Με το adagietto από την 5η Συμφωνία του Mahler έγινε η γνωριμία μου με την Μουσική του Mahler στα 19 μου. Το πρωτάκουσα στην ταινία του Βισκόντι "Θάνατος στην Βενετία", που υπονοεί - χωρίς να κατονομάζει - πως πρόκειται για τον Mahler. Μια συγκλονιστική σε εικαστική ομορφιά αλλά και ερμηνείες ταινία που με καθήλωσε. Με αφορμή αυτή την μουσική έψαξα πολύ (δεν υπήρχε Ιντερνετ και youtube τότε) τον Μάλερ στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Illinois στο οποίο σπούδαζα (στο Σικάγο) και διάβασα πολλά βιβλία, δανείστηκα πολλούς δίσκους και συστηματικά άκουσα όλο το έργο του Mahler. Στην συνέχεια μελέτησα τις παρτιτούρες και αγόρασα σιγά-σιγά όλους τους δίσκους με τα έργα του, αρκετά σε πολλαπλές εκτελέσεις. Αυτή η εμμονή κράτησε 2-3 χρόνια και άρχισε ελαφρώς να φθίνει. Με εξαντλούσε η ακρόαση των συμφωνιών του (πλην της 1ης) από την συνεχή ένταση και τις μακρές κορυφώσεις. Βέβαια δεν είναι ο μόνος με αυτή την ένταση συνθέτης. Για τους ίδιους λόγους με κουράζει και ο Bruckner και οι περισσότεροι ρομαντικοί συνθέτες (εξαίρεση η Ρωσική Σχολή που αγαπώ πολύ, ο υπέροχος Dvorak και άλλοι). Ύστερα από 42 χρόνια εξακολουθώ να αγαπώ τον Mahler, σε μικρές όμως "δόσεις" κάθε φορά, όπως εδώ, π.χ., μόνο ένα μέρος κι όχι όλη την συμφωνία μονορούφι! Αντίθετα μπορώ να ακούω προκλασσική και κλασσική μουσική συνεχώς χωρίς κόπωση. Συγκρίνετε τις τρομερές εντάσεις και κορυφώσεις του Beethoven, για παράδειγμα, και πόσο λίγο κρατούν - συνήθως - χαμηλώνοντας και προετοιμάζοντας για την επόμενη κορύφωση με μια τέλεια αλληλουχία και διάρκεια, αντίθετα με τους ρομαντικούς συνθέτες (Mahler, Bruckner, Wagner και λιγότερο ο Berlioz). Συγγνώμη για την φλύαρη εισαγωγή, για κάποιον λόγο μπήκα σε μια πολύ εξομολογητική διάθεση που προφανώς δεν αφορά κανέναν.
Στάθης Γκότσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου