Κι έτσι όπως στέκεσαι μπρος στα
αιώνια δέντρα οι μουχλιασμένοι κορμοί
τους σε καλωσορίζουν και τα παλαιά μονοπάτια
σε σπρώχνουν να τα πορευθείς.
Πέτρες ξανθές και φρύγανα, χώμα κόκκινο
και νωπό μιας υγρασίας παιδί ανείπωτης
ξεχασμένης και άσπιλης.
Γνωρίζεις ότι είσαι ξένος σε τούτο τον τόπο
κι όμως συνεχίζεις να κινείσαι ανάμεσα στα παιδιά
του άτλαντα, τούτα τα γιγάντια πεύκα…
Συνεχίζεις να αφήνεις πίσω τα κουρασμένα
χνάρια σου. Ο παγωμένος αέρας σού μελανιάζει
τα πνεμόνια κι όμως τον ρουφάς μέχρι
να σε λυγίσει.
Στο τέλος του μονοπατιού είναι ένας βράχος
για να γονατίσεις εξαντλημένος. Το περήφανο
κορμί σου εδώ, υποταγμένο στους μεγάλους
παλαιούς θεούς γέρνει μπρος απαλλαγμένο
από τη ρώμη και την εξουσία του. Εδώ είσαι
τώρα πια ένα δαρμένο παιδί μετανιωμένο
και ανήμπορο, ανάμεσα στα αδέλφια σου
τα δέντρα, και πονάς, ανασαίνεις και δέχεσαι.
6-9-00
Πάρνηθα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου