"Ανάδυση" (του Γιάννη Λιανάκη)

  

     Κολύμπι δεν έμαθα ποτέ καλό, ίσως αυτή να ήταν και η αιτία που μου άρεσαν μόνο οι καταδύσεις.  Ήταν εκείνη τη φορά, που σαν παράτολμος ψυχοναύτης, βούτηξα στον βυθό χωρίς αναπνευστήρα.  Και κάπου εκεί στα βάθη, αναζητώντας για ώρες μέσα στα ιζήματα το χαμένο μου Κόσμημα, αντιλήφθηκα ότι δεν τον χρειαζόμουν. Δεν τον χρειάστηκα πραγματικά ποτέ. Όχι, δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά βράγχια στον λαιμό μου, σαν εκείνον τον καταραμένο ήρωα του Lovecraft. Ανακάλυψα πως συντηρούμαι πραγματικά από αλλού, από την μια και μοναδική Ουσία, αυτή που υπάρχει παντού και σε αφθονία, σε ολόκληρο το Σύμπαν. Ίσως να πρόκειται για το πραγματικό "δωρεάν γεύμα" των οκνηρών, αυτό που ξορκίζουν συνεχώς οι οικονομολόγοι του φιλελευθερισμού.

    Μόλις το διαπίστωσα αυτό, ανακάλυψα ως δια μαγείας και το χαμένο μου Κόσμημα. Το φορούσα στο λαιμό για χρόνια, μα ήμουν ανίκανος να το αντιληφθώ. Όλος  χαρά αναδύθηκα από τον βυθό στην επιφάνεια, διαπιστώνοντας πως δεν ήμουν μόνο ικανός να κολυμπήσω στο γλυκό νερό χωρίς προσπάθεια. Μπόρεσα να βαδίσω στην επιφάνεια των υδάτων, να ανυψωθώ στον αέρα και να ταξιδέψω στο διάστημα, έξω από την στρατόσφαιρα. Και όλα αυτά με μια κίνηση,  που θα έκανε τους φυσικούς να αναρωτιούνται αν το φράγμα του φωτός υπήρχε μόνο στην μαθηματική τους φαντασία ή μόλις είχε σπάσει, χαριστικά για εμένα. Δεν μου έμενε τίποτε  άλλο πια να κάνω, παρά να επιστρέψω πίσω στους Ανθρώπους, για να συνεχίσω αυτό που μόλις είχε ξεκινήσει.

    Καθώς αναχωρούσα, ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά πίσω στα νερά του Αιωνίου Ποταμού, νομίζω πως είδα το παλιό μου σώμα, πεταμένο και άχρηστο όπως το δέρμα ενός φιδιού, να παρασύρεται μακριά από το ορμητικό ρεύμα.

 Γιάννης Λιανάκης 6-2-15


(Το κείμενο αυτό είναι η απάντηση του φίλου και συνεργάτη μου Γιάννη Λιανάκη έπειτα από την ανάγνωση του διηγήματός μου με τίτλο "Το πτώμα του ποιητή Ανδρεάδη"). Χάρης Κανάκης