"Νοσοκομείο Παπανικολάου" (22/01/2013) Βασίλης Κουστούδας

Ένας γέροντας ογδόντα και πλέον ετών
βογκούσε απελπισμένος επάνω στο κρεβάτι

και σε ένα άλλο δίπλα του εγώ
πονώντας σιωπηρά από την προδοσίαν
της εύθραυστης καρδιάς μου

και ανάμεσα σε εμένα και σε αυτόν
μία γυναίκα των εβδομήντα πια ετών

με τρυφερότηταν μεγάλη τον κοιτούσε
χαϊδεύοντας τα χέρια του διαρκώς
και ψιθυρίζοντας τα λόγια μιας παράξενης αγάπης,

κι όλο το βράδυ η γυναίκα αυτή ήταν εκεί,
σαν μια αγκαλιά βαθειάς στοργής

χαιδεύοντας, παρηγορώντας,

δίχως να υστερεί σε προσοχή
και για τις πλέον ταπεινές ανάγκες
του άρρωστου συντρόφου.

Και κάποια στιγμή μες στην αυγή,
εδάκρυσα κρυφά γυρνώντας το κεφάλι

και ντράπηκα πολύ για την ζωή μου

και απ ‘την αλήθεια εκείνης της βραδιάς
δεν το μπορώ πια να γλυτώσω

πως άνθρωπον ποτέ μου δεν είχα να του δώσω

τέτοιαν ωμή λευκήν υπομονή

τέτοιαν αγάπη ανυπέρβλητα γυμνή

και πως δεν με εγκατέλειψεν η εύθραυστη καρδιά μου
μα ήμουν εγώ εκείνος, που εγκατέλειψεν αυτή…