Στάθης Δρογώσης, "Tο ξωτικό των Πατησίων" !

Ο Στάθης Δρογώσης γεννήθηκε την 1η Μαΐου του 1977 στην Αθήνα. Στο δημοτικό φοίτησε στην «Σχολή Πανταζοπούλου» στα κάτω Πατήσια. Εκεί πήρε τα πρώτα μαθήματα πιάνου και συμμετείχε με τη δέουσα προσοχή στο κατηχητικό... Το 1989 έχοντας γραφτεί στο Ωδείο «Νίκος Σκαλκώτας» στην τάξη πιάνου της καθηγήτριας Μοιρούλας Νάσου γνωρίζει τον Δημήτρη Τζιμέα, ατίθασο κιθαρίστα στο ίδιο ωδείο. Eπηρεάζονται από τον Δάσκαλο των θεωρητικών Μανώλη Βλητάκη και αρχίζουν να παίζουν μουσική μαζί. Στις γιορτές της οικογένειας του Στάθη κάνουν την πρώτη δυναμική τους εμφάνιση παίζοντας Beatles – μια μανία που σίγουρα μετέδωσε στον Στάθη ο πατέρας του και που ισχύει ακόμα και σήμερα.

Στα χρόνια που ακολουθούν ο Στάθης μένει στην Κυψέλη και φοιτεί στο 15ο γυμνάσιο. Εκεί γνώρισε πολλές ηρωίδες των τραγουδιών του αλλά δυστυχώς δεν τον γνώρισαν αυτές…Το πρώτο συγκρότημα που συμμετείχε με τον Δημήτρη λεγόταν «The Rotten Society». Οι πρόβες γινόντουσαν στο θρυλικό στούντιο Voices στην Κυψέλη καθώς και στο Ηχουργείο. Το πρώτο αυτό συγκρότημα τέλειωσε άδοξα την καριέρα του όταν εισέβαλε στο στούντιο εκτός εαυτού ο πατέρας ενός μέλους, του Θανάση και τον πήρε κακήν κακώς…

Ακολουθεί το φανκ ροκ συγκρότημα Αρριβίστες όπου ο Στάθης παίζει πλήκτρα και τραγουδάει σπανίως. Γράφει όμως αρκετά τραγούδια. Μέλη στο συγκρότημα εκτός από τον Δημήτρη είναι ο Δημήτρης Κάσσης αλλά και ο Κώστας Γιαννίρης επιφανή μέλη μιας λαμπρής παρέας παιδιών από το μουσικό λύκειο της Παλλήνης. Ο τελευταίος που συνεργάζεται μέχρι σήμερα με τον Στάθη τότε ήταν ο τραγουδιστής.

Το 1996 ο Στάθης είναι στο πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο στο τμήμα Μαθηματικών στην Αθήνα (δεν το τελείωσε ποτέ!). Μετά από κόντρες το συγκρότημα διαλύεται και με τον Δημήτρη , τον Ντομένικο Μπονάσσι και τον Δημήτρη Κουζή φτιάχνει τους Αρχαιοκάπουλους και παίζουν διασκευές στη μουσική σκηνή Ρόδι στα Εξάρχεια. (Σήμερα είναι προποτζίδικο…)


Το καλοκαίρι του 1997 παίζουν στο «Πατητήρι» στη Φολέγανδρο και γνωρίζουν το Μανώλη Φάμελλο ο οποίος παραθέριζε αμέριμνος εκεί…Του δίνουν το ντέμο με τα τραγούδια τους και τους προτείνει να τους κάνει την παραγωγή στο δίσκο τους. Τα τραγούδια τα γράφουν ο Στάθης και ο Δημήτρης ενώ και ο Ντομένικο συμμετέχει με ένα. Βασική φωνή στο συγκρότημα είναι ο Στάθης.

Μετά από δύο χρόνια σχεδόν δηλαδή τον Μάιο του 1999 κυκλοφορεί ο δίσκος από την Warner. Το όνομα του συγκροτήματος είναι «Τα φώτα που σβήνουν». Ο πρώτος δίσκος είχε τραγούδια που παίχτηκαν πολύ από το ραδιόφωνο όπως το «Φεύγει η ζωή», «Τα φώτα που σβήνουν» και «Ο ήλιος του μεσημεριού». Το συγκρότημα έπαιζε συναυλίες όπου μπορούσε αλλά κυρίως στο «Αν» στα Εξάρχεια, στον «Αέρα» και στον «Σταυρό του Νότου». Επίσης έπαιξαν και στην Θεσσαλονίκη και στην επαρχία.

Το 2000 συμμετέχουν σε ένα δίσκο με διασκευές τραγουδιών του παιδικού τους ήρωα Παύλου Σιδηρόπουλου.

Το 2001 κυκλοφορεί ο δεύτερος και…τελευταίος δίσκος τους με τίτλο «Η γη απ’ τα αστέρια» σε παραγωγή πάλι του Μανώλη. Ήταν ένας φιλόδοξος δίσκος αλλά δεν ακούστηκε όσο ο πρώτος. Τα μέλη του συγκροτήματος είναι πια οι εξής: Στάθης Δρογώσης_φωνή πλήκτρα πιάνο Δημήτρης Τζιμέας_κιθάρα ηλεκτρική Ντομένικο Μπονάσσι_όμποε κιθάρες φωνητικά και…υποστήριξη Κώστας Γιαννίρης_Μπάσο φωνητικά και… ιδέες Δημήτρης Κουζής_Βιολί και φωνητικά Θοδωρής Παπαστάθης_Τύμπανα

Το Σεπτέμβριο του 2001 ο Στάθης με τον Δημήτρη αποφασίζουν τη διάλυση του συγκροτήματος ή καλύτερα την αναστολή της δράσης του για λίγο καιρό…

Ο Στάθης συνεχίζει να εργάζεται ως μουσικός με τον Μανώλη και το καλοκαίρι του 2002 μελοποιεί στίχους του Μίκη Θεοδωράκη από το έργο του «Ο ήλιος και ο χρόνος». Το τραγούδι ονομάζεται «Πυροβολήστε το χρόνο».

Τον Δεκέμβριο του 2003 κυκλοφορεί ο πρώτος προσωπικός του δίσκος με τίτλο «Ο χειμώνας δε θα ‘ρθει».
Μετά από αρκετό καιρό τεμπελιάς και ρεμβασμού τον Οκτώβριο του 2006 κυκλοφορεί η «ΑΛΛΗ ΓΗ» ο δεύτερος προσωπικός του δίσκος του Στάθη και τελευταίος στην ΕΜΙ.


Τον Μάιο του 2009 κυκλοφόρησε τον τρίτο προσωπικό του δίσκο από την LYRA «Η ΑΓΑΠΗ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ» σε παραγωγή του ίδιου και των ΔΡΑΜΑΜΙΝΗ (Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης)

Τον Δεκέμβρη του 2010 αποφασίζει να δημιουργήσει την δική του δισκογραφική εταιρεία «ANTELMA MUSIC» και να κυκλοφορήσει από αυτή τον τέταρτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «ΟΜΟΡΦΗ ΖΩΗ» σε παραγωγή του ίδιου και των ΔΡΑΜΑΜΙΝΗ. Για πρώτη φορά στη Ελλάδα ένας καλλιτέχνης με ραδιοφωνική παρουσία και πολλά γνωστά τραγούδια επέλεξε να δώσει ακόμα και δωρεάν τη δουλειά του από το site της εταιρείας του www.antelmamusic.com
Στόχος της εταιρείας είναι να βοηθήσει κι άλλους νέους καλλιτέχνες να κάνουν γνωστή τη δουλειά τους.

Ο Στάθης Δρογώσης υπογράφει το 2004 την παραγωγή και ενορχήστρωση του πρώτου προσωπικού δίσκου του τραγουδοποιού Γιώργου Μυλωνά με τίτλο «Καλοκαίρια που γελούν»

Τo 2010 υπογράφει την παραγωγή και ενορχήστρωση του δίσκου του Δημήτρη Λάμπου με τίτλο «ΜΗ ΣΕ ΦΟΒΙΣΕΙ Η ΑΓΕΛΗ» ο οποίος κυκλοφορεί από την ΛΥΡΑ

Επίσης έχει γράψει τραγούδια και μουσική για το θέατρο:
2005 στην παράσταση της Βίλης Σωτηροπούλου «Show business» στο Bar theatre “Vanilla”
2006 στην παράσταση της ομάδας ex animo «SORRY SOLD OUT» σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
2006-2007 στην παράσταση της ομάδας ex animo «ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ ΔΙΔΟΝΤΙΚΟΥΣ» σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
(σε αυτή την παράσταση έπαιζε ο ίδιος ζωντανά μουσική και είχε κι ένα μικρό ρόλο…)

2009-2011 στην παράσταση της Βίλης Σωτηροπούλου «ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ» σε σκηνοθεσία Γ. Μιχαηλίδη, στο θέατρο του ήλιου και στο θέατρο χυτήριο
2010-2011 στην παράσταση της ομάδας ex animo «ΤΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΑΙΡ» στο θέατρο «ALTERA PARS»
Από τον χειμώνα του 2009 έχει δική του ραδιοφωνική εκπομπή στο www.mindradio.gr με τίτλο «ΑΝΤΕΛΜΑ»


Ο Στάθης Δρογώσης έχει εμφανιστεί στη σκηνή με τους Μανώλη Φάμελλο(αρκετά χρόνια) ,τον Νίκο Πορτοκάλογλου(2005-2006 σε σχεδόν όλη την Ελλάδα),Ζακ Στεφάνου(χειμώνας 2006 –άνοιξη 2007)Νίκο Ζιώγαλα(χειμώνας του 2004 ), Γιώργο Δημητριάδη, Βασίλη Καζούλη, Κώστα Λειβαδά, Μάνο Πυροβολάκη, Αντριάννα Μπάμπαλη, Ευσταθία
Τέλος εκτός από τους προσωπικούς του δίσκους έχει συμμετάσχει ως μουσικός- ενορχηστρωτής σε δίσκους πολλών καλλιτεχνών όπως ο Νίκος Ζιώγαλας, Βασίλης Καζούλης, Μανώλης Φάμελλος, Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Δημητριάδης, Οδυσσέας Τσάκαλος κ.α.

Χάρη Κανάκη: "Κάστρο ΧΛΕΜΟΥΤΣΙ Κυλλήνης" (4-9-03).

.

Αντίσταση μέχρις εσχάτων
…η ώρα έφτασε…
Το φως διαπέρασε τις επάλξεις

Μόνοι μας επιτέλους, εμείς και τα δόρατα των αλλότριων

να μας σκίζουν τις σάρκες
σαν λυσσασμένες ύαινες
και οι κραυγές τους να σκεπάζουν
τις οιμωγές των λαβωμένων μας συντρόφων.

Ποτάμι το αίμα, ποτίζει τις χάλκινες ρίζες των φραγκοσυκιών

που με τ’ απειλητικά αγκάθια τους
μετρούν τους αιώνες σαν γέροι καλόγεροι
στο κελί τους, με το σκοτεινό κομποσκοίνι στο χέρι.
Η θάλασσα στο βάθος απέραντη και γαλήνια,
δεν έχει καμία συμμετοχή στο δράμα μας.

Μονάχα η μυρωδιά της ξέρει να μπερδεύεται με τα υγρά μας

κόκκαλα, τα ματωμένα μας φρύδια
και το σίδερο που έγινε προέκταση του χεριού
μας, κομματιάζεται αστράφτοντας κάτω από
έναν ήλιο αδερφωμένο και ψεύτη.

Δεν υπάρχει πια χρόνος το φως διαπέρασε τις επάλξεις.

Να τώρα ο μαύρος καβαλάρης που μας πλησιάζει
απειλητικός, έχει ξεδιπλώσει το πορφυρό του λάβαρο
καλπάζοντας προς τα ρημαγμένα τείχη.

Το τέλος μας είναι γραμμένο πάνω στις βρώμικες πέτρες

και τα φρύγανα.

  (Β' Βραβείο στον Διαγωνισμό ποίησης της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών-2005)

Ralph Vaughan Williams, "ο μυστηριώδης".

YouTube - Vaughan Williams: A sea symphony - Behold, The Sea Itself.

Ο Ralph Vaughan Williams γεννήθηκε το 1872 στην Αγγλία. Σπούδασε σύνθεση στο Royal College of Music όπου συνδέθηκε με βαθιά φιλία με τον Leopold Stokowski, όπως και αργότερα με τον Gustav Holst. Παρακολούθησε μαθήματα με τον Max Bruch στο Βερολίνο το 1897 ενώ αργότερα έκανε ένα μεγάλο άλμα μπροστά, στην ορχηστρική του σκέψη όταν γνώρισε στο Παρίσι τον Maurice Ravel.
Έγραψε 6 Όπερες, 9 Συμφωνίες, Κονσέρτα, έργα για Μουσική Δωματίου, πολλά Χορωδιακά, αλλά και έργα για τον Κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Η μουσική του έχει έντονα στοιχεία από τη λαϊκή μουσική της Αγγλικής υπαίθρου, είναι μυστηριώδης, λυρική και μελαγχολική. Ο R. V. Williams Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους συνθέτες.
Πέθανε το 1958 σε ηλικία 86 ετών, αφού πρόλαβε να ακούσει, τρεις μήνες πριν το θάνατό του, την τελευταία του συμφωνία, το πιο σκοτεινό και αινιγματικό του έργο.

Χ.Κ.

Ποίημά μου από τη συλλογή "ΠΛΑΓΙΟ ΦΩΣ"

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Πώς να αφήσω το κορμί σου
που κοιμάται ζωσμένο τα φύκια του
και τα αχνά σημάδια μου πάνω του
θα επιστρέψω, το ξέρεις, κάποτε θα ξαναβρεθούμε.

Κι αυτή η άγρια βροχή εκεί έξω
σαν μανιασμένο κύμα μας κτυπάει τα κεφάλια
για να δει πόσο θα αντέξουμε χωρίς
να βγει από τα ξερά λαρύγγια μας
η κραυγή…

Δεν ξέχασα την υπόσχεσή μου
και εσύ θυμάσαι, είναι σίγουρο, τη δική σου
να σώσουμε και οι δύο ό, τι μπορούμε
από τη μοναξιά και τις ώρες,
ετούτες τις γερασμένες παρθένες
με τα μακριά άσπρα μαλλιά και τα λευκά φορέματα.

Όπου να ’ναι θα επιστρέψω.
Το ξέρουμε και οι δυο μας πως δε γίνεται διαφορετικά
θα επιστρέψω και μαζί μου θα φέρω
και τους ήχους από το σκουριασμένο ρολόι
που μου ’δωσες να κρατάω.

Άκου έξω οι πεινασμένες στάλες σώπασαν.
Κατάλαβαν τη γύμνια μας και μας λυπήθηκαν.
Σώπασε και εσύ τώρα, όπου να ’ναι έρχομαι.

27-11-05
Ξημέρωμα Κυριακής

Jim Jarmusch (Σκηνοθέτης)

Ο Jarmusch γεννήθηκε στο Οχάιο των Ηνωμένων Πολιτειών το 1953 από γονείς με Ευρωπαικές ρίζες και καταγωγή. Από μικρός επιρρεάστηκε από τον κινηματογράφο των "Καλτ" ταινιών (B-movies).
Στην εφηβεία ήρθε σε επαφή με τους πρωτοπόρους συγγραφείς της "γενιάς των Μπιτ", William Burroughs και Jack Kerouac.
Έπειτα από την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο το 1971 μετακόμεισε στο Σικάγο όπου έκανε σπουδές στη Δημοσιογραφία στο Northwestern University και αργότερα στο Columbia University με την φιλοδοξία να γίνει Ποιητής. Κατά την διάρκεια του τελευταίου έτους σπουδών του ταξίδεψε στο Παρίσι για καλοκαιρινά τμήματα σπουδών αλλά τελικά έμεινε εκεί δέκα μήνες (!), δουλεύοντας παράλληλα σαν διανομέας οδηγός για μία Γκαλερί, ενώ τον ελεύθερο χρόνο του ήρθε σε επαφή με τον Γαλλικό Κινηματογράφο.
Επιστρέφει στην Νέα Υόρκη όπου παίρνει μαθήματα κινηματογράφου στο περίφημο ''Τisch School of the Arts" του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και εκεί, στο τελευταίο έτος των σπουδών του, γίνεται ο έμπειστος του καθηγητή του Nicholas Ray και προσωπικός του βοηθός στο "κύκνειο άσμα" του την ταινία "Lighting Over Water", ένα ντοκουμέντο για τα τελευταία του χρόνια πριν τον θάνατό του από καρκίνο.
Η αναγνώρηση έρχεται με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του το 1984 "Stranger Than Paradise" η οποία βραβεύεται στις Κάννες την ίδια χρονιά αλλά και την επόμενη με το βραβείο κριτικών.
Ακολουθούν οι ταινίες "Down by Low" το 1986 σε σενάριο και σκηνοθεσία δική του και οι "Mystery Train" (1989) και Νight on Earth" (1991), το ασπρόμαυρο "Dead Man" με τον Johnny Depp το 1995 και "Ghost Dog" με τον Forest Whitaker (1999)
Aπό την νεότερη περίοδο ξεχωρίζουν το "Coffe and Cigarettes" συλογή από 11 μικρά φιλμάκια και το "The Limits of Control" του 2009.
Ο Jarmusch έχει χαρακτηριστεί από τους κριτικούς ως μινιμαλιστής, με τις σιωπηλές σκηνές του και τα αργά σχεδόν υπνωτιστικά πλάνα του αναμφίβολα δίκαια θεωρείται ένας από τους εκπροσώπους του σύγχρονου ανεξάρτητου κινηματογράφου.

Karl Jenkins (Composer, Βorn 1944)

YouTube - Karl Jenkins - Adiemus


Ο συνθέτης τού, σε εκατομύρια πωλήσεις, άλμπουμ "ADIEMUS: Songs of Sanctuary", Karl Jenkins εκπαιδεύτηκε ως κλασικός συνθέτης στο Πανεπιστήμιο του Cardiff και την Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου, αφού πήρε τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τον πατέρα του στο Gower της Ουαλίας (Μ. Βρετανία) όπου και γεννήθηκε.
Για το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του ήταν γνωστός ώς ένας jazz-rock μουσικός, παίζοντας ποικιλοτρόπως σαξόφωνο, πλήκτρα και όμποε, ενώ συμμετείχε στο γνωστό progressive rock συγκρότημα "Soft Machine".
Σαν συνθέτης έγινε ευρέως γνωστός από τη σειρά συνθέσεων με κεντρικό τίτλο "ΑDIEMUS", έργα που έχουν χρησιμοποιηθεί από την βιομηχανία της Διαφήμισης.

Τζακ Κέρουακ 1922-1969

«Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό».Έτσι έλεγε ο Τζάκ Κέρουακ στην εισαγωγή του «Στο δρόμο», του γνωστότερου από τα έργα του, το οποίο γράφτηκε σε τρεις μόνο εβδομάδες, χωρίς κόμματα και χωρίς παραγράφους.

Ο Τζακ Κέρουακ, μια από τις κυριότερες φυσιογνωμίες της Γενιάς Μπιτ (Beat Generation), μαζί με τον Ουίλιαμ Μπάροουζ και τον Άλεν Γκίνζμπεργκ, γεννήθηκε στις 12 Μαρτίου του 1922 και πέθανε ακριβώς πριν από 41 χρόνια, στις 21 Οκτωβρίου 1969, αφήνοντας πίσω του, όμως, το όνομα και το στίγμα της Μπιτ, το οποίο συμπυκνώνει στο πρόσωπο και το έργο του.

Είναι ο ίδιος που τυχαία ανακάλυψε και απέδωσε στο λογοτεχνικό/κοινωνικό κίνημα και τη γενιά του την επωνυμία "Μπιτ" στα τέλη του '40, που σημαίνει ταυτόχρονα και εξοντωμένη (beaten up), αλλά και άγρυπνη, έτοιμη, εκστατική, μακάρια (beatific). Λέγεται ότι αυτός ευθύνεται και για τον τίτλο «Ουρλιαχτό» του Άλεν Γκίνζμπεργκ και τον τίτλο «Γυμνό Γεύμα» του Ουίλιαμ Μπάροουζ. Ενσωματώνει τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες της Μπιτ στα μυθιστορήματά του. Το «Στο Δρόμο» περιέχει αρκετούς χαρακτήρες που αναφέρονται στις θρυλικές μπιτνικ φιγούρες του Νιλ Κάσσαντυ (Ντιν) και Ουίλιαμ Μπάροουζ (Λι), ενώ στους Αλήτες του Ντάρμα, πρωταγωνιστική φυσιογνωμία είναι ο Γκάρυ Σναίντερ. Ειδικά το πλεόν αυτοαναφορικό έργο «Στο Δρόμο», το οποίο περιγράφει την πραγματική εμπειρία ενός ταξιδιού του Κέρουακ με τον Κάσσαντυ, θεωρείται η επιτομή του γνωστού στον κόσμο προσώπου της Μπιτ Γενιάς.

"Εμείς οι ταπεινοί"

YouTube - Kwstas Xatzis - Emeis oi tapeinoi

Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Κώστας Χατζής
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Χατζής

Μη μας περιφρονάς, μη μας περιφρονάς
γράψε βρε ιστορία δυο λόγια και για μας.

Γράψε για μας τους ταπεινούς και τους ανώνυμους της πλάσης
σκαλί είμαστε για τους τρανούς οι θεατές στις παρελάσεις.

Αν δεν υπήρχαμε εμείς, πως θα ξεχώριζαν οι άλλοι;
Αν δεν υπήρχαν οι μικροί πως θα υπήρχαν οι μεγάλοι;

Μη μας περιφρονάς, μη μας περιφρονάς
γράψε βρε ιστορία δυο λόγια και για μας.

Αρνήσου το αν μπορείς, αρνήσου το αν μπορείς
από την ίδια λάσπη πλαστήκαμε κι εμείς.

Για μας δεν νοιάζεται κανείς, είμαστε τ' άγραφο το χιόνι
μας ξέρουν πέντε συγγενείς, η μάνα μας και οι γειτόνοι.


....ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΣ ΕΥΚΟΛΑ......!!!!!!

Ο Επίλογος από το διήγημά μου "Η Πασσακάλια της Λήθης". (1999)

Ένα χρόνο μετά…

Είμαι στο γραφείο μου και γράφω ένα άρθρο για το Κυριακάτικο φύλλο. Λείπουν όλοι από το σπίτι, είμαι μόνος. Δίπλα μου τα κατακάθια του καφέ, απομεινάρια μιας ημέρας κι αυτά αφημένα στη μοίρα τους.

Τελειώνω το άρθρο, το βάζω μέσα στο φάκελο και σηκώνομαι. Θέλω να την ακούσω ξανά. Κάθε τόσο αισθάνομαι την ανάγκη να βάλω στο κασετόφωνο αυτήν την κασέτα και να ταξιδέψω μαζί της. Καπετάνιος και ναύτης μαζί ο κύριος Στέφανος.

Η μελωδία ξεχύνεται στο χώρο και τα πλήκτρα του πιάνου μου ξαναμιλούν για τον αποχαιρετισμό.

Είναι μια από τις κασέτες που βρέθηκαν στο σπίτι του νεκρού έπειτα από την έρευνα της αστυνομίας. «Έτσι, για τυπικούς λόγους» όπως μου είπε ο Δημητριάδης που μου τις έδωσε τελικά. «Νομίζω ότι στην υπηρεσία μου είναι άχρηστες, εσείς ξέρετε να τις εκτιμήσετε» μου είπε δίνοντάς μου ένα μικρό χαρτονένιο κιβώτιο.

Εκτός από τις κασέτες υπήρχαν μέσα λίγες φωτογραφίες και πολλά σημειώματα, σαν σκέψεις ή ποιήματα της στιγμής. Μικρή, βαριά κληρονομιά ενός μεγάλου ανθρώπου για τους περαστικούς. Δηλαδή εμένα, εμένα που έτυχα να διαβαίνω στο τελευταίο κεφάλαιο της μαγικής ιστορίας αυτού του ανθρώπου.

Όσο προχωράει η μελωδία τόσο μπερδεύεται η αρμονία της, διαστρεβλώνεται και χαράζει τ’ αυτιά μου. «Πασσακάλια για περαστικούς». Έτσι έγραφε έξω από την κασέτα. Το όνομα που έδωσε ο δημιουργός της, ίσως λίγο πριν φύγει για το ταξίδι του. Μερικές μέρες πριν. Μερικές ώρες ίσως. Ποτέ κανείς δε θα μάθει. Εγώ μονάχα να ξέρω λίγες λεπτομέρειες και να προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί του ξανά και ξανά.

Το αφιέρωμα δεν έγινε ποτέ, γιατί να γίνει άλλωστε. Αμέσως μετά τα γεγονότα του θανάτου του αποφάσισα να μη γίνει κανένας κύκλος αφιερωμάτων. Κάτι μέσα μου σαν να έσπασε, ίσως και να είπα, φτάνει ως εδώ, αρκετό κακό κάναμε. Ας τους αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους στην ησυχία τους. Ας μείνει το αστέρι τους λαμπερό στη μνήμη όσων έχουν μνήμη. Οι άλλοι, δεν πειράζει, ας πούμε ότι στάθηκαν άτυχοι που δεν τους γνώρισαν ή ξέχασαν. Ίσως και ο ίδιος ο κύριος Στέφανος να ήθελε στην πραγματικότητα να ξεχαστεί, ποτέ κανείς δε θα μάθει.

Πολλά έχουν αλλάξει στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό· δε δουλεύω πια τόσο πολύ. Γράφω μερικά άρθρα και παρακολουθώ από λίγο πιο μακριά την πορεία του καναλιού. Κυρίως όμως γράφω. Γράφω ό, τι θυμάμαι για όσους αξίζει να θυμάμαι. Κάνω αυτό που πάντα ήθελα να κάνω. Να λέω ιστορίες. Άλλες με καλό και άλλες με άσχημο τέλος. Έπειτα τις διαβάζω, πίνω ένα ποτήρι κρασί και γιορτάζω τα γεννητούρια.

Έξω βρέχει επιτέλους. Είμαστε στην αρχή άλλου ενός χειμώνα και στο τέλος άλλου ενός καλοκαιριού που δεν έλεγε να τελειώσει. Η «Πασσακάλια» συνεχίζει να γεμίζει το δωμάτιο με τις νότες της κι εγώ γεμίζω άλλο ένα ποτήρι κρασί για τη μικρή μου γιορτή.

Νοέμβριος 1999

Χάρη Κανάκη: "Το Γεράκι και ο Χιονάνθρωπος" για 2 πιάνα.

YouTube - Haris Kanakis : "The hawk and the snowman" (for two Pianos)


Ένα έργο μου για δύο πιάνα που έκανε μεγάλη αίσθηση όταν πρωτοπαίχτηκε το 2005 στην Ελληνοαμερικανική Ένωση από τις αδελφές Κουλούρη και εξαιρετικές πιανίστριες σε μια κατάμεστη αίθουσα της Ένωσης. Εδώ παιγμένο από δύο άλλους εξαιρετικούς καλλιτέχνες, την Μπεάτα Πίντσετιτς και τον Χρήστο Σακελλαρίδη τον Μάιο του 2010 στην αίθουσα συναυλιών του Ωδείου Αθηνών.

Βικογιατροί ή Κομπογιαννίτες.

Στο Ζαγόρι την περίοδο της Τουρκοκρατίας, από τον 17ο ως τον 19ο αι., άκμασαν διάσημοι πρακτικοί γιατροί, γνωστοί με το όνομα Βικογιατροί ή Κομπογιαννίτες. Θεωρούνταν απόγονοι των αρχαίων Ασκληπιάδων, αφού κατά τη μυθολογία ο Μαχάων, γιος του Ασκληπιού, γεννήθηκε στην Πίνδο.
Υπάρχουν διάφορες ερμηνείες για την ετυμολογία του ονόματός τους.
Θεράπευαν τους αρρώστους με ρίζες (κόμπους). Από εκεί προέρχεται η πρώτη εξήγηση για το ένα όνομά τους: κόμπος + έγιανα= Κομπογιαννίτης. Η άλλη εξήγηση είναι ότι οι γιατροί από τα Γιάννενα μετέφεραν τα βότανα σε κόμπους στο μαντήλι τους. Θεράπευαν επίσης με άνθη, φύλλα και κοτσάνια από βότανα, που μάζευαν κατά προτίμηση από το φαράγγι του Βίκου. Από εκεί το δεύτερο όνομά τους: Βίκος + γιατρός = Βικογιατρός. Ντυμένοι με μαύρη μάλλινη χλαίνη και μακριά μαλλιά, δεμένα με πράσινη ταινία.
Στα ιατρικά συμβούλια μιλούσαν μπροστά στους αρρώστους και τους δικούς τους ιδιαίτερη γλώσσα, τα γνωστά κομπογιαννίτικα, που τους πρόσδιδαν μεγάλη επισημότητα και κύρος.
Αποτελούσαν ένα είδος αδερφότητας και οι γνώσεις τους μεταδίδονταν προφορικά από πατέρα σε γιο ή σε μαθητή. Μερικά γιατροσόφια γράφτηκαν αργότερα με τη συνεργασία ιερομόναχων και προστέθηκαν σ’ αυτά προσευχές και εξορκισμοί.
Διαιρούνταν σε δυο τάξεις: τους εξοχότατους και τους παρακατιανούς. Οι πρώτοι ήταν οι ικανότεροι, ποτέ δεν αμφέβαλαν και παρείχαν πάντα το ασφαλές φάρμακο. Οι παρακατιανοί έκαναν εξορκισμούς ή χορηγούσαν αγιασμένα άνθη (Επιτάφιου, Άγιων Τόπων κλπ.). Το 1841 πήραν άδεια άσκησης της Ιατρικής, ύστερα από εξάμηνη φοίτηση στην Ιατρική Σχολή.

Ο θρύλος της Λαίδης GODIVA.

Σύμφωνα με την παράδοση, η Λαίδη Γκοντάιβα (980 - 1067) ήταν η όμορφη σύζυγος του Κόμη Λίοφρικ Γ' του Κόβεντρι. Επί των ημερών του, οι κάτοικοι της περιοχής υπέφεραν από τη δυσβάσταχτη φορολογία. Επανειλημμένως, η Γκοντάιβα είχε ζητήσει από τον σύζυγό της να μειώσει τους φόρους, αλλά εκείνος ήταν αδιάλλακτος. Στο τέλος, αφού κουράστηκε από την επιμονής της, υποσχέθηκε ότι θα ικανοποιούσε το αίτημά της, αν θα ίππευε γυμνή στους δρόμους της πόλης. Η Γκοντάιβα πήρε τα λόγια του τοις μετρητοίς κι αφού έβγαλε ένα διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι κάτοικοι έπρεπε να παραμείνουν μέσα στα σπίτια τους με τις πόρτες και τα παράθυρα κλειστά, διέσχισε την πόλη με το άλογό της, σκεπάζοντας το σώμα της μόνο με τα μακριά μαλλιά της. Σύμφωνα πάντα με το θρύλο, ένας ράφτης αγνόησε το διάταγμα και άνοιξε μια τρύπα στο παραθυρόφυλλό του, για να δει τη λαίδη γυμνή. Λέγεται ότι η τιμωρία του ήταν να τυφλωθεί. Η Γκοντάιβα, πάντως, πέτυχε το σκοπό της, αφού ο κόμης κράτησε το λόγο του και κατάργησε την εξαντλητική φορολογία. Αιώνες αργότερα, το 1678, και στο πλαίσιο μιας έκθεσης στο Κόβεντρι, καθιερώθηκε ένας εορτασμός σε ανάμνηση της πορείας της θρυλικής Λαίδης Γκοντάιβα. Οι εκδηλώσεις διοργανώνονταν κάθε χρόνο στις 31 Μαΐου έως το 1826 και από το 1848 έως το 1887, ενώ αναβίωσαν και πάλι από τις αρχές του 21ου αιώνα. Για τη Λαίδη Γκοντάιβα γράφτηκαν και πολλά δημοφιλή τραγούδια, όπως το «Lady Godiva's Operation» (1968) των Velvet Underground και το «Lady Godiva» (1967) των «Peter and Gordon», ενώ αναφορά σ' αυτήν υπάρχει και στο τραγούδι «Don't Stop Me Now» (1978) των Queen.

Ελληνικά ήθη και έθιμα ( της συνεργάτιδος Στέλλας Μ. )

Τετάρτη, 27 Οκτωβρίου 2010

Ο Έλληνας έχει την ψυχοσύνθεση μπαγαπόντη, κομπλεξικού, πρώην υποτελή που ενώ ελευθερώθηκε, διατηρεί την ίδια ψυχοσύνθεση παρόλο που μαθαίνει ξένες γλώσσες σε φροντιστήρια..
Έχει κάτω από τη γλώσσα ένα μόνιμο -Αι στο διάολο-που περιμένει να εκτοξευθεί στο διπλανό του, είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να κατασπαράξει, να βρίσει, να σπρώξει, να πατήσει για να περάσει πρώτος, να προσβάλλει, να κοιτάξει αδιάκριτα από πάνω ως κάτω το διπλανό με ζήλια και εμφανή κακεντρέχεια, να μολύνει την πόλη του, να συμπεριφερθεί ρατσιστικά, ξεχνώντας ότι και εκείνος υπήρξε κάποτε μετανάστης στις φάμπρικες του Βερολίνου και στου Βελγίου τις στοές που λέει και το τραγούδι.. και και και.....διαψεύστε με αν μπορείτε! μια βόλτα σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης μας θα σας πείσει...
Επίσης, η συμπεριφορά του λαού, είναι πολύ χειρότερη από την αντίστοιχη κάποιων λαών της ανατολής, που όσο υπανάπτυκτοι κι αν θεωρούνται, επιμένουν να σέβονται ορισμένες άξιες που σχετίζονται με το κοινωνικό σύνολο, το ασθενές φύλο κλπ. Γιατί ο έλληνας δε σέβεται τίποτα.
Εν ολίγοις, δεν ξέρω τι έκανε ο αρχαίος έλληνας, εγώ έχω να πω για το νέο-έλληνα...
Επίσης ας σταματήσει πια αυτός ο μύθος του φιλόξενου λαού!!! Φιλοξενία αν υπάρχει, εμφανίζεται βασικά σε στενή, μικροαστική, οικογενειακή μορφή (αν είσαι συγγενής, φίλος), γιατί αν δε σε ξέρουνε, ούτε νερό δε σου δίνουν τσάμπα!
Απ τις λίγες ωραίες στιγμές, είναι όταν τύχει να πιαστούν χέρι χέρι σε μια στρογγυλή κατάνυξη, και τότε μόνο, καθώς χορεύουν, χαμογελάνε εγκάρδια σε όποιον βρεθεί κοντά τους...

Federico Fellini...17 χρόνια από το θάνατο του "Μάγου"

Σαν σήμερα, το 1993, άφησε την τελευταία του πνοή ο Federico Fellini, ένας από τους σπουδαιότερους Ιταλούς σκηνοθέτες κινηματογράφου, αφήνοντας πίσω του έργα όπως τα Amarcord (1976), Σατυρικόν (1971), La Dolce Vita (1962) και 8½ (1964). Κατά τη διάρκεια της ζωής του έλαβε, μεταξύ άλλων, τέσσερις φορές το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας ενώ λίγο πριν τον θάνατό του, το 1993, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε το Τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του.

Ο Federico Fellini ξεκίνησε καριέρα σκιτσογράφου προτού ακόμα τελειώσει το λύκειο, και έδειχνε μεγάλη αγάπη για την ανάγνωση κυρίως για τα κόμικς. Λάτρευε το τσίρκο, το κόσμο του οποίου γνώρισε από πιτσιρίκος από το Grand Guignol, το τσίρκο με τον Pierino τον Κλόουν , αλλά και μέσα από τον κινηματογράφο. Μια από τις αγαπημένες του ταινίες άλλωστε ήταν «Το Τσίρκο» του Charlie Chaplin. Σε ηλικία έξι ετών είδε την πρώτη του ταινία, «Maciste all’Inferno» του Guido Brignone, η οποία ήταν βασισμένη στην «Κόλαση» του Dante Alighieri και στην οποία θα κάνει αναφορές ολόκληρη τη ζωή του.

Σε ηλικία 19 ετών μετακόμισε στη Ρώμη όπου, μεταξύ άλλων, έγραφε σκετς για καλλιτέχνες του music hall. Εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ρώμης, για να ικανοποιήσει τους γονείς του, όμως σύμφωνα με τον βιογράφο του Hollis Alpert «δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δείχνει ότι παρακολούθησε ποτέ κάποιο μάθημα». Σύντομα έγινε μέλος της συντακτικής ομάδας του ισχυρού δεκαπενθήμερου χιουμοριστικού περιοδικού Marc’Aurelio, σημειώνοντας επιτυχία με την στήλη του «Θα ακούσετε αυτό που έχω να πω;». Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι και το 1942, ενώ ήρθε σε επαφή με συγγραφείς, μαφιόζους, σεναριογράφους κ.α., γνωριμίες που στο μέλλον θα συνεισφέραν στην καριέρα του στον κινηματογράφο.

Την εποχή που ο Μουσολίνι κήρυσσε τον πόλεμο κατά της Γαλλίας και της Αγγλίας, ο 20χρονος Federico ανακάλυπτε τα έργα του Φράντς Κάφκα, του Νικολάι Γκογκόλ, του John Steinbeck και του William Faulkner, παράλληλα με τις γαλλικές ταινίες των Marcel Carné, René Clair και Julien Duvivier. Το 1941 δημοσιεύει το 74 σελίδων βιβλιαράκι με τις Περιπέτειες του Pasqualino.

Τον Νοέμβριο του 1942 ο Fellini εστάλη στην κατεχόμενη από τη φασιστική Ιταλία Λιβύη, για να εργαστεί πάνω στο σενάριο του I cavalieri del deserto, το οποίο σκηνοθετούσαν οι Osvaldo Valenti και Gino Talamo, κάτι που ο Fellini δέχτηκε πρόθυμα. Όταν η Τρίπολη βρέθηκε υπό πολιορκία, ξέφυγε με τους συνεργάτες του επιβιβαζόμενος σε γερμανικό στρατιωτικό αεροσκάφος με προορισμό τη Σικελία. Μετά την επιστροφή του, ξέρει πια ότι δεν θέλει πλέον να είναι απλά σεναριογράφος, αλλά ένας κινηματογραφιστής.

Κώστας Καρυωτάκης 1896-1928.

Στις 30 Οκτωβρίου 1896, ο σημαντικότερος ποιητής της Γενιάς του ’20, ο «μεγάλος ποιητής» όπως τον αποκάλεσε ο άλλοτε αρνητής του Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Κώστας Καρυωτάκης έρχεται στη ζωή. Τριάντα δύο χρόνια μετά, ο «Ιδανικός αυτόχειρας» αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του.

Ένα μικρό βιογραφικό

Ο Κώστας Καρυωτάκης γεννήθηκε στη Τρίπολη στις 30 Οκτωβρίου του 1896. Ο πατέρας του, Γεώργιος Καρυωτάκης, ήταν νομομηχανικός. Μητέρα του ήταν η Κατήγκω Σκαγιάννη. Ο Καρυωτάκης ήταν ο δευτερότοκος της οικογένειας, είχε μια μεγαλύτερη αδερφή τη Νίτσα και ένα μικρότερο αδερφό το Θάνο. Ο πατέρας του ήταν φιλομοναρχικός. Στη ταραγμένη περίοδο των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα ήταν πάγια πρακτική, η μετάθεση δημοσίων υπαλλήλων ανάλογα με τα πολιτικές τους θέσεις. Έτσι οι οικογένεια Καρυωτάκη άλλαζε συχνά τόπους διαμονής. Λευκάδα, Πάτρα, Λάρισα, Καλαμάτα, Αργοστόλι, Αθήνα και Χανιά ήταν οι πόλεις που ο Καρυωτάκης έζησε τα παιδικά του χρόνια. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1917.

Αρχικά προσπάθησε να ιδιωτεύσει στη δικηγορία, όμως οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά και έτσι οδηγήθηκε στη σιγουριά του δημοσίου, μια επιλογή που θα σημαδέψει τη ζωή του. Θεσσαλονίκη, Σύρος, Άρτα και Αθήνα ήταν η μετεφηβική και επαγγελματική του διαδρομή. Το 1928 αποσπάστηκε στη Πάτρα και λίγο αργότερα στη Πρέβεζα. Αυτός θα είναι και ο τελευταίος του σταθμός. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους ο Καρυωτάκης γράφει τον επίλογο της ζωής του. Ο Καρυωτάκης πρόλαβε να εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές «Ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων» (1919), «Νηπενθή» (1921), «Ελεγεία και Σάτιρες» (1927) αλλά και αρκετά πεζά και μεταφράσεις.

Η μοιραία μέρα

Το 1928 ο Καρυωτάκης βρίσκεται σε μεγάλη απόγνωση. Ίσως να τον είχε επηρεάσει και το ότι έπασχε από σύφιλη. Η αλληλογραφία του με συγγενείς δείχνει την απέχθεια του προς την τοπική κοινωνία της Πρέβεζας και τον επαρχιώτικο τρόπο ζωής. Η απόφαση είχε παρθεί. Στις 21 Ιουλίου του 1928, αγόρασε ένα περίστροφο και επισκέφθηκε ένα τοπικό καφενείο. Πέρασε ώρες μόνος του, καπνίζοντας (Μια μέρα πριν, είχε επισκεφθεί το Μονολίθι και αποπειράθηκε, μάταια, επί 10 ώρες να πνιγεί). Φεύγει αποφασισμένος από το καφενείο και καταλήγει στη παρακείμενη παραλία του Άγιου Σπυρίδωνα. Κάθεται κάτω από έναν ευκάλυπτο και δίνει τέλος στη ζωή του. Στη τσέπη του βρέθηκε ένα σημείωμα που έγραφε:

«Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.

Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.