονομαζόταν «Κρόκη».

Το «βραχιολάκι του Μάρτη», συνηθίζεται να φοριέται κατά τη διάρκεια ολόκληρου του μήνα. Σύμφωνα με την ίδια παράδοση, στο τέλος του μήνα, τα παιδάκια μπορούν να βγάλουν πλέον το «Μάρτη» τους και τότε πρέπει να ακολουθήσουν μία συγκεκριμένη διαδικασία.  Θα πρέπει να αναζητήσουν μια τριανταφυλλιά και να τον κρεμάσουν σε κάποιο από τα κλαδιά της, έτσι ώστε τα μάγουλά τους να γίνουν κόκκινα, όπως τα τριαντάφυλλα!  Στη συνέχεια, το Μάρτη θα τον παραλάβουν τα χελιδόνια, που σαν αποδημητικά πουλιά που είναι, κάνουν και πάλι κάθε άνοιξη την εμφάνισή τους και θα τον χρησιμοποιήσουν για να στερεώσουν τη νέα φωλιά που θα φτιάξουν.

Από την εποχή ακόμα της αρχαίας Ελλάδας, την Πρώτη ημέρα του Μαρτίου, συνηθιζόταν τα μικρά παιδιά να φτιάχνουν ένα ομοίωμα χελιδονιού και τραγουδώντας το ανάλογο τραγούδι να γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι, όπου παρουσίαζαν το ομοίωμα του χελιδονιού και ευχόταν υγεία και ευημερία στην οικογένεια την οποία επισκέπτονταν. Σαν αντάλλαγμα των ευχών, οι οικογένειες πρόσφεραν στα παιδιά από ένα αυγό.

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΒΡΑΧΙΟΛΑΚΙ  Ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να κατασκευάσουμε το «βραχιολάκι του Μάρτη» είναι πάρα πολύ απλός. Το μόνο υλικό που θα χρειαστούμε είναι δύο συνηθισμένες κλωστές από αυτές που χρησιμοποιούμε στο κέντημα ή στο ράψιμο, από τις οποίες η μία θα πρέπει να είναι κόκκινη και η άλλη να είναι άσπρη.  Κάνουμε από έναν κόμπο στη μία άκρη της καθεμιάς κλωστής και τις στερεώνουμε κάπου με τη βοήθεια μιας καρφίτσας. Στην συνέχεια βάζουμε την κλωστή ανάμεσα στις παλάμες μας και τη στρίβουμε όσο γίνεται περισσότερο.  Όταν η κλωστή στριφτεί καλά, κάνουμε έναν κόμπο και στην άλλη άκρη της. Επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία και με τη δεύτερη κλωστή.  Όταν είναι έτοιμες στριμμένες και οι δύο κλωστές, τις πιάνουμε μαζί -κόκκινη και άσπρη- και τις τεντώνουμε. Έτσι όπως είναι η μία δίπλα στην άλλη, αν τις αφήσουμε από την μια άκρη, μπλέκονται από μόνες τους και σχηματίζουν το «βραχιολάκι» το οποίο είναι έτοιμο πλέον να το φορέσουμε.

Το «βραχιολάκι του Μάρτη», είναι ένα μόνο από τις πάμπολλες παραδόσεις του Μαρτίου, που είναι ένας μήνας με πλούσια λαογραφική παράδοση.  Η λαϊκή φαντασία έδωσε στο μήνα Μάρτιο πάρα πολλά παρατσούκλια, όπως Ανοιξιάτης (γιατί είναι ο πρώτος μήνας της Άνοιξης), Γδάρτης, Παλουκοκάφτης, Κλαψομάρτης, Πεντάγνωμος  (για το ευμετάβλητο του καιρού), Βαγγελιώτης (λόγω της γιορτής του Ευαγγελισμού), Φυτευτής, και άλλα δηλωτικά της φυσιογνωμίας του, που έχουν σχέση με ιδιότητες ή πράξεις που του αποδίδονται.  Τα πιο πολλά από αυτά βρίσκονται μέσα στις παραδόσεις και τις παροιμίες που έπλασε ο λαός για να εξηγήσει τις απότομες μεταβολές του καιρού ή ακόμα και τις βαρυχειμωνιές που παρατηρούνται μέσα στο Μάρτη και που πάντα είναι επικίνδυνες για τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Μερικές από τις πιο χαριτωμένες και ωραίες παροιμίες, πολλές από τις οποίες χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα είναι οι εξής: «Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης, τα παλιά παλούκια καίει, τα καινούργια ξεριζώνει».

Για τις μεγάλες του παγωνιές λέμε: «Τον Μάρτη χιόνι βούτυρο, μα σαν παγώσει μάρμαρο».

Για την αντιμετώπιση του κρύου που πολλές φορές το Μάρτη είναι ιδιαίτερα δριμύ, υπάρχουν και πολλές άλλες παροιμίες: «Φύλλα ξύλα για το Μάρτη να μην κάψεις τα παλούκια». «Το Μάρτη φύλα άχερα μη χάσεις το ζευγάρι». «Τσοπάνη μου την κάπα σου το Μάρτη φύλαγε την». «Ο Αύγουστος για τα πανιά κι ο Μάρτης για τα ξύλα».

Τέλος, ποιος δεν γνωρίζει το ακόλουθο δίστιχο ποιηματάκι, που όλοι μας σίγουρα θυμόμαστε από τα μαθητικά μας χρόνια...

«Σαν ρίξει ο Μάρτης δυο νερά κι Απρίλης άλλο ένα, χαράς σ' εκείνο το ζευγά πού χει πολλά σπαρμένα...».