"Ο ήλιος το έκανε, όχι εγώ." Ποίημα από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Χάρη Κανάκη "ΠΛΑΓΙΟ ΦΩΣ" .

 "Ο ήλιος το έκανε, όχι εγώ."

Αφιερωμένο στον Κώστα Σταματόπουλο και τον Αλέκο Σταυρινάκη.

 

Δεν υπάρχει ίσκιος πια στο τελευταίο καταφύγιο. Τον πήρε το φως και τον έκρυψε πίσω από τις πήλινες γλάστρες με τον ξεραμένο βασιλικό και την αρμπαρόριζα.

Πλαντάζω μέσα μου τούτο το μεσημέρι με αυτόν τον αγέρωχο ελληνικό ήλιο να μας βασανίζει από τότε που γεννηθήκαμε. Κάνει το αίμα να κοχλάζει στις φλέβες και ένα αόρατο χέρι ταυτόχρονα να σου πιέζει το στήθος εκεί που έχεις βάλει τον ανοιχτό Παλαμά να στέκεται εδώ και ώρα στη σελίδα 33, χωρίς να μπορείς να κάνεις την παραμικρή κίνηση να τον πάρεις από πάνω σου, να τον κλείσεις και να τον βάλεις στη θέση του.

Η ακινησία δεν ανήκει σε σένα, εσύ κινείσαι αέναα και ολοκληρωτικά καταπίνοντας στιγμές και γεγονότα, αλλά κανείς δεν νοιάζεται, όλοι είναι απασχολημένοι και το κεφάλι τους γέρνει βαριά και κουρασμένα λίγο δεξιά.

Ο ήλιος πάλι και πάλι συνεχίζει να σε περιγελά καθώς κινείται αργά και βασανιστικά. Εσείς που μας κοιτάζετε από ψηλά μήπως είναι τώρα η ώρα να επέμβετε, τώρα που σας έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Ιερά Πνεύματα, Σοφά και Άγια προστατέψτε μας.

Περπατάμε πιασμένοι χέρι-χέρι με την απόγνωση και το ρολόι να μετράει τις θυμωμένες ώρες στον αριστερό μας καρπό σαν χειροπέδη, σαν χαλκάς, σαν σκουριασμένη αλυσίδα σκλάβου σε αμπάρι γαλέρας.

Εκεί που μας πάνε δεν έχει φως, δεν έχει γαλήνη, δεν έχει συμπόνια, ακολουθούμε όμως ανήμποροι και γενναίοι. Τα βήματά μας αργά και βαριά, σκουντουφλάνε πάνω στα φρύγανα και τις πέτρες. Είμαστε οι τελευταίοι που μείναμε, δεν έχει άλλο δρομολόγιο και αυτό ίσως είναι από μόνο του κάτι ευχάριστο για τους υπόλοιπους.

Εκείνους που θα ΄ρθουν μετά από μας και θα έχουν στα χέρια τους αγκάθια και φωτιά, φασκόμηλο και ύσσωπο, λιβάνι και κεραυνούς.

Ρίχνω μία τελευταία ματιά, χαμογελώ, πλαντάζω και σας χαιρετώ.

Αιώνια πνεύματα του ήλιου και του ανείπωτου φωτίστε μας.

 

Χάρης Κανάκης

Νέα Φιλαδέλφεια

23 Οκτωβρίου 2020.

Ο PAUL WITTGENSTEIN ΑΝΑΖΗΤΑ ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ.

Γιός του μεγιστάνα του χάλυβα Karl Wittgenstein, ο Paul μεγάλωσε στο βιεννέζικο οικογενειακό μέγαρο ανάμεσα στην τέχνη και την μουσική. Έχοντας μελετήσει από μικρός πιάνο μαζί με τον αδελφό του, Ludwig, (τον διάσημο αργότερα φιλόσοφο) συνέχισε την εκπαίδευσή του με τον Theodor Leschetizky και το 1913 έδωσε το πρώτο του κοντσέρτο στην Musikverein της Βιέννης. 

O ακρωτηριασμός του δεξιού χεριού του μετά τον τραυματισμό του στο μέτωπο της Γαλικίας το 1914, δεν ανέκοψε τη φιλοδοξία του κι έτσι, αφού εξασκήθηκε αρχικά με τα υπάρχοντα κομμάτια για πιάνο αριστερό χέρι και με δικές του διασκευές, άρχισε να παραγγέλνει έργα σε διάφορους συνθέτες, συγκροτώντας σταδιακά το ρεπερτόριο μέσω του οποίου δημιούργησε τον μύθο του στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. 

Από ηχογραφήσεις της περιόδου 1937-1959 ο Paul Wittgenstein παίζει τη Σπουδή αρ.3 για αριστερό χέρι του Max Reger, την Chaconne των Bach-Brahms και το Isoldes liebestod των Wagner-Liszt σε δικές του διασκευές, και το γραμμένο για εκείνον Κοντσέρτο για πιάνο αριστερό χέρι του Maurice Ravel το οποίο προκάλεσε μια από τις διασημότερες καλλιτεχνικές διαφωνίες του 20ου αιώνα ανάμεσα σε συνθέτη και εκτελεστή, καταγεγραμμένη στις αναμνήσεις της πιανίστας Marguerite Long που ήταν παρούσα στην πρώτη τους σύγκρουση και στην αλληλογραφία τους

Πηγή: Από ανάρτηση της Κάτιας Καλλιτσουνάκη σχετικά με το ραδιοφωνικό της αφιέρωμα στον πιανίστα, στο Γ' Πρόγραμμα.