"Πιανιστικός αυτοσχεδιασμός" (ένας μονόλογος, του Χάρη Κανάκη)

Αυτοσχεδιασμός, μια άνιση αναμέτρηση, μια αναμέτρηση με τον εαυτό σου.  Αναρωτιέσαι πάλι αν υπάρχει κανείς γύρω σου.  Βρίσκεσαι στο δωμάτιο με το ανατολικό παράθυρο και τις βαριές κουρτίνες.   Στον ένα τοίχο το γραφείο με τη  βιβλιοθήκη, ένα τραπέζι με δυο καρέκλες, ένας καναπές, τρία σκονισμένα κάδρα. Λιγοστό φώς και εκεί στο μισοσκόταδο ένα πιάνο.  Ένα μαύρο όρθιο πιάνο σε απόγνωση.

Με αργές κινήσεις κάθεσαι και ακουμπάς απαλά τα ασπρόμαυρα πλήκτρα.    Η αναμέτρηση αρχίζει, είσαι μόνος.  Οι νότες ξεπηδούν παραφράζοντας γνωστά θέματα.  Οι μελωδίες χοροπηδούν και χλευάζουν.  Σε κοιτούν καθώς κρύβονται πίσω από τα παλιά έπιπλα.  Γελούν, κρυφοκοιτάζουν και εξαφανίζονται.

Είσαι μόνος.  Η ώρα περνά, ο χρόνος δεν αστειεύεται.  Τα πλήκτρα και τα δάκτυλα συμφιλιώνονται.  Οι αλλαγές των συγχορδιών είναι τώρα μακρινές βροντές. Παίζεις μόνο μερικά λεπτά και έχουν περάσει ώρες.

  Ώρες μετά είσαι ακόμη καθισμένος στην παλιά καρέκλα που τρίζει σε κάθε σου κίνηση μπρός στο μαύρο πιάνο.  Σε λίγο ξημερώνει  και εσύ ακόμη ψάχνεις τις ανίερες σχέσεις.  Εκείνες τις συγχορδίες με τα βρώμικα ρούχα και την τραχιά φωνή.  Καθώς παίζεις έχεις πάλι εκείνη την περίεργη αίσθηση πως σου λείπει κάτι από τα χέρια.  Τα δάκτυλα πάλι δεν είναι αρκετά.  Λείπει ένα, μπορεί και δύο σε κάθε χέρι.  Οι νότες στριμώχνονται απαιτητικές.  Είσαι μόνος, εκεί απέναντι από το ανατολικό παράθυρο δίπλα στη βιβλιοθήκη, μπροστά στο μαύρο πιάνο. Μόνος, όπως ο ηθοποιός στα παρασκήνια λίγο πριν τον τελευταίο μονόλογο στο μεγάλο φινάλε. Όπως ο ποιητής στο υγρό άγγιγμα του τελευταίου στίχου, εραστής φευγαλέων στιγμών και αναμνήσεων.

  Εκείνος ο μοναχικός τύπος, ο Φερνάντο Πεσσόα λέει κάπου «Αν γράφεις αυτά που αισθάνεσαι είναι για να καταλαγιάσεις τον πυρετό των αισθήσεών σου.  Αυτά που εξομολογείσαι είναι χωρίς σημασία, γιατί τίποτα δεν έχει σημασία.  Σχεδιάζεις τοπία με αυτά που νιώθεις». Εγώ πάλι σκέφτομαι πώς να, τώρα, εδώ, έχεις κάτι να πεις αλλά δεν ξέρεις πώς!  Λέξεις δεν υπάρχουν πρόχειρες να ντύσεις αυτά που σκέφτεσαι.  Η φωνή σου είναι ξέπνοη και τα λόγια χιλιοειπωμένα.  Μόνο με τα δάκτυλα μπορείς να μιλήσεις πια. 

28/03/13

Κείμενο που η απαγγελία του από τον Γιάννη Λιανάκη, συνόδευσε το ρεσιτάλ Αυτοσχεδιασμών του πιανίστα Χάρη Κανάκη την 1η Ιουνίου 2013 στην αίθουσα συναυλιών της Μουσικής Σχολής Μπεχράκη (Τροίας 56 Βριλήσσια)