Τούτες τις μέρες της Μεγαλοβδομάδας νοσταλγώ εκείνα τα ιερά χρόνια της παιδικής μας αθωότητας που πλημμύριζε από αγνά αισθήματα, μυρωδιές και εικόνες. Πολλές φορές φέρνω στο νου μου τις μέρες του Πάσχα στο ταπεινό σπιτάκι του Άη Γιώργη στην Κόρινθο. Εκεί κοντά και τα σπίτια των μπαρμπάδων, γύρω από την μικρή εκκλησία, που έτρεχα με λαχτάρα να βρω τα αγαπημένα μου ξαδέρφια, να χαθούμε μέσα στα ξέφραγα αμπέλια, να ανεβούμε στις αιωνόβιες ελιές και να φάμε κρυφά, καρότα απ' τους κήπους και τα μποστάνια. Εκείνους τους μεγάλους κήπους και τα αμπέλια, στην ακμή της Άνοιξης, που πλημμύριζαν από τα χρώματα των δέντρων και το ζωηρό άρωμα των λουλουδιών μέσα στις ασπρισμένες γλάστρες και στους ντενεκέδες.
Εκεί κάπου και η μεγαλύτερη από τις θειές. Η θεία η Γιαννούλα με τα μακριά άσπρα μαλλιά πάντα δεμένα σε κότσο και τα ρούχα της έμπειρης αγρότισσας που θα' λεγες πως είχαν γίνει ένα με το δέρμα της. Παλιά καλή νοικοκυρά που δέσποζε με το γερακίσιο βλέμμα τα πάντα γύρω της αλλά και τα ροζιασμένα χέρια που τα θυμάμαι τραχιά να μου χαϊδεύουν το πρόσωπο καθώς με φίλευε γλυκό του κουταλιού και κουλούρια.
Μέσα στο πέρασμα των χρόνων, γονατισμένος από την πάλη με τη καθημερινότητα, δεν γνωρίζεις το πόσο σημαντικά ήταν εκείνα τα χρόνια. Πως όλες οι θειάδες με τα καλοσυνάτα μάτια έκλειναν πίσω από τα λίγα τους λόγια, όλη εκείνη την πολύτιμη κληρονομιά της αγάπης που έμελλε να σε συντροφεύει πάντα, να σε σμιλεύει και να σε συγκινεί.
Θυμάσαι ένα ένα τα πρόσωπα που συντρόφεψαν τις παιδικές μνήμες, κοινός τόπος για όλους μας, τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, όπως θυμάσαι και τα ονόματά τους σαν φυλακτό καμωμένο από αγάπη. Ελένη, Βάσω, Ασημίνα, Χρυσάνθη, Γιαννούλα, Μαργαρίτα, Βαγγελία, Αθανασία, Μαρκέλλα, Ερατώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου