"Ένας Θεός πάνω απ’ τ’ άδικο" ( Απόστολος Φ. Μάνθος, Διδάκτωρ Νομικής)

Κάποιος σοφός κατεβαίνει στον έρμο τούτο κόσμο και το δάκρυ του, σέρνοντας την ανάσα του, συλλογιέται με παράπονο πικρό και μαράζι: «Τι είναι, ορέ σημαδεμένε τούτου του καιρού, χειρότερο; Να σε βάνουν στο κλουβί, με κοντοβράκι και μια τρύπια σημαία, να χαιρετάς δοτές κομπανίες και εραστές αργυραμοιβούς, να σε δικάζουν σαν κακούργο σε μια δίκη στημένη από τα πριν, να σε τιμωρούν με γρυλίσματα σκύλων που ξυπνούν τη νύχτα και διψούν, να σε σεργιανίζουν σε ράφτρες λάγνες που θωρούν την κοψιά σου και σου κανονίζουν κοστούμι ξένο, πετρωμένο, να σου στραγγίζουν τη ζωή που αιμορραγεί, να ματώνουν τον ήλιο σου με υποσχέσεις και υποκριτικές παρηγοριές ή μήπως, με τρόμο και κραυγές, να προσπαθούν να σε πείσουν να αναστενάζεις από ευτυχία και ανακούφιση για όλα αυτά που μαρτυρείς»;
Πλάι του στεκόταν ο ποιητής, ραψωδός της «αθανασίας». Αυτόν τον τρέφει η λεβεντιά και ξεδιψά με χυμούς από τον καρπό της δικαιοσύνης. Θωρεί τη θάλασσα, τον κάμπο, τον ουρανό, τη γη και με τρανή φωνή διαλαλεί: «Αφεντάδες, εργάτες, δικαστές, αστυνόμοι, κουβαλητές, γέροντες και νέοι, μήτε να σε βάνουν σε κλουβί μήτε να σε δικάζουν μήτε να σε τιμωρούν μήτε να σε σεργιανίζουν μήτε να σε ράβουν μήτε να σε στραγγίζουν μήτε να σε ματώνουν είναι χειρότερο. Χειρότερο είναι, ορέ σημαδεμένε τούτου του καιρού, να μην τολμούν τα χείλη σου να ρωτήσουν για τη χαμένη ελπίδα. Χειρότερο είναι μονάχα άλλοι να ρωτούν για την ελπίδα. Χειρότερο είναι να αλλάζεις τα πανιά, να φυσήξει ο άνεμος, μήπως και σκολάσει το πανηγύρι των αργυραμοιβών, και το καράβι, πανάθεμά το, στεριωμένο στο βουνό να σε περιγελά με σκώμματα και περικαλλή επιφωνήματα».
Σαν είπαν αυτά, βαρύς αχός ακούστηκε κι η γη ξέρασε μαύρο δάκρυ. Το χώμα νότισε και ακούστηκε φωνή να παρακαλεί: «Προφήτη από γενιά αρχοντική, πες μας για τ’ άδικο του κόσμου τούτου. Θ’ αλλάξουν οι καιροί;».
Κι ο προφήτης, λυπημένος, αγροικάει το μοιρολόι και μονολογεί: «Κάθε αυγή σηκώνω το δίκιο από τη λάσπη, να θεριέψει, να αγκαλιάσει τις ψυχές και να τις μεθύσει με χατίρια και ευχές. Και κάθε σούρουπο, να το, πάλι εκεί, γυρίζει από δω κι από κει κι ούτε ένας δεν βρίσκεται να το παγιδέψει, να το κάνει στεφάνι και να το προσφέρει στον γέρο που σέρνεται ζητιάνος στο μεσοστράτι, στη μάνα που σπαράζει, γιατί το παιδί της κηρύχτηκε αποστάτης, στον νέο που μαζεύει το νερό σε τρύπιο ασκέρι, στην νέα που αρμέγει γέρικες καμήλες για να παραδώσει το γάλα στον αγά».
Κι η φωνή του απαντά: «Κι ο γέρος κι η μάνα κι ο νιος κι η νια εμένα συλλογιένται, τη μάνα γη. Γι’ αυτό κι εγώ, με δυόσμο και βασιλικό θέλω να τους τρέφω, με τη βροχή να τους δροσίζω και με τον ήλιο να τους χαρίζω ελπίδα και δικαιοσύνη. Μα, αλλοίμονο! Τούτος ο κόσμος με φωτιά και μαχαίρι προχωρεί. Αχ και να μπορούσα να τους δείξω πέρα απ’ τα σύννεφα! Η καρδιά δεν είναι παλιοσίδερα ούτε η ψυχή στάχτες και αποκαΐδια. Τις τριγυρίζουν όμως φάλαγγες και λεγεώνες που πολεμούν με λεοντές φτιασιδωμένες από «αθώες» προβιές. Στ’ αλήθεια, προφήτη, πώς έγινε και γύρισε η ζωή; Ο κόσμος τούτος δεν ακούει ούτε έναν ποιητή».
Κι ο προφήτης, κρεμασμένος στην άκρη του πιο ψηλού βουνού, αγναντεύοντας τ’ άδικο του κόσμου τούτου, λέγει: «Τι κλαις κι αναστενάζεις; Μήπως τ’ άδικο πολεμιέται με τ’ άδικο; Η υπερηφάνεια με την έπαρση; Η πλάνη με νέα πλάνη; Η πλεονεξία με μεγαλύτερη πλεονεξία; Η δικαιοσύνη θέλει φλόγα που δεν τρέμει, θέλει αφορμές δεμένες στα κελεύσματα των καιρών, θέλει τον Οδυσσέα δεμένο σε κατάρτι να ακούει όμως τις Σειρήνες και να αντιστέκεται σ’ αυτές, θέλει αγάπη φλογισμένη, θέλει το «εμείς» και όχι το «εγώ», θέλει οπαδούς που επιλέγουν τους κυβερνήτες με νου και σωφροσύνη και προπαντός χωρίς η λήθη των οπαδών να τους οδηγεί στη μωρία και την αφέλεια. Η δικαιοσύνη θέλει το πνεύμα να υψωθεί στα σύννεφα, να γνέψει στον μαύρο μάγκα των καιρών με διάθεση τιμωρητική, να γαληνέψει με την αστραπή και τον κεραυνό τις ανησυχίες του και να μη λησμονήσει ποτέ μα ποτέ ότι τον τελευταίο λόγο τον έχει αυτό και μόνο αυτό, το πνεύμα που υψώνεται στα σύννεφα: Ένας Θεός πάνω απ’ τ’ άδικο!».


Έχοντας την ακράδαντη πίστη ότι οι εκλογές που έρχονται είναι οι κρισιμότερες της μεταπολίτευσης,
Απόστολος Φ. Μάνθος, Διδάκτωρ Νομικής