Ο χρόνος κυλάει ανάμεσα στα αιωνόβια κτίρια
και κάθε στροφής το χνώτο περασμένο μεγαλείο.
Ζωντανή και αθάνατη, σε γυρεύω σε κάθε βήμα μου
και σε ποθώ, η μελωδία σας, εσείς και εμείς οι εναπομείναντες
στα τελευταία βήματα των περαστικών.
Η ανάσα λαχανιάζει, ασθμαίνει και κοντοστέκεται κάτω από
το βαρύ ίσκιο των κτιρίων.
Μεγάλε σκοτεινέ Δούναβη εσύ εκεί να αργοπεθαίνεις και
τα έργα των ανθρώπων να σε διασχίζουν – ποιος νίκησε άραγε ποιον.
Ιεροί δρόμοι, ένδοξοι, σας χαιρετώ και από τη μουχλιασμένη σας
όψη διδάσκομαι.
Στα πρόσωπα των ζωντανών παράθυρων καθρεπτίζω τη
μελαγχολία και ψάχνω στο εσωτερικό των δωματίων
σκαλίσματα από χέρι κυκλάμινο.
Οι συρμοί με παρασύρουν σε κύκλο γύρω από τα κουρασμένα
κεφάλια των κατοίκων και οι κεραίες των τραμ απλώνουν τα κλαδιά
τους σαν σκελετωμένα χέρια προς το θολό ουρανό.
Στο παζάρι δυσκολεύεσαι να περάσεις καθώς σε αγγίζουν
χιλιάδες αγκώνες και αδυσώπητα βλέμματα σε σπρώχνουν στην άκρη
γιατί εδώ τον πρώτο λόγο έχουν οι Ινδοί με τα σκουρόχρωμα
μάτια και τα κοτσύφια με τα μαύρα ρούχα που τσακώνονται
κάτω από τις λεκιασμένες τέντες.
Η Ιστορία είναι γραμμένη στα αετώματα, στους τοίχους και τις
καμινάδες, όποιος έχει μάτια τη διαβάζει, πέρασε έτσι κι αλλιώς
από εκεί λίγο πριν από εμάς και τα σκέπασε όλα για πάντα.
Ονειρεμένη μεγάλη πόλη σε χαιρετώ.
6-5-02
Βιέννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου