Ο Έλληνας Πρόσκοπος.

Ξέρετε ότι υπάρχει μια παγκόσμια κίνηση νέων με 18.000.000 ενεργά μέλη σε πάνω από 217 χώρες; Ξέρετε ότι σε αυτή την οργάνωση έχουν συμμετάσχει εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι τα τελευταία 105 χρόνια; Δεκάδες πρωθυπουργοί, εκατοντάδες βουλευτές, υπουργοί και δήμαρχοι μεγάλωσαν μέσα σε αυτή την κίνηση, που εξελίχθηκε σε έναν παγκόσμιο θεσμό. Ο Προσκοπισμός.

Το ισχυρότερο εξωσχολικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα στον κόσμο, βασισμένο στο εκπαιδευτικό σύστημα της Μαρίας Μοντεσόρι που έχει αποσπάσει τις σημαντικότερες τιμητικές διακρίσεις όλων των δημοκρατικών κρατών του πλανήτη, υπηρετεί και την ελληνική κοινωνία από το 1910 και σήμερα έχει πάνω από 15.000 ενεργά μέλη και εκατοντάδες χιλιάδες ένθερμους υποστηρικτές οι οποίοι έζησαν μεγάλο κομμάτι της ζωής τους στα προσκοπικά δρώμενα.

Ο Προσκοπισμός, βέβαια, δεν έχει μόνο φίλους. Ο Χίτλερ διέλυσε τον Προσκοπισμό όχι μόνο στη ναζιστική Γερμανία, αλλά και σε όσες χώρες επέβαλε γερμανική κατοχή. Θεωρούσε κομμουνιστές τους Προσκόπους λόγω της ρητορικής τους για ισότητα, παγκόσμια συναδέλφωση και ανεξιθρησκία. Την επιλογή του να ιδρύσει τη δική του Νεολαία, που φυσικά θεωρούσε τον Προσκοπισμό επικίνδυνο ανταγωνιστή της, μιμήθηκαν και οι δικοί μας δικτάτορες Μεταξάς και Παπαδόπουλος, κατά την επταετία ο Προσκοπισμός όπως και άλλες οργανώσεις διώχθηκαν, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα θεωρήθηκαν εστίες αντίστασης. Δεν είναι λίγες οι συλλήψεις Προσκόπων με την κατηγορία της οργάνωσης αντιδικτατορικής δράσης εντός προσκοπικών ομάδων.

Ο Προσκοπισμός στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου αστεία υπόθεση, πέραν ότι έχει μεγαλώσει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες με αρχές -που σήμερα η ελληνική κοινωνία αναζητά με αγωνία- έχει κάνει και πράξεις που έχουν χαραχθεί στην ιστορική μας μνήμη. Ο Προσκοπισμός δεν μιλά απλά εδώ και 105 χρόνια για προσφορά στον συνάνθρωπο, για ισότητα φύλων, φυλών και θρησκειών, αλλά με πράξεις δίνει το προσωπικό παράδειγμα στην κοινωνία.

Οι Έλληνες Πρόσκοποι ήταν αυτοί που παρέλαβαν την πόλη της Αλεξανδρούπολης στο τέλος των Βαλκανικών και ήταν αυτοί που την παρέδωσαν στον ελληνικό Στρατό ελεύθερη. Στη σφαγή του Αϊδινίου στη Μικρά Ασία μια ομάδα Προσκόπων σφαγιάστηκε αφού γδάρθηκε ζωντανός ο αρχηγός της, γιατί δεν δέχθηκε να αλλαξοπιστήσει.

Από την άλλη μεριά του Αιγαίου η προσφορά των Ελλήνων Προσκόπων στους πρόσφυγες ήταν συγκλονιστική, σε κάθε δύσκολη στιγμή τους οι Έλληνες έβλεπαν δίπλα τους τα παιδιά με τα κοντά παντελονάκια να βοηθούν κάθε άνθρωπο σε κάθε περίσταση, όπως λέει και η υπόσχεσή τους.

Στους σεισμούς της Καλαμάτας, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, στις πυρκαγιές της Πελοποννήσου, της Πάρνηθας και σε κάθε δύσκολη στιγμή, ο κρατικός μηχανισμός είχε έναν δυνατό συμπαίκτη που ποτέ του δεν έπαιξε κομματικά παιχνίδια, ποτέ του δεν αντιπολιτεύτηκε και φυσικά ποτέ του δεν ζήτησε το παραμικρό. Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί η Πολιτεία από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που τους θεωρούσε στυλοβάτες του έθνους, μέχρι τον Αρχιπρόσκοπο Κωστή Στεφανόπουλο, που τους έθεσε υπό την αιγίδα του Προέδρου της ελληνικής Δημοκρατίας, τους προσέφερε τις σημαντικότερες τιμές της ελληνικής Δημοκρατίας.

Ο Πρόσκοπος, εκ φύσεως μετριοπαθής, δημοκράτης, οικολόγος και ανθρωπιστής, μαθαίνει να είναι πατριώτης και όχι εθνικιστής, μαθαίνει να στηρίζει όποιον το έχει ανάγκη, χωρίς να εξετάζει φύλο, φυλή ή θρησκεία.
Σε μια χώρα που όποιος ακουμπά σημαία είναι φασίστας και όποιος συντρέχει μετανάστη ακροαριστέρος, ο Έλληνας Πρόσκοπος μοιάζει με τον χαμένο μας εαυτό, με αυτό που θα θέλαμε να γίνουμε αν δεν φοβόμασταν να βγάλουμε το κεφάλι μας από το χώμα.


Ένα άρθρο  του Δημήτρη Κυριακόπουλου

Ανακαλύψτε το πάθος σας (Δρ. Νάνσυ Μαλέρου, Coaches)

Θέλω να κάνω κάτι που να με χαρακτηρίζει, που να μου δίνει χαρά και όρεξη να πεταχτώ από το κρεβάτι και να πάω για δουλειά! Που να με κάνει να νιώθω ότι προσφέρω και ότι εισπράττω κάτι πέρα από χρήματα. Και φυσικά θέλω να πληρώνομαι γι αυτό, να βιοποριστώ από αυτό! Πως να βρω το πάθος μου; Με αυτούς τους προβληματισμούς ήρθε η Μαίρη στη συνεδρία μας. Στη συνέχεια μου εμπιστεύτηκε ότι είναι καλή σε πολλά πράγματα αλλά τα ξεκινάει και μετά βαριέται. Ακόμα χειρότερα, προτιμάει να αναλαμβάνει να τα κάνει για άλλους αλλά όχι για τον εαυτό της.
Αναγνωρίζετε το εαυτό σας στις παραπάνω γραμμές; Έχετε νιώσει ότι θα θέλατε και θα μπορούσατε να κάνετε κάτι άλλο από αυτό που κάνετε τώρα αλλά δεν ξέρετε τι είναι αυτό; Έχετε σκεφτεί ότι θα σας να είστε κάτι άλλο από αυτό που είστε; Τι σας σταματάει; Καταρχήν, δεν είστε μόνοι σας. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι περνάνε τη ζωή τους σε αυτή την κατάσταση και μαθαίνουν να συμβιβάζονται με λιγότερα να προσαρμόζονται σε άλλα από αυτά που ονειρεύονται.
Δεν μιλάω για υλικά αγαθά, μιλάω για συναισθήματα, για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε τη διάνοια μας, για τις προσωπικές μας ανάγκες και δυνατότητες που αφήνουμε ακάλυπτες και ανεκμετάλλευτες αντίστοιχα. Φυσικά για να υφιστάμεθα μια τέτοια κατάσταση υπάρχει κάτι που επιζητούμε και έχουμε την αίσθηση ότι το εισπράττουμε. Αυτό το κάτι είναι σχεδόν πάντα η ασφάλεια, η ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Με αυτό ανταλλάσσουμε τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μας. Χέρι χέρι με την ασφάλεια έρχεται και ο φόβος. Φόβος ότι δεν θα είμαστε αρκετά καλοί, φόβος ότι θα αποτύχουμε η θα επιτύχουμε, φόβος της αλλαγής η ο γενικός φόβος του αγνώστου. «Kαλύτερο είναι ο Διάβολος που γνωρίζεις παρά ο Διάβολος που δεν γνωρίζεις» λέει μια Αγγλική παροιμία. Διαφωνώ!
Η πρόοδος και η εξέλιξη αρχίζουν εκεί που τελειώνουν τα όριά μας. Εκεί που νομίζεις ότι δεν μπορείς η δεν ξέρεις, εκεί που χρειάζεται να μάθεις κάτι καινούριο ή να κάνεις κάτι διαφορετικά, εκεί αρχίζεις την πραγματική πορεία για αυτό που θα μπορούσες να είσαι, που θα ήθελες να είσαι, που είσαι σχεδιασμένος να είσαι. Και αυτή είναι η διαδικασία που θα σε βοηθήσει να βρεις το πάθος σου. Ανακαλύψεις γίνονται μόνο μέσω πειραματισμού, όχι μέσω σκέψης.
Ξεκινώντας μια τέτοια διαδικασία θυμήσου πάντα να διερευνάς τα συναισθήματα σου. Αν το συναίσθημα που παίρνεις δεν είναι ισχυρό, δεν σε παρασέρνει, δεν σε κάνει να ξεχνιέσαι και να βρίσκεις δύναμη που νόμιζες ότι δεν είχες, τότε αυτό δεν είναι το πάθος σου αλλά ένας απλός ενθουσιασμός που δεν θα κρατήσει. Ψάχνοντας το πάθος σου εστίασε στον εαυτό σου αποκλειστικά, αφήνοντας απέξω τις κοινωνικές επιταγές και πεποιθήσεις, τα θέλω της οικογένειάς σου, τα «πρέπει» και τα «δε γίνεται». Μόνο τότε μπορείς να απελευθερώσεις την έμπνευσή σου και να την ακολουθήσεις στο δρόμο για την ανακάλυψη αυτού που θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο/η.

"Πιανιστικός αυτοσχεδιασμός" (ένας μονόλογος, του Χάρη Κανάκη)

Αυτοσχεδιασμός, μια άνιση αναμέτρηση, μια αναμέτρηση με τον εαυτό σου.  Αναρωτιέσαι πάλι αν υπάρχει κανείς γύρω σου.  Βρίσκεσαι στο δωμάτιο με το ανατολικό παράθυρο και τις βαριές κουρτίνες.   Στον ένα τοίχο το γραφείο με τη  βιβλιοθήκη, ένα τραπέζι με δυο καρέκλες, ένας καναπές, τρία σκονισμένα κάδρα. Λιγοστό φώς και εκεί στο μισοσκόταδο ένα πιάνο.  Ένα μαύρο όρθιο πιάνο σε απόγνωση.

Με αργές κινήσεις κάθεσαι και ακουμπάς απαλά τα ασπρόμαυρα πλήκτρα.    Η αναμέτρηση αρχίζει, είσαι μόνος.  Οι νότες ξεπηδούν παραφράζοντας γνωστά θέματα.  Οι μελωδίες χοροπηδούν και χλευάζουν.  Σε κοιτούν καθώς κρύβονται πίσω από τα παλιά έπιπλα.  Γελούν, κρυφοκοιτάζουν και εξαφανίζονται.

Είσαι μόνος.  Η ώρα περνά, ο χρόνος δεν αστειεύεται.  Τα πλήκτρα και τα δάκτυλα συμφιλιώνονται.  Οι αλλαγές των συγχορδιών είναι τώρα μακρινές βροντές. Παίζεις μόνο μερικά λεπτά και έχουν περάσει ώρες.

  Ώρες μετά είσαι ακόμη καθισμένος στην παλιά καρέκλα που τρίζει σε κάθε σου κίνηση μπρός στο μαύρο πιάνο.  Σε λίγο ξημερώνει  και εσύ ακόμη ψάχνεις τις ανίερες σχέσεις.  Εκείνες τις συγχορδίες με τα βρώμικα ρούχα και την τραχιά φωνή.  Καθώς παίζεις έχεις πάλι εκείνη την περίεργη αίσθηση πως σου λείπει κάτι από τα χέρια.  Τα δάκτυλα πάλι δεν είναι αρκετά.  Λείπει ένα, μπορεί και δύο σε κάθε χέρι.  Οι νότες στριμώχνονται απαιτητικές.  Είσαι μόνος, εκεί απέναντι από το ανατολικό παράθυρο δίπλα στη βιβλιοθήκη, μπροστά στο μαύρο πιάνο. Μόνος, όπως ο ηθοποιός στα παρασκήνια λίγο πριν τον τελευταίο μονόλογο στο μεγάλο φινάλε. Όπως ο ποιητής στο υγρό άγγιγμα του τελευταίου στίχου, εραστής φευγαλέων στιγμών και αναμνήσεων.

  Εκείνος ο μοναχικός τύπος, ο Φερνάντο Πεσσόα λέει κάπου «Αν γράφεις αυτά που αισθάνεσαι είναι για να καταλαγιάσεις τον πυρετό των αισθήσεών σου.  Αυτά που εξομολογείσαι είναι χωρίς σημασία, γιατί τίποτα δεν έχει σημασία.  Σχεδιάζεις τοπία με αυτά που νιώθεις». Εγώ πάλι σκέφτομαι πώς να, τώρα, εδώ, έχεις κάτι να πεις αλλά δεν ξέρεις πώς!  Λέξεις δεν υπάρχουν πρόχειρες να ντύσεις αυτά που σκέφτεσαι.  Η φωνή σου είναι ξέπνοη και τα λόγια χιλιοειπωμένα.  Μόνο με τα δάκτυλα μπορείς να μιλήσεις πια. 

28/03/13

Κείμενο που η απαγγελία του από τον Γιάννη Λιανάκη, συνόδευσε το ρεσιτάλ Αυτοσχεδιασμών του πιανίστα Χάρη Κανάκη την 1η Ιουνίου 2013 στην αίθουσα συναυλιών της Μουσικής Σχολής Μπεχράκη (Τροίας 56 Βριλήσσια)