"Τελευταίες ώρες στον πλανήτη Sirah68"- Διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας του Χάρη Κανάκη

"Τελευταίες ώρες στον πλανήτη Sirah68" 

Διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας

Εισαγωγικό σημείωμα.

   

   Σε έναν φανταστικό κόσμο και πλανήτη αλλά και ακαθόριστο χρόνο, ίσως στο μέλλον, ίσως στο πολύ μακρινό παρελθόν, ένα πλάσμα που θα μπορούσε να είναι άνθρωπος, αλλά και οτιδήποτε άλλο ένζωο, δεν έχει σημασία, μία οντότητα που να μπορεί να σκέφτεται και να ενεργεί, μαζί με το δάσκαλό του και πνευματικό του καθοδηγητή, διασχίζουν μία μεγάλη απόσταση στο κατεστραμμένο πλανήτη τους, κατευθυνόμενοι προς το τελευταίο στίγμα πολιτισμού που έχει απομείνει, στη μοναδική κοιτίδα φωτός πάνω στον πλανήτη, που το όνομά του είναι Sirah68.

   Στο δρόμο ο ήρωας έχει να αντιμετωπίσει δύσκολους πειρασμούς και αντιξοότητες τις οποίες προσπαθεί να ξεπεράσει με τη βοήθεια του μυαλού του, πνευματικών οντοτήτων που τον βοηθούν, αλλά και του δασκάλου του, κάποια στιγμή μετά από πολλές περιπέτειες, καταφέρνει να φτάσει στον προορισμό του έχοντας, στην πορεία, χάσει τον δάσκαλό του και ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού του.

   Η πορεία προς την κοιτίδα του φωτός συμβολίζει τον πνευματικό αγώνα του μαχητή. Το ζοφερό περιβάλλον που αντιμετωπίζει και η καταστροφή γύρω του συμβολίζουν τη σημερινή κατάπτωση και πολιτιστική φτώχεια, ο αγώνας που δίνει για να επιβιώσει και να φτάσει στο φως είναι πνευματικός και εντέλει είναι εκείνος που θα τον διαμορφώσει σε κάτι νέο λαμπερό και μοναδικό. Φτάνοντας στον προορισμό του δεν θα είναι πια ο ίδιος. έχει μεταμορφωθεί όπως η κάμπια μεταμορφώνεται σε πεταλούδα.

Με τη μετάλλαξή του κάτι νέο έχει γεννηθεί μέσα του που ίσως είναι ικανό να αλλάξει όλο τον κόσμο.

---------------------------------------------------------------------------------

   Περπατάμε συνεχώς μέρες και μέρες, ατελείωτες ώρες σε αυτό το αφιλόξενο μέρος χωρίς νερό χωρίς τροφή με πολύ λίγη ξεκούραση. Εξαντλημένοι προσπαθούμε να προχωρήσουμε εκεί που βρίσκεται η μοναδική ελπίδα σωτηρίας μας. Τα τρία φεγγάρια δορυφόροι του πλανήτη Sirah68, φέγγουν το ένα πίσω από το άλλο λες και το ένα τραβάει το άλλο με μία αόρατη κλωστή. Πρώτα βγαίνει το γαλάζιο, που είναι το πιο μικρό, μετά από τριαντατρία λεπτά ακολουθεί από την ανατολή το δεύτερο ασημί που είναι λίγο μεγαλύτερο από το πρώτο και έπειτα από άλλα τριαντατρία λεπτά ακολουθεί το τρίτο και μεγαλύτερο κατακόκκινο και λαμπερό. Όταν μεσουρανήσουν και τα τρία μαζί το φως είναι αρκετό για να βλέπουμε πού πατάμε και να μπορούμε να προσανατολιστούμε.

   Ο δάσκαλός μου είναι πολύ ταλαιπωρημένος από την πορεία, με δυσκολία ανασαίνει και το βάδισμα του έχει γίνει βαρύ και ασταθές. Οι πνεύμονες του έχουν κουραστεί από την έλλειψη οξυγόνου μία και η δεύτερη συσκευή παροχής οξυγόνο που είχαμε μαζί μας έχει εδώ και μέρες χαλάσει και αναγκαστήκαμε να την αφήσουμε πίσω μας, έτσι μοιραζόμαστε τη μοναδική συσκευή που μας έχει μείνει μία και η ατμόσφαιρα εδώ στο Sirah68 είναι φτωχή σε οξυγόνο όπως όταν βρίσκεσαι σε μεγάλο υψόμετρο. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε πρέπει να φτάσουμε στη δυτική πλευρά του πλανήτη εκεί που υπάρχει η τελευταία κοιτίδα πολιτισμού. Όντα σαν και μας βρίσκονται εκεί απομονωμένα από όλη την ζοφερή κατάσταση που επικρατεί στον πλανήτη εδώ και πολύ καιρό. Ήλιος δεν υπάρχει να φωτίζει και να δίνει ζωή όπως τη μάθαμε στην εκπαίδευσή μας. Σκοτάδι επικρατεί την περισσότερη ώρα, απλώνεται απειλητικό, με εκείνες της μοχθηρές οντότητες που περιφέρονται γύρω μας να δοκιμάζουν τα όριά μας κάθε στιγμή. Έχουν πάρει μέχρι τώρα και τους έντεκα συντρόφους που ξεκίνησαν μαζί μας αυτό το μεγάλο ταξίδι. Τώρα έχουμε μείνει μόνοι μας ο δάσκαλος και εγώ. Εκείνος προσέχει εμένα και εγώ προσέχω εκείνον. Τις λίγες ώρες που έχουμε φως από τα τρία φεγγάρια- δορυφόρους, έχουμε τη δυνατότητα να βρούμε μικρές πηγές με νερό και εκείνη την πολύτιμη ρίζα με το άμυλο που μας κρατάει ζωντανούς εδώ και μέρες.

   Όσο κουρασμένος και αν αισθάνομαι έχω μία περίεργη αίσθηση ότι κάτι όμορφο θα συμβεί στο τέλος της διαδρομής μας. Έχω αρχίσει τελευταία και αισθάνομαι μία περίεργη χαρά και μία αίσθηση ευφορίας να με πλημμυρίζει. Αισθάνομαι γύρω μου ένα πνευματικό κόσμο να θέλει κάτι να μου πει, ίσως να θέλει να με βοηθήσει. Είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω σαν βοηθό για να μπορέσω να συνεχίσω την πορεία μου μέσα σ' αυτό το τόσο αφιλόξενο περιβάλλον που η θερμοκρασία του σε εξαντλεί και το έδαφος του τόσο άγριο ταλαιπωρεί όλο σου το σώμα.

   Καθώς περπατούμε, παράξενες σκιές βλέπω  να κρύβονται πίσω από τους βράχους και τις πέτρες. Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι κάποιος μας ακολουθεί νιώθοντας την απειλητική παρουσία του να μετράει κάθε μας κίνηση και να κινείται με ταχύτητα γύρω μας προσπαθώντας να μας αποπροσανατολίσει. Ο δάσκαλος αμίλητος συνεχίζει με υπερπροσπάθεια να κινείται ακολουθώντας το φιδωτό μονοπάτι που γνωρίζει μόνο εκείνος τον προορισμό του. Τον ακολουθώ από κοντά και είμαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να στηρίξω το βαρύ σώμα του σε κάθε στραβοπάτημα.

   Όλα τα σημάδια μας δείχνουν ότι πλησιάζουμε στον προορισμό μας. Έχουμε και οι δύο την αίσθηση ότι το φως θα κατακλύσει το μυαλό μας και η ψυχή μας θα βρει τη Γαλήνη που αναζητά εδώ και πολύ καιρό. Ακόμα και οι μικρές πήγες πού βρίσκουμε με το υπερπολύτιμο νερό είναι τώρα περισσότερες  ξεδιψούν τη δίψα μας και ξεκουράζουν τις αισθήσεις μας. Οι αρνητικές οντότητες έχουν σταματήσει να μας ενοχλούν εδώ και κάμποση ώρα και ένα αίσθημα αισιοδοξίας πλησιάζει σαν απαλό αεράκι.

   Έπειτα από μία μεγάλη ανάβαση σε έναν πολύ απότομο λόφο που το χώμα του και οι πέτρες του είναι κατακόκκινες φτάνουμε σε ένα πλάτωμα και αποφασίζουμε να ξεκουραστούμε. Ο δάσκαλος χωρίς να μιλήσει σηκώνει αργά το χέρι του και δείχνει προς το βάθος του ορίζοντα κάτι που μου φαίνεται γνώριμο. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ και να κοιτάξω αυτό που μου δείχνει. Είναι το εκτυφλωτικό μακρινό φως ενός νέου ήλιου που φαίνεται να δύει πίσω από τα άγρια βουνά. Είναι το φως του έντονο και μου θυμίζει εκείνα τα οράματα που είχα κατά τη διάρκεια της πορείας μας όλο αυτό το διάστημα. Μία χαρά με πλημμυρίζει και νιώθω το σώμα μου να συνταράσσεται. Νιώθω νέα μέλη στο κορμί μου να θέλουν να ξεπηδήσουν. Ένα νέο χέρι ένα νέο πόδι ίσως ένα νέο κεφάλι να ξεφυτρώσει στη θέση του παλιού. Ή μπορεί να μείνει και αυτό ταυτόχρονα με το παλιό και να έχω τώρα πια δύο κεφάλια, να έχω τρία χέρια και να έχω τρία πόδια. Η χαρά μου είναι μεγάλη καθώς νιώθω να μεταμορφώνομαι ενώ η πλάτη μου έχει αρχίσει να με πονάει, βλέπω με έκπληξη στους ώμους μου να φυτρώνουν δύο μεγάλα φτερά. Ο δάσκαλος με κοιτάζει με μεγάλη έκπληξη καθώς μεταμορφώνομαι σε κάτι νέο. Έχει πέσει στα γόνατα και πιάνοντας το κόκκινο χρώμα στα χέρια του φτύνει στις παλάμες του και προσπαθεί να φτιάξει λάσπη. Έπειτα με καλεί κοντά του και μου γεμίζει το κεφάλι και το πρόσωπο με αυτό το περίεργο μείγμα. Έχει καλύψει τώρα όλο μου το κεφάλι και το πρόσωπο εκτός από τα μάτια. Τον κοιτώ με ευγνωμοσύνη, τον αγκαλιάζω και αρχίζω να του μιλάω σε μία γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Ήχοι περίεργοι βγαίνουν από το στόμα μου που νομίζω ότι έρχονται από πίσω μου, από πάνω μου από παντού αλλά όχι από μέσα μου. Εκείνος δείχνει να καταλαβαίνει τι του λέω και μου γνέφει καταφατικά. Κάτι μου λέει στην ίδια γλώσσα και εγώ τον ακούω με προσοχή. Οι κινήσεις μας και η γλώσσα του σώματος δείχνουν ότι αποχαιρετιόμαστε. Το μεγάλο μας ταξίδι και το μεγάλο μας δέσιμο έχει φτάσει στο τέλος του. Ήρθε η ώρα να αποχωριστούμε ο ένας τον άλλον. Του δίνω τη συσκευή του οξυγόνου την οποία δεν χρειάζομαι πια μια και νιώθω να αναπνέω κανονικά χωρίς να έχω κανένα πρόβλημα με την ατμόσφαιρα. Τον αγκαλιάζω και δίνω μια μεγάλη ώθηση με τα πόδια μου προς τα πάνω. Τώρα αιωρούμαι, πετώ προς τα δυτικά προς το φώς, προς τη νέα ολοκλήρωση, προς την αναγέννηση. Κινούμαι με ταχύτητα και βλέπω από κάτω τα λαξευμένα μονοπάτια τις οντότητες και τις σκιές σαν μικρές κουκίδες σε πίνακα ζωγραφικής. Δεν με φοβίζει πια τίποτα και ανασαίνω με λαχτάρα τον αέρα γεμίζοντας τα πνευμόνια μου με αυτό το αέριο που πριν λίγο μπορούσε να με σκοτώσει. Τα φτερά μου είναι τεράστια και απομακρύνομαι όλο και πιο γρήγορα από το σημείο του κόκκινου λόφου. Πλησιάζω όλο και περισσότερο στον προορισμό μου που τώρα φαίνεται πιο κοντά από ποτέ. Φώς κατακλύζει την ύπαρξή μου και ένα ουράνιο μονοπάτι μέσα από νεφελώματα με οδηγεί στη Νέα Ζωή, στη Νέα Ύπαρξη, στις οντότητες της Ομορφιάς και της Γαλήνης. Νιώθω συμπόνια και ανεκτικότητα για όλα τα πλάσματα γύρω μου, είμαι η νέα ύπαρξη που πέρασε τη δοκιμασία και αναγεννήθηκε μέσα από το κουκούλι της. Αγαπώ, αισθάνομαι, δημιουργώ επεξεργάζομαι, εκτελώ, ερμηνεύω.

   Πλημμυρισμένος από όμορφα αισθήματα προσγειώνομαι επιτέλους σ' εκείνο το γαλήνιο τόπο που όλοι μας ονειρευτήκαμε όταν ξεκινούσαμε αυτό το ταξίδι. Έχω αφήσει πίσω μου τον πόνο, τη δίψα, την κούραση, την ταλαιπωρία, το φόβο και μαζί άφησα πίσω και την κακία και τη ζήλια, την ανασφάλεια και τον εγωισμό. Κρύβονταν καλά σε κάθε μας βήμα πίσω από κάθε πέτρα και από κάθε στροφή μας περίμεναν έτοιμοι να μας κατασπαράξουν να μας εξοντώσουν. Τώρα είμαι μόνος μου μέσα σε αυτό το γαλήνιο μέρος έχοντας στο μυαλό και στην ψυχή μου το δάσκαλό, τους συντρόφους αλλά και το μέλλον. Ένα μέλλον που έρχεται με γρήγορο βηματισμό πίσω από τα άγρια βουνά. Ακούω το θόρυβο της νέας ζωής, την ελπίδα και το φως να πλησιάζουν και να είναι έτοιμοι να πλημμυρίσουν όλο τον πλανήτη και όλο το σύμπαν.

   Δεν έχω τίποτα άλλο να πω, ό,τι είχα να πω το είπα και ότι είχα να κάνω το έκανα. Τώρα αναλαμβάνει εργασία «το ένστικτο», τώρα αναλαμβάνει ρόλο «το μεγάλο φως», τώρα είναι «η μεγάλη στιγμή της μεταμόρφωσης».  Αγαπώ, αισθάνομαι, δημιουργώ επεξεργάζομαι, εκτελώ, ερμηνεύω. Χαιρετώ. Μόλις έφτασα στον προορισμό μου. Κουράστηκα πολύ να φτάσω. Και θα μείνω για πάντα εδώ.

Χάρης Κανάκης

Πόρτο-Ράφτη

11 ιουλίου 2020